[fic][KeiDai] Buddy love

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคเนื่องในวันเกิดอิโนะจังแต่เนื้อเรื่องไม่เกี่ยวกับวันเกิดใดๆ อิมเมจอาริโอกะสมัยม.ปลายดูน่ารักน่ากิน !?







ส่งรูปมาให้มโนชุดนักเรียนได้ตามใจชอบ ♥♥

เนื้อเรื่อง

"ตืออดึง ตืออดึ่งงงงง ตือดึงตื๊อดึงงงงงงง"

เสียงออดดังก้องกังวาลไปทั่วทุกสารทิศเป็นสัญญาณของการเข้าเรียนของโรงเรียนแห่งหนึ่ง และเสียงที่ตามมาติดๆคือเสียงก้าวเท้าดังฉับฉับจากข้อขาสั้นๆป้อมๆวิ่งดุ๊กๆตรงไปยังห้องเรียนริมสุดกำแพง

เด็กหนุ่มใช้ตัวเล็กกระทัดรัดแทรกตัวเข้าไปในห้องได้ทันก่อนที่ประตูจะถูกเลื่อนปิดโดยใครสักคนเพียงเสี้ยววินาที

"เเฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"

"นี่มันอะไรกัน เปิดเทอมวันแรกก็มาสายเลย นาฬิกาที่ตั้งไว้ก็ดันไม่ปลุก ซวยจริงๆ"

ผมได้แต่พร่ำบ่นในใจกับความหงุดหงิดของตัวเอง ก่อนก้มลงจับเข่าทั้งสองข้างเพื่อระบายความเหนื่อย

"เหลือที่ตรงไหนให้ฉันนั่งบ้างเนี่ย"

/กะว่าเทอมนี้ผมจะไปนั่งริมหน้าต่างให้ได้ฟีลลิ่งแบบพระเอกละครเด็กหนุ่มมัธยมปลายซะหน่อย/

ผมกวาดสายตาไปทั่วท้องและจับจ้องไปที่ตรงๆนั้น ตรงที่ผมเล็งไว้ แต่......

"อะเด๊ะ อะเด๊ะ ! ใครนั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ"

/เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ เจ้าหมอนั่นมันเป็นใครกัน บังอาจมานั่งที่โปรดของฉัน ทำเป็นทำหน้าซื่อบื้อฟังเพลงไม่รู้อิโหน่อิเหน่/

/ฮึ ! เดี๋ยวรู้กัน/

เด็กหนุ่มไม่รอช้าเดินยืดตัวอกผ่ายไหล่ผึ่งตรงไปหาคู่กรณีทันที

"ตึ้ง !!!!" ฝ่ามือเล็กสองข้างปะทะเข้ากับแผ่นโต๊ะอย่างจัง แสดงอำนาจบาทใหญ่ให้คนข้างตัวรับรู้ แต่ปฏิกิริยาที่สนองกลับ มีเพียงแต่ความเงียบสงัดรอบตัวเท่านั้น

"เจ้าหมอนี่ !!!! " ไม่รู้สึกตัวอะไรรึยังไง เอาแต่นั่งฟังเพลงอยู่นั่นแหละ ชักจะไม่ชอบขี้หน้านายแล้วนะ

"เอ้าๆๆๆ นักเรียนคะ นั่งที่ให้เรียบร้อยด้วยค่ะ เดี๋ยวเราจะมาเริ่มโฮมรูมกันเลยนะคะ" อาจารย์ประจำชั้นสุดสวยเข้ามาท่ามกลางความอลหม่านในห้องเรียนขณะที่เด็กหนุ่มกำลังโมโหกับคนข้างๆต้องยอมนั่งสงบแต่โดยดี

"มาเช็คชื่อกันก่อนน้า"

"ทาคาคิ ยูยะคุง"

"มาครับ"

"โคตะ ยาบุคุง"

"มาครับ"

"ยาโอโตะเมะ ฮิคารุคุง"

"มาครับ"

"อาริโอกะ ไดกิคุง"

"ครับ

"มาครับ" มัวแต่นั่งจ้องหมอนี่นั่งฟังเพลงอยู่จนเกือบลืมขานชื่อ เมื่อไหร่จะเลิกฟังซะที เห็นแล้วรำคาญลูกกะตา

"ต่อไป"

"อิโนะโอะ เคย์คุง"

"........"

