คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Blacklist & L : กับดักร้ายผู้ชายอันตราย :: CHARPTER 5
- 5 -
เสียงกลองที่ฟังดูจะไม่เป็นเพลงสักเท่าไหร่ดังลั่นห้องสี่เหลี่ยมห้องหนึ่ง เสียงจังหวะที่ดูจะไม่เป็นเพลงดังขึ้นเรื่อยๆเหมือนกับว่าคนตีต้องการเพียงแค่ระบายอารมณ์โกรธที่พุ่งสูงของเขาเท่านั้น ร่างของช่ายหนุ่มคนหนึ่งนั่งตีกลองด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง แต่ว่าแรงที่เข้าใช้ตีกลองนี่มันไม่ได้เป็นไปตามสีหน้าเขาเลย ชายหนุ่มออกแรงตีกลองอย่างบ้าคลั่งเพื่อระบายอารมณ์ร้อนรุ่มในใจตอนนี้...
“โอ๊ยไอ้แอล!! หยุดตีกลองสักทีสิวะ!!” เพื่อนชายคนหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่ม ‘Blacklist’ ส่งเสียงดังแทรกผ่านเสียงกลองที่ดังกระหน่ำตอนนี้ เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหูมาสักพัก เหตุเพราะแอลเข้ามาในห้องซ้อมดนตรีนี้และเอาแต่ตีกลองดังลั่นไม่เป็นจังหวะมาสักพักนึงแล้ว ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟังแถมยังด่ากลับอีก
ชายหนุ่มไม่ได้ฟังเพื่อนของเขาเลยเขายังคงตีกลองอย่างบ้าคลั่งไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ปกติเขาก็ไม่ค่อยได้เข้ามาในห้องซ้อมดนตรีนี้สักเท่าไหร่ แต่เพราะว่ามินอาที่ยังอยู่ในห้องของกลุ่มเขาในมหา’ลัยไม่ยอมออกมาสักที เขาจึงไม่มีที่ไปจะกลับบ้านก็กลัวเจอกับพ่อที่เตรียมบังคับเขาให้ไปตามนัดของมินอา ห้องซ้อมดนตรีจึงเป็นที่เลือกที่สุดท้ายที่เขาจะมาและมันก็เป็นประโยชน์อย่างมากเพราะเขาได้ระบายอารมณ์โมโหของเขาเต็มที่ แม้มันจะรบกวนคนอื่นไปหน่อยก็เถอะ(?)
“เห้ย!! ไม่ได้ยินรึไงวะ ? บอกให้หยุดไง! กูจะซ้อมดนตรี!!” เพื่อนชายของแอลยังคงแหกปากบอกแอลที่ทำเป็นหูทวนลมไม่รู้ไม่ชี้อยู่ เขาเริ่มจะโมโหกับท่าทางทองไม่รู้ร้อนของแอล แต่ก็ไม่รู้จะทำไง จึงเป็นฝ่ายเดินหัวเสียออกไปเอง
เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเขาเดินออกไปมือทั้งสองข้างของแอลก็หยุดตีกลองพร้อมกับลมหายใจที่ถูกพ่นออกมาถี่ๆบ่งบอกอาการเหนื่อยเพราะใช้แรงในการตีกลองไปเยอะ เขาวางไม้กลองลงพร้อมกับลุกขึ้นก้าวเดินออกไปหยิบกีต้าร์ตัวหนึ่งที่วางอยู่มุมห้องขึ้นมา
เสียงเพลงที่ดูจะเป็นเพลงถูกดีดออกมาจากกีต้าร์สีไม้ตัวสวยนี้ มันเป็นเพลงที่แสนไพเราะและฟังสบายๆ แอลดีดกีตาร์ด้วยความตั้งใจ เปลือกตาทั้งสองข้างถูกปิดลงเพื่อซึมซับกับอารมณ์ของเพลงพลันสมองนึกไปถึงเรื่องในอดีต
“ฉันชอบเธอ” เสียงของแอลพร้อมกับภาพของเขาดังขึ้นในความคิด เรื่องในอดีตหลั่งไหลเข้ามาในสมองของเขาตอนนี้ทันที ภาพของเขาที่กำลังนั่งเคียงข้างผู้หญิงผมยาวสลวยสีดำ ดวงตากลมโตปากนิดจมูกหน่อย ร่างผอมบางคนหนึ่งผุดขึ้นมา
แอลกำลังมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยเพื่อค้นหาความรู้สึกที่แท้จริงของเธอหลังจากที่เขาตัดสินใจพูดความในใจของเขาเมื่อครู่ หญิงสาวมีสีหน้าแปลกประหลาดใจกับคำสารภาพที่มาแบบไม่ทันตั้งตัวของเขา เธอหยุดนิ่งคิดทบทวนว่าเขารู้สึกอย่างที่พูดแน่รึป่าว แต่ก็ต้องหัวใจเต้นวูบวาบเมื่อเจอเข้ากับดวงตาคมเข้มของแอลที่ส่งความรู้สึกมาเต็มเปี่ยม
