คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Blacklist & L : กับดักร้ายผู้ชายอันตราย :: CHARPTER 9
- 9 -
: : NAEUN SIDE : :
ฉันรีบเดินเข้าบ้านมาเพื่อที่จะหนีแอลด้วยความเร็วสุดชีวิต ฉันไม่คิดจะหันกลับไปมองเขาสักนิดเลยตั้งแต่ลงจากรถมา สิ่งแรกที่ฉันนึกออกเมื่อเข้ามาในบ้านคือ ‘โบมี’ ฉันรีบเข้าไปหาเพื่อนสนิทตัวแสบของฉันที่ห้องทันที แต่เมื่อเข้ามาในห้องพักของโบมีแล้วฉันก็พบเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น...
ฉันรีบพาตัวเองกลับมาที่ห้องเพื่อมาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่ฉันจำได้ว่าวางไว้ที่ห้องนอนก่อนที่ฉันจะโดนแอลจับตัวไป ทันทีที่เข้ามาในห้องฉันรีบตรงดิ่งไปเพื่อที่จะไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง แต่ก็พบกระดาษโน๊ตจากโบมีเข้าซะก่อน ฉันหยิบมันมาอ่านด้วยความแปลกใจแล้วจึงเข้าใจถึงสาเหตุที่ห้องของโบมีมันเงียบเชียบซะขนาดนั้น ...อืมม ยัยเพื่อนตัวแสบกลับญี่ปุ่นไปแล้ว...
เช้าวันต่อมาฉันเตรียมตัวไปมหา’ลัยปกติเหมือนทุกๆวัน แต่วันนี้ฉันกลับรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ อาจจะเป็นเพราะว่าฉันกลัว... กลัวว่าแอลเขาจะทำอะไรบ้าๆขึ้นมาสิ! อ้อ! เมื่อคืนฉันโทรไปคุยกับยัยโบมีมา พอถามว่าทำไมถึงรีบกลับ ก็ตอบแต่ว่ามีธุระด่วน ธุระด่วนอย่างเดียวเลย ฉันก็สงสัยอยู่นะ แต่ไม่อยากเซ้าซี้อะไรมากมายหรอก ก็เลยปล่อยๆไป
ฉันพาตัวเองมาถึงมหา’ลัยได้อย่างปลอดภัย แต่ระหว่างทางฉันก็พบผู้ชายที่ชื่อแทมินอีกครั้ง เขาอาสาจะพาฉันมาส่งนะ แต่ฉันก็ปฏิเสธท่าเดียวเลย ฉันพอจะดูออกว่าเขาเข้าหาฉันเพราะอะไร โทษทีฉันไม่ได้โง่ย่ะ!!
ฉันเดินเข้ามาในตึกของมหา’ลัยโดยไม่ได้สนใจอะไรรอบๆข้างเลย ฉันได้ยินหรอกนะ เรื่องที่คนซุบซิบนินทากันว่าวันนั้น ฉันโดนแอลฉุดกระชากลากถูไป แต่ช่างเถอะ! มีปากก็พูดไป! เอ๊ะ! คุ้นๆนะผู้ชายคนเมื่อกี้ ฉันหยุดกึกแล้วคิดทบทวนสักพักนึงเมื่อสวนเข้ากับผู้ชายรูปร่างคุ้นตาคนนึง
“นาอึน!” เสียงนี้มัน? ฉันหันใบหน้าไปยังต้นเสียงที่เรียกชื่อฉันอยู่ นะนั่นมัน... พี่ซองยอลนิ!
“เอ่อ...” ฉันเกิดอาการติดอ่างทันทีเมื่อพี่ซองยอลเดินเข้ามาหา ให้ตายเถอะ! ฉันไม่อยากเจอแอล แต่มาเจอเพื่อนเขาเนี่ยนะ?!
“พี่ยังไม่ได้มีโอกาสคุยกับเธอเลย มาคุยกันหน่อยสิ” พี่ซองยอลพูดกับฉันแต่สีหน้าของเขาดูหม่นๆแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ (= =*)
ฉันที่ไม่กล้าปฏิเสธพี่ซองยอลจำต้องเดินตามเขาต้อยๆมายังไอ้ห้องพิเศษของกลุ่มเขาจนได้ โอ๊ยยย ถ้าเจอเพื่อนในกลุ่มเขาล่ะจะทำยังไง? ยิ่งไม่ชอบขี้หน้าฉันกันอยู่ แต่แปลกพี่ซองยอลไม่ได้มีทีท่าว่าเกลียดฉันเลย ทั้งๆที่เรื่องในอดีตของฉันกับแอลเขาก็รู้นะ ผิดกับพี่ยุนโจคนนั้น แสดงท่าทีว่าเกลียดอยากจะกระชากไส้ฉันออกมาเหลือเกิน...