"อิโนะโอะ เคย์คุง"

"........"

"อิโนะโอะคุง มารึเปล่าคะ ?"

"นี่ๆๆๆ นั่นชื่อนายรึเปล่า"

/ใครวะ ชื่ออิโนะโอะ เคย์ อาจารย์เรียกตั้งนานไม่ยอมขาน เจ้านี่ป้ะเนี่ย !!!!! เอาแต่อยู่ในโลกของตัวเองอยู่นั่น/

"ฮะๆ"

"มีอะไรเหรอ ??"

/กว่าจะรู้สึกตัวไม่รอให้คนเอาปี๊บมาฟาดเลยล่ะ !!!/

"นายชื่อ อิโนะโอะ เคย์ รึเปล่า อาจารย์เค้าเรียกอ่ะ"

"อะ.....ใช่"

"ครับ มาครับ" อิโนะโอะยกมือรับขานอาจารย์ที่เรียกเป็นครั้งที่สามก่อนจะเช็คขาดไม่มาโรงเรียน

"เจ้านี่มัน......."

/ทำไมผมต้องมานั่งข้างๆนายอิโนะโอะ เคย์อะไรนี่ด้วยเนี่ย แถมโต๊ะติดกันอีกต่างหาก คงต้องนั่งตรงนี้ไปอีกนาน แค่วันแรกก็เบื่อขี้หน้าแล้วววโฮ้ยยย/

"วันนี้มากันครบนะคะ"

"เอาล่ะทุกคน วันนี้คุณครูมีกิจกรรมอย่างหนึ่งให้พวกเราทำ"

"เหหห ~~~" เสียงเปร่งดังจากลำคอเป็นเสียงเดียวกันจากเพื่อนๆทุกคนในห้อง บางคนก็ส่งเสียงมาด้วยความสงสัย บางคนก็ตื่นเต้น ร่วมลุ้นกันว่าอาจารย์จะให้ทำกิจกรรมอะไรในวันเปิดเทอมวันแรก และบางคนในส่วนน้อยก็ส่งเสียงมาด้วยอารมณ์ที่เบื่อหน่าย อย่างอาริโอกะ ไดกิ

ไม่ใช่เพราะเขาเบื่อกับการเรียนแต่เขารู้สึกไม่มีอารมณ์ร่วมกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาต่างหาก

"เพื่อเป็นการทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ เราจะเล่นบัดดี้กัน"

"บัดดี้ !!!!!"

/เฮ้ยๆๆๆๆ บัดดี้ บัดดี้ บัดดี้ ! ผมจะเรียนนะวันนี้ ไม่มีอารมณ์มาเล่นสนุกสนานอะไรแบบนั้นหรอก/

"เอ้า ! มองเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆตัวสิคะ"

"นั่นคือบัดดี้ของพวกเธอ"

หนุ่มน้อยอาริโอกะอยู่ในสภาวะนั่งนิ่งเงียบค้างอยู่ซักพักก่อน

เบือนหน้าเข้าหาเพื่อนบัดดี้ริมหน้าต่างอย่างช้าๆ

"..."

"เจ้าหมอนี่เนี่ยนะ !!!!!!!!!"

ร่างเล็กหันไปทำหน้าบึ้ง คิ้วขมวดปากเบะใส่อิโนะโอะก่อนหันกลับเข้าหาอาจารย์โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องอะไร ยังคงฟังเพลงไปเรื่อยพลางหลับตาพริ้มโยกขยับหัวไปมาอินไปกับเสียงเพลง

"เมื่อนักเรียนรู้บัดดี้ของตัวเองแล้วนะคะ ส่งตัวแทนเพื่อน 1 คนมารับเชือกจากอาจารย์ด้วยค่ะ"

"ห้ะ ??"