“เป็นแฟนกันนะ” ชายหนุ่มพูดเสียงแผ่วเบาแต่ทว่าแฝงไปด้วยความจริงใจ เขานั่งนิ่งไม่ไหวติงใดๆเพื่อรอฟังคำตอบจากคนตรงหน้าที่นิ่งค้างราวกับถูกสาปให้แข็งเป็นหิน หัวใจของชายหนุ่มเต้นตึกตักอย่างแรงไม่เป็นจังหวะ
หญิงสาวที่ยังคงนิ่งค้างอยู่ค่อยๆเลื่อนมือมาตบหน้าตัวเองเบาๆอย่างไม่อยากเชื่อ เธอพักสูดหายใจเข้าเป็นเวลาหนึ่งเพื่อทำการเรียบเรียงเรื่องทั้งหมดที่มันกระจัดกระจายในสมองเพราะคำพูดของแอล
ทั้งคู่นิ่งเงียบไม่ยอมหลุดคำพูดใดๆออกมาเลยแม้แต่คำเดียว ชายหนุ่มยังคงนั่งมองนาอึนด้วยหัวใจที่ตุ๊มๆต่อมๆเพื่อรอฟังคำตอบจากปากของหญิงสาวอยู่ และแล้วเธอก็พยักหน้าช้าๆเพื่อตอบตกลงคำขอของชายหนุ่มเมื่อครู่ ใบหน้าที่แสนเรียบนิ่งของแอลถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุข เขาเขยิบเข้าไปใกล้หญิงสาวแล้วสวมกอดแน่นและยาวนานทันที แต่อยู่ดีๆคนตัวเล็กก็หัวเราะออกมาเฉย จนเขาต้องคายอ้อมกอดออกด้วยความสงสัย
ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นหรือนาอึนที่พยายามกลั้นหัวเราะไว้เต็มที่แต่ก็หลุดขำออกมาจนได้ มันทำให้แอลประหลาดใจ มันน่าตลกขนาดนั้นเลยเหรอ?
“ขอบคุณนะคะ ที่ขอฉันเป็นแฟน ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะดังก้องเข้ามาในโสตประสาทของชายหนุ่ม ใบหน้าหล่อแสดงสีหน้าสงสัยอย่างแปลกใจในท่าทางของคนตรงหน้า เธอพูดอะไร?
นาอึนค่อยๆผลักร่างของแอลให้ออกห่างพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดวงตาทั้งคู่นิ่งเฉยไม่ฉายแววใดๆออกมาเลย แววตาที่แสนว่างเปล่าของเธอ มันทำให้แอลรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาและก็ต้องช็อคกับคำพูดที่หลุดออกมาจากปากหญิงสาวที่เขารัก
“เกมส์ของฉันจบแล้ว ...เราเลิกกันเถอะ” เสียงใสดังก้องราวกลับเป็นการประกาศ มันทำให้แอลหัวใจแทบหยุดเต้นลืมหายใจไปชั่วขณะ ชายหนุ่มแค่นยิ้มออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ เธอกำลังเล่นตลกอะไรอยู่?
“เธอพูดอะไร? เราเพิ่งจะเป็นแฟนกันนะ” น้ำเสียงของแอลที่พยายามควบคุมไม่ให้มันสั่นถูกเอ่ยขึ้น สีหน้าแปลกใจปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่ม
“ที่ผ่านมา... ทุกอย่างที่ฉันทำฉันไม่ได้รู้สึกจริงๆ ...มันเป็นเพียงแค่เกมส์ของฉัน เกมส์ที่ให้นายมาตกหลุกรักและขอฉันเป็นแฟน แล้วเกมส์นี้ฉันก็ชนะแล้ว ...ฉันไปก่อนนะ” พูดจบนาอึนก็เดินออกไปทิ้งให้แอลที่ยังคงตั้งตัวกับเรื่องทุกอย่างไม่ทันนั่งนิ่งอึ้งอยู่ เขาปล่อยให้เธอเดินหายไปและออกไปจากชีวิตของเขาตั้งแต่วันนั้น แต่ถึงแม้เธอจะเดินออกไปจากชีวิตเขาแล้ว เธอก็ยังคงทิ้งความรู้สึกเก่าๆและแผลเป็นไว้ในใจให้เขามากมาย
ในวันนั้นขาทั้งสองข้างของเขามันลุกขึ้นมารั้งเธอไม่ไหว เหมือนร่างกายถูกสูบเอาพลังไปหมด ผู้ชายอย่างเขาที่ไม่เคยมองแม้แต่ผู้หญิงคนไหน แต่กลับมองแค่นาอึนคนเดียว ถูกเอาความรู้สึกที่มีให้เธอไปใช้เล่นเกมส์บ้าๆนั่น มันโง่ชะมัด!!
