คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Blacklist & L : กับดักร้ายผู้ชายอันตราย :: CHARPTER 6
- 6 -
นาอึนถูกแอลที่กำลังโกรธจัดอย่างกับภูเขาไฟระเบิดกระชากลากถูมาที่บ้านของเขา ทันทีที่คนสองคนก้าวเข้ามาในบ้านคนตัวเล็กกว่าก็ถูกแรงผลักจากคนตัวสูงจนล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง หญิงสาวทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดเมื่อร่างกายกระทบเข้ากับพื้นอย่างแรง
“เจ็บเหรอ?!!” ชายหนุ่มกระแทกเสียงพร้อมกับย่างก้าวเข้ามาหาคนตัวเล็กด้วยความกรุ่นโกรธ
“นายมันบ้า!!”
“ใช่!! ฉันมันบ้า!! และฉันก็บ้าได้มากกว่านี้ด้วย!” เขาค่อยๆย่อตัวลงให้เสมอกับคนตัวเล็กที่นั่งกองอยู่กับพื้นพร้อมกับจ้องเขม็งมาที่เขาด้วยแววตาที่เคืองโกรธ เธอก็กระเถิบหนีอย่างรวดเร็วเสมือนรังเกียจร่างของแอลที่เข้ามาใกล้
“อย่าเข้ามา! ฉันเกลียดนาย!!” นาอึนพูดพร้อมค่อยๆเขยิบถอยหนีแอลที่กำลังรุกเข้ามาใกล้เธอ คำพูดของเธอมันทำให้อารมณ์โกรธของเขาพุ่งสูงยิ่งขึ้นไปอีก!!
“ฉันก็เกลียดเธอ!!” ชายหนุ่มสวนกลับทันควันด้วยสายตาดุดันพร้อมกับกระชากร่างที่พยายามเขยิบหนีเขาเข้ามาใกล้ประชิดตัว มือหนาบีบเข้าที่แขนของร่างบางด้วยความโกรธ จนเธอแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาพร้อมกับอารมณ์ที่โกรธเหมือนกัน!
“...นายโกรธผู้ชายคนนั้นแล้วจะมาลงที่ฉันได้ไง?! อีกอย่างนายไม่มีสิทธิ์ไปโกรธเขาด้วยเพราะนายไปทำร้ายเขา!” นาอึนพูดตะโกนใส่หน้าที่ดุดันแสนน่ากลัวของแอล จนเขาเผลอออกแรงบีบที่แขนของเธอแรงขึ้น แต่เธอก็พยายามอดกลั้นไม่ยอมปริปากขอร้องเขาเลยสักนิดด้วยความที่ถือทิฐิ!
“มันสมควรแล้วที่โดนอย่างนั้น! ส่วนเธอ...ก็สมควรที่จะโดนมากกว่านั้น!!” ใบหน้าของแอลตอนนี้มันช่างดูน่ากลัวเหลือเกิน น่ากลัวซะจนนาอึนที่พยายามทำใจแข็งสู้อดที่จะกลัวขึ้นมานิดๆไม่ได้
ยังไม่ทันที่นาอึนจะตั้งตัวดีตัวเธอก็ลอยหวือขึ้นเมื่อแอลที่ลุกขึ้นพร้อมกับกระชากร่างของเธอให้ลุกขึ้นตามเขาอย่างแรง ร่างเล็กลอยไปปะทะกับอกแกร่งของเขาพร้อมกับถูกผลักไปติดผนังตามมาด้วยร่างหนาที่ตามมาล็อคไว้ด้วยความรวดเร็ว
“จะทำอะไร?!” นาอึนที่ถูกตรึงแขนทั้งสองข้างจากชายหนุ่มร่างสูงถามด้วยใบหน้าที่เริ่มหวาดกลัวคนตรงหน้า
“คิดว่าฉันจะทำอะไร?! จูบเธอเหรอ?!!!! ...ไม่มีทาง! ปากเธอมันคงจะสกปรกเกินไปที่ฉันจะจูบ!” แอลผุดคำพูดแสนร้ายกาจของเขาออกมาจากเรียวปากหนาของเขาด้วยความโมโห คำพูดของเขามันทำให้นาอึนหน้าชาวูบทันที เธอไม่คิดว่าแอลจะเกลียดเธอถึงขนาดนี้! ไม่คิดว่าคำพูดเมื่อครู่จะเป็นคำพูดของแอลเลยด้วยซ้ำ! ความโมโหถูกถ่ายทอดผ่านใบหน้าสวยของนาอึนเพราะคำดูถูกของคนตรงหน้าทันที!
