คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Blacklist & L : กับดักร้ายผู้ชายอันตราย :: CHARPTER 7
- 7 -
:: NAEUN SIDE ::
ฉันที่กำลังนั่งอยู่ในรถของแอลพยายามร้องตะโกนด่าเขา ซึ่งตอนนี้แอลขับรถเร็วยิ่งกว่าอะไรซะอีก ฉันไม่น่าไปยั่วโมโหเขาเลย รู้ตัวตอนนี้ก็สายไปซะแระ ‘ซนนาอึน’ ฉันได้แต่ภาวนาให้เราทั้งสองคนมีชีวิตรอดไปจากตรงนี้ก่อนพอ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน แต่ตอนนี้เขาจะพาฉันไปไหนเนี่ย?? ใครรู้ช่วยตอบที!!
“นายขับรถช้าๆหน่อยสิ! อยากตายมากรึไง?!” ฉันร้องตะโกนบอกเขา ซึ่งเขาก็ไม่ได้ฟังฉันเลย มันน่านัก!
แอลขับรถมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ที่ล้อมรอบไปด้วยรั้วสูงใหญ่หลังหนึ่งซึ่งฉันไม่รู้หรอกว่ามันคือที่ไหน รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันกำลังโดนเขาลากเข้าไปในบ้านหลังนี้อยู่ TT__TT ฉันกลัวเหมือนกันนะถึงยังจะทำปากแข็งก็เถอะ!
“ปล่อยเลย ฉันบอกให้ปล่อยไง!” ฉันออกแรงดิ้นให้พ้นจากร่างที่กำลังเกาะกุมฉันอยู่ เขาหันมาหาพร้อมทำหน้าดุใส่ฉัน
“ฉันไม่ได้จับเธอมาเพื่อปล่อย!!” แอลพูดด้วยน้ำเสียงเข้มพร้อมกับใบหน้าที่ดูน่ากลัวตามแบบของเขา ฉันรู้สึกกลัวๆขึ้นมาซะงั้น สู้ๆนาอึน ทำใจแข็งเข้าไว้!
“งั้นนายจับฉันมาทำไม ?”
“…คิดบัญชี ทั้งต้นและดอก!” พูดจบตัวฉันก็ลอยไปตามแรงของเขา และนั่นมันทำให้ฉันเริ่มรู้สึกได้ถึงอันตรายที่กำลังเข้ามาถึง ประตูห้องหนึ่งถูกเปิดออกอย่างแรง เขาผลักร่างของฉันอย่างไม่ใยดีให้เข้ามาในห้องนั้น
ร่างของฉันล้มลงตามแรงที่ถูกผลักเข้ามา ฉันปรับสายตาให้มองไปรอบห้องด้วยความรวดเร็ว และก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อมันคือ ห้องนอน! OMG! เขาจะทำอะไร?! ไม่นะ! ต้องไม่ใช่...นะ!! ฉะ ฉันกลัว...
“นะ นายจะทำอะไร??”
“บอกแล้วไง... คิดบัญชีทั้งต้นและดอก!” เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆแล้ว ฉันก็ได้แต่ล่นถอยหลังหนีไป จนตอนนี้ฉันหมดหนทางหนีเรียบร้อย เมื่อหลังของฉันไปชนเข้ากับขอบเตียง ม่ายยยยยยนะ!! ต้องไม่ใช่อย่างนี้สิ!