/จะเอาเชือกมาทำไม ? จะเอามามัดใครรึยังไง/

อาริโอกะรู้สึกสงสัยไม่แพ้เพื่อนคนอื่นที่กำลังทยอยออกจากที่นั่งไปรับเชือกหน้าห้องเรียน ก่อนจะดันตัวเองขึ้นมาจากเก้าอี้และทำตามเพื่อนคนอื่นๆ

"นี่ ~~ นาย"

หลังจากรับเชือกจากอาจารย์ อาริโอกะก็มานั่งที่เดิม มือเล็กจับแขนคนข้างๆลงเขย่าเบาๆพอที่จะทำให้รู้สึกได้

"นี่ๆ นาย"

/เฮ้ย ~~ ในใจของนายไม่คิดจะทักทายคนอื่นบ้างรึไงเนี่ยย ตั้งแต่เข้าห้องมาฉันก็เอาแต่สะกิดเรียกนายจนมือของฉันสากหมดแล้วเนี่ย เดี๋ยวเรียกอีกทีแล้วไม่รู้สึกตัวนะ จะให้อาจารย์หามออกไปนอกห้อง เอาสิ/

ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาการตอบรับจากเจ้าเพื่อนทึ่มข้างๆแม้แต่น้อย

"นี่ๆๆๆๆๆ นายๆๆๆ" มือเล็กๆจับแขนอิโนะโอะเขย่าถี่ขึ้น สะเทือนไปถึงใบแก้มจนสั่นสะเทือนเป็นรูปคลื่นน้ำ

ร่างสูงเบือนหน้ามามองต้นเหตุเพราะมีอะไรมากวนใจเขาขณะฟังเพลงเป็นครั้งที่สอง สายตาคู่นั้นส่งมาว่ากำลังหงุดหงิดคนตัวเล็กอยู่เนืองๆ

"หืม ...?"

/ท่าทางของคนเพิ่งกำลังลุกจากที่นอนคืออะไร ? คำว่าให้เกียรติน่ะ รู้จักมั้ยเนี้ยทำหน้าให้ดีๆหน่อยดิ๊/

"นายน่ะ คู่กับผมนะ"

/ต้องทนอยู่กับหมอนี่ไปอีกนานแค่ไหนกัน/

"อ่ะ อ่า" ร่างสูงตอบรับคนตัวเล็กสั้นๆแต่มันทำให้อาริโอกะหงุดหงิดไม่ใช่น้อยแลดูไม่กระฉับกระเฉงและไม่ได้ดั่งใจ

"เมื่อได้เชือกกันครบทุกคู่แล้วนะคะ นำเชือกที่อาจารย์ให้มามัดแขนข้างนึงคู่กับแขนอีกข้างของอีกคนไว้"

"นี่ๆๆๆ ขอมือหน่อยสิ" คนตัวเล็กใช้มือสะกิดคนข้างตัวแต่ไม่เป็นผล จนอาริโอกะทนไม่ไหวชักแขนอิโนะโอะจับมามัดแทน

"อาริโอกะ ~~ ข้าวกลางวันวันนี้มีแกงหรี่ด้วยน้าา"

"จริงเหรอ !!!!!" เสียงทุ้มจากเพื่อนคนใดคนหนึ่งตะโกนแทรกขึ้นมาทำให้อาริโอกะดีใจลุกขึ้นพรวดทันไม่ระวังว่ามีสายใยบัดดี้ผูกติดอยู่กับอีกคนเกือบทำให้ตัวเองล้มลงกับพื้นแต่ยังมีมือเล็กๆคว้าไหล่ร่างสูงช่วยพยุงไว้ไม่ให้หล่นก้นจ้ำบ๊ะเจ็บตัวไปฟรีๆ

ช่องว่างแห่งช่วงเวลาที่อธิบายอะไรไม่ได้ ดวงตาทั้งสองประสานกันเป็นหนึ่งเดียวคอยอ่านใจของกันและกัน

/ฉันเกลียดนาย/

/จริงๆ :(/

ลูกกระตากลมๆมองลึกเข้าไปในสายตาอันเย็นชาของร่างสูงเพื่อบอกอะไรบางอย่าง จะหารู้ไม่ว่าอีกคนจะรับรู้หรือไม่ อาริโอกะคงต้องเชื่อมั่นในตัวเองเท่านั้น

"โอ๊ะ ขอโทษๆ"

อาริโอกะดึงตัวออกจากอิโนะโอะทันทีที่รู้สึกตัวและขยับเก้าอี้ให้เข้าที่พร้อมเข้าสู่คาบเรียนวิชาเเรก

/ฉันเป็นบ้าอะไรกัน ทำใมต้องไปส่งสายตาอะไรไปให้หมอนั่นด้วย ไม่เข้าใจจริงๆ/

------

""ตืออดึง ตืออดึ่งงงงง ตือดึงตื๊อดึงงงงงงง""

