Fairt tale หนูน้อยหมวกแดง

เนื้อเรื่อง

 ในบ้านที่แสนจะอบอุ่น มีพ่อ แม่ และลูก บ้านนี้มีลูกชายที่น่ารักชื่อว่า กัน นภัทร 
กันชอบใส่เสื้อสีแดงมีหมวก ทุกคนในหมู่บ้านจึงเรียกกันว่า หนูน้อยหมวกแดง

และในวันสบายๆวันหนึ่ง

“น้องกัน เดี๋ยวน้องกันเอาขนมไปเยี่ยมคุณยายหน่อยนะลูก” คุณแม่ของหนูน้อยหมวกแดงสั่ง

น้องกัน หรือหนูน้อยหมวกแดงขมวดคิ้ว วันนี้วันเสาร์นะ ผมจะนอนอยู่บ้าน ดูการ์ตูน 

“ม๊าเซนครับ แล้วป๊าเก่งไปไหน” หนูน้อยหมวกแดงถาม

“ป๊าเข้าป่าไปหาหน่อไม้จ้ะ น้องกัน แล้วม๊าก็ต้องทำงานบ้านด้วย น้องกันไปให้ม๊าได้ใช่มั้ยจ๊ะ น้องกันก็โตพอที่จะเดินทางคนเดียวได้แล้วนี่นา ”

ม๊าเซนยิ้มหวาน และหั่นหมูที่ป๊าเก่งหามาได้เมื่อวานไปด้วย

“ครับ” น้องกันรับคำ ผมเป็นลูกที่ดีหรอกนะ ไม่ได้กลัวมีดที่อยู่ในมือม๊าเลยซักนิด

ผมเป็นลูกคนเดียวของบ้านครับ ป๊าเป็นนายพรานหาของป่า ม๊าเป็นแม่บ้าน ตอนนี้ผมก็อายุ ๒๐ แล้ว
แต่ผมก็ยังชอบใส่เสื้อสีแดงมีหมวกอยู่ ผิดเหรอครับที่ผมชอบ (มันไม่เข้ากะสีผิวแกน่ะสิ = =)

ม๊าเซนจัดแจงเตรียมข้าวของที่จะไปเยี่ยมคุณยาย คุณยายของผมชื่อไอซ์ครับ ตอนนี้ท่านป่วยหนัก หลานที่ดีอย่างผมเลยต้องไปเยี่ยม ระยะทางมันก็ไกลพอสมควรครับ
ม๊าเซนเลยจัดของให้ผมไปนอนบ้านคุณยายคืนหนึ่งครับ

ผมออกเดินทางตอนสายๆหน่อยครับ อ๊ะ นั่นเกต กับ เกรซนี่

“พี่กัน ไปไหนคะ” เกรซทักผม

“ไปเยี่ยมคุณยายน่ะ”

“เดินทางระวังนะคะ พี่กัน ระหว่างทางมันมีหมาป่าหิมะที่ชอบกินเด็กๆอยู่ มันชอบแปลงเป็นคนมาหลอกเด็กๆด้วย (หมาป่าหรือเสือสมิงครับเกต) ถ้ามันมาทัก อย่าตอบนะพี่”

“พี่อายุ ๒๐ แล้วครับ เกต เกรซ ไปแล้วนะครับ”

ผมออกเดินทางจากบ้านของผม ระหว่างทางมันก็มีต้นไม้ ดอกไม้เต็มไปหมด ผมเป็นหลานที่ดีครับ เลยแวะเก็บไปฝากคุณยาย ไม่ได้เถลไถลจริงๆนะครับ ระหว่างที่ผมกำลังเพลิดเพลินอยู่นั้นก็มีเสียงๆหนึ่ง ดังขึ้น

“นี่ นาย จะไปไหนน่ะ”

ผมเงยหน้าขึ้นมอง พบกับหมาป่าหิมะตัวหนึ่ง ผมกวาดสายตาขึ้นๆลงๆอยู่นาน จนเห็นว่าหมาป่าตรงหน้าหงุดหงิด

“จะจ้องอีกนานมั้ย” หมาป่าถาม

“เดี๋ยวนี้เขามีหมาป่าหอมพันธุ์แคระด้วยเหรอ” ผมถามเสียงเรียบๆ

แต่ทำให้หมาป่าหิมะตรงหน้าอยากจะกระโจนเข้ามากัดคอหนูน้อยหมวกแดงปากเสียนี่เหลือเกิน

“ฉันชื่อริท นายจะไปไหนหนูน้อยหมวกแดง” หมาป่าหิมะถาม

“น้องกันจะไปเยี่ยมคุณยาย ไม่ว่างมาเล่นด้วยหรอกนะ เจ้าหมาป่าหิมะแคระ” ผมตอบแล้วเดินทางต่อ
ก็อยากเล่นด้วยอยู่หรอกนะ น่ารักขนาดนั้นน่ะ แต่น้องกันเป็นหลานที่ดีไงครับ เลยต้องไปหาคุณยายก่อน 

ทิ้งให้เจ้าหมาป่าหิมะเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ด้วยความโกรธแค้น

“ไอ้หนูน้อยหมวกแดงกวนตีน เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย ”

หลังจากออกเดินทางหลายชั่วโมง ผมก็มาถึงบ้านคุณยายไอซ์แล้วครับ บ้านหลังเล็กๆ มีสวนดอกไม้หน้าบ้าน หลังบ้านเป็นสวนผลไม้ สมัยเด็กๆ ผมแอบขโมยมะม่วงคุณยายกินบ่อยๆครับ
ผมเคาะประตูบ้าน