“อย่านะ อย่าเข้ามา! ฉันบอกอย่าเข้ามาไง!” ฉันหลับตาโบกมือไปทั่วด้วยความที่กลัวว่าเขาจะทำไม่ดีไม่ร้ายเอา แต่เขาก็รวบมือของฉันไว้แถมยังดึงฉันให้เข้าไปใกล้อีก ...ฮึกๆ ฉันกลัวจริงๆนะ TT_TT
“เลิกปากเก่งซะที! ยังไงเธอก็ไม่รอดเงื้อมมือฉันไปได้หรอก!” ไม่พูดเปล่าเขายื่นหน้าเข้ามาทำหน้าเกรี้ยวกราดใส่ฉันอีก ฉันหลับตาปี๋ด้วยความกลัว อย่าทำอะไรฉันเลยนะ! _/\_
“กลัวรึไง??” เขาท้าทายฉัน แม้ในใจอยากจะพยักหน้าและตะโกนตอบใช่เต็มที่ แต่ก็ไม่ยอมแสดงออกมาเพราะความใจแข็ง ฉันลืมตาขึ้นเพื่อสบตากับเขาเต็มที่ ...ตึก ตึก เสียงหัวใจของฉันกำลังแกว่งไปมา เขาก็ทำให้ใจฉันแกว่งขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาพยายามยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้และใกล้เข้ามาเรื่อยๆ... นี่เขาจะทำอะไร?!!
“อยู่ในนี้ไปซะ! ห้ามออกไปไหน จนกว่าฉันจะอนุญาติ!” นั่นคือคำพูดของแอลเมื่อเขาหยุดยื่นใบหน้าหล่อของเขามาใกล้ฉันแล้ว ฉันได้แต่มองเขาด้วยความแปลกใจ แล้วเขาก็ลุกยืนขึ้นเต็มความสูงพร้อมเหยียดยิ้มมาที่ฉัน
“ฉันก็แค่อยากทรมานเธอเล่นๆ ให้เธออยู่ที่นี่อดข้าวอดน้ำสักหน่อย สะใจดี หึ!” เขาพูดพร้อมยกยิ้มมุมปาก ฉันก็ได้แต่อึ้งและเอ๋อรับประทาน จากตอนแรกที่คิดว่าเขาจะทำมิดีมิร้าย แต่กลับกลายเป็นว่าเขาโรคจิตพาฉันมาทรมานเล่นแค่นั้น! กว่าฉันจะรู้ตัวเขาก็หายออกไปจากห้องนี้แล้ว ทิ้งฉันให้ได้แต่งงงวยกับเรื่องต่างๆและสงสัยว่าที่นี่คือที่ไหน??
:: L SIDE ::
ผมเดินออกมาจากห้องที่ผมขังนาอึนไว้โดยที่ผมไม่ลืมที่จะล็อคห้องนั้นจากด้านนอกไว้ สงสัยใช่มั๊ยที่นี่ที่ไหน?? ...ที่นี่ก็คือบ้านของไอ้แดฮยอน บ้านที่เพื่อนของผมมันเอาไว้ซ่อนตัวจากพ่อและแม่ของมัน บ้านหลังนี้ไม่มีใครรู้ว่าเป็นบ้านของแดฮยอนนอกจากพวกเรา ‘Blacklist’ ที่รู้เรื่องนี้เท่านั้น! เหตุผลก็เพราะบ้านหลังนี้เป็นที่หลบภัยของไอ้แดฮยอนมันไงล่ะครับ! แต่มันไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่เพราะส่วนมากมันจะหลบภัยที่บ้านหรือไม่ก็คอนโดของเด็กมัน! มันอนุญาตให้กลุ่มเรามาพักได้ตามสบายเรียกได้ว่าคิดซะเป็นบ้านของตัวเองนั่นแหละครับ! ที่นี่มีคนมาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้งเท่านั้น ดูจากสภาพแล้วคงพึ่งมาทำความสะอาดไม่กี่วันนี้เอง...
ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมกำลังจะเริ่มแก้แค้นเธอใช่มั๊ย?? นี่คือการแก้แค้นใช่มั๊ย? ผมโมโหกับความปากกล้าของผู้หญิงคนนี้จริงๆ เธอทำผมโมโหหลายรอบมาก นี่คือวิธีการสั่งสอนของผม จับเธอมาทรมานเล่นๆให้สำนึกซะบ้าง แต่ที่บอกว่าจะให้อดข้าวอดน้ำนั่นผมพูดเล่นนะ ถึงผมจะแค้นอยู่บ้าง แต่ผมก็ไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก!
