คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Not telling you #01
“โอ๊ย….” ผมตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือเต็มที่ ให้ตายเหอะปวดแผลชะมัด แล้วนี่ผมมานอนอยู่ที่ไหนเนี่ยตามสเต็ปคงเป็นห้องพยาบาลสินะ
“อ้าวไอ้เอ๋อ แม่งตื่นพอดีกูกะว่าจะปลุก”
“เซฮุนเหรอว่ะ” ผมถามกลับไปคือจะบอกว่าผมไม่ทราบ ผมไม่ได้ใส่แว่น =_=
“เออ กูเองเอานี่แว่นใส่ซ่ะ” เซฮุนหยิบแว่นมาใส่ให้ผม มองเห็นหน้าเถื่อนๆของไอ้เซฮุนไม่ชัดอยู่ดี ผมถอดแว่นออกมาดู ผมอยากวิ่งไปฟ้องแม่ แม่ครับแว่นผมมันร้าว เลนส์เป็นรอย โอ้แซด T^T
“เป็นไรอีกล่ะมึง นั่งแบะปากเหมือนเด็ก3ขวบ”
“แว่นกู” T^T ผมยื่นแว่นให้ไอ้เซฮุนดู ฮือ ต้องจัดพิธีศพไว้อาลัย
“อ้าว แว่นมึงพังเหรอว่ะ ดีชิบหาย” ไอ้เซฮุนเอ่ยออกมา เสียงแบบ…แบบว่าดีใจสุดๆ
“ดี ส้นตีนไก่อะไรล่ะ กูจะมองโลกอันสวยงามได้ยังไง แล้วเนี่ยเวลากูออกไปข้างนอกกูจะทำไงล่ะสัด” เวลานี้ผมขอพื้นที่ดราม่า
“เออ เดี๋ยวกูจูงมือมึงไปเอง เลิกทำหน้าร้องไห้ได้แล้ว แม่งทุเรศ” เซฮุนบ่น
ผมเช็ด น้ำตา น้ำมูกและคราบน้ำลายบูดออกไปจากใบหน้าอันแสนเพอเฟ็กต์(?) ก่อนที่เซฮุนมันลากผมออกมา ลาก่อนห้องพยาบาลแสนอบอุ่น อ่อ ลืมบอกไปว่าตอนนี้เที่ยงพอดีเซฮุนมันพาผมมากินข้าว ระหว่างทางมันก็ถามผม
“ทำไมมึงไปนอนแบ็บที่ห้องพยาบาลได้ว่ะ”
“โดนลูกบาสตกใส่หัว หน้ากูเลยทิ่มพื้น เลือดกำเดาเลยไหล กูเลยสลบไปเพราะเห็นเลือด”
“มึงจำได้มัย?ว่าใครเป็นคนเอาบาสไปวางบนหัวมึง กูได้ไปจัดการ” เซฮุนถามพร้อมหักนิ้วตัวเองเหมือนพวกนักเลง แต่ไม่แน่มันคงอยากเรียนรำไทย
“ไม่เป็นไรหรอกมึง พี่เขาไม่ได้ตั้งใจ อีกอย่างกูไม่รู้จักด้วย” ผมนึกหน้าพี่ตัวสูงคนนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ คนอะไร ทั้งหล่อ สูง เพอร์เฟกต์ เก่งกีฬา
“เออๆ แล้วนี่มึงยิ้มอะไร สมองมึงกลับเหรอ”
“เชรี่ย ว่ากูใครยิ้มกูเปล่าเว้ย”
“เจ็บมั้ย? แถจนสีข้างถลอก”
“หยุดแขวะกูเลยมึง”
“เถียงเหรอ กูปล่อยมึงไว้ตรงนี้ ดูดิว่าจะมีปัญญาไปโรงอาหารยังไง”
“อย่าน่ะ เค้ายอมรับทุกข้อกล่าวหา” ผมคว้าเอวไอ้เซฮุนมากอดอ้อนมัน ไม่หลงกูให้รู้ไปไอ้เซฮุน
“ปล่อยกูเลย เดี๋ยวแฟนคลับกูเข้าใจผิดว่ากูเอาเอ๋อมาทำเมีย” เซฮุนแกะผมออก
“คิดว่ากูอยากเป็นรึไง แหวะ” ผมเบ้ปากใส่ และในที่สุดเราทั้งสองคนก็เดินมาถึงโรงอาหารสักที หลังจากที่เถียงกันจนน้ำลายแตกฟอง เราก็หาที่หาทางมาสิงสถิต ไอ้เซฮุนมันให้ผมนั่งรอที่โต๊ะ ส่วนมันออกไปซื้อข้าวให้ ดูมันปากหมาแบบนั้น มันแอบซ่อนความน่ารักเอาไว้ในนิสัยเถื่อนๆของมันนะครับ ใครที่ได้มันไปเป็นแฟนรับรองคุณโชคดีมาก แต่คงไม่มากเท่ากับเป็นแฟนผม ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“นั่นใช่ เพื่อนพี่เซฮุนที่ดูเอ๋อๆป่ะ” เสียงผู้หญิงโต๊ะข้างๆดังขึ้นมา หมายถึงผมป่ะเนี่ย
“ใช่เหรอแก เพื่อนพี่เซฮุนที่ดูเอ๋อๆนั่นอ่ะน่ะ พี่คนนั้นเค้าใส่แว่นไม่ใช่เหรอ” ชัดเลยหมายถึงผมชัวร์
“ฉันว่าใช่ บางทีพี่เขาอยากเปลี่ยนลุคก็ได้ ดูสิพอถอดปุ๊บหน้าอย่างวิ้งค์หน้าหวานเหมือนผู