“ตัวและหัวใจนายมันก็สกปรกเกินไป! ยิ่งมองนายก็รู้สึกว่าตาตัวเองมันสกปรกเพราะมองคนสกปรก!!” หญิงสาวตอบโต้ด้วยคำพูดที่แสนร้ายกาจเหมือนกัน เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่กลัวเกรงชายหนุ่มตรงหน้า ซึ่งตอนนี้เขาก็ออกแรงบีบที่แขนเธอซะจนมันเริ่มที่จะช้ำๆขึ้นมาซะแล้ว
“อย่างน้อยหัวใจฉันมันก็สะอาดกว่าเธอแล้วกัน! หัวใจของฉันมันไม่เคยหลอกใคร!! ...ฉันมันเลว ฉันรู้! แต่มันน้อยกว่าเธอ!!”
“แต่ฉันก็ไม่เคยทำร้ายใคร!”
“เธอแน่ใจเหรอ?!!” ชายหนุ่มหลุดพูดออกมาด้วยความโกรธเรื่องในอดีตผุดขึ้นมาในหัวสมองของเขามากมายภาพต่างๆที่ตอกย้ำความโง่ของเขาที่หลงเชื่อผู้หญิงคนนี้สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้ามา หญิงสาวนิ่งไปทันทีเพราะรู้ความหมายของคำพูดของแอลดี…
“เงียบทำไมล่ะ!? เธอไม่เคยทำร้ายใครจริงๆเหรอ?!! หะ?!!!!!!!” นาอึนถูกแอลตะโกนใส่หน้าเสียงดังด้วยความโมโห จากตอนแรกที่เธอโกรธเขากลับกลายเป็นว่าความรู้สึกผิดตอนนั้นเข้ามาแทนที่แทน จนเธอไม่อยากที่จะพูดอะไร รู้สึกเหมือนจุกที่ลำคอทำให้ไม่สามารถพูดออกไปได้!
“...”
“ตอบไม่ได้รึไงหะ?!! ทำไม?!! จำไม่ได้รึไงว่าเธอทำร้ายใครไว้?!! หรือมันเยอะเกิน?!! ...ถ้าจำไม่ได้ ก็จำไว้ซะ! ว่าเธอเป็นคนที่ทำร้ายฉันซะจนชีวิตฉันไม่อยากจะมีความรักอีกเลย!!!” ดวงตาคมเข้มของแอลที่ดูดุดันและเกรี้ยวกราดตอนนี้มันฉายแววเสียใจออกมาเล็กน้อยเพียงเสี้ยวนาทีความเสียใจนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความเย็นชาแทน! นาอึนนิ่งเงียบไม่กล้าตอบโต้ใดๆด้วยความรู้สึกผิดที่ตีตื้นขึ้นมาให้เธอสำนึกและเสียใจทุกครั้ง จนเธอยากที่จะเอ่ยอะไรได้กับคนตรงหน้าจริงๆ
“เงียบทำไมล่ะ?!!!!!!!!!”
“ปล่อย! ฉันจะกลับบ้าน...” นาอึนเริ่มขยับเขยื้อนด้วยการออกแรงดิ้นเล็กน้อยเพื่อให้ร่างสูงที่ล็อคแขนเธอไว้ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ใบหน้าสวยหวานไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมาเลย จนคนตัวสูงกว่านึกโมโหในท่าทางของเธอ
“ทำไม!? โดนรื้อฟื้นอดีตที่เลวๆของเธอแล้วรับไม่ได้รึไง?!!!!” ชายหนุ่มพูดกระแทกใส่ร่างบางที่เขาล็อคไว้ด้วยความโมโห จนร่างนั้นต้องหันเข้ามาสบกับใบหน้าที่แสนเกรี้ยวกราดของเขา ดวงตาคู่สวยฉายแววโมโหระคนเจ็บปวดออกมา แต่ว่าปากกลับไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมาเลย!
