ท่านอ๋องกับโลกในนิยาย(Yaoi)

ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่13บุคคลผู้น่ารำคาญ(?)

ใบหน้าภายใต้หน้ากากของชินอ๋องแข็งค้างไปชั่วขณะเมื่อได้ยินชื่อที่แม้แต่มารดาของตนยังไม่กล้าเรียกออกจากปากอีกฝ่าย ชื่อที่แลดูน่ารักคิกขุ(หรือไม่?)ซึ่งไม่เหมาะกับชินอ๋องผู้โหดเหี้ยมเช่นเขา(?)เลยแม้แต่น้อย

"หมิงหมิง"อีกฝ่ายยังใช้ปลายนิ้วสกิดร่างสูงโปร่งที่แข็งค้างของชินอ๋องเบาๆแล้วเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงร่าเริง

ในยามนี้ชินอ๋องรู้สึกอยากใช้กำปั้นของตนประทับลงบนใบหน้าของอีกฝ่าย แต่พอสบเข้ากับนัยตาสีดำเข้มเป็นประกายอ่อนโยนนั่น ฝ่ามือที่กำแน่นก็ค่อยๆคลายออกโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น 

"หมิงหมิง เจ้ามิอยากคุยกับข้าหรือ"

"หรือว่าเจ้าเกลียดข้า" 

"หรือเจ้ามิอยากเห็นหน้าข้า" 

ยิ่งกล่าวใบหน้าของอีกฝ่ายก็ยิ่งดูเศร้าหมองลง นัยตาที่เคยเป็นประกายอ่อนโยนก่อนหน้านี้เหลือแต่ความหม่นหมองอยู่ด้านในและคล้ายจะมีหยดน้ำแพรวพราวเกาะตรงขอบตา

ภายในใจของชินอ๋องรู้สึกกระวนกระวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาสงสัยเป็นอย่างมากว่าภายในหัวใจที่แข็งกระด้างดังหินผาของเขาเหตุใดถึงรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเสียใจแล้วเหตุใดเขาถึงอยากเข้าไปปลอบใจ? เขาไปรู้จักกับอีกฝ่ายตั้งแต่เมื่อใด? 

ถึงภายในใจจะคิดเช่นนั้นแต่ภายนอกก็ยังแลดูนิ่งเฉยเช่นเดิมคล้ายไม่แยแสอีกฝ่าย เพียงแค่เหลียบมองด้วยหางตาแค่นั้น

ฝั่งผู้แสร้งทำสีหน้าเสียใจถึงภายนอกจะหูลู่หางตกด้วยความเสียใจแต่ภายในใจกลับลิ่งโลดเมื่อเห็นบรรกาศเย็บเยียบที่หมิงหมิงของตนปล่อยออกมาอ่อนลง 'หมิงหมิงของข้าก็ยังคงเป็นเช่นเดิม'

ถึงแม้อีกฝ่ายจะปล่อยบรรยากาศเย็นเยียบซึ่งทำให้ไม่น่าเข้าใกล้อยู่ตลอด แต่บรรยากาศเย็นเยียบนี้สำหรับเขาแล้วยิ่งทำให้อีกฝ่ายแลดูน่าเข้าใกล้มากกว่าเดิม 

ถึงภายในใจจะคิดเช่นนั้นภายนอกก็ยังตีหน้าเศร้าอยู่แล้วกล่าวตัดพ้อ

"หมิงหมิงถ้าเจ้ามิอยากเห็นหน้าข้า ข้าจะมิอยู่รบกวนเจ้าแล้ว"ถึงอีกฝ่ายจะกล่าวเช่นนั้น แต่เจ้าตัวก็คิดไว้ว่าหลังจากจากไปแล้วเขาก็จะคอยตามหมิงหมิงของเขาเช่นเดิมแล้วปรากฎตัวต่อหน้าอีกฝ่ายในภายหลัง โดยไม่คาดคิด 

"เดี๋ยว!" 

เสียงเรียบนิ่งร้อนรนที่อยู่ด้านหลังเป็นเหตุให้ฝีเท้าของคนที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงัก ใบหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิ้มที่มุมปาก ดวงตาคมเศร้าสร้อยเมื่อครู่มีประกายดีใจแวบผ่าน ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็วแล้วแทนที่ด้วยรอยยิ้มกว้างและอ่อนโยนเมื่อหันกลับไปมองร่างสูงโปร่ง 

"เจ้ามิอยากให้ข้าไปแล้วใช่หรือไม่หมิงหมิง?"น้ำเสียงร่าเริงออกมาจากริมฝีปากของอีกฝ่ายทำให้ร่างสูงโปร่งชะงักเมื่อครู่ตนทำอันใจลงไป  

แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มกว้างที่แต่งแต้มบนริมฝีปากอีกฝ่ายภายในใจก็อ่อนยวบลง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกหมั่นไส้เมื่อเห็นสีหน้าร่าเริงคล้ายสาวน้อยวัยแรกแย้มที่กำลังมีความรักของอีกฝ่าย จึงกล่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง 

"เปล่าเจ้าลืมของ" 

ใบหน้าดังสาวน้อยแรกแย้มแตกสลายไปทันทีหลังจากได้ยินประโยคนี้ 

"หมิงหมิง~" 

ริมฝีปากของชินอ๋องกระตุกยิ้ม 

.......