Rrrrrrrrrr~~~~~
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อคนที่โทรเข้ามาในตอนนี้แล้วก็กดรับเมื่อเห็นว่าเป็นไอ้แดฮยอนเพื่อนของผมเอง
“ไงมึง อยู่ไหน??” เสียงปลายสายถูกกรอกเข้ามาถามผม
“อยู่ที่หลบภัยมึงอ่ะ พอดีมีเรื่องต้องทำ มีอะไรรึป่าววะ ?” ผมถามด้วยความแปลกใจ ก็ถ้ามันจะโทรมาถามว่าผมอยู่ไหนเฉยๆเนี่ยนะ ก็คงไม่ใช่! มันต้องมีเรื่องสักอย่างนึงแหละน่า
“เด็กที่มึงมีเรื่องด้วยอ่ะ ถูกอาจารย์เรียกไปสอบสวน เค้าอยากเจอมึง มาหน่อยสิ”
“ไม่ว่ะ มึงจัดการแทนกูแล้วกันเพื่อน กูมีเรื่องต้องทำมากกว่าไปไร้สาระแบบนั้น” ผมบอกกับไอ้แดฮยอน ก็ผมพูดถูกอ่ะ มันไร้สาระไปนะเพราะสุดท้ายเรื่องมันก็ต้องจบลงที่ผมเป็นคนถูกอยู่ดี แล้วทำไมผมต้องไปพบอาจารย์ด้วยล่ะ??
“อีกแล้วมึง! โยนมาให้กูตลอดเวลามีเรื่องกับใครเนี่ย” เสียงหน่ายๆของไอ้เพื่อนสนิทดังรอดเข้ามา ก็จริงของมัน ผมให้มันจัดการตลอดเวลาที่ผมมีเรื่องกับเด็กที่มหา’ลัยและผลก็คือผมถูกตลอดนั่นเอง
“เออน่า มึงไปคุยกับอาจารย์ ส่วนเด็กนั่นเดี๋ยวกลับไปกูจัดการเอง”
“เออๆ แค่เนี้ยแหละมึง”
“เออ” ผมตอบกลับพร้อมกับกดตัดสายทิ้งไป ไอ้เด็กนี่! สงสัยอยากมีเรื่องจริงๆ ถึงขนาดทำให้เรื่องนี้ไปถึงอาจารย์ รู้ก็รู้ว่าไม่สามารถทำอะไรผมได้ก็ยังจะทำ! หึ! ได้เห็นดีกันแน่!!
:: END L SIDE ::
ที่คอนโดสูงใจกลางเมืองใหญ่ในห้องชุดพิเศษสาวหุ่นผอมบางกำลังยืนงงอยู่กับสูตรอาหารมากมายตรงหน้าของเธออยู่ หญิงสาวหยิบสูตรอาหารขึ้นมาอ่านอีกครั้งแล้วก็มองไปยังข้าวของมากมายที่เธอจัดการทำไปบางส่วนแล้วอย่างงุนงง เธอวางสูตรอาหารลงพร้อมกับถอนหายใจออกมา สักพักหญิงสาวก็ได้กลิ่นไหม้ลอยเข้ามาแตะจมูก แล้วก็ต้องตาโตตกใจอย่างหนักเมื่อหันไปเห็นกระทะที่ตั้งไว้บนเตาไฟมีประกายไฟพร้อมควันลอยออกมาเต็ม
ซอลลี่รนรานจนทำอะไรไม่ถูก เธอไม่รู้จะเริ่มทำยังไงก่อนดี จนกระทั่งชายหนุ่มรูปร่างบางเข้ามากระชากเธอให้ออกไปห่างจากบริเวณนั้นพร้อมกับหยิบผ้ามาคลุมกระทะเพื่อดับไฟที่มันลอยขึ้นมาเหนือกระทะ
เมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติแล้วแทมินก็เข้ามาดูซอลลี่ด้วยความเป็นห่วง เธอก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆอย่างรู้สึกผิดให้ แทมินละสายตาจากซอลลี่ออกมาสังเกตห้องครัวของเขา แล้วก็ต้องอารมณ์เสียขึ้นมานิดๆ เมื่อสภาพห้องครัวตอนนี้ของเขาเละจนดูไม่ได้ไปหมด...