“ไปหลอกให้ผู้ชายเค้ารักมากี่คนแล้วล่ะ?! หรือมันเยอะจัดจนจำไม่ได้?!!!!!” ความโมโหทำให้แอลหลุดคำพูดที่แสนดูถูกต่างๆนานามากมาย แต่ว่านาอึนก็ไม่ได้แก้ตัวหรือปฏิเสธอะไรกับคำพูดของเขา เธอทำเพียงแค่จ้องเขาแล้วก็รู้สึกน้อยใจในตัวผู้ชายคนนี้ลึกๆ
“ไม่ต้องมารู้เรื่องของฉันหรอก! ...เรื่องในอดีตมันก็ผ่านมาแล้ว! ฉันไม่สนใจว่าฉันทำอะไรกับใครไว้!! …ฉันสนใจแค่ปัจจุบันกับอนาคตเท่านั้น!!” ร่างเล็กขยับเพื่อพูดเล็กน้อยแต่ว่าคำพูดของเธอมันก็ทำให้เธอต้องเจ็บตัวเข้าไปอีกเพราะคนตัวสูงกว่าเริ่มบีบแขนของเธอแรงเข้าไปอีก
“ปัจจุบันกับอนาคต! หึ!! แล้วเธอรู้มั๊ย?!!! อดีตของเธอมันกำลังตามมาจัดการกับเธออยู่!!” พูดจบแอลก็คายแขนของนาอึนที่เขาล็อคไว้อยู่เปลี่ยนมาเป็นคว้าหมับเข้าที่ข้อมือแล้วก็ลากเธอเข้ามาแทน เขาทั้งออกแรงลากและบีบข้อมือของหญิงสาวแน่น! เพื่อจะไปยังที่ที่หนึ่ง
นาอึนออกแรงดิ้นอย่างแรงจนแอลต้องหยุดลากแล้วหันมาจัดการกับเธอแทน นาอึนที่ไวกว่ากระทืบส้นเท้าลงไปบนฝ่าเท้าของเขาอย่างแรงทำให้เขาต้องหลุดปล่อยข้อมือของเธอออกมาอย่างอัตโนมัติ หญิงสาวออกแรงสุดกำลังเพื่อผลักเขาให้ล้มลงไป
เมื่อร่างของแอลล้มลงไปแล้วเธอก็รีบวิ่งหนีมาทันที ร่างบางรีบวิ่งจนลืมทุกสิ่งทุกอย่างลืมแม้กระทั่งทางออกของบ้านหลังใหญ่โตนี้ เธอวิ่งมาหยุดอยู่ที่สระว่ายน้ำของบ้านหลังใหญ่ก็พบว่ามันมีประตูทางออกอยู่ข้างหน้า ในขณะที่เธอเห็นทางออกพร้อมกับกำลังจะก้าวไปหามัน ร่างของเธอก็โดนรวบไว้จากคนตัวสูงกว่าทันที เธอร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจพร้อมกับออกแรงดิ้นอย่างสุดแรงเกิด
“ปล่อยๆ ปล่อยฉันนะ!”
“คิดจะหนีรึไง?!! คิดว่าคนอย่างฉันจะยอมให้เธอออกไปจากบ้านฉันง่ายๆมั๊ย??!!!” แอลออกแรงรวบคนตัวเล็กแรงเยอะที่กำลังดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขามากขึ้น จนสุดท้ายทั้งคู่ก็ล้มไปกองอยู่กับพื้นแต่แอลก็ยังคงรัดร่างของนาอึนแน่น เธอจึงพยายามดิ้นอีกครั้งจนร่างของทั้งสองเลื่อนมาใกล้ขอบสระน้ำ นาอึนรู้สึกได้ว่าหลังของเธอมันเริ่มเปียกๆขึ้นมาเพราะตอนนี้เธอกำลังอยู่ที่ริมขอบสระแทบจะตกลงไปอยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่สนใจ ในตอนนี้เธอสนแค่ว่าจะต้องหลุดไปจากคนตัวสูงกว่าเธอคนนี้ให้ได้หญิงสาวจึงออกแรงดิ้นและกลิ้งอย่างแรง จนกระทั่ง…
ตู้มมมมมม มมมมมม มม!!