“โถ่เว้ยยยยยยยยยยยยยย” เสียงสบถดังออกมาจากเรียวปากของแอล ชายหนุ่มหยุดเล่นกีตาร์ด้วยความหัวเสีย ถึงขนาดนี้แล้วเขายังจะคิดเรื่องของเธอ ทั้งที่ตอนนี้เขาน่าจะคิดเรื่องของโบมีและมินอา แต่ตอนนี้ทำไมต้องเป็นนาอึน? และทำไมต้องเป็นเรื่องนี้? เมื่อไหร่เขาจะลืมมันซะที!!
“ทำไมฉันโง่ขนาดนี้วะ?!! โง่ๆๆ เมื่อไหร่จะเลิกคิดถึงมันซะทีวะ!!” เขาด่าตัวเองพร้อมกับทึ้งหัวตัวเองอย่างแรงเพื่อลงโทษตัวเองที่ไม่ยอมลืมเรื่องเก่าๆซะที
Rrrrrrrrr~~~
เสียงโทรศัพท์ดังผ่านบรรยากาศที่แสนเงียบเชียบภายในห้องซ้อมดนตรีนี้ขึ้น แอลเหลือบไปมองโทรศัพท์เครื่องหรูของเขาที่วางอยู่ข้างกับกุญแจรถของเขาอยู่ที่มุมหนึ่งอย่างไม่สนใจนัก สองขาลุกขึ้นและก้าวไปยังมุมที่โทรศัพท์วางอยู่ เขาหยิบมันขึ้นมาดูและเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามาสีหน้าเบื่อหน่ายบนใบหน้าของเขาก็ปรากฏขึ้นทันที
“ครับ” เขากดรับมันและกรอกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างไม่สนใจนัก
“แกอยู่ไหน ?” คนปลายสายถามเสียงเข้มแต่แอลก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด ชายหนุ่มพอจะรู้ว่าเหตุใดทำไมพ่อเขาถึงโทรมาถาม ใช่แล้วล่ะ! คนที่โทรเข้ามาคือพ่อของเขาเอง เหตุผลง่ายๆที่โทรมาคือยัยมินอาต้องไปฟ้องบางอย่างแน่ๆ
“ยัยมินอาโทรไปฟ้องเหรอครับคุณพ่อ ?” เขาไม่ตอบคำถามแต่กลับถามกลับ มันทำให้คนปลายสายเริ่มที่จะโมโหขึ้นอย่างมาก
“อย่ามารู้ดี! เย็นนี้แกต้องมา! เพราะ...”
ตี๊ด!! ตี๊ด!! ตี๊ด!!
ยังไม่ทันที่พ่อของเขาจะพูดจบแอลก็กดตัดสายทิ้งอย่างไม่สนใจและเกรงกลัวอะไร มือหนากดปิดเครื่องเพราะไม่อยากให้คนที่ออกคำสั่งกับเขาเมื่อครู่โทรมากวนใจให้เขาโมโหอีก เขาไม่เคยที่จะเกรงกลัวพ่อเขาเลย ไม่กลัวว่าถ้าทำอย่างนี้แล้วจะต้องทะเลาะกับพ่อของเขาอีกรอบ ซึ่งการทะเลาะของเขาและพ่อของเขามันแทบจะเป็นกิจวัตรประจำวันแล้ว! และเหตุผลนี้มันทำให้เขาแยกตัวออกมาอยู่คนเดียวตั้งแต่ขึ้นมัธยมแล้ว โชคดีที่เขายังคงได้แม่ของเขาผู้หญิงที่ใจดีที่สุดในโลกสำหรับเขาคอยให้การช่วยเหลือและให้เงินคอยใช้...