“ออกไปล้างหน้า ล้างตัวก่อนไป เดี๋ยวฉันจะเก็บของ” แทมินหันไปบอกซอลลี่ที่ยืนยิ้มอย่างรู้สึกผิดให้
“เดี๋ยวฉันช่วย ^__________^”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวจะเลอะเทอะไปกันใหญ่ออกไปรอข้างนอกก่อนไป” แทมินพูดพลางเก็บของที่เกลื่อนกลาดไปหมดโดยไม่หันมาดูคนข้างหลังที่ยืนเฝ้าดูอย่างรู้สึกผิดเลย เธอก็ได้แต่ยืนมองคนรักทำความสะอาดไปและก็เดินออกไปเงียบๆด้วยความรู้สึกน้อยใจเมื่อเขามีท่าทีไม่สนใจเธอเลย
ซอลลี่เดินออกมาล้างหน้าล้างตัวที่มันเปรอะเปื้อนไปหมด หญิงสาวอดที่จะมองตัวเองในกระจกด้วยความน้อยใจไม่ได้ เธอกะจะทำอาหารให้เขากินซะหน่อย แต่ไหง?? กลับลงเอยเป็นอย่างนี้ได้ล่ะ??
Rrrrrrrrrrrr~~~~~~
เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างขอบอ่างล้างหน้าดังขึ้น เธอมองโทรศัพท์นั่นด้วยความแปลกใจแล้วก็ต้องหน้านิ่วขึ้นเมื่อคนที่โทรเข้ามาเป็นพี่ชายของเธอเอง หญิงสาวกดรับสายพร้อมกรอกเสียงเรียบเฉยลงไป
“มีอะไรเหรอคะ ?” เธอถามเสียงกระด้างเหตุก็เพราะว่าตอนนี้เธอกำลังทะเลาะกับพี่ชายจอมบงการของเธออยู่
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้! ถ้าเธอไม่กลับโอปป้าจะไปอัดไอ้แทมินให้น่วม!” น้ำเสียงดุดันถูกสวนกลับเข้ามา จนซอลลี่ต้องโมโหและกลัวเล็กน้อยกับคำสั่งอันเด็ดขาดนี้
“อย่านะโอปป้า! ถ้าโอปป้าทำอะไรเค้า ซอลจะไม่กลับไปบ้านอีก! ซอลจะอยู่กับพี่เค้าเนี่ยแหละ!”
“ไม่ได้! เธอต้องกลับบ้าน!” ปลายสายขึ้นเสียงใส่จนคนที่ฟังเผลอสะดุ้งเล็กๆ แต่เธอก็ยังทำใจแข็งสู้
“ตอนนี้ยังค่ะ แต่ถึงยังไงซอลก็กลับแน่ โอปป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ! ยังไงซอลก็จะทำแบบที่โอปป้าพูด ยิ่งโอปป้าบอกว่าห้าม! ซอลก็จะทำ!!” ซอลลี่เถียงกลับไปอย่างไม่กลัวเกรงพี่ชายตัวเอง เหมือนเธอกำลังท้าทายอำนาจสูงยังไงยังงั้น เธอคิดว่าพี่ชายเข้ามาบงการกับชีวิตของเธอมากเกินไป ทั้งสั่งห้ามคบกับแทมิน ทั้งสั่งห้ามเจอกับแทมิน มันมากเกินไป...
ทั้งที่ ’ชเวมินโฮ’ พี่ชายของเธอก็เคยมีความรักและก็เคยเป็นแบบเธอ แต่ทำไม? เขาถึงไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอบ้างเลยนะ!