เสียงน้ำกระจายออกไปดังขึ้นมาพร้อมกับร่างของคนทั้งสองที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงเมื่อครู่ร่วงลงไปในสระน้ำสีฟ้าใสแจ๋ว ทั้งสองร่วงลงมาในสระบริเวณที่ลึกที่สุดที่ที่ขาของคนทั้งสองไม่ถึงแล้ว แอลที่พอจะว่ายน้ำเป็นโผล่พรวดขึ้นมาเหนือขอบน้ำก่อนและนึกขึ้นได้ว่าร่างบางที่ร่วงลงไปพร้อมเขาว่ายน้ำไม่เป็นจึงรีบดำลงไปในน้ำอีกครั้งเพื่อช่วยร่างบางนั้น เขารีบคว้าร่างของหญิงสาวที่พยายามตะเกียกตะกายที่จะขึ้นไปเหนือขอบน้ำด้วยความรวดเร็วพร้อมกับพาร่างนั้นขึ้นไปนอกสระด้วยความกังวลใจและเป็นห่วง
ร่างของนาอึนถูกวางลงบนขอบสระด้วยความกังวลใจของคนที่ช่วยเธอขึ้นมา หญิงสาวสำลักน้ำแคร่กๆเพราะกินน้ำในสระเข้าไปเยอะเหมือนกัน เธอไม่ได้มองหน้าคนที่ช่วยเธอขึ้นมาเลย ชายหนุ่มก็ทำเพียงแค่มองใบหน้าสวยหวานอย่างเป็นห่วงเท่านั้น แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา
ทันทีที่นาอึนรู้สึกดีขึ้นเธอก็รีบผลักร่างของแอลที่นั่งยองๆมองเธออย่างเป็นห่วงอยู่ริมขอบสระให้ร่วงลงไปในสระอีกครั้ง แอลที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ลอยหวือร่วงลงไปในสระว่ายน้ำทันที แล้วหญิงสาวก็รีบพาตัวเองลุกขึ้นวิ่งออกไปที่ประตูทางออกทันที
ร่างของแอลที่เปียกชกพาตัวเองขึ้นมาจากสระน้ำแล้วรีบวิ่งตามร่างที่เปียกปอนที่วิ่งออกไปจากบ้านเขาอย่างรวดเร็วทันที เขาวิ่งมาตามทางที่มีรอยหยดน้ำอยู่เป็นระยะแต่ก็ไม่พบร่างของนาอึนเลย และที่สุดท้ายที่มีรอยน้ำหยดอยู่มันก็หายขาดไป เขาไม่พบร่างของนาอึนในที่นั้นเลย
ใกล้ๆกันนั้นมีรถหรูคันสีดำติดฟิล์มมืดคันหนึ่งจอดนิ่งอยู่ คนสองคนในรถมองมาที่แอลทั้งคู่ คนหนึ่งมองมาด้วยความกังวลใจอีกคนมองมาด้วยความยิ้มเยาะ เมื่อเห็นว่าร่างของแอลหายไปแล้ว บทสนทนาในรถหรูนี้ก็เริ่มขึ้น
“ขอบใจนะ” เสียงใสของนาอึนดังขึ้นตรงเบาะรถข้างคนขับ คนที่เธอพูดด้วยหันมายิ้มให้เธอนิ่ง
“ไม่เป็นไร ถือเป็นการทดแทนเรื่องที่ฉันชนเธอวันนั้น” ชายหนุ่มคนขับพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มที่แสนเรียบนิ่งมาให้ ทั้งที่สายตาจ้องร่างที่เปียกชกของนาอึนไม่วางตาจนเธอรู้สึกได้
“บ้านเธออยู่ไหน ? เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันกลับเองได้” นาอึนบอกปฏิเสธเพราะเธอไม่ค่อยไว้ใจชายคนขับนี้เท่าไหร่ ถึงเขาจะหล่อ หน้าหวานเหมือนผู้หญิง ดูแล้วไม่น่าจะเลวหรือเป็นคนร้ายได้ เธอก็ไม่อยากไว้ใจเขา
“ไม่เป็นไร ฉันมีน้ำใจ อีกอย่างตัวเธอเปียกชกขนาดนี้จะกลับยังไง ?”