แปลกใจกันมั๊ยล่ะ? ทำไมแอลคนเดียวเป็นคนที่ฉันไม่ยอมเรียกว่าพี่?? เพราะการเจอกันครั้งของเราไม่น่าประทับใจสักเท่าไหร่ ฉันก็เลยติดไม่เรียกเขาว่าพี่ แต่สำหรับคนอื่นเขาพาไปรู้จักทีหลังและบอกว่าเป็นเพื่อนเขา ฉันก็เรียกพี่มาตลอด ฮ่าๆ ฉันนี่มันบ้านะ!
“เข้าไปสิ” เสียงพี่ซองยอลเชิญฉันให้เข้าไปในห้อง ฉันชั่งใจอยู่พักนึงว่าจะเข้าดีรึป่าว? กลัวเข้าไปแล้วเจอเพื่อนๆของเขาอัดๆจนกลายเป็นศพน่ะสิ
“เพื่อนพี่มันไม่อยู่หรอกน่า” พี่เขาคงจะดูออกว่าฉันกลัวน่ะ >////<
เมื่อได้รับคำยืนยันว่าข้างในห้องนี้ไม่มีใครอยู่ฉันก็เดินตามพี่ซองยอลเข้าไปทันที ฉันเดินเข้ามานั่งที่โซฟาที่มีไว้สำหรับรับแขกและนั่งเล่นอย่างเกร็งๆ รู้สึกกลัวๆยังไงไม่รู้ เหมือนเข้าถ้ำเสือเลย TT^TT
“สบายดีนะ ?” พี่เขาเปิดฉากถามก่อนเลย ฉันก็พยักหน้างึกๆ
“คือ...” ฉันอยากจะถามเขาเหลือเกินไม่เกลียดฉันรึไง? แต่ก็ไม่กล้าเลยได้แต่อึกๆอักๆอยู่อย่างนี้
“หึ ?”
“พี่ไม่เกลียดฉันเหรอคะ?!” ฉันโพล่งออกไปจนได้ เฮ้อ... น่าอึดอัดชะมัด!
“เกลียด ? อ๋อ... เรื่องเธอกับไอ้แอลอ่านะ ? ตอนแรกก็เกลียดอ่านะ แต่ตอนนี้ก็แค่โกรธเฉยๆที่มาหลอกเพื่อนพี่” พี่ซองยอลพูดนิ่งๆ เขาดูแปลกๆไปนะ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นจัง? ดูสงบนิ่งต่างจากพี่ซองยอลเด็กประถมคนก่อนตอนที่ฉันกับแอลเคยรู้จักกันน่ะ
“ฉันขอโทษนะคะ ถ้าพี่จะเกลียดหรือโกรธฉัน ฉันก็ไม่ว่า... เพราะฉันผิดเต็มๆเรื่องนี้” ฉันพูดแล้วก็ยิ้มแหยๆไปให้พี่ซองยอล
“แต่พี่อยากรู้อย่างเดียว... ตอนนั้นเธอไม่ได้รักไอ้แอลมันจริงๆเหรอ ?” แทบจะเหมือนใครเอาอะไรมาจี้หัวใจฉันเลยหลังจากฉันได้ยินคำถามของพี่ซองยอล พระเจ้า! ลูกควรตอบว่ายังไงดี? ตอนนั้นลูกรักเขาจนหมดหัวใจเลยล่ะ! แต่เพราะต้องทำเพื่อเขา ฉันจึงต้องยอมถอยออกมา แล้วตอนนี้พี่ซองยอลกำลังรื้อฟื้นความรู้สึกฉันอยู่ อ๊ากกกกก จะบ้าตาย!
!!!
