SF 3*8 รักกันสุดริท รักริทเหมือนกัน

เนื้อเรื่อง

 เสียงเปิดประตูห้องทำให้ร่างบางหลุดยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะหุบยิ้ม เมื่อคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่คนที่คิด เซนมองร่างบางบนเตียงอย่างขำๆเมื่อกี้ยังยิ้มหน้าระรื่นอยู่เลย

“เป็นอะไรริท” เซนร้องถามทันทีที่ร่างเล็กบนเตียงที่นอนหน้าบึ้งทั้งๆที่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
เสียงเปิดประตูอีกครั้งร่างเล็กบนเตียงชะเง้อมองทันทีว่าใครมา แล้วก็ทำหน้าตูดยิ่งกว่าเก่าเมื่อเห็นคนที่เข้ามา
“ไม่ต้องมาเฝ้าก็ได้ เดี๋ยวติดกันหมด” เสียงแหบๆเอ่ยขึ้น
“มึงกลัวพวกกูติดหวัดมึง หรือมึงรอใครอยู่ริท” เสียงพี่โตโน่ที่เข้ามาทีหลังเอ่ยถามขึ้น
ริทหน้าแดงพร้อมกับหันหน้าหนีพี่โตโน่และเซนที่แซวเค้าอยู่
“ทำไมต้องหน้าแดงด้วยวะริท เขินอะไร คนกันเองทั้งนั้น” เซนเอ่ยแซวเพื่อนตัวเล็กที่เค้าแน่ใจว่าไม่มีแรงลุกมาเตะเขาแน่ๆ
“ก็กูเป็นไข้ หน้าแดงเป็นธรรมดาอยู่แล้ว” ริทเอ่ยขึ้นเสียงแหบ
“เออๆ พวกกูไม่ล้อแล้วก็ได้ เสียงไม่มีแล้วยังจะพูดอีก” พี่โตโน่ว่า
“ที่อารมณ์เสียนี่ เป็นเพราะยังไม่ได้เข้าหอใช่มะ” เซนแซวส่งท้ายแล้วก็ได้ผลเพราะริทใช้เครื่องทุ่นแรง
เอาหมอน เอากระดาษที่มีใกล้ๆตัวปาใส่ทั้งเซนและพี่โตโน่ทั้งๆที่มืออีกข้างยังมีเข็มน้ำเกลืออยู่
ทั้งสองคนส่ายหัว ไม่มีเสียงมันยังออกฤทธิ์ได้
“พวกกูไปก่อนนะ เดี๋ยวค่ำๆมาใหม่” เซนและพี่โตโน่ออกจากห้องไปพร้อมกับร่างเล็กที่หน้างอง้ำกว่าเดิม
ริทรู้ดีว่าตัวเองป่วย ป่วยมาก แต่ก็จัดเต็มกับคอนเสิร์ตที่ร้อยเอ็ด และจัดเต็มมากๆที่กับคอนเสิร์ตกับกันที่สุพรรณ
จัดเต็มจนลืมว่าตัวเองป่วย แต่พอเสร็จสิ้นคอนเสิร์ตที่สุพรรณปุ๊บพี่ทีมงานก็จับริทเข้าแอดมิททันที
ร่างบางมองเข็มน้ำเกลือแล้วหลุดยิ้ม เมื่อวานไอ้กันมันพูดมาได้ “เจ้าสาวมาบ้านเจ้าบ่าว” กากเอ๊ย ริทคิด
แต่เราก็ดันไปกากตามมันอีกว่าเดี๋ยวจะเข้าห้องหอแล้ว เฮ้อ ร่างบางคิดอยู่ไม่นานก็เผลอหลับไป

ตกเย็น
พี่โตโน่กับเซนมาอยู่เป็นเพื่อน แต่นี่มาอยู่เป็นเพื่อนหรือมาล้อเขากันแน่เนี่ย ดูพูดแต่ละคำ
“ทำหน้าดีๆหน่อย เดี๋ยวมันคงมาแหละ” พี่โตโน่เอ่ย
“ไอ้กันอ่ะนะ จะมา ทั้งวันนี่มันยังไม่โทรหาริทเลย” ริทเอ่ยขึ้น เสียงค่อยดีขึ้นกว่าตอนเช้าหน่อย
“เอาน่าๆ มีเวลาอีกเยอะ ห้องหอเข้าเมื่อไหร่ก็ได้” เซนเอ่ยขึ้น ทำเอาริทหน้าแดง ไอ้บ้าเซน
“เลิกกวนมันได้ละเซน ให้มันพักผ่อนเหอะ” แล้วพี่โตโน่กับเซนก็ลุกออกจากห้องไป ทิ้งให้คนป่วยนอนคนเดียว ใจร้าย จะอยู่เฝ้าซักหน่อยก็ไม่ได้