“ฉันกลับได้ไม่เป็นไร” ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ฟังนาอึนสักเท่าไหร่เพราะถ้าฟังเขาคงจะรู้ว่าเธอกลับเองได้ แต่นี่เขาขับรถกระชากออกมาจากบริเวณหน้าบ้านแอลแล้ว นาอึนก็ได้แต่นั่งหน้าเหวอพูดไม่ออกทันที แล้วเธอก็ต้องจำใจให้ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้ไปส่งที่บ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ฉันแทมิน เธอล่ะ ?” ชายหนุ่มเจ้าของชื่อแทมินเปิดบทสนทนาที่แสนเงียบไปสักพักขึ้น
“ฉัน ? ...นะ นาอึน” นาอึนที่ไม่ได้ตั้งตัวและงงงวยอยู่ก็ตอบออกไปอย่างติดขัด
“นาอึน ? ชื่อเพราะดี” แทมินทวนชื่อของนาอึนพร้อมกับกล่าวชมออกมา ในขณะที่คนถูกชมก็ได้แต่นั่งนิ่งยิ้มเรียบๆให้ แล้วแทมินก็เป็นฝ่ายชวนนาอึนคุยจ๋อ จนกระทั่งรถคันหรูนี้มาหยุดจอดอยู่ที่หน้าบ้านของนาอึน บทสนทนาจึงต้องหยุดลง เมื่อนาอึนกล่าวคำขอบคุณแก่แทมินและเดินลงจากรถเขาไป
แต่รถคันหรูของแทมินก็ยังคงไม่ขยับเขยื้อนไปไหนแม้ร่างของนาอึนจะลงจากรถไปแล้ว ชายหนุ่มมองตามร่างที่เดินเข้าไปด้วยสายตาวิบวับจนกระทั่งร่างนั้นหายไปลับสายตาเขาจึงเลิกมองและก็ยิ้มเจ้าเล่ห์กับตัวเอง
“นาอึนเหรอ ? สวย น่ารัก หุ่นดี น่าสนใจแหะ!” แทมินยิ้มกริ่มกับตัวเองพลางนึกถึงใบหน้าหวานของผู้หญิงเมื่อครู่ก็นึกสนุกขึ้นมา ทั้งๆที่เพิ่งคืนดีกับซอลลี่มาไม่นาน แต่เขาก็เริ่มที่จะอยากทำตัวนอกลู่นอกทางให้ซอลลี่ได้เจ็บปวดอีกแล้ว....
“เห้ย!!” โบมีร้องเสียงหลงทันทีเมื่อเห็นร่างเพื่อนรักของเธอที่เดินเข้ามาเปียกชกไปทั้งตัว หญิงสาวรีบวิ่งไปหาเพื่อนรักของเธอด้วยความเป็นห่วงปนสงสัยอย่างรวดเร็ว
“นี่! ไหนบอกจะไปเรียนไง ? ไหง ?? เปียกชกขนาดนี้ล่ะ ?? “
“มีเรื่องนิดหน่อยอ่ะ ...เออ พรุ่งนี้แกกลับแล้วใช่มั๊ย ?” นาอึนตอบเลี่ยงๆพร้อมเปลี่ยนเรื่องหนีเพราะกลัวโดนเพื่อนสาวของเธอซักไซร้เรื่องที่เธอไม่อยากให้เพื่อนของเธอมารับรู้สักเท่าไหร่
“อือ ตอนเช้าเลย”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำแล้วเราออกไปข้างนอกกัน... วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เกาหลีของแกแล้วฉันจะพาแกไปเที่ยวให้สุดๆไปเลย” นาอึนพูดยิ้มๆพร้อมกับแอบถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอไม่ได้ซักไซร้เรื่องที่เธอตัวเปียกกลับมาแล้ว หญิงสาวรีบเข้าไปในห้องของตัวเองพร้อมกับอาบน้ำทันที
ตื๊ดดดดดดดดดดดดดด~~~~~~~~~
เสียงออดหน้าบ้านของนาอึนดังขึ้น แต่ว่าหญิงสาวอาบน้ำอยู่โบมีจริงเป็นฝ่ายเดินออกมารับแขกที่มากดออดอยู่หน้าบ้านเอง ทันทีที่โบมีเปิดประตูออกไปเพื่อดูหน้าคนที่มากดออดในเวลานี้เธอก็ต้องผงะไปทันที เมื่อพบกับร่างของชายหนุ่มคุ้นตาคนหนึ่ง ชายหนุ่มคนนั้นก็มีสีหน้าตกใจไม่แพ้เธอเหมือนกัน
“อะ แอล...” โบมีอุทานออกมาแผ่วเบาพร้อมกับเซถอยหลังไปเล็กน้อย
“ยุนโบมี...” ชายหนุ่มก็อุทานออกมาเหมือนกัน บรรยากาศแสนเงียบเชียบเข้าปกคลุมทันทีเมื่อคนทั้งสองยังไม่ทันได้ตั้งตัวหรือเตรียมใจที่จะมาเจอกันแบบปะชันหน้าก็เกิดอาการตกใจพูดไม่ออกทันที
โบมีที่ได้สติก่อนรีบปิดประตูใส่หน้าแอลทันที หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปในบ้านและตรงดิ่งไปยังห้องของตัวเองด้วยความรวดเร็วและรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ
หญิงสาวกระโจนใส่เตียงนอนที่ถูกเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบอย่างแรงพร้อมกับซุกหน้าลงกับมันด้วยความกลัวและสับสน หลายๆความรู้สึกปะดาเข้ามาและตีตื้นเรียกให้น้ำใสๆไหลเอ่อรอบดวงตาสวยหวานของเธอทันที
เสียงออดหน้าประตูบ้านยังคงดังต่อเนื่องเพียงแต่ตอนนี้ไม่มีใครออกไปหาผู้ที่กดออดอยู่นั่นเอง เสียงออดดังสับกับเสียงสะอื้นของโบมีที่ยังคงจมปลักร้องไห้ด้วยความกลัวและสับสนอยู่บนเตียงใหญ่ตอนนี้ เธอรู้สึกว่าอดีตที่เธอเคยหนีและพยายามหนีมันใกล้กลับเข้ามาหาเธอเข้าแล้ว อดีตที่เธออยากจะลืมมัน แต่ตอนนี้มันใกล้เข้ามาแล้ว... ใกล้เข้ามาจนเธอกลัว และกลัวอย่างมากที่สุด!!