เสียงเปิดประตูดังขึ้นช่วยชีวิตฉันไว้ เราสองคนหันไปมองยังผู้มาใหม่ทันที ปรากฎเป็นแอลเดินเข้ามาในห้องโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าฉันกับพี่ซองยอลนั่งกันอยู่ก่อนหน้าแล้ว เขาดูจะอารมณ์เสียและโมโหสุดๆเลยล่ะ
“อย่าตามฉันมาได้มั๊ย?!! รำคาญ!!” เสียงเขาตะโกนไปยังข้างหลังลั่น ซึ่งฉันเดาว่าคงมีบุคคลอีกคนหนึ่งตามตอแยเขามาแน่ๆเลย
“นิ ? นายจะมารำคาญฉันไม่ได้นะยะ!” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งตอบกลับเข้ามาพร้อมกับเดินสะบัดเข้ามายืนอยู่ข้างๆเขา ณ ตอนนั้นใบหน้าหล่อๆของเขายิ่งบูดเบี้ยวเข้าไปสุดๆเลยล่ะ
“แล้วจะมาตามตอแยฉันทำไมล่ะ?! รู้ก็รู้ว่ารำคาญ!!” เขาพูดเสียงดังลั่น อ๊ะ! เขาหันมาทางนี้แล้ว เขาเห็นฉันกับพี่ซองยอลแล้วแน่ๆ ใบหน้าของเขาดูเปลี่ยนไปเลยเมื่อหันมาเจอฉันกับพี่ซองยอลนั่งอยู่ในนี้
“รู้! แต่ฉันมันโรคจิตที่ชอบเห็นนายโมโห!” ยัยผู้หญิงคนนั้นยังคงพูดไม่ยอมหยุด แอลเดินตรงดิ่งมาหาฉันกับพี่ซองยอลโดยไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นเลย ยัยนั่นเหวอไปเลยล่ะ โอ๊ยยย จะบ้าตาย! ดูสายตาเค้าเถอะ! น่ากลัวชะมัด!
“อ้าวเห้ย! ไอ้แอลปากไปโดนอะไรมาอ่ะ ?” พี่ซองยอลร้องทักแอลที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเราสองคน นั่นปากเขาไปโดนอะไรมาน่ะ? นายนั่นดูน่ากลัวจริงๆเลยตอนนี้
“ยัยนี่มาได้ไง ?” เขาไม่ได้สนใจคำถามของพี่ซองยอลสักนิด เขาเพ่งเล็งมาที่ฉันอย่างเดียวเลย
“ใครเนี่ยะ ?” เสียงของยัยผู้หญิงที่ตามแอลมาถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ไม่ต้องรู้สักเรื่องเถอะเธอน่ะมินอา” พี่ซองยอลเป็นคนตอบค่ะ ยัยผู้หญิงคนนั้นชื่อมินอาสินะ! จ้องจะโวยเลย แต่แอลแทรกขึ้นมาซะก่อน
“ไอ้ซองยอล! ยัยนี่มาอยู่นี่ได้ไง ?” แอลยังคงเพ่งเล็งฉันไม่เลิก พี่ซองยอลแอบถอนหายใจออกมาน้อยๆ
“ฉันพามาเองแหละ แค่อยากคุยด้วย”
“ตกลงจะบอกฉันมั๊ยเนี่ยว่ายัยหน้าจืดนี่เป็นใคร?!” เสียงยัยมินอาโวยขึ้น สีหน้าฉันเริ่มไปแระ หน็อย! มาเรียกฉันว่าหน้าจืด! ตัวเองไม่จืดเลยยยยยย!
“แฟนไอ้แอล” เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของพวกเรา เล่นเอาทุกคนตกใจกันไปเลย นั่นมันพี่ลู่หานนิ! เสียงพี่เขาแหละ แต่มามั่วว่าฉันเป็นแฟนแอลได้ไง? ไม่จริงนะ! พี่เขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างยัยมินอาแล้วก็ย้ำอีกครั้ง
“แฟนไอ้แอลมัน” ฉันทำท่าจะแย้ง แต่พี่ซองยอลจับไว้ก่อน ประมาณว่าอย่าเพิ่งแย้งนะ
“แฟนแอล!? เป็นไปไม่ได้!!” ยัยมินอาเริ่มสติแตกแระ ส่วนเจ้าของชื่ออย่างแอลยืนนิ่งไม่ปริปากพูดอะไรออกมาเลยค่ะ พี่ลู่หานยิ้มที่มุมปากนิดๆ ชั่ววูบนั้นฉันได้เห็นอีกมุมของพี่ลู่หานที่ดูเจ้าเล่ห์สุดๆเลยล่ะ
“เป็นไปแล้ว! เธอคงไม่รู้สินะ... สองคนนี้เคยคบกันและตอนนี้ก็กลับมาคบกันอีกแล้ว” โอ้ววว พี่ลู่หานที่ดูไม่ค่อยยุ่งกับใครแต่งเรื่องอิงความจริงขึ้นมาค่ะ เจ้าเล่ห์ไม่เบาผู้ชายคนนี้!