“ซอลลี่! เธอชักจะก้าวร้าวกับโอปป้ามากไปแล้วนะ! เพราะไอ้แทมินทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้ น้องสาวที่น่ารักของโอปป้าหายไปไหนแล้ว?!!” ผู้เป็นพี่พูดขึ้นด้วยความโมโหปนน้อยใจ โดยที่คนที่เป็นน้องก็ไม่ต่างกัน เธอทั้งโมโหและน้อยใจสุดๆที่พี่ชายตัวเองไม่ยอมรับในตัวคนรักของเธอ แถมยังว่าร้ายอีก....
“ก็หายไปพร้อมกับโอปป้าที่แสนดีนั่นแหละค่ะ!” พูดได้แค่นั้นซอลลี่ก็กดตัดสายทิ้งพร้อมกับวางโทรศัพท์ลงที่เดิมอย่างโมโหปนเสียใจ แม้จะไม่ได้ยินคำพูดที่ทำให้น้อยใจจากพี่ชายในตอนนี้แล้ว แต่ความรู้สึกของเธอมันกลับดิ่งลงซะงั้น ดวงตากลมโตเริ่มที่จะมีน้ำใสๆไหลเอ่อขึ้นมา หญิงสาวยกมือขึ้นปัดมันอย่างลวกๆ ความรู้สึกน้อยใจและเสียใจตีตื้นเรียกน้ำใสๆให้ไหลทะลักออกมาเรื่อยๆ ...เธอผิดหวังในตัวพี่ชายของเธอจริงๆ
“มินโฮฮยองเค้าไม่ชอบฉันจริงๆสินะ” เสียงเรียบดังขึ้นด้านหลังของร่างบางที่กำลังยืนปาดน้ำตาอยู่ เธอเห็นร่างของชายหนุ่มคนรักกำลังยืนทำหน้านิ่งไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆอยู่ด้านหลังของเธอในกระจก หญิงสาวรีบหันหลังแล้วปรี่เข้าหาเขาทันที
“ไม่ใช่นะ มินโฮโอปป้าเค้าแค่โมโหที่ฉันมาอยู่แต่กับพี่ตลอดเท่านั้น” ซอลลี่บอกด้วยสีหน้าน่าสงสาร แทมินมองหน้าคนรักด้วยความครุ่นคิดก่อนจะค่อยๆถามบางอย่างออกมา
“ทั้งๆที่พี่ชายเธอก็ไม่ชอบฉันและฉันก็นอกใจเธอสารพัด ทำไม ? ...ทำไมเธอยังถึงอยากจะอยู่กับฉันล่ะ ?” แทมินถามด้วยสีหน้าจริงจัง ดวงตาทั้งสองข้างจับจ้องไปที่ร่างบางไม่วางตาราวกลับว่าถ้าเขาพลาดที่จะมองเธอสักวินาทีเดียว เขาอาจจะไม่ได้รู้ถึงความรู้สึกจริงๆของเธอก็เป็นได้
“เพราะเราสองคนรักกัน” ซอลลี่ตอบพร้อมรอยยิ้มซื่อๆที่ดูจริงใจ จนชายหนุ่มคนรักเผลอยิ้มตามออกมา ก็เพราะอย่างนี้ไง เขาถึงทิ้งเธอไปไม่ได้ แม้เขาจะมีผู้หญิงคนอื่นมากมาย แต่เขาก็ไม่เคยที่จะทิ้งผู้หญิงคนนี้ได้ลง! เพราะถ้าเขาทิ้งเธอก็เท่ากับว่าเขาทิ้งรอยยิ้มและหัวใจตัวเอง ถ้าไม่มีเธอคนนี้ คนอย่างเขาคงไม่เผลอยิ้มที่จริงใจออกมาหรอก!