“ใครมากดออดอยู่หน้าบ้าน ??” นาอึนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมอาบน้ำพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ เพียงไม่นานเสียงออดก็ดูเหมือนจะเงียบลงแต่ใช้เวลาสักพักมันก็ดังขึ้นมาใหม่แถมถี่กว่าเดิมซะอีก จนเธออดที่จะสงสัยไม่ได้ จึงรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็วและเป็นฝ่ายเดินออกไปดูหน้าคนที่มากดออดอย่างไม่เกรงใจเอง!
ร่างบางของนาอึนค่อยๆผลักประตูเปิดออกเพื่อดูหน้าคนไม่มีมารยาทที่มากดออดอยู่หน้าบ้านเธอ ทันทีที่ประตูเปิดออกจนเห็นหน้าอีกฝ่าย ร่างของแอลก็วูบเข้ามาฉกร่างของนาอึนให้เข้าไปหาเขาทันที นาอึนที่ยังคงไม่ทันตั้งตัวเซถลาเหมือนนกปีกหักเข้าไปหาแอลอย่างรวดเร็ว
“ออกมาแล้วเหรอ?! สุดท้ายเธอก็หนีฉันไม่พ้น!!” นาอึนมีสีหน้าตกใจอย่างมากที่ได้เห็นแอล หลายคำถามผุดขึ้นในหัวมากมาย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาถาม! ตอนนี้มันเป็นเวลาที่เธอควรไล่ผู้ชายคนนี้ออกไปจากบ้านเธอมากกว่า!!
“นะ นายมาได้ไง ? ..นะ นายต้องบ้าและโรคจิตแน่ๆ! ...ปะ ปล่อย! ...ปล่อยฉันเลยนะ!”
“หึ”
“ถ้านายไม่ออกไป ฉันจะตะโกนเรียกให้คนช่วย”
“ฉันกลัวมากเลย ‘ซนนาอึน’ ...คำขู่ของเธอช่างน่ากลัวจริงๆ!!” แอลพูดด้วยสีหน้าดุดันน้ำเสียงของเขาก็เช่นกัน มันคล้ายกับว่าเขากำลังจะฆ่าเธออย่างงั้น หญิงสาวได้แต่คิดในใจเธอทำอะไรผิดมากงั้นเหรอ?? เขาถึงได้ตามราวีมาถึงบ้าน! ที่สำคัญเขารู้จักบ้านเธอได้ไง??
“อะ ออกไปไอ้โรคจิต!!”
“โรคจิตเขาไม่ทำแค่นี้หรอกนะ! เขาต้องทำมากกว่านี้! รุนแรงกว่านี้!” แอลไม่พูดเปล่าเขายื่นใบหน้าหล่อของเขาไปใกล้นาอึน จนเธอต้องเบนหน้าหลบอย่างรวดเร็ว แต่ชายหนุ่มก็มิวายยื่นหน้าเข้าตามไปอีก
“...ผู้หญิงอย่างเธอนี่มารยาเยอะจังนะ! ทำมาเป็นหลบ! ในใจคงคิดอยากจะรีบจูบตอบกลับเลยใช่มั๊ย?? เพียงแต่มันเป็นฉัน ไม่ใช่ผู้ชายคนอื่น... ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงโดนจูบกลับไปแล้วหล่ะมั้ง” ใบหน้าของนาอึนกระตุกวูบเมื่อได้ยินคำดูถูกจากแอล เธอหันไปสบใบหน้าของเขาด้วยความโมโห แอลเองก็จ้องกลับมาด้วยความดุดันเหมือนกัน เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ เขารีบแต่งตัวใหม่แล้วมาบ้านเธอเพื่อจะมาแดกดันเธอเนี่ยนะ?!