“ไม่จริง!”
“จริง!” พี่ซองยอลเป็นคนย้ำ
“แอลไม่จริงใช่มั๊ย?! นายตอบสิ!” ยัยมินอาหันไปถามหาความจริงจากแอลแล้ว ฉันไม่เข้าใจเขาเป็นใบ้กินรึไงกัน? ทำไมเงียบล่ะ?!
“...” ทุกคนดูจะจับจ้องไปที่แอลเป็นจุดเดียวเลยตอนนี้ ฉันล่ะอยากจะโพล่งออกไปเลยว่าไม่จริงโว้ยย! แต่พี่ซองยอลนี่สิ! ส่งซิกมาให้ฉันไปตามน้ำก่อน...
“กลับไปได้แระมินอา” เขาไม่ตอบคำถามของยัยมินอาแต่เปลี่ยนมาเป็นไล่แทน มันยิ่งทำให้ยัยมินอาแสดงสีหน้าว่าโมโหสุดๆเลยล่ะ
“ตอบมา! นี่แฟนนายเหรอ?!” แต่ยัยมินอาก็ยังคงอยากจะได้คำตอบอยู่อย่างนั้น
“กลับไป!” แอลขึ้นเสียงนิดๆ จนฉันเผลอสะดุ้งเลยล่ะ
“ตอบฉันมาก่อน!” ยัยมินอายังคงไม่ลดละความพยายาม เธอยังคงเค้นเอาคำตอบจากแอลอยู่นั่นแหละ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมตอบง่ายๆซะด้วย
“เธอจะมายุ่งเรื่องของฉันทำไม?! มันสิทธิของฉันว่าฉันจะตอบรึป่าว!” แอลเริ่มจะขึ้นเสียงดังและใบหน้าของเขาเริ่มแสดงออกว่าโมโหซะแล้ว ฉันก็ได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าขยับเลย
“นายลืมไปรึป่าว ? ว่าฉันเป็นใคร?!” ยัยมินอาขึ้นเสียงดังไม่แพ้แอลพร้อมปรายตามามองฉันนิดๆ เกร็งค่ะตอนนี้บอกได้คำเดียว พี่ซองยอลกับพี่ลู่หานก็ไม่พูดอะไรเลย
“เธอเป็นใครฉันไม่สนหรอก! กลับไปซะ!!” เขาย้ำเสียงดัง ยัยมินอาก็กัดฟันกรอดๆโมโหไม่แพ้กันเลย
“นายอยากให้เรื่องนี้ถึงพ่อของนายมั๊ย?!” ฉันตาโตขึ้นมาทันทีที่ได้ยินมินอาพูดว่าพ่อของแอล ถ้าเรื่องนี้ถึงหูพ่อของแอล ท่านก็ต้องรู้ว่าฉันกลับมาเจอกับแอลอีกแล้วแน่ๆ ไม่ได้เขาจะรู้ไม่ได้ว่าฉันกับแอลกลับมาเจอกันอีกแล้ว ไม่ได้ๆ
“เรื่องของเธอ ฉันเคยกลัวพ่อฉันที่ไหน!!”
“อย่ามาท้านะ! ฉันจะเอาเรื่องยัยนี่กับนายไปบอกคุณลุง ดูซินายจะทำไง!!” ยัยมินอาพูดจบก็ทำท่าสะบัดจะเดินออกไปจริงๆ ไม่ได้! ฉันจะให้พ่อของเขารู้ไม่ได้!
