บทกวี"ซากดอกไม้"

เนื้อเรื่อง

          เติบใบบานลานดินบนถิ่นเขียว                  กิ่งก้านเรียวใบค้อมน้อมลงต่ำ

ค่อยค่อยคลี่กลีบสะอ้านบานระบำ                       รอยแดดย่ำแกมหยอกแต้มดอกงาม

          ไปผลิกลีบ ณ ภูผาแทนหญ้าแห้ง               สู้แดดแรงเบ่งบานอยู่หวานหวาม

บานตัดสีเมฆาฟ้าสีคราม                                       ดอกไม้งามผุดแน่นเต็มแผ่นดิน          

กริ๊งกร๊าง...กริ๊งกร๊าง เสียงนาฬิกาปลุก     มือกระตุกลืมตาความฝันสิ้น

พิราบขาวลัดหลีกกางปีกบิน                                จงยลยินความโหดร้ายให้เต็มตา

            นั่นดอกเฉาหักช่อข้างตอผุ                         นี่ใบปรุ เคยสดซึ่งหมดค่า

นั่นดอกแห้งล้นเหลือเป็นเหยื่อรา                          นี่ต้นกล้าไร้แรงเรี่ยวมันเหี่ยวไป

            ไปผลิกลีบ ณ ภูผา เหมือนหญ้าแห้ง          สู้แดดแรงจังจังยังไม่ไหว

มีแต่สีหม่นหมองของดอกใบ                                ซากดอกไม้ตายแน่นเต็มแผ่นดิน

            โชย...ผงฝุ่นแห่งความบาดหมาง               คลุมอำพรางเต็มใบไม่หมดสิ้น

ความแตกแยกที่เคลือบต่างเหลือบริ้น                   คอยกัดกินต้นไม้ให้หมดแรง

            น้ำแห่งความชอกช้ำดุจน้ำกรด                  เมื่อยิ่งรดยิ่งริน...ดินยิ่งแห้ง

กลิ่นของความสามัคคีที่ด่างแดง                          มันเสียดแทงดอกไม้ตายเต็มลาน

            เธอจงมองซากดอกไม้น้อยน้อย                มันคือรอยอดีตที่กรีดผ่าน

กลีบเหี่ยวเหี่ยวลงเหลือจากเมื่อวาน                       มันแห้งกร้านฝีมือใครไม่น่ายล

            มโนเอ๋ย...มโนนึกลึกสุดกู่                          มันคงอยู่ที่ไหนสักแห่งหน

หรือว่าซ่อนอยู่ในหัวใจคน                                     เจ้าจงดลคืนชีพให้ดอกไม้งาม