[fic][yamachii] เรียกผมว่ายูริได้ไหม

ข้อมูลเบื้องต้น

 

 

"ไปกินข้าวกับจิเนนมาครับ..."

เรื่องที่อยากลืมในปีนี้ ?

"ตอนไปซาวน่ากับจิเนน"

"ถ้าจะให้พูดละก็ จิเนนเป็นคนที่..."

**

**

"ก่อนหน้านี้ไปคาเฟ่กับเรียวสุเกะมาครับ"

"ช่วงนี้เห็นไปคุยกับฮิคารุคุงเรื่องคอนบ่อยนะ เพราะฉันเชื่อในตัวเรียวสุเกะ ..."

.

.

.

สงสัยกันรึเปล่าครับ เวลาผมให้สัมภาษณ์กับนิตยสารฉบับไหนๆหรือรายการอะไร เวลาพูดถึงยูริ ทำไมต้องเรียกนามสกุล "จิเนน" ไม่ใช้ชื่อจริงๆ ทั้งที่เขาเองก็เรียกชื่อจริงของผม "เรียวสุเกะ" มันเป็นเพราะเราสองคนเองก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆฝ่ายนั้นจึงไม่ค่อยตะกุกตะกักเท่าไหร่ที่จะใช้ชื่อนั้น

แต่สำหรับผมมันมีเหตุผลบางอย่าง

เหตุผลที่ผมไม่สามารถบอกกับใครได้

.

.

.







  

เนื้อเรื่อง

.

.

.

"ไฮ้ ~~~~! วันนี้ขอแค่นี้นะครับขอบคุณคร้าบบบบ" เสียงหัวหน้าสต๊าฟซังเปล่งเสียงพร้อมกับมือป้องปากดังลั่นไปทั่วสตูดิโอ

"ขอบคุณที่เหนื่อยนะครับ" กลุ่มไอดอลอายุเฉลี่ยยี่สิบสามทั้งเก้าคนก้มโค้งคำนับและกล่าวขอบคุณทีมงานทุกคนเป็นเสียงเดียวกันก่อนพากันเดินออกมาจากฉากเซตของรายการ Itadaki high JUMP ซึ่งออกอากาศทางช่อง FUJI TELEBI ทุกคืนวันพุธเวลา 01.50-02.20

"ไปดื่มต่อกันมะ ?" ระหว่างที่ทุกคนกำลังจะเดินเข้าห้องแต่งตัว จิเนน ยูริ โพร่งพูดขึ้นพลางหันหลังไปสบตากับทุกคน

"นายจะบ้าเหรอกี่โมงกี่ยามแล้ว ฉันว่านายควรจะกลับบ้านไปนอนดีกว่า" ณ เวลาที่อัดรายการนั้นก็ดึกพอตัว ประมาณห้าทุ่มกว่าเกือบเที่ยงคืน อาริโอกะ ตอบเชิงปฏิเสธกลับไปหายูริ

"ยูโตะล่ะ"

"หึ ! ไม่อ่ะ เดี๋ยวต้องไปจัดการเรื่องที่บ้าน" นากาจิม่า ยูโตะ สวนคำสนทนาไปพลางส่ายหัวถี่ๆหาอีกฝ่าย

"เห ? บ้านนายมีเรื่องให้จัดการด้วยเหรอ"

"ก็มีสิ ตอนนี้ห้องฉันมันเต็มไปด้วยอะไรก็ไม่รู้ เยอะแยะไปหมด กลับไปต้องไปจัดอีก"

"อ๋อ แบบนั้นสินะ" คนชวนทำสีหน้าหายสงสัยหลังจากยูโตะอธิบายเหตุผลของตนจบ

"เรียวสุเกะอ่ะ ไปได้ป้ะ" เมมเบอร์ตัวเล็กหันหน้ากลับมามองข้างหน้าถามสมาชิกอึกคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขา

"ก็ได้นะ" คำตอบที่ได้ทำให้ จิเนน ยูริ รู้สึกอบอุ่นอยู่ข้างใน แอบเผยยิ้มมุมปากข้างหลังเมมเบอร์ที่จะไปด้วยดื่มกันและหุบรอยยิ้มนั้นลงเมื่อเขาคนนั้นเอียงมาเมียงมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

"ไม่มีใครไปแล้วเหรอ" ยูริหันกลับไปถามทุกคนอีกครั้งภาพที่เห็นคือทุกคนกำลังทำหน้าตาอ่อนเพลียพลางยกมือระดับอกขึ้นมาส่ายไปมาสองรอบพร้อมกันเหมือนนัดกันมา ยกเว้นเรียวสุเกะยังคงเดินก้มหน้าเล่นมือถือของตัวเอง

-------------------------

"อ่าาาาาาาาซ์ ~~~~" เสียงอุทานหลังเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ลื่นไหลลงคอคนตัวเล็กพลางเผลอดันเปลือกตาล่างข้างสองถูกประกบเป็นตัวสระอิและแอบปรากฏรอยตีนกาขึ้นมาทั้งสองข้างเป็นกิริยาท่าทางที่แสดงออกไม่ได้ว่าคนๆนั้นรู้สึกดีหรือไม่เมื่อได้รับของสิ่งๆนั้นเข้าไปในร่างกาย