“ทำไมถึงรู้จักนิสัยฉันดีจังล่ะ ? เป็นเหมือนกันรึไง ?” นาอึนสวนกลับด้วยความโมโห คำพูดของเธอมันทำให้หน้าแอลกระตุกนิดๆ และแล้วก็ต้องหยุดนิ่งไปเมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้ใบหน้าของเขากับนาอึนอยู่ใกล้กันแทบจะชิดชนกันอยู่แล้ว เรียวปากสีชมพูดสดใสของนาอึนที่ขยับขึ้นลงเล็กน้อยด้วยความโมโหมันทำให้เขารู้สึกอยากจะสัมผัสมันขึ้นมาซะงั้น!
นาอึนที่เห็นเขาเงียบๆไปก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมาและแล้วเธอก็ต้องสติแตกเมื่อรู้ตัวว่าใบหน้าของเธอและแอลอยู่ใกล้กันมาก ใกล้กันจนเรียกได้ว่าอยู่ในจุดที่อันตรายเลยล่ะ! ใบหน้าของคนทั้งสองไม่ยอมขยับไปไหนยังคงอยู่ที่เดิม เรียกให้หัวใจของคนทั้งสองเต้นแรงอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้มันเปรียบเสมือนหัวใจที่หยุดเต้นไปนานแล้วถูกปั้มให้มันกลับมาเต้นใหม่และแรงกว่าครั้งเก่า!
“ฉันไม่หลงกลเธอง่ายๆหรอก” จบคำพูดของแอลร่างของนาอึนที่ยังคงไม่ได้ตั้งสติถูกปล่อยให้ล้มลงไปกองกับพื้นทันที นั่นมันทำให้เธอได้สติขึ้นมา
“อย่ามาทำเป็นอ่อยฉันรอบสอง ฉันรู้วิธีเธอหมดแล้ว!” อยู่ดีๆแอลก็เกรี้ยวกราดขึ้นมาอีกรอบซะงั้นเพราะว่าภาพในอดีตที่มันลอยขึ้นมา มันช่วยเรียกสติของเขาไม่ให้เผลอใจเต้นไปกับนาอึน เขาตระหนักกับตัวเองไว้เสมอว่าเขาจะไม่มีทางตกหลุมรักเธออีกครั้งแน่! ไม่ว่าเธอจะทำอะไรหรือเป็นอะไร?! เขาก็จะไม่หลงกลหรือตกหลุมพรางไปรักเธอแน่!! เพราะทุกอย่างที่เธอทำมันคือการหลอกลวงทั้งนั้น!!
“ฉันคือเป้าหมายคนต่อไปอีกแล้วงั้นเหรอ ? ...ถามจริง! เธอหาคนอ่อยไม่ได้แล้วใช่มั๊ย?? ถึงวนกลับมาที่ฉันอีก! ...อ้อ! ไอ้เด็กที่ฉันต่อยไปไง! ไม่ไปอ่อยมันล่ะ?? ...หรืออ่อยอยู่ ? ...ถึงว่า! ปกป้องมันจัง!” น้ำเสียงที่แสนดูถูกถูกส่งมาจากแอลอีกครั้ง เรียกให้คนที่ล้มลงไปกองกับพื้นยันตัวขึ้นมาเพื่อประจันหน้ากับเขา คราวนี้มันจะมากเกินไปมั๊ย? ที่เขาต้องการทำมันคืออะไรกันแน่? ตามเธอมาที่บ้านเพื่อมาพูดจาดูถูกถากถางเนี่ยนะ?!!
“นั่นมันก็เรื่องของฉัน!! ส่วนเรื่องนาย! นายช่วยคิดดีๆก่อนได้มั๊ย?! ฉันอ่อยนายเหรอ ? ไม่ใช่นายเหรอ ?? ที่ตามฉันมาที่บ้านยังไงก็ไม่รู้!! ลองคิดดีๆนะ คุณคิมมยองซู!” จบคำพูดของนาอึน ร่างบางลอยหวือเข้าไปในอ้อมแขนของแอลอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้มันรุนแรงกว่าครั้งเก่าเธอรู้สึกได้ถึงแรงที่เขาออกแรงกระชากเธอเข้าไปเลยว่ามันแรงขึ้น แต่หญิงสาวก็ยังทำหน้าเชิดเย้ยหยันเขาอยู่ แม้จะพอรู้ตัวว่าจะต้องเกิดเรื่องกับเธอขึ้นแน่ๆ แต่เธอก็ยังทำใจแข็งใส่!
