ให้กูนอนเถอะพระเอก

[น้องคะ อันนี้สวยแล้วนะแต่ตรงสีดำพี่ขออ่อนกว่านี้ได้ไหม แล้วก็ตรงบันไดพี่อยากได้เป็นแบบเงาเหมือนเดิมดีกว่า] เขามองหน้าจอด้วยสายตาว่างเปล่าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้พร้อมกับเปิดงานที่โดนตีกลับมาแก้เป็นครั้งที่สิบสาม

ส้นตีนเถอะรอบที่แล้วบอกกูสีขาวอ่อนไปรอบนี้สีดำเข้มไปเจ้ต้องการอะไรจากกู แล้วก็นะสีดำสีขาวมันไม่มีเข้มอ่อนขอร้องเลยบอกว่าเทาเข้มหรือเทาอ่อนเถอะสงสารคนที่ต้องมาตามหาสีที่ใช่หน่อย

ไอ้บันไดอันนั้นดราฟแรกบอกว่าเป็นบันไดไม้ ตีกลับมาบอกขอเป็นปูนสีอิฐอีกรอบกลายเป็นกระเบื้องเงาสีขาวล่าสุดเป็นกระเบื้องด้านสีเนื้อก็บอกไม่ชอบเปลี่ยนเป็นปูนทาสีฟ้าแก้ไปเป็นอาทิตย์สุดท้ายตีกลับมาบอกเอาแบบเดิมมึงฆ่ากูเถอะ

ตลอดเวลาที่อ่านข้อความเขามองประตูหน้าต่างตลอดเวลา

อยากโดดลงไปหรอ?? เปล่าอยากถอดกระจกมาทุ่มหัวเจ้นี่แหละ!!

ใครบอกว่าเป็นฟรีแลนซ์ง่ายๆ สบายๆ ทำงานอยู่ในห้องไม่ต้องไปไหน มึงหยิบมีดมาแทงกูเลยเถอะ!!!

เคยเห็นไหมอภินิหารแพนด้าใต้ตาดำเตียงมีไว้ประดับห้อง สภาพใหม่เหมือนเป็นของมือหนึ่งเพราะไม่เคยได้สัมผัสไออุ่นของมันเลย

ที่นอนจริงๆ คือโต๊ะทำงาน เพื่อนรักคืองานและเมาส์ปากกา บ่นจนไมเกรนขึ้นสุดท้ายตอบ ครับ

ใช่ถ้าเคยเห็นสิ่งนั้นคือฟรีแลนซ์

'พอเถอะเจ้ หยกขอยอมแพ้ไว้พักสายตาเสร็จสักสองนาทีแล้วจะกลับมาตอบใหม่แล้วกัน'

คิดเสร็จก็ฟุบหน้าลงที่โต๊ะทำงานและหลับตาลงด้วยความคิดที่ว่าขอสักสองนาทีจริงๆ นะแล้วหลับไป

และนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้ว่าไม่ต้องเป็นพนักงานเงินเดือนที่ทำโอจนดึกแล้วโดนรถบรรทุกชนก็ไปต่างโลกได้เหมือนกัน!!