ตัดภาพกลับมาที่ยามาดะ เรียวสุเกะ และน้ำมะนาวโซดาในมือของเขา พลางใช้มือหยิบขึ้นมาดูดไปซักจิบก่อนเหลือบตามองคนข้างกายยกแก้วเบียร์ขึ้นซดทีเดียวจนเกือบหมด

"ทำอะไรหัดอายบาเทนเนอร์ที่อยู่ตรงหน้าหน่อยได้มั้ย"

"พูดอะไรของนาย มันอาชีพเค้าป้ะ ? ก็เห็นภาพแบบนี้อยู่ทุกวันเป็นประจำอยู่แล้ว"

"อือๆ เอาที่นายสบายใจละกัน"  หนุ่มเมมเบอร์ร่วมวงพยักหน้าไปส่งๆแล้วหันไปมองรอบๆร้าน ซึ่งยังมีคนเดินพลุกพล่านไปมาแม้เวลาจะเลยเที่ยงคืนไปแล้วก็ตาม

"นายไม่ดื่มเหรอ"

''หึ ! ไม่อ่ะ ไม่อยากดื่มตอนนีั"

"ไหงเป็นงั้น ฉันชวนมาดื่ม ทุกคนก็ไม่มากัน แล้วนายที่มาก็ไม่ดื่ม ทุกคนเป็นอะไรกันหมด"

"ไม่หรอก คนอื่นเค้าก็มีงาน"

"งานน่ะ ฉันก็มีเหมือนกัน" ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะมีอาการโวยวายเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์มากกว่านี้ คนตัวโตจึงต้องจัดการจับอีกคนให้นั่งลงแล้วรีบเช็คบิลก่อนพาร่างของเด็กขี้เมาพาดแขนอ้อมขึันที่ไหล่ของเขาและพยุงกันออกนอกร้านไปโบกแท็กซีเพื่อกลับบ้าน

--------

ความเงียบสงัดแม้แต่เสียงลมของเครื่องปรับอากาศยังอ่อนและแผ่วเบาภายในรถ จิเนน ยูริ ผลอยหลับหลังจากขึ้นไปได้ไม่นานใต้อ้อมแขน ยามาดะ เรียวสุเกะ ถึงแม้อากาศข้างในจะเย็นซักเพียงไหนแต่แค่ตักอุ่นๆของเขานััน จะช่วยให้คนตัวเล็กนอนหลับสนิทได้ไปตลอดทาง

เขาได้แต่มองใบหน้าสวยได้รูปและริมฝีปากที่ดูอิ่มเอิบของเพื่อนสนิทแสนขี้เซาเข้าสู่ประตูนิทราอย่างตลอดลอดฝั่ง มันเล่นทำเอาอีกคนเหนื่อยพอตัว แต่ก็ผ่านจุดๆนั้นมาได้ ถ้าไม่ใช่เรียวสุเกะ จะเป็นใครคนไหนกันที่มารับมือกับเรื่องแบบนี้ได้

เสียงพูดงึมๆงำๆของใครบางคนซึ่งกำลังนอนหลับสบายอยู่นั้นจู่ๆก็ดังขึ้นมาค่อยๆ ท่ามกลางรอบข้างอันไรัเสียงของทุกสรรพสิ่ง

"...เรียวสุเกะ..."

"...ทำไม..."

.

.

.

"...ทำไมไม่เรียกฉันว่ายูริล่ะ..."

คำพูดประโยคสุดท้าย ทำให้คนให้หนุนตักหยุดนิ่งไปพักหนึ่งเสมือนมีอะไรบางอย่างแล่นผ่านเข้าไปในหัวใจอย่างแรง แล้วดวงตาที่ม่านตาเปิดมากกว่าปกติ ก็เริ่มค่อยๆหรี่ลงอย่างช้าๆพลางใช้ฝ่ามือจับปลายผมหนุ่มตรงหน้าขึ้นมาแล้วลูบลงไปสุดต้นคอและเลื่อนขึ้นมาอีกอย่างอ่อนโยน

"...ยูริ..."

พูดไปพลางทำแบบเดิมซ้ำไปซ้ำมา เสียงสั่นเครือแต่ยังมีความอ่อนนุ่มผสมอยู่ในนั้น สีหน้าคนพูดมองดูไม่จืดแอบมีชมพูระเรือปรากฏขึ้นชัดบนใบแก้ม

เมื่อรถเเท็กซีเข้าจอดหน้าบ้าน จิเนน ยูริ เรียวสุเกะจัดการนำร่างเล็กลุกขึ้นมาเพื่อส่งต่อให้แม่ของเขา ที่รออยู่ในบ้าน

.

.

.

นายนั่นแหละผิด

ใครมันจะไปพูดกันบ่อยๆล่ะ

เพราะแม่นายตั้งชื่อลูกเหมือนผู้หญิง

ทำให้เวลาเรียกมัน..

.

.

.

เขิน

.

.

-จบ-