ซองยอลเดินเข้ามาในห้องของกลุ่มเขาในมหา’ลัยซึ่งตอนนี้มินอาไม่ได้อยู่ในห้องนั่นแล้ว ชายหนุ่มเดินมาด้วยท่าทางซังกะตาย เขาแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมื่อครู่เขาจะได้เจอโบมี ผู้หญิงคนแรกที่เขาเคยคบด้วย ทั้งๆที่เธอก็หายไปจากชีวิตเขาสักพักแล้ว แต่ทำไมวันนี้เขาถึงเจอเธอได้ล่ะ?
“เป็นอะไร ?” เสียงเข้มของลู่หานดังขึ้นเรียกสติที่หลุดลอยไปของซองยอลให้กลับมา ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงเรียกนั้น ใบหน้าหวานหันไปมองทางต้นเสียงด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่นี่ ทั้งๆที่เมื่อกี้ตอนที่เดินเข้ามาไม่เห็นใคร แต่ตอนนี้ไอ้เพื่อนตัวดีกลับมาได้ไง?!
“เหนื่อยๆ ...ของีบหน่อยนะ” พูดจบชายหนุ่มก็เอนตัวล้มลงนอนบนโซฟายาวที่อยู่กลางห้องและหลับตาไป ไม่ทันที่ลู่หานจะได้คำตอบกระจ่างซองยอลก็เงียบเพราะหลับไปซะแล้ว เขาได้แต่มองร่างที่นอนหลับบนโซฟาด้วยความสงสัยว่าเพื่อนของเขาเป็นอะไร?
ยังไม่ทันที่ลู่หานจะได้ซักไซร้ถามอะไรซองยอลเสียงปึงปังหน้าประตูก็ดังขึ้นมา จนเขาต้องเหลียวหน้าไปมองยังต้นเสียงก็พบกับแดฮยอนที่เดินกระทืบเท้าเข้ามาด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ เขาเดินกระทืบเท้าเข้ามาทิ้งตัวลงบนโซฟาตรงข้ามกับซองยอลด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง
“เป็นอะไรวะ ?” ลู่หานถามแดฮยอนที่นั่งหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์อยู่
“เหนื่อย! ...นอนก่อนนะ!” พูดจบเขาก็ทิ้งตัวลงนอนปุ๊ก ลู่หานได้แต่มองเพื่อนเขาด้วยความแปลกใจปนหมั่นไส้
…ตกลงเพื่อนเขาทั้งสองคนมันเป็นบ้าอะไรกัน??!!!!!!!!!
พอบรรยากาศเริ่มเงียบไปสักพักเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างของแอลที่เดินเข้ามาเงียบๆ ลู่หานมองตามร่างแอลที่เดินเข้ามา อยากจะถามว่าเป็นอะไร? แต่ก็กลัวว่าจะได้คำตอบเหมือนไอ้สองคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่จึงไม่ถามและก็เดินไปงีบหลับตรงมุมประจำของเขา แต่แอลร้องทักขึ้นมาซะก่อน
“นี่จะไม่ถามเหรอว่ากูเป็นอะไร ?”
“... ไม่อ่ะ ...กูถามไอ้สองคนที่มันหลับอยู่ กูได้คำตอบมาเหมือนกัน กูก็เลยไม่อยากถามมึง” ลู่หานนั่งลงและตอบคำถามของแอล ชายหนุ่มเริ่มที่จะไม่อยากรู้เรื่องของเพื่อนๆเขาแล้ว แต่ละคนมันปัญญาอ่อนกันมาก!