ภายในเขตประราชวัง ณ ห้องทรงงานของชินอ๋อง มีหนึ่งฮ่องเต้และหนึ่งกงกงที่กำลังเฝ้ารอเจ้าของตำหนักอย่างเงียบเชียบ โดยที่กงกงทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกภายในใจโอดครวญไปถึงเจ้าของตำหนักซึ่งเป็นนายของตน'เมื่อใดหวางเย่จะมาพ่ะย่ะค่ะ~' 

ทางด้านชินอ๋องหลังจากเดินมาได้สักพักเขาก็ยืนอยู่หน้าประตูวังหลวง ก่อนจะปลายตามองคนด้านข้างที่เดินตามตนมาตลอดทางอย่างเย็นชาเป็นเชิงขับไล่ 

แต่ดูเหมือนว่าคนด้านข้างจะแปรความหมายผิดไปมากหรือเพราะความหน้าหนาของอีกฝ่ายก็สุดจะทราบ จึงกล่าวประโยคที่หลงตัวเองออกมา

"เจ้ามิต้องเป็นห่วงพวกเขามิเห็นข้า"อีกฝ่ายยืดอกกล่าวด้วยน้ำเสียงภูมิใจ 

ชินอ๋องไม่เคยต้องเผชิญหน้ากับบุคคลที่หน้าหนาเท่านี้มาก่อนจึงรีบสะบัดหน้าหนีแล้วเดินเข้าไปด้านในเขตพระราชวังอย่างรวดเร็วหลังจากทหารตรวจสอบป้ายเสร็จ แม้ภายในใจจะสงสัยกับคำพูดของอีกฝ่ายก็ตาม 

ภายในเขตพระราชวังตั้งแต่เดินเข้ามาก็คล้ายกับคนละโลกกับภายนอก มันทั้งงดงามวิจิตรดุจสรวงสวรรค์ เหล่าต้นไม้และดอกไม้ถูกปลูกเป็นทางยาวทำให้บรรยากาศแลดูร่มรื่นหน้าอยู่ 

เหล่านางกำนัลหน้าตางดงามต่างเดินเป็นระเบียบเรียบร้อย ชินอ๋องที่เคยชินแล้วเพียงเหลือบมองปฏิกิริยาของพวกนางเมื่อเห็นคนด้านข้างของตนเท่านั้น 

แต่ก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเมื่อมีนางกำนัลนางหนึ่งเกิดอุบัติเหตุเนื่องจากกลัวสายตาของชินอ๋องที่มอง เป็นเหตุให้กาน้ำชาที่กำลังถืออยู่หล่นลงมาทางชายที่อยู่ด้านข้างชินอ๋อง 

ด้วยความที่ไม่คาดคิดว่าจะมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นทำให้เขาไม่ทันตั้งตัว 

เพร้ง!! 

เสียงกาน้ำชากระทบกับพื้นความร้อนพวยพุ่งออกมาทำให้ต้นหญ้าที่ถูกน้ำชาร้อนๆแห้งเหี่ยว

"ขอประทานอภัยเพคะ!"นางกำนัลที่อยู่บริเวณนั้นต่างคุกเข่าโขกศีรษะสีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด พวกนางกลัวว่าชินอ๋องผู้โหดเหี้ยมจะทรงปลิดชีพพวกนาง!

แต่ชินอ๋องหาได้มีเวลาสนใจไม่ เขาเห็นกาน้ำชาที่ทะลุร่างของคนที่อยู่ด้านข้างเขา ร่างสูงโปร่งมองอีกฝ่ายด้วยประกายตาตกใจและไม่เข้าใจ เขาจึงพึมพำถาม

"เจ้าเป็นตัวอันใดกันแน่" อีกฝ่ายไม่ตอบแต่กลับยิ้มหวานให้ชินอ๋อง 

"โอ้ะ! ข้ายังมิทันแนะนำตัวหรือ ข้าก็คือเทียนหลงของเจ้าอย่างไรเล่าหมิงหมิง" 

คิ้วของชินอ๋องกระตุก แต่ก่อนที่เขาจะว่าอะไรเสียงกงกงคนสนิทก็ดังขึ้น

"ชินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!"เสียงหอบหายใจพร้อมกับเสียงเรียกของเป่ยกงกงที่กำลังวิ่งเข้ามาหาร่างสูงโปร่งของชินอ๋องด้วยท่าทางเร่งรีบ ทำให้แผ่นหลังของอีกฝ่ายรีบกลับมาเหยียดตรงเช่นเดิมก่อนจะละความสนใจจากร่างสูงที่อยู่ด้านข้าง แล้วปลายตามองกงกงคนสนิทเป็นเชิงถาม 

"เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!"

✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️ 

มาแล้วมาแล้ว

ทุกคนค่ะเราอาจจะลงวันละตอนสองตอนไม่ได้แล้วน้าเนื่องจากสต็อกที่เขียนไว้หมดแล้วอาจจะอัพช้าลงหน่อย แต่อัพแน่นอนค่ะ

ทุกคนไม่ต้องสงสัยน่ะค่ะว่าพระเอกของเราเย็นชาไหม คำตอบคือนางเย็นชาค่ะแค่อยู่กับนายเอกแล้วจะกลายเป็นชาเย็น

ฝากติดตามด้วยน้าาาาาาา