ตกดึก

 ริทสะดุ้งตื่นเพราะสัมผัสอุ่นร้อนที่มือ เมื่อหันไปมอง ริทก็หลุดยิ้มทันที ไอ้กัน เป๊ะแตกอีกแล้ว  กันนั่งเก้าอี้ข้างเตียงของริท ฟุบลงกับเตียงหลับทั้งๆที่มือยังกุมมือริทอยู่ ริทจะขยับมืออกแต่เมื่อเห็นรอยอ่อนล้าบนใบหน้าของกัน
ริทตัดสินใจที่จะไม่ขยับแต่หลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้ม

รุ่งเช้า

แพขนตาหนากระพริบถี่ๆแล้วลืมตาขึ้น เห็นร่างสูงยังคงหลับฟุบกับเตียง จึงตัดสินใจปลุก
“กัน กัน ตื่นได้แล้ว” ริทเอ่ยขึ้น
กันลืมตาตื่นอย่างงัวเงียแล้วถาม “ทำไมรีบตื่นจัง อยากได้อะไรรึเปล่า”
“เปล่า กันไม่ไปทำงานเหรอ” ริทถามเสียงแผ่ว
“วันนี้กันลาครับ จะเข้าห้องหอกับริท” กันเอ่ยเสียงนุ่ม
“ไอ้บ้า กูป่วยอยู่มึงยังจะหื่นอีกเหรอ”
“หื่นอะไร คืนแรกโบราณเค้าห้ามออกจากห้องหอทั้งคืนเลยนะ กันยังไม่ทันเข้าหอกับริทเลย ริทก็ต้องแอดมิดซะแล้ว”
“ถ้าจะโบราณจริงๆนะ เมิงต้องนอนเฝ้าห้องหอคนเดียวก่อนสามถึงเจ็ดวัน หรือจะแปดวันก็ได้นะ”
“ริท ริทไปเอามาจากไหนอ่า”
“ขุนช้างขุนแผนไงเมิง อยู่เมืองขุนแผนซะเปล่า ไม่รู้”
“ได้ งั้นอีกสามวันแปดวัน กันจะมารับริทไปเข้าห้องหอนะ ห้ามเบี้ยว ”
“ไอ้....”
“กันล้อเล่นครับริท แต่วันนี้กันมีงานเย็นๆ เดี๋ยวต้องไปแล้วแต่อยากมาอยู่กับริทก่อน กันเป็นห่วงริทนะ”
“ริทก็ห่วงกัน กันก็ไม่ค่อยสบายอยู่”
“ไม่เป็นไรครับ เพื่อริท คอนเมื่อวานเป็นยังไงมั่งครับริท ริทมีความสุขเหมือนกันมั้ย”
“มีความสุขมากเลยกัน สนุกมากๆ คนสุพรรณนี่น่ารักเนอะ”
“ครับ คนสุพรรณน่ารักอยู่แล้ว ว่าแต่คนสุพรรณที่ริทพูดถึงนี่ มีกันอยู่มั้ยครับ” กันพูดพร้อมกับอมยิ้ม
“ของที่ห้องลับกันริทให้มา กันแกะดูรึยังอ่ะ” ริทเปลี่ยนเรื่อง

“แกะแล้วครับ เสื้อ ผ้าห่ม กรอบรูป มีตัวการ์ตูนของกันกับริทด้วยนะ ให้เหมือนจะมางานแต่งงานเลยอ่ะ
กันชอบมากเลย ริทชอบมั้ย” กันตอบแล้วยิ้ม
“อือ” พูดได้แค่นั้นแล้วริทก็เงียบไป
“กันชอบห้องลับจังเลยริท แล้วริทล่ะ”
“ริทก็ชอบเหมือนกัน” แล้วก็เงียบกันไปสักพัก
“เดี๋ยวกันไปแล้วนะครับ เสร็จงานจะมาหา” กันพูดขึ้นพร้อมลุกจากเก้าอี้
“กัน”
“ครับริท”
“รักกันสุดริท” ริทเอ่ยขึ้น
“รักริทเหมือนกันครับ” กันตอบพร้อมประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของริทแล้วเดินออกจากห้องไป
ร่างบางที่นอนให้น้ำเกลืออมยิ้ม หน้ามีสีเลือดฝาดขึ้นอีกนิดแล้วหลับตาลงพักผ่อน

โอยยยย แต่งไปแล้วชักจะเพ้อ มันเหมือนคู่แต่งงานใหม่จริงๆนะเนี่ย