“แต่กูไม่เหมือนไอ้สองคนนั้นนะ” แอลทำหน้างอๆเหมือนเด็ก แต่ลู่หานก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเมื่อเขานั่งลงตาทั้งสองข้างก็ปิดสนิทและเข้าสู่ห้วงนิทราทันที
นาอึนกับโบมีพากันออกมาปิกนิคข้างนอกกันอย่างสนุกสนาน ผ้าปูสีสันสดใสถูกวางลงบนพื้นหญ้าสีเขียวขจีพร้อมกับตะกร้าใส่อาหารที่ถูกวางตามลงมา สองสาวพากันนั่งลงและเปิดตะกร้าเอาอาหารออกมากินกันอย่างเอร็ดอร่อย
“อร่อยดี นี่เธอทำเองเหรอ ?” โบมีที่กำลังเคี้ยวอาหารอยู่พูดขึ้นพร้อมกับหันมาหานาอึนที่กำลังเคี้ยวอาหารตุ้ยๆอยู่เหมือนกัน เธอพยักหน้างึกๆตอบรับ
“~~~~~~~” เสียงเรอลอยออกมาจากเรียวปากบางของโบมี เจ้าตัวนอนแผ่หราด้วยความแน่นเพราะดันยัดอาหารเข้าไปเยอะเกินพิกัด นาอึนก็ได้แต่ขำๆกับท่าทางของเพื่อนสาว แล้วเธอก็ล้มตัวลงนอนข้างๆโบมี
“นี่ เธอเคยไม่อยากเจอใครบางคนมั๊ย ?” จู่ๆโบมีที่นอนหมดแรงก็พูดขึ้นเมื่อนาอึนล้มตัวลงไปนอนข้างเธอ คำถามนี้มันเรียกสายตาและความสงสัยของนาอึนอย่างมาก เธอหันหน้าไปมองโบมีด้วยความแปลกใจ อยู่ดีๆทำไมถึงถามขึ้นมา? รู้เรื่องของเธอกับแอลเหรอ? แต่เมื่อคิดๆดูแล้วโบมีก็คงจะไม่รู้เรื่องของเธอกับแอลหรอกเพราะเธอกับแอลรู้จักกันก่อนที่เธอจะไปเจอโบมีอีก! หญิงสาวหันใบหน้ากลับพร้อมกับมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ตอนนี้มันดูจะไม่ค่อยสดใสสักเท่าไหร่เหมือนกลับมันเป็นภาพสะท้อนของหัวใจเธอตอนนี้เลย!!
“...เคยสิ ฉันไม่อยากเจอเค้าเพราะฉันทำผิดกับเค้า” นาอึนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมกับภาพในอดีตในคืนวันนั้นวันที่แอลมาสารภาพรักกับเธอและเธอก็บอกความจริงกับเขาผุดขึ้นมาทันที
ใครจะรู้ว่าหลังจากที่เธอเดินออกมาจากเขาแล้วน้ำตามันก็ร่วงไหลลงมาทันที เธอไม่ได้อยากที่จะทำอย่างนั้นที่เธอพูดไปทั้งหมดมันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ เพราะว่าหญิงสาวโดนบังคับจากพ่อของแอล
พ่อของแอลพอจะรู้ว่าแอลแอบชอบเธอ เขาจึงบังคับให้เธอเลิกยุ่งกับแอล ไม่งั้นทั้งครอบครัวของเธอและแอลก็คงไม่ได้อยู่อย่างมีความสุขแน่ เหตุผลที่พ่อของแอลทำอย่างนี้ก็เพราะว่าคำๆเดียวพวกเขาทั้งสองคนไม่เหมาะสมกัน! เรื่อง ‘ฐานะ’ นั่นเอง! ทั้งๆที่นาอึนก็ไม่ได้จนอะไรมากมาย แต่พ่อของเขาก็ไม่ยอมรับเพราะว่าเธอฐานะไม่สูงเท่าเขา!!
“ฉันทำให้เขาเสียใจ...” ใบหน้าสวยหวานดูเศร้าหมองลงเมื่อพูดขึ้นมา โดยที่คนข้างๆเธอไม่ได้สังเกตเลยว่าเพื่อนของเธอเริ่มที่จะมีน้ำตาไหลคลออยู่ที่รอบขอบตาแล้ว
“ฉันก็เหมือนกัน” โบมีที่นอนนิ่งอยู่พูดขึ้นเสียงแผ่วเบาสีหน้าไม่ได้ต่างไปจากนาอึนสักเท่าไหร่ ดวงตาทั้งสองข้างร้อนผ่าวและพยายามกลั้นน้ำตาที่มันกำลังจะไหลเอ่อออกมาอย่างสุดฤทธิ์ ทั้งสองคนต่างนอนนิ่งคิดไปถึงเรื่องอดีตของตัวเองทั้งนั้น อดีตที่แสนเจ็บปวด อดีตที่ยากจะลืม อดีตที่ย้อนกลับมาทำร้ายเสมอ...