“เดี๋ยวก่อนเธอ!” ฉันลุกขึ้นโพล่งขึ้นเรียกมินอาไว้ ยัยนั่นหยุดกึกและหันมามองฉันเขม็ง ไม่ต่างจากผู้ชายอีกสามคนในห้องนี้ ทุกคนจ้องฉันเป็นตาเดียว
“มีอะไร?!!” น้ำเสียงยัยมินอาดูจะไม่อยากเสวนากับฉันสุดๆ
“เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน!” ฉันพูดออกไป เล่นเอาพี่ซองยอลกับพี่ลู่หานตกใจไปเลย เขาคงคิดว่าแผนของเขาจะสำเร็จแล้วสิ แต่ฉันกลับเป็นคนทำลายมันซะนี่! เฮ้อ... ขอโทษค่ะ _/\_ แต่นายแอลดูจะไม่อะไรเลยนะ เขาทำเพียงแค่มองฉันปกติ ใช่มันปกติ! ปกติเขาก็มองฉันอย่างกับฉันไปฆ่าใครมาอยู่แล้ว!
“พูดได้แล้วเหรอไงยะ?!”
“เธอไม่ต้องเสียเวลาไปฟ้องพ่อของเขาหรอก ฉันแค่จะบอกว่า... เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันและก็ไม่เคยคิดที่จะเป็นอะไรกัน!” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางรอบสังเกตสีหน้าของแอลนิดๆ เขานิ่งมาก นิ่งจริงๆ นิ่งจนฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ผิดกับมินอาที่หัวเราะหึๆอย่างกับตัวร้ายในละครไทย
“หึๆ กลัวฉันไปฟ้องคุณลุงแล้วเรื่องของเธอกับเขาไม่ราบรื่นรึไง?!” นี่ยัยนี่ไม่เชื่อรึ?!
“เธอไม่เชื่อรึไง ?” ฉันถามยัยมินอาที่มองฉันด้วยสายตาที่จิกจนตัวฉันแทบจะพรุนเพราะสายตายัยนี่แระ
“จะให้ฉันเชื่อรึไงยะ ? ฉันไม่ใช่เด็กประถมนะ! พอฉันถามว่าเรื่องจริงรึป่าว?! เขาก็ไม่ตอบ! แต่พอฉันจะไปฟ้องคุณลุงเธอก็ร้อนตัวขึ้นมาเนี่ยนะ!!” ยัยมินอาหัวเราะในลำคอ สีหน้ายัยนั่นไม่ได้บ่งบอกว่ามีความสุขเลยสักนิด ฉันสัมผัสได้ว่ายัยนี่ชอบแอลแล้วที่สำคัญยัยนี่กำลังเกลียดฉันแน่นอน!!
“แต่ที่ฉันพูดมันเรื่องจริงนะ!”
“ฉันต้องการคำตอบจากปากแอลเท่านั้น!” ยัยนั่นเปลี่ยนเป้าหมายไปจ้องแอลทันที ช่วยตอบหน่อยสิ! เขายืนเป็นใบ้นานแระนะ! พี่ซองยอลกับพี่ลู่หานด้วยทำอะไรสักหน่อยสิ! ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูพ่อของเขานะ!
“กลับไปก่อนไปมินอา ไอ้แอลมันไม่อยากจะตอบคำถามอะไรตอนนี้” เสียงพี่ซองยอลดังขึ้นแต่ยัยมินอานั่นก็ไม่ได้สนใจอะไรเล๊ยยย! สนใจแต่แอลๆๆนั่นแหละ!
“นายจะตอบฉันได้รึยัง?!” ยัยมินอาหันไปถามซ้ำๆกับแอล เขานิ่งไม่เคลื่อนไหวใดๆเลย ฉันล่ะอึดอัดจริงๆ ทำไมฉันต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ด้วยล่ะ? เขาไม่มีทางยอมรับแน่ๆว่าฉันเป็นแฟนเค้า แล้วทำไมเขาไม่ปฏิเสธให้มันจบเรื่องจบราวไปเลยล่ะ?!!
ฉันมัวแต่คิดอะไรไปเรื่อยจนได้สติอีกทีเมื่อแอลกระชากฉันเข้าไปใกล้เขาพร้อมกับจรดริมฝีปากมาครอบครองริมฝีปากฉันทันที มันรวดเร็วมาก ฉันยังไม่ได้ทันตั้งสติหรือรู้ตัวอะไรเลย รู้แค่ว่าตอนนี้เขากำลังจูบฉัน จูบต่อหน้าพี่ลู่หาน พี่ซองยอลและมินอา หูของฉันอื้อและตาลายไปหมด ฉันได้ยินเสียงของยัยมินอาแว่วๆ แต่ฉันไม่รู้เลยว่ายัยนี่กำลังพูดอะไร?!
