น้ำกับไฟ
ณ สถานที่ที่ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นวิหารแห่งห้วงลึก หรือเรียกอีกอย่างว่า วิหารแห่งสายลม ในยามนี้ได้มีร่างของบุรุษทั้งสองกำลังนั่งรับลมเล่นอยู่ใต้ต้น พลางมีเสียงหนึ่งเอื้นเอ่นขึ้นมาราวกับกำลังนั่งเล่านิทานให้อีกคนฟังก็มิปาน หลังจากที่เอ่นมาได้สักพักเขาจึงหันไปมองอีกฝ่าย เพื่อต้องการจะดูว่าหลับแล้วหรือยัง พลันเมื่อหันมามองอีกฝ่ายที่ตอนนี้ได้เอนหังมาซบไหล่ตนพลางหลับไปเรียบร้อยแล้วก็ถึงกับหลุดขำออกมาเบาๆ อย่างรู้สึกเอ็นดูอย่างถึงที่สุด ร่างบางข้างๆเขานั้นชื่อ คาเอยะ มีธาตุน้ำ ส่วนชื่อของเขาก็คือ ดิลุค มีธาตุไฟ (เดี๋ยวนะๆ ทำไมมันดูขัดๆกันเลยนะ!! ดิลุค:เงียบสะยัยนักเขียน…)
มีเหล่าวิหกน้อยบินถลาเล่นลมเข้ามาหาดิลุคพร้อมด้วยดอกทิวหลิบสีแดงที่มีความหมายว่าดิลุคนั้นได้สารภาพออกมาว่าตัวเขานั้นรักคาเอยะเรียบร้อยไปแล้ว จึงเอื้มมอืออกไปรับดอกทิวหลิบสีอดงนั้นมาก่อนที่จะไม่ลืมเอ่ยขอบคณพ่อสื่แม่สื่ตัวน้อยๆทั้งหลายพลันยิ้มกรุ่งกริ่มเบาๆ
“ขอบคุณมากๆเลยนะครับ สำหรับดอกทิวหลิบนี่ เอ๋…มีข้อความด้วย….จากใครนะ”
หัันไปให้ความสนในกับข้อความในจดหมายที่มาพร้อมกับดอกไม้ก็อดที่จะหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอายไม่ได้ จนเมื่อดิลุคได้อ่านข้อความจนจบ ถึงได้รู้ว่านี้เป็นฝีมือขอหัวหน้าอัศวิน นั้นก็คือ เจน นั้นเอง แต่ดิลุคก็ยังคงไม่เชื่อสิ่งที่เจนเขียนไว้เสียเท่าไหร่นัก เลยทำให้เกิดความลังเลที่จะเอ่ยความรู้สึกของตัวเขาเองกันคาเอยะ ตกใจได้ไม่นานคาเอยะที่คาดว่าน่าจะหลับไปแล้วก็ดันลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างไม่มีปปี่มี่ขลุ่ยเสียนี่!!!
“อะ…อ้าว ตื่นแล้งหรอ คาเอยะ!!” เอ่ยออกมาด้วยความเลิ่กลั่กพลางรีบแอบซ่อนดอกทิวหลิบสีแดงพร้อมจดหมายทันที เนื่องด้วยเกรงว่าร่างบางจะล่วงรู้แผนของตนเสียก่อน
“อืม ว่าแต่นั้นนายกำลังทำอะไรสนุกๆไม่บอกฉันอยู่สินะ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ติดจะงัวเงียพลางหันไปหรี่ตามองราวกับกำลังจ้องจะจับเสียอย่างนั้น
“กะ…ก็ไม่มีอะไรหรอก อ่ะนี่ฉันให้นายคาเอยะ!!!” เอ่ยออกมาด้วยความตะกุกตะกักพลางยื่นดอกทิวหลิบสีแดงไปตรงหน้าอีกฝ่ายก่อนจะรีบหันหน้าหนีทันที
ส่วนทางด้านของคาเอยะที่ได้เห็นดอกทิวหลิบก็เข้าใจได้ในทันทีว่าตนนั้นกำลังโดนดิลุคสารภาพรักอยู่ก็ทำให้หน้าแดงอย่างไม่มีสาเหตุเสียดื้อๆ ก่อนที่จะยื่นมือออกไปรับมาอย่างเขินๆ พร้อมกับเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายเสียงแผ่ว
(แหนะๆ เขินเจ้าดิลุคอ่ะดิ้ 555 ดิลุค:อยากให้ฉันเผาวันไหนบอกได้เลยนะยัยนักเขียน!!! อุ้ย ขอโทษค่าาา!!!!!)
“ถ้านายอยากจะขอบคุณฉันจริงๆ ก็นั่งนิ่งๆสัก 2 นาทีสิ” เอ่ยพลางเคลื่อนตัวเข้าไปหาอีกฝ่ายทีพร้อมกับยกยิ้มมุมปากพลัน
“เดี๋ยวนะ นี่นายจะทำอะไรหน่ะ!!!” เอ่ยด้วยความตกใจปนหน้าเห่อร้อนทันที
“แหม อย่าดิ้นสิครับ...เดี๋ยวเจ็บตัวเพิ่มพอดี”
“ไม่!!!!!”
หลังจากนั้นดิลุคก็ได้จัดการกอดรัดฟัดเหวี่ยนตามประสาข้าวใหม่ปลามัน---แค่กๆ!!!!
-----------------------จบ--------------------------