ตกเย็นทุกคนในกลุ่ม ‘Blacklist’ ต่างก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อของแอลทั้งนั้นเพราะว่าแอลปิดโทรศัพท์ทำให้พ่อของเขาตามเขาไม่ได้ แต่เพื่อนๆของเขาก็พากันโกหกให้แอลว่าไม่ว่างมีงานต้องทำ แต่ดูเหมือนว่าพ่อของแอลจะไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ จึงส่งลูกน้องให้มาดูว่าแอลทำงานจริงรึป่าว? เขาจึงต้องแสร้งเป็นทำงานจริงๆเพื่อเลี่ยงการไปกินข้าวระหว่างครอบครัวของเขากับมินอา พอนานๆเข้าเขาก็เริ่มที่จะทนไม่ไหวจึงโทรไปขอความช่วยเหลือจากแม่ของเขา แม่ของเขาจึงสั่งให้ลูกน้องของพ่อของแอลกลับทันที ซึ่งพวกเขาก็ทำตามคำสั่งของแม่แอล แอลจึงได้นอนแผ่หลาด้วยความสบายใจอยู่ในห้องของมหา’ลัยอย่างสะดวกสบาย
“ทำไมแกไม่โทรไปบอกแม่แกตั้งแต่แรกวะ ?” แดฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆแอลส่งเสียงถามขึ้นพร้อมกับเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างเหนื่อยล้า
“เพิ่งนึกออกว่ะ”
“พ่อแกนี่ เมื่อไหร่จะเลิกชอบยัยมินอาวะ ? กูล่ะไม่เห็นว่ายัยนั่นจะน่ารักเหมาะเป็นลูกสะใภ้เลยสักนิด” เสียงเรียบๆของลู่หานดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าหวานที่ทำสีหน้าโล่งใจเพราะนั่งอึดอัดตอนที่ลูกน้องพ่อของแอลอยู่ต้องนาน แอลก็ทำสีหน้าหน่ายๆหาคำตอบให้กับคำถามของลู่หานไม่ได้เหมือนกัน เขาไม่เข้าใจจริงๆมินอามีอะไรดีนักหนา? เมื่อไหร่พ่อของเขาจะเลิกปลื้ม?!
“ชิ! ต่อหน้ายัยนั่นคงแสร้งเป็นดีสินะ!” ยุนโจมุ่ยปากเมื่อพูดถึงมินอา เธอรู้สึกไม่ชอบผู้หญิงคนนี้จริงๆ เรียกได้ว่า ‘Blacklist’ ทั้งกลุ่มแอนตี้เธอเลยก็ว่าได้! ถึงเธอจะเจอกับมินอาไม่บ่อยนัก แต่เมื่อเจอกันแต่ละทีได้ปะทะกันแสบๆทั้งนั้น! เพราะงี้กลุ่มของเธอเลยเลี่ยงที่จะเจอกับมินอาไง!
“ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยเจอยัยนั่นพร้อมพ่อ” ใบหน้าเหนื่อยๆของแอลตอบขึ้นมาพร้อมกับปิดเปลือกตาลงด้วยความอ่อนล้า
“ไอ้บ้านิ หลับรึไง ?” แดฮยอนที่อยู่ใกล้แอลมากที่สุดเขย่าร่างของเขาเพื่อเรียกให้เขาตื่นขึ้นมาตอบคำถาม เขาก็ลืมตาขึ้นด้วยความไม่ชอบใจเพราะถูกกวนพร้อมกับโบ้ยให้แดฮยอนไปคุยกับซองยอลที่วันนี้ดูจะเงียบผิดปกติ
“ไปคุยกับไอ้ซองยอลไป! วันนี้มันเงียบๆ กูจะพักสายตาแป๊ปนึง”
“เออ...” แดฮยอนที่กำลังจะอ้าปากถามซองยอลก็เป็นอันต้องหุบปากลง เมื่อจู่ๆซองยอลก็ลุกขึ้นและเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรเลย ยุนโจ แดฮยอนและลู่หานมองตามร่างของเขาออกไปด้วยความงุนงงและแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับซองยอล? ปกติเขาไม่เคยที่จะเป็นแบบนี้ แต่วันนี้เขาดูแปลกๆไปนะ!
วันต่อมาแอลก็เดินลิ่วๆตรงไปที่ห้องของกลุ่มเขาด้วยความอารมณ์เสียเพราะเมื่อเช้าพ่อของเขามาชวนทะเลาะตั้งแต่เขายังไม่ตื่น เหตุผลก็คือยัยมินอาตัวดีนั่นแหละ!! พ่อของเขาลงทุนตื่นแต่เช้าเพื่อมาอาละวาดเขายันห้องนอนที่บ้านของเขา! ชายหนุ่มเบื่อที่จะทะเลาะกับพ่อของเขาเหลือเกิน เป็นไปได้เขาอยากจะหนีปัญหาที่มันวุ่นวายอยู่รอบตัวของเขาไปให้ไกลที่สุดเลย!
พลั่ก!