“สะ…!” เสียงแหลมปี๊ดของผู้เข้ามาใหม่ที่ยังพูดไม่ทันได้ครบท้วนฉุดกระชากสติฉันกลับคืนมา ฉันเลยผลักร่างของแอลออกไปทันที เหงื่อของฉันแตกผลั่กๆ ฉันพยายามตั้งสติและมองไปรอบๆ ตรงหน้าของฉันเป็นนายแอลที่ยืนนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์อะไรเลย ฉันเบนสายตาไปข้างๆเขาก็พบยัยมินอามองมาด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดสุดๆ ส่วนพี่ลู่หานและพี่ซองยอลมีสีหน้าไม่ต่างกันเลยคือตกใจ และเสียงผู้มาใหม่คนนั้นคือพี่ยุนโจที่ยืนตกใจตาโตเป็นไข่ห่านไปแล้ว
ฉันมองหน้าทุกคนสลับกันไปมาด้วยความตกใจปนอายนิดๆและเมื่อตั้งสติได้ฉันก็รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที ไม่มีใครสักคนที่รั้งฉันไว้ แม้แต่แอลที่ดูจะมีสติที่สุดก็ตาม ฉันวิ่งผ่านพี่ยุนโจที่ยังคงยืนช็อคอยู่อย่างนั้น
“นาอึน!” ฉันได้ยินเสียงพี่ซองยอลลอยแว่วออกมาเพื่อเรียกฉัน แต่ตอนนี้ฉันอายเกินที่จะหันกลับไป
ตึก ตึก...
หัวใจของฉันมันกำลังเต้นแถมเต้นแรงซะด้วย ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดจากความอายหรือความรู้สึกของฉันกันแน่! ฉันวิ่งผ่านพ้นประตูของห้องเขามาก็ออกมาพบกับพี่แดฮยอนอีก
ผลั่ก!!
ฉันวิ่งชนพี่แดฮยอนเขาเข้าเต็มๆเลยล่ะ ฉันนี่ถลาลงไปกองกับพื้นเลย พี่เขาก็มองฉันด้วยความตกใจทันทีที่เห็นว่าฉันเป็นคนชนเค้า
“เห้ย! O_o นาอึน!” ฉันแทบจะไม่สนใจเสียงของเขาเลยล่ะ ฉันพยายามพยุงตัวลุกขึ้นยืนขึ้นมาให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะหนีให้พ้นจากเหตุการณ์บ้าๆนี่ แต่ก็ไม่ได้เป็นตามคาดเมื่อพี่ซองยอลวิ่งออกมารั้งฉันไว้ก่อน
“เดี๋ยวๆนาอึน” เขาคว้าแขนฉันไว้ พี่แดฮยอนก็คงงงๆว่าเกิดอะไรขึ้น?
“มีอะไรวะ ?” พี่แดฮยอนถามด้วยความสงสัย
“นาอึนคือไอ้แอลมัน...” พี่ซองยอลเองก็คงอึดอัดที่จะพูดมัน ฉันเองก็ไม่อยากฟังมันเลยสักนิดเรื่องน่าอายแบบนี้ อายอย่างมากค่ะจูบกับผู้ชายต่อหน้าคนอื่น!
“ไม่เป็นไรค่ะ! ฉันไม่อยากฟัง!”
“แต่เรื่องนี้มัน...” ยังไม่ทันที่พี่ซองยอลจะพูดจบ ยัยมินอาอะไรนั่นก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกมาพร้อมกับส่งสายตาค้อนสุดๆมาให้ฉันแล้วก็เดินจากไปไม่ชายตาหันกลับมามองเราสักนิด!
“เข้าไปคุยข้างในเถอะ” เมื่อเห็นว่ายัยมินอาไปแล้วพี่ซองยอลก็ชวนฉันเข้าไปข้างในอีกครั้ง แต่ฉันคงไม่มีหน้าเข้าไปแล้วล่ะ อายแทบมุดแผ่นดินแล้วเนี่ย!
