ท่านอ๋องกับโลกในนิยาย(Yaoi)

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่12 ชายแปลกหน้าในความฝัน

ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูฝน ทำให้มีเม็ดฝนโปรยปรายตกลงมาแทบจะตลอดเวลา สามเดือนแล้วที่ชินอ๋องอาศัยอยู่ในโลกใบนี้ ถึงแม้ว่าแต่ก่อนเขาจะคิดว่ามันเป็นแค่โลกในนิยายแต่อยู่นานไปก็รู้สึกคุ้นชินกับโลกใบนี้จนเขาไม่คิดเช่นนั้นอีก 

สามเดือนมานี้ชินอ๋องชอบฝันแปลกๆ เขามักจะฝันเห็นชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่สวมอาภรณ์สีขาวทุกวัน บางคราก็ฝันว่าชายหนุ่มยืนมองเขานิ่ง บางคราอีกฝ่ายก็ใช้ปรายนิ้วเขี่ยใบหน้าของเขา

แต่วันนี้กลับแตกต่างออกไปเมื่อชายหนุ่มก้มใบหน้าลงมาประกบริมฝีปากของเขาเข้ากับตัวเองเบาๆก่อนจะผละออกอย่างรวดเร็วคล้ายต้องของร้อน ร่างกายของชินอ๋องไม่สามารถขยับได้ทำให้เขาได้แต่หลับตาแน่นยอมรับจุมพิตจากอีกฝ่าย ที่แปลกก็คือเขาไม่รู้สึกรังเกียจจุมพิตของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย ทำให้ชินอ๋องรู้สึกแปลกใจมาก เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน

ปกติเขาจะเกรียดการสัมผัสตัวเป็นอย่างมาก เขาแทบจะไม่แตะต้องใครเลยแม้แต่ครอบครัวของตนเอง

หลังจากตื่นนอนยามเช้าปลายนิ้วเรียวก็ยกขึ้นแตะริมฝีปากของตนอย่างเผลอไผล่ ถ้าสังเกตุดีๆจะเห็นริ้วสีแดงที่ปรากฏบนปลายหูจางๆ 

ร่างสูงโปร่งไม่มีสมาธิในการทำงาน บางครั้งเขาก็เผลอใช้พู่กันขีดเขียนกับโต๊ะแทนฎีกา บ้างก็ตรวจผิดที่ จนขันทีคนสนิทต้องเตือนอยู่บ่อยครั้ง สุดท้ายการตรวจฎีกาวันนี้ก็ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน 

ขันทีคนสนิทยืนมองหวางเย่ของตนด้วยความเป็นห่วง พอเห็นอีกฝ่ายกำลังจะจุ่มพู่กันลงบนโต๊ะ "หวางเย่ ผิดที่แล้วพ่ะย่ะค่ะ"

ชินอ๋องกระพริบตาปริบๆหลังจากได้ยินเสียงขันทีคนสนิทก่อนจะจ้องพู่กันที่เขาจับอยู่ซึ่งอีกนิดเดียวมันจะจุ่มกับโต๊ะแล้ว ฝ่ามือเรียวรีบยกขึ้นอย่างอับอายแล้วกระแอมไอเบาๆเพื่อเรียกสติ"ฮื่ม!" 

แต่ผลสุดท้ายก็ยังคงเป็นเช่นเดิมเป่ยกงกงจึงออกความเห็น"หวางเย่ทรงไปข้้างนอกวังบ้างดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ" 

ชินอ๋องชะงักพู่กันที่กำลังตรวจฎีกาซึ่งตำแหน่งที่เขากำลังจะเขียนมันอยู่คนละที่กับที่เขาต้องเขียน ร่างสูงโปร่งมองฎีกากองโตที่อยู่บนโต๊ะด้วยความช่างใจก่อนจะตอบอย่างเห็นด้วย"ดีเช่นกัน วันนี้เปิ่นหวางรู้สึกไม่มีสมาธิเท่าไหร่" 

"เดี๋ยวกระหม่อมจะไปเตรียมรถมะ–"

"ไม่ต้องเดี๋ยวเปิ่นหวางไปเอง"หลังจากได้ยินประโยคดังกล่าวเป่ยกงกงก็คิดถึงท่าทางของชินอ๋องในวันนี้แล้วรู้สึกกังวล 

"จะดีหรือพ่ะย่ะค่ะ" 

"ดี เดี๋ยวเปิ่นหวางไปเอง"กล่าวจบชินอ๋องไม่รอขันทีคนสนิทพูดต่อก็กระโดดออกทางหน้าต่างหายวับไปทันที 

"เฮ้อ~"เป่ยกงกงเห็นดื้อรั้นของชินอ๋องก็คิดถึงฮ่องเต้"สองพี่น้องนิสัยไม่ต่างกันเลยแม้แต่น้อย" 

ร่างสูงโปร่งของชินอ๋องปรากฏตัวที่ตรอกแห่งหนึ่งเขาสวมชุดสีซีดคล้ายชาวบ้านธรรมดา หน้ากากถูกเปลี่ยนจากหน้ากากราคาแพงกลายเป็นหน้ากากที่หาได้ตามท้องตลาดทั่วไป 