ร่างของเขาเซถอยหลังไปเล็กน้อยเมื่อมีร่างของเด็กหนุ่มรุ่นน้องคนนึงมาชนเขาเข้า ใบหน้าหล่อแสดงสีหน้าโมโหขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าคนที่ชนเขาเป็นเด็กหนุ่มคนเมื่อวานที่เตะลูกบอลมาโดนหน้าเขา ความโมโหพุ่งสูงขึ้นปี๊ดไปอีกขั้น
“แกอยากจะมีเรื่องกับฉันมากใช่มั๊ย?!!” แอลแผดเสียงออกมาดั่งลั่นด้วยความโมโห ร่างของเด็กหนุ่มตัวงอสั่นระริกด้วยความกลัวเมื่อโดนตะคอก เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะชนเป็นเพราะเขากำลังเดินมาและเล่นผลักกันไปกันมาอยู่กับเพื่อนอยู่จึงไม่เห็นว่าแอลเดินโมโหมาทางนี้เหมือนกัน จึงชนร่างของแอลเต็มๆ
“ผม... ขะ ขอโทษ” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงสั่นระริกเพราะความกลัว ตอนนี้เพื่อนๆของเขาก็ได้แต่ก้มหน้ากันงุดด้วยความกลัวเนื่องจากตอนนี้รังสีอำมหิตของแอลมันแผ่ปกคลุมไปทั่วบริเวณนี้เต็มไปหมด!
แอลกระชากคอเสื้อของเด็กหนุ่มคนนั้นเข้ามาอย่างแรง เด็กหนุ่มคนนั้นลอยตามแรงกระชากมาพร้อมหลับตาปี๋ด้วยความกลัว ชั่วแวบหนึ่งเด็กหนุ่มนึกอยากจะผลักร่างของแอลออกและต่อยหน้าเขาแรงๆ แต่เพราะเป็นแอล ‘Blacklist’ ไงเขาถึงไม่กล้าหือ!
“ฉันไม่ชอบให้โอกาสใครครั้งที่สอง!” พูดจบแอลก็เหวี่ยงหมัดซัดเข้าไปที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มอย่างแรง จนใบหน้านั้นหันไปตามแรงหมัด ร่างของเด็กหนุ่มเซและทรุดถลาลงกับพื้นตามแรงของแอล เลือดสดสีแดงแจ๋ไหลซิบๆอยู่ที่มุมปากของเด็กหนุ่มเล็กน้อย แอลเดินเข้าไปหวังจะเหวี่ยงหมัดเข้าใส่เด็กหนุ่มอีกรอบ
“หยุดนะ!” เสียงกร้าวดังขึ้นพร้อมกับร่างของนาอึนที่วิ่งเข้ามาแทรกกลางระหว่างแอลกับเด็กหนุ่มที่โดนต่อย ใบหน้าที่ไม่พอใจปรากฏบนใบหน้าสวยของเธอ หญิงสาวจ้องหน้าของแอลอย่างโมโหระคนไม่พอใจในการกระทำของชายหนุ่ม
“ยุ่งอะไร!!!??” ชายหนุ่มมองเธอกลับด้วยความโมโหเช่นกันเขาส่งเสียงตะคอกเธอดังลั่นเป็นเพราะทั้งเรื่องพ่อของเขาและเด็กคนที่เขาต่อยไปเมื่อกี้มันทำให้เขาโมโหมากๆ จนยากที่จะเย็นลงซะแล้ว ความโมโหมันทำให้ดวงตาของเขาลุกโชนและร้อนผ่าวอย่างเดือดดาล
“ฉันไม่ได้อยากยุ่ง! แต่นายทำไม่ถูก! นายมีสิทธิ์อะไรไปต่อยเค้า?!” นาอึนถามเสียงเข้ม เธอออกหน้าปกป้องเด็กหนุ่มคนนั้นเต็มที่เพราะเห็นว่าแอลทำไม่ถูกจริงๆ เขาไม่ได้ใหญ่โตมาจากไหน! เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะไปทำร้ายร่างกายคนอื่นอย่างนี้นะ!!