“ฉันอยากกลับบ้าน ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
“แต่เรื่องนี้พี่ไม่ปล่อยไปหรอกนะ! เธอเป็นเหยื่อชัดๆ เข้าไปคุยข้างในกันให้รู้เรื่องดีกว่า” พี่ซองยอลยังคงยืนยันคำเดิม
“เหยื่อ ? อะไรกันวะ ?” พี่แดฮยอนทำหน้างงงวย
“อย่าเพิ่งดิ เดี๋ยวค่อยเล่า” พี่ซองยอลหันไปพูดกับพี่แดฮยอนอย่างขัดใจ
“เข้าไปข้างในเถอะนาอึน พี่เชื่อว่าเธออยากได้ยินคำตอบจากไอ้แอลมัน” ไม่เลยสักนิด! ฉันไม่ได้อยากได้ยินคำตอบของเค้าสักนิด! ไม่ว่าเค้าจะจูบฉันด้วยเรื่องอะไรก็ช่าง! ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอเค้า!
“เข้าไปสักทีซินาอึน! ฉันอยากรู้จะแย่แล้ว” คราวนี้เป็นพี่แดฮยอนที่เป็นคนย้ำฉัน เมื่อเห็นว่าฉันยังคงยืนนิ่ง ทั้งพี่แดฮยอนและพี่ซองยอลก็เลยเป็นฝ่ายลากฉันเข้าไปเองเลย ฉันก็ได้แต่ขัดขืนสุดๆ ฉันมันผู้หญิงคนเดียวแล้วนี่ผู้ชายสองคนลากฉันเข้าไป ฉันจะสู้ไหวเรอะ?!
เมื่อเข้าไปข้างในอีกครั้งฉันก็รู้สึกกลัวไปหมด นาอึนคนเข้มแข็งหายไปตั้งแต่โดนผู้ชายคนนั้นจูบต่อหน้าคนอื่นแล้วค่ะ ฉันโดนลากให้มายืนประจันหน้าอยู่กับเพื่อนๆของเขา แล้วทีนี้ฉันต้องทำยังไง?
นายแอลนั่นไม่ได้ชายตามามองฉันเลย มีเพียงพี่ลู่หานเท่านั้นที่มองฉันเพราะพี่ยุนโจยังคงช็อคอยู่ค่ะ
“ไอ้แอลเคลียร์ซะ!” พี่ซองยอลเรียกแอลที่ยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติงใดๆให้หันมาสนใจ เขาปรายตามาทางฉันนิดๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็น
“พามาทำไม?!”
“มึงจูบเขา! มีอะไรจะแก้ตัวมั๊ย?!” พี่ซองยอลพูดเสียงเรียบ ฉันเห็นพี่แดฮยอนทำหน้าตกใจสุดๆเลยล่ะ ประมาณ >>> O_o
“มึงก็รู้ว่ากูทำเพราะอะไร?!” ฉันรู้สึกเจ็บๆยังไงไม่รู้ เขากำลังจะบอกสินะ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับจูบนั้นเลย แค่ใช้ฉันเป็นเครื่องมือเพื่อหลอกยัยมินอานั่นเท่านั้นสินะ!
“เพราะอะไรล่ะ?!”
“เขี่ยยัยมินอาทิ้งไงล่ะ!” ฉันหน้าชาแวบทันที จุกเลย จุกจนพูดไม่ออกจริงๆ เหมือนมีมีดกรีดลงกลางหัวใจฉันเลยล่ะ ฉันยอมรับว่าฉันหวั่นไหวกับจูบของเขา แต่เขากลับเห็นมันเป็นแค่เครื่องมือเขี่ยผู้หญิงของเขาทิ้งสินะ! โอเค! ฉันเข้าใจแล้ว TT_TT มันสมควรแล้วที่จะเป็นอย่างนี้! เขาไม่มีทางมาคิดอะไรกับอีแค่จูบของผู้หญิงคนนี้หรอก แล้วยิ่งเป็นผู้หญิงที่เคยทำร้ายจิตใจเขาด้วยนะ! ไม่มีทางที่เขาจะมาหวั่นไหวแน่นอน!
อารมณ์ของผมคาดเดายากจริง! T^T
: : Writer Talk : :
ปั่งๆ เย้! ไรต์อัพแล้ว^^
หวังว่าทุกคนจะชอบเน้ ><'
นายแอลเค้าอารมณ์แปรปรวน!
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
ทนๆกันหน่อยเน้อ >///<
ความคิดเห็น