“เหลืออีกข้อเดียว ~~ ปั่นๆๆๆๆ จะรีบไปกินข้าว หิวจนท้องใส่กิ่วหมดแล้วๆๆๆ”

/ผมก็บ่นไปงั้นแหละ แต่ก็อยากให้เสร็จไวๆนี่นา จะได้ไปกินข้าว ทำจวนจะเสร็จแล้ว ก็มีคนมากระตุกแขนเสื้อผมสองที หันไปก็เห็นเจ้าอิโนะเคย์มองตาพริ้มอ้อนวอนขออะไรซักอย่าง คงจะหิวละสิรอไปก่อนเถอะ ไม่นานหรอกฉันก็หิวเหมือนกัน/

"แป๊บนึง"

/ผมบอกกับหมอนั่นไปแบบนั้น/

/เริ่มสนุกแล้วสิแกล้งคนหิวข้าว ได้เวลาเอาคืนแล้ว เมื่อเช้าทำหน้าซื่อบื้อหนัก แต่มันก็เหมือนทรมานเราด้วยอ่ะดิ ไม่เป็นไรขอแค่สะใจก็เป็นพอ/

"นี่ ~~ เสร็จยังอ่าา"

/คราวนี้ทำงานเสร็จแล้ว แต่ยังอยากดูเจ้าคนข้างๆมันทำหน้าอ่อนเพลียไร้เรียวแรงอีกซักหน่อย/

"เสร็จแล้วๆ เดี๋ยวเก็บของแป๊บนึง"

/สุดท้ายก็ยอมใจอ่อน ไม่ใช่เพราะหมอนั่นนะ ผมต่างหากที่ทนความหิวของตัวเองไม่ไหว แต่ขอแกล้งอีกนิดนึงแล้วกัน/

"เข้าห้องน้ำก่อนได้ป้ะ ?" ระหว่างทางเดินผ่านห้องน้ำพอดีเลยแกล้งจูงมือลากเข้าห้องน้ำทันทีให้อีกคนหงุดหงิดใจเล่นไปงั้น

ด้วยความที่อาริโอกะ ไดกิ ไม่ทันได้ระวังมองก้อนหินเล็กๆที่วางขวางทางอยู่หน้าห้องน้ำลื่นล้มอย่างจังจนตัวล้มลงประทับกับกำแพง

มือบางสองข้างทาบค่อมคนตัวเล็กไว้ไม่ให้ล่วงหล่นเเเปื้อนพื้นที่มีน้ำเปียกนองเต็มไปหมด สายตาทั้งสองปะทะเข้าหากันจนเป็นเนื้อเดียว

ร่างเล็กพยายามขัดขืนแต่ไม่เป็นผลยิ่งทำให้ร่างสูงโน้มใบหน้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆภายใต้ริมฝีปากหนาจะลงสัมผัสรับรสคนตัวเล็กเอาใว้เป็นของตัวเอง

"จะทำอะไรน่ะ !"

/เจ้านี่ ! มันคิดอะไรของมันกันแน่ ไม่ทนแล้วว บัดดงบัดดี้อะไรเนี่ยยย ไม่ลงไม่เล่นแล้วว/

อาริโอกะผลักอกอิโนะโอะจนล้มกองไปอยู่พื้น สายใยแห่งบัดดี้ขาดเป็นสองซีกเหลือเพียงเศษซากชุ่มฉ่ำน้ำวิ่งออกไปจากห้องน้ำแบบทันควันปล่อยให้คนทางนี้นั่งเกาหัวแกรกๆงงๆในห้องน้ำคนเดียว

-จบ-


 

พยายามเขียนให้มันดูละมุนๆ เห็นทีคงต้องฝึกไปอีกนาน -0-

ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน สุขสันต์วันเกิดอิโนะจัง อายุ 25 ขวบแล้วแต่หน้าเด็กไม่แพ้ไดจังเลยจริงๆ ที่แต่งคู่นี้เพราะมีคนชอบเยอะ เราเองก็ชอบด้วย สองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักมาก >_< อิโนะจังจะเต๊าะไดจังตลอด จะมีโมเม้นจับเนื้อต้องตัวกันตลอด หวังว่าคงจะชอบเรื่องนี้กัน นะคะ

อย่าลืมคอมเม้นต์

บ๊าย บาย