“สิทธิ์อะไรมันก็เรื่องของฉัน! ถอยออกไป!” แอลเขยิบจะเข้าไปจัดการกับเด็กหนุ่มที่นั่งปากแตกมองเขาอย่างหวาดกลัวอยู่ที่พื้น แต่นาอึนก็ขยับเข้ามาขวางไม่ให้เขาเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มได้
“ไม่ถอยใช่มั๊ย?!!” เขาส่งสายตาดุดันไปให้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าแต่เธอก็ไม่ยอมที่จะขยับไปไหนเลย เธอยืนกรานที่จะขวางเขาไว้อยู่อย่างนั้น
แอลมองร่างตรงหน้านิ่งก่อนที่เขาจะค่อยๆเริ่มเคลื่อนไหวโดยการผลักหญิงสาวตรงหน้าให้พ้นทาง จนเธอล้มลงกับพื้นไปอย่างรวดเร็ว แอลเข้ามาคว้าร่างเด็กหนุ่มคนนั้นที่นั่งอ่อนแออยู่กับพื้นให้ลุกขึ้น ซึ่งเด็กหนุ่มคนนั้นก็ถูกกระชากจนต้องลุกขึ้นตามแรงของแอล เขาตัวสั่นอย่างหวาดกลัวปากก็พยายามพูดขอโทษกับแอลแต่เขาก็ไม่ฟัง ชายหนุ่มสวนหมัดเข้าไปที่หน้าของเด็กหนุ่มอย่างแรง จนร่างของเด็กหนุ่มคนนั้นล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง ในขณะที่นาอึนก็ต้องรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าแอลตรงดิ่งจะเข้าไปเหวี่ยงหมัดใส่เด็กหนุ่มคนนั้นอีก!
นาอึนรีบเข้ามาคว้าร่างของแอลไม่ให้เข้าไปทำร้ายเด็กหนุ่มคนนั้นมากเกินไปกว่านี้แล้ว แอลที่กำลังโมโหก็ไม่ได้ยอมอ่อนลงให้กับร่างของหญิงสาวที่กำลังดึงเขาเลย เขากลับดื้อดึงที่จะเข้าไปต่อยเด็กหนุ่มที่นั่งเลือดไหลสั่นๆอย่างกลัวๆอยู่กับพื้น
“หนีไปสิ! หนีไปๆ” นาอึนร้องบอกเด็กหนุ่มที่นั่งน้ำตาแตกเลือดไหลบนใบหน้าที่อยู่ที่พื้น แต่เขาก็นิ่งไม่ยอมลุกขึ้น จนเพื่อนๆต้องพากันช่วยเข้ามาพยุงร่างของเขาออกไป
แอลไม่สามารถตามไปได้เพราะนาอึนเข้ามารั้งร่างของเขาไว้ เขาทำได้เพียงแค่มองตามร่างเด็กหนุ่มคนนั้นออกไปด้วยกรุ่นโกรธ เมื่อร่างของเด็กหนุ่มคนนั้นหายไปจนลับสายตา เขาก็หันมาเอาเรื่องคนตัวเล็กแรงเยอะที่รั้งเขาไว้เมื่อครู่
เพี๊ยะ!!
ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงจากฝ่ามือบางของนาอึนทันทีที่หันกลับมาหาร่างของเธอ หญิงสาวฟาดฝ่ามือลงมาใบหน้าของแอลด้วยความโมโหอย่างแรงจนเขาตั้งตัวไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็หน้าหันเพราะแรงตบจากเธอแล้ว ชายหนุ่มยกมือขึ้นคลำแก้มของเขาเล็กน้อยด้วยความโมโห
“นายมันอันธพาลชัดๆ” เสียงใสตะโกนด่าชายหนุ่มหน้าหล่อที่เธอเพิ่งตบหน้าเขาไปเมื่อครู่ เธอเริ่มรู้สึกว่าคนตรงหน้าเริ่มแปลกๆแล้วสิ เขาเงียบกริบไม่ได้ตอบโต้อะไรเธอเลยแถมทำเพียงแค่มองหน้าเธออย่างกะจะกินเลือดจะกินเนื้อเท่านั้น!
“เธอตบฉันเหรอ ?”
“ใช่! ตบสั่งสอนและเรียกสติ! นะ...” ยังไม่ทันที่นาอึนจะพูดจบร่างของเธอก็เซถลาเข้ามาปะทะกับอกกว้างของแอลอย่างแรง แอลเองที่เป็นคนกระชากร่างของนาอึนเข้ามา เขาออกแรงบีบข้อมือบางของเธอแน่นพร้อมส่งสายตาที่เกรี้ยวกราดกว่าตอนแรกไปให้ จนคนตัวเล็กรู้สึกหนาวๆขึ้นมาซะงั้น!!
“งั้นก็ได้เวลาฉันสั่งสอนเธอบ้างและ!!!”
มาแล้ววววววว ><'
:: WRITER TALK ::
กลับมาแล้วว... ทุกคนยังรออยู่มั๊ย?55555
ดีใจๆอย่างมากที่ GAT-PATเลื่อน!
ไรต์ไม่พร้อมสอบ55555
ความคิดเห็น