“ก๊อกๆๆๆ”

“เข้ามาเลยลูก ประตูไม่ได้ล็อก” เสียงคุณยายตอบกลับมา ผมขมวดคิ้วมุ่น ทำไมคุณยายเสียงแปลกๆนะ แต่เอาเถอะ คุณยายไม่สบายนี่นา

ผมวางของเยี่ยมไว้ที่โต๊ะในห้องของคุณยาย คุณยายดูแปลกๆไปนะ ผิวขาวๆ ตาโตๆ ปากแดงๆนั่น (แน่ใจเหรอลูกว่าคุณยาย)

“คุณยายครับ ทำไมคุณยายผิวขาวจัง” ผมถาม

“ยายไม่สบายน่ะลูก ผิวเลยซีดๆ” คุณยายตอบ

“ทำไมคุณยายตาโตจังครับ” ผมถามอีก

“จะได้เห็นหลานชัดๆไงลูก ขยับเข้ามาใกล้ยายอีกหน่อยได้รึเปล่า” คุณยายว่า

ผมขยับเข้าไปใกล้อีกนิด

“ทำไมปากคุณยาย แดงจังครับ” ผมถาม

“ยายไม่สบายไงลูก” หมาป่าหิมะในคราบคุณยายเริ่มหงุดหงิด ถามอะไรนักวะ

“แล้วทำไมคุณยายมีเขี้ยวด้วยละครับ” ทันทีที่หนูน้อยหมวกแดงถามจบ
หมาป่าหิมะก็สลัดคราบคุณยายออก แยกเขี้ยว แล้วตอบว่า

“ก็เอาไว้กินแกน่ะสิ ไอ้หนูน้อยหมวกแดงกวนตีน” ว่าจบ หมาป่าก็กระโจนเข้าใส่หนูน้อยหมวกแดงทันที แต่ทว่า หนูน้อยหมวกแดง หรือน้องกันจับแขนหมาป่าหิมะไว้ได้ แล้วกดหมาป่าหิมะลงกับเตียงทันที

“ริทครับ คุณยายของกันละครับ”

“เฮ้ย หนูน้อยหมวกแดง ปล่อยนะเว้ย ”

“ตอบมาก่อน” กันโน้มหน้าลงมาใกล้อีกนิด

“ปล่อย เว้ย”

“ตอบครับ” กันโน้มหน้าลงมาอีก

“อยู่กระท่อมท้ายสวน ปล่อยได้ยัง กัดจริงๆนะเว้ย”

หนูน้อยหมวกแดงไม่ฟังเสียงหมาป่าหิมะที่ขู่เขา แต่กลับก้มหน้าลงมาใกล้เรื่อยๆ และพยายามปิดปากเล็กๆที่ร้องขอความช่วยเหลือ

“ใส่ชุดคุณยายกระโปรงยาวๆแบบนี้นี้ ร้อนมั้ยครับ กันถอดให้เอามั้ย แล้วขอให้ใครช่วยครับ ริทเอาคุณยายไอซ์ของกันไปมัดไว้ในกระท่อมท้ายสวนไม่ใช่เหรอครับ ” หมาป่าหิมะตกใจตาโต หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ และพยายามปัดป้องมือของไอ้หนูน้อยหมวกแดงเจ้าเล่ห์ให้ห่างจากตัวมากที่สุด

“จริงๆถ้าริทอยากกินกัน ริทบอกดีๆก็ได้ครับ กันให้กินอยู่แล้ว ” หมาป่าหิมะยิ้ม หนูน้อยหมวกแดงมันยอมให้กินดีๆ แล้วสินะ

“แต่ว่า ก่อนที่ริทจะกินกัน กันขอกินริทก่อนแล้วกันนะครับ” เฮ้ยๆๆๆๆๆ ไม่ได้โว้ย กินแบบไหนกันฟะ แต่ก็ไม่ทันได้พูด เพราะหนูน้อยหมวกแดงประกบริมฝีปากตัวเองลงไปกับเจ้าหมาป่าหิมะเรียบร้อย และพยายามถอดชุดคุณยายออกจากตัว เอ่อ ท่านผู้ชมครับ ในเมื่อนี่เป็นนิทานสำหรับเด็ก น้องกันขอปิดม่านนิทานเรื่องนี้เพียงเท่านี้ครับ

แถม

นายพรานโตโน่ที่ไม่มีบทและคุณยายไอซ์ที่แก้มัดเสร็จตั้งนานแล้ว มองเข้าไปในหน้าต่างบ้าน เห็นหนูน้อยหมวกแดงพยายามกดหมาป่าหิมะอยู่ในบ้านก็หันหลังเดินออกมาทันที

“ไม่ช่วยหน่อยเหรอ คุณนายพราน” คุณยายไอซ์ถาม

“ช่วยใครละครับ คุณยาย เข้าไปตอนนี้หนูน้อยหมวกแดงฆ่าผมพอดี เรื่องของหนูน้อยหมวกแดงกับหมาป่าหิมะ ให้มันสองตัวเคลียร์กันเองเถอะครับ” นายพรานโตโน่ว่า

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า  

 “การเป็นเด็ก “ดี” ย่อมได้รับสิ่ง “ดีๆ” ตอบแทน” เหมือนหนูน้อยหมวกแดงไงคะ

ราตรีสวัสดิ์ค่ะเด็กๆ อย่าลืมแปรงฟันก่อนนอนนะคะ

จบเหอะ