แต่ถึงจะสวมชุดเช่นนี้ก็ไม่สามารถปกปิดกลิ่นอายที่น่าเกรงขามและสูงส่งของเขาได้ ร่างสูงโปร่งเดินออกมาจากตรอกเขาเห็นชาวบ้านเดินสวนกันไปมา บรรยากาศเย็นเยียบที่เคยแผ่ออกมาวันนี้จึงดูเบาบางลงกว่าปกติเมื่อไม่ต้องเป็นชินอ๋อง 

แน่นอนหลังจากที่เดินออกมาจากตรอกแล้วเขาก็กลายเป็นจุดสนใจภายในทันที เนื่องจากรอบตัวอีกฝ่ายมีออร่าแห่งความสูงส่งแผ่ออกมาอยู่รอบตัว เหล่าชาวบ้านต่างหลบทางให้ชินอ๋องเมื่อเขาเดินผ่าน

ร่างสูงโปร่งหยุดตรงหน้าร้านเครื่องประดับร้านหนึ่งเขาเห็นว่าแหวนรูปร่างแปลกๆคล้ายเถาวัลย์ขดน่าสนใจดีจึงคิดจะหยิบขึ้นมาดูแต่กลับมีมือเรียวขาวเนียนยื่นมาหยิบพร้อมเขาทำให้มือของทั้งคู่แตะกัน

ชินอ๋องผู้ไม่ชอบสัมผัสตัวผู้อื่นรีบดึงมือของตนออกอย่างรวดเร็วคล้ายต้องของร้อน 

หญิงสาวที่เห็นว่าชายหนุ่มที่นางหมายตารีบยกมือออกเมื่อมือสัมผัสกันทำให้ใบหน้าค้างเติงไปชั่วขณะก่อนจะรีบดึงมือของตนกลับแล้วแสร้งทำท่าทาง ขวยเขิน "คุณชายขออภัยเจ้าค่ะข้าไม่คิดว่าคุณชายจะอยากได้แหวนวงนี้เช่นกัน ช่างบังเอิญยิ่งนัก" 

แต่ชินอ๋องมิสนใจนางเขารีบหยิบแหวนวงนั้นก่อนจะจ่ายเงินเจ้าของร้านแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว 

"อ่ะ! คุณชาย!!"เมื่อหญิงสาวเห็นชายหนุ่มที่ตนหมายตารีบเดินออกไปจากร้านอย่างรวดเร็วก็เลียริมฝีปาก"หึ! ช่างหวงเนื้อหวงตัวเสียจริง แต่แบบนี้แหละข้าชอบ" 

หลังจากชินอ๋องเดินออกมาจากร้านเขาคิดถึงฝ่ามือตนที่สัมผัสกับแม่นางผู้นั้นก็รู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมากคล้ายจะอาเจียน ต่างจากความรู้สึกที่ได้สัมผัสกับชายผู้นั้นในฝันลิบลับ 

พอคิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าของชินอ๋องก็ร้อนขึ้นทั่งที่อากาศในยามที่ฝนตกใหม่ๆมันหนาวเย็น "นี้ข้าคิดสิ่งใดอยู่กัน" 

ร่างสูงโปร่งรีบเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อสงบสติอารมณ์ ชินอ๋องเดินผ่านตรอกร้างแห่งหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าสิ่งใดดนใจให้เขาหันไปมองทางนั้น

เขาเห็นร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มซึ่งสวมอาภรณ์สีขาวคุ้นตา อยู่ในตรอกร้าง ถึงจะเห็นแค่ด้านหลังอีกฝ่าย แต่เขากลับรู้สึกคุ้นเคยกับแผ่นหลังกว้างนั้นเป็นอย่างมากราวกับเห็นมันมานับครั้งไม่ถ้วน 

เมื่ออีกฝ่ายหันกลับมาเขาก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบ ซึ่งตั้งแต่เกิดมาชินอ๋องไม่เคยเห็นใครมีใบหน้าที่สมบูรณ์แบบเท่านี้มาก่อน 

เขายืนนิ่งค้างก่อนจะรู้สึกว่าร่างของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เรื่อยๆจนใบหน้าแทบจะชิดกัน ชินอ๋องได้สติกลับมาเขาใช้ฝ่ามือของเขาในการดันใบหน้าอีกฝ่ายออก 

ซึ่งแรงมนุษย์ของชินอ๋องไม่สามารถดันใบหน้าอีกฝ่ายออกไปได้เลยแม้แต่น้อย แต่อีกฝ่ายก็ยอมแพ้เมื่อเห็นท่าทีขัดขืนก่อนจะหัวเราะเบาๆแล้วกล่าว

" หึ หึไม่พบกันนานเลยนะหมิงหมิง" 

✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️

ไรท์เตอร์: หึหึ จงค้างไปซ่ะ 

ช่วยคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ด้วยน้าาาา 

ฝากติดตามค่ะ