“ยิ้มทำไม ? ฉันล้อเล่น =) เพราะพี่ชอบฉันมากๆต่างหาก ฉันเลยทิ้งคนที่รักฉันมากขนาดนี้ไม่ได้ อีกอย่างถ้าเกิดฉันท้องขึ้นมาใครจะมาเป็นพ่อเด็กล่ะจริงมั๊ย ??” ซอลลี่พูดพร้อมกับยิ้มบางๆ จนคนตรงหน้าดึงเธอไปกอดด้วยความหมั่นไส้เล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นเขาก็ชอบใจกับคำพูดของเธออยู่ดี
“อย่ากอดแน่นนักสิ ฉันหายใจไม่ออก J” ร่างบางมีสีหน้าขึ้นสีชมพูอ่อนระรื่อเล็กน้อยกับท่าทางที่ดูเขินๆของชายหนุ่มคนรัก
“หมั่นไส้จริงๆ” เขาพูดพร้อมกับเอาจมูกของเขาไปจนกับจมูกของเธออย่างหยอกล้อ ปฏิเสธไม่ได้ว่าคนทั้งสองรักกันมาก แม้จะมีเรื่องที่ทำให้ต้องเลิกกัน แต่ถึงยังไงคนรักกันก็ต้องรักกันอยู่ดี! แม้แทมินจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีนักแถมยังเจ้าชู้สุดโต่งอีก แต่สำหรับ ‘ชเวจินรี’ หรือ ‘ซอลลี่’ แล้ว เขาเป็นผู้ชายคนที่สำคัญและคนที่เธอรักมากๆจริงๆ ต่อให้เธอต้องเสียใจอีกกี่ครั้ง เธอก็ยืนยันที่จะรักผู้ชายคนนี้ และเธอก็พร้อมที่จะจัดการกับผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอต้องสั่นคลอน...
ทางด้านแอลก็ได้รับโทรศัพท์สายตรงจากพ่อของเขาตามมาด่าถึงที่เรื่องที่เขาหนีมาและก็เรื่องที่เขาไปมีเรื่องกับเด็กในมหา’ลัย จนอาจารย์ที่ปรึกษาต้องโทรไปฟ้องพ่อของเขา เป็นเหตุให้พ่อของเขาโทรมาโวยและทำให้เขาอารมณ์เสียสุดๆ
“พ่อจะอะไรของพ่อนักหนา?!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญสุดๆ
“ฉันจะไม่อะไรกับแกหรอก! ถ้าแกไม่ใช่ลูกฉัน!”
“งั้นพ่อก็เลิกคิดว่าผมเป็นลูกสิ!” เขาย้อนกลับไปด้วยความโมโห
“ไอ้แอล!!” ผู้เป็นพ่อกรอกเสียงลงมาในโทรศัพท์ด้วยความโมโหเช่นกัน แค่ฟังเสียงก็รู้แล้วว่าตอนนี้ผู้เป็นพ่อมีสีหน้ายังไง แล้วทำไม? ใครแคร์ล่ะ?!
“ทำไมครับ ? เรียกชื่อผมทำไม ?” แอลยังมิวายกวนกลับด้วยความไม่ยอม นั่นยิ่งทำให้ผู้ที่เป็นพ่อเดือดปุดๆมากขึ้น
“กลับมาหาฉันเดี๋ยวนี้!! ฉันให้เวลาแกครึ่งชั่วโมง! ถ้าไม่กลับมาฉันจะตัดแกออกจากการเป็นลูกฉัน!” พูดจบผู้เป็นพ่อก็กดตัดสายทิ้งไปด้วยความโมโห ทิ้งให้แอลที่ยืนถือโทรศัพท์อยู่โมโหเช่นกัน ตัดพ่อตัดลูกเหรอ?? หึ!
“เอาสิ! ทุกวันนี้ผมมันก็ไม่ใช่ลูกพ่ออยู่แล้วนิ!” ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากนิ่ง ถึงปากจะพูดไปอย่างนี้ แต่ทว่าภายในใจของเขามันช่างตรงกันข้ามเหลือเกิน ภายในใจของเขามันเจ็บปวดอย่างมาก ตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยได้รู้สึกถึงความรักของผู้เป็นพ่อที่มอบให้เลยสักนิด มีแต่แม่ของเขาเท่านั้นที่คอยให้ความรักและดูแลไม่ห่าง จนเขาลืมไปแล้วว่าเขายังมีพ่ออยู่...