“ฉันตามเธอมาก็เพราะต้องการคิดบัญชีกับเธอ! แต่ตอนนี้เธอมันยั่วโมโหฉันเกินไปแล้ว! ถ้าฉันฟิวส์ขาดขึ้นมาอย่ามาขอร้องแล้วกัน!!” เมื่อพูดจบชายหนุ่มก็เหยียดยิ้มมุมปากพร้อมกับกระชากร่างบางให้ตามเขาไป เขาออกแรงจับเธอยัดใส่รถอย่างไม่ปรานีและก็กระชากรถออกไปทันที
โบมีจัดการเก็บข้าวของทั้งหมดที่เธอเอามาเกาหลีและของที่เธอซื้อจากที่นี่ลงยัดใส่กระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ของเธออย่างรวดเร็วและร้อนรนพลางใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลลงมาลวกๆ เธอตระหนักเพียงอย่างเดียวคือเธอต้องรีบเก็บของและกลับไปญี่ปุ่นให้เร็วที่สุด! เร็วก่อนที่อะไรต่างๆนานาจะตามมาเพราะแอล จะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกแน่! ถ้าหากเธอไม่หนีตอนนี้เรื่องเดือดร้อนคงตามมาไม่เว้นวันแน่ และนาอึนคงต้องเข้ามาพัวผันกับเรื่องของเธอแน่ๆ
“โอ๊ะ!” เธอร้องออกมาเมื่อมือของเธอไปปัดโดนเข้ากับสร้อยคอเส้นเดียวกับที่เธอเคยลืมไว้ที่ร้านขายสร้อยในวันที่เธอออกไปซื้อของกับนาอึน สร้อยคอที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงหล่นร่วงลงมากองกับพื้นทันที หญิงสาวรีบเก็บมันยัดใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็วจนลืมดูเลยว่าสิ่งที่เธอเก็บเข้าไปมันคืออะไร?
เมื่อเก็บกระเป๋าเสร็จเธอก็รีบขนของและกระเป๋าทุกใบของเธอลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็วพลางตะโกนร้องเรียกนาอึนที่เธอคิดว่าอาบน้ำอยู่เสียงดัง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบ หญิงสาวจึงเป็นฝ่ายขึ้นไปตามเอง แต่เมื่อเข้าไปในห้องของนาอึนก็พบเพียงแต่ความว่างเปล่า แม้แต่ในห้องน้ำก็ยังว่างเปล่า เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อกดโทรไปหานาอึนทันที
Rrrrrrrrrr~~~
เสียงโทรศัพท์ของนาอึนดังขึ้นเพียงแต่มันดังขึ้นมาในห้องของนาอึนเอง โบมีหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้น แล้วก็ต้องแสดงสีหน้ากังวลขึ้นมาเมื่อพบกับโทรศัพท์ของนาอึน หญิงสาวกดวางโทรศัพท์ทิ้งพร้อมกับหัวใจที่ร้อนรน
โบมีตัดสินใจหยิบกระดาษที่วางอยู่ในห้องของนาอึนขึ้นมาเขียนโน๊ตทิ้งไว้ให้นาอึนเพื่อหวังว่าเธอกลับมาจะได้เห็นข้อความของเธอและเธอก็จะโทรมาบอกนาอึนภายหลังอีกที
‘นาอึน... ฉันมีธุระต้องรีบกลับญี่ปุ่นก่อนกำหนด
ไว้ฉันจะโทรกลับมานะ ถ้าฉันถึงญี่ปุ่นแล้ว
ขอบใจสำหรับการดูแลที่เธอมอบให้ฉันตลอดที่ฉันอยู่ที่เกาหลี
ฉันมีความสุขมากๆ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ
...ยุนโบมี’
ไรต์ Come Back ><' มาแล้วจ้าาาาาา
:: Writer Talk ::
กราบงามๆค่าา ^^'
หลังจากที่หายไปร่วมๆ 3เดือนได้
วันนี้ไรต์จอมอู้คัมแบ็คแล้วค่า
สารภาพตรงคือตอนนี้เค้าแต่งเสร็จ
ตั้งแต่ก่อนปีใหม่อีกค่า
แต่ด้วยเวลาที่น้อยนิดทำให้ต้องเลื่อน
แต่ตอนนี้ไรต์สอบวิชาหนักๆไปแล้ว
แถมยังทำตัวชิวๆก็เลยแวะมาอัพค่า
กราบขอโทษงามๆนะคะ
ขอให้ทุกคนให้อภัยไรต์ด้วยค่ะ :)
ความคิดเห็น