!!!
เสียงเปิดประตูห้องหนึ่งดังขึ้นนาอึนที่นั่งอยู่ข้างเตียงเงยหน้าขึ้นมามองร่างของแอลที่เดินเข้าไปด้วยความตกใจก่อนที่เธอจะถอยไปข้างหลังอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าเขาเดินเข้ามาใกล้
“เข้ามาทำไม!?” เธอตวาดถามเขาเสียงดัง แต่สายตาก็ยังจับจ้องไปที่ร่างของเขาที่เดินเข้ามานั่งตรงหน้าเธออย่างระมัดระวัง
“หึ! ยังไม่เลิกปากเก่งอีกเหรอ?!” แอลถามเสียงเย็นพร้อมกับหัวเราะในลำคออย่างเย็นชา ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองเธอนิ่งๆ เมื่อเห็นว่าเธอทำหน้าไม่สบอารมณ์ใส่เขา
“มันก็เรื่องของฉัน! ...พาฉันออกไปจากที่นี่ได้แล้ว! ฉันไม่ได้อยากมาอยู่ที่นี่ตลอดไปหรอกนะ!!” เธอพูดเสียงดังพร้อมกับจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่ดูเย็นชาและเจ้าเล่ห์ในเวลาเดียวกันไม่วางตา ก่อนที่เขายกยิ้มนิ่งๆแสนร้ายกาจขึ้นมา
“ให้ฉันพาออกไปเหรอ ? แล้วเธอจะทำอะไรแลกเปลี่ยนล่ะ ?” เขาถามเรียบเฉยแต่ทว่าแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ชอบกล
“ไม่มี” เธอตอบกลับเสียงเย็น ...เธอสมควรทำอะไรแลกเปลี่ยนเค้างั้นเหรอ? ในเมื่อเค้าเป็นคนพาเธอมาที่นี่เอง!!
“หึ! งั้นก็อยู่ที่นี่ไปตลอดแล้วกัน!”
“ไม่นะ! นายมันบ้ารึไง!? …ฉันก็ต้องใช้ชีวิตของฉันนะ ฉันมีพ่อแม่ที่ฉันต้องกลับไปตอบแทนบุญคุณของท่านนะ!” เธอขึ้นเสียงใส่เขาไปด้วยความโมโห เขามันต้องบ้า บ้าแล้วแน่ๆ จะให้เธออยู่ที่นี่ไปตลอดงั้นเหรอ? บ้าชัดๆ
“พ่อแม่งั้นเหรอ ? คนอย่างเธอมันกตัญญูด้วยเหรอ ? ตลกชะมัด” แอลพูดพร้อมหัวเราะในลำคอเย้ยหยันร่างบางตรงหน้า เธอนิ่วหน้าด้วยความโมโหทันที
“มันน่าตลกอะไรหะ?! ทำไม ? นายมันเป็นอะไรของนาย?! ขาดความอบอุ่นสินะ พ่อแม่ไม่รักสินะ ถึงได้ไล่โมโหไล่ดูถูกเขาไปทั่ว!”
“เธอ!!” แอลเข้าบีบแขนนาอึนด้วยความโมโห เพราะคำพูดของนาอึนดันจี้ใจดำเขาเต็มๆ พ่อแม่ไม่รักคือจุดอ่อนของเขาที่ใครก็ห้ามพูด! ใครลองพูดสิ! แหลกคามือเขาแน่ แต่ตอนนี้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาพูดขึ้นมาซะงั้น!
“ทำไม?! ฉันจี้ใจดำงะ...” เสียงนาอึนถูกกลืนหายวับเข้าไปทันทีเมื่อแอลทาบทับริมฝีปากอันอุ่นร้อนเข้ามาปิดคำพูดที่กำลังจะออกมาจากปากของเธอ วูบนึงเธอตกใจและอึ้งไปสักพัก เมื่อได้สติแล้วเธอก็พยายามผลักร่างที่กำลังลวนลามเธอด้วยริมฝีปากอยู่ออก แต่ทว่าเขากลับล็อกเธอไว้แน่นเหลือเกิน เขาเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงบนริมฝีปากบางของหญิงสาวอย่างไม่ปราณีเพื่อเป็นการสั่งสอนที่เธอมาพูดเรื่องอ่อนไหวสำหรับเขา ชายหนุ่มรวบตัวร่างบางมาประชิดตัวด้วยมือข้างซ้ายไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างเขาก็ยกมันขึ้นมาบีบคางของหญิงสาวแน่น จนเธอต้องจำยอมเผยอปากขึ้นมา ส่งผลให้ร่างหนาส่งลิ้นอุ่นร้อนไปรังควานหยอกล้อลวนลามเธอในปากด้วยความรุนแรง นาอึนพยายามดิ้นให้หลุดออกไปจากสัมผัสอันรุนแรงนี้ แต่ทว่ายิ่งพยายามหนีเขากลับยิ่งรัดแน่นและเพิ่มความรุนแรงมากขึ้นไปอีก
แอลผละออกมาจากเรียวปากบางด้วยใบหน้าที่แสดงความโมโหปนเย้ยเล็กน้อย แต่ก่อนที่เข้าจะได้เอ่ยอะไรออกมา
เพี๊ยะ!!
นาอึนออกแรงฟาดฝ่ามือทั้งห้าจนใบหน้าของชายหนุ่มหันไปตามแรงนั้นทันที เขาขบกรามแน่นด้วยความโมโห พร้อมกับรวบร่างบางมาทาบทับริมฝีปากอีกครั้ง แต่คราวนี้มันกลับรุนแรงยิ่งกว่าครั้งเก่า จนร่างบางมีน้ำตาไหลเอ่อออกมาด้วยความเสียใจและผิดหวัง
เขาถอนริมฝีปากออกมาพร้อมกับผลักร่างของหญิงสาวให้ออกห่างด้วยความที่หลายความรู้สึกปะปนเข้ามา นาอึนที่ตอนนี้ใบหน้าปนไปด้วยน้ำตาที่ไหลเอ่อรอบดวงตามองเขาด้วยสายตาผิดหวังและเสียใจสุดๆ
“ฉันเกลียดนาย!”
“...” แอลไม่ได้พูดอะไรตอบเขาลุกขึ้นพร้อมกับเดินปึงปังออกไปไม่ได้หันมามองร่างที่เขาเพิ่งจะทำร้ายไปเมื่อครู่นี้เลย
ทันทีที่ประตูปิดลงนาอึนก็ฟุบหน้าลงกับเตียงแล้วก็ปล่อยโฮออกมาทันที เขาหยาบคายกับเธอจริงๆ ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้นะ?
ไร้เสียงอะไรตอบรับกลับมา เธอให้คำตอบไม่ได้จริงๆ ทำไมล่ะ? เขาถึงได้หยาบคายและรุนแรงกับเธอขนาดนี้!? ทั้งที่แต่ก่อนเขาก็ไม่ใช่คนที่จะถนัดและทำอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ถึงจะเกลียดกัน แต่นี้มันก็ไม่ใช่แนวที่เขาจะทำกับเธอเลยเพราะเขาเคยพูดว่ารังเกียจปากของเธออยู่ไม่นานมานี้! แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่! เขาล่วงเกินเข้ามามากแล้วนะ!
“ฮึก ฮึก...”
เชอะ! นาอึนอ่าา ฉันได้จูบเธอแล้วนะ!
:: Writer Talk ::
วันนี้ไถ่โทษด้วยการอัพสองตอนครับ
ไรต์จะปิดเทอมแล้ว
คงมีเวลามากกว่านี้ 55555
แล้วเค้าสัญญา เค้าจะไม่อู้แล้ว
แต่ที่ผ่านมามันงานเยอะจริงๆนะ55555
อ่านแล้วเป็นไงมั่ง?? บอกกันด้วยเน้อ^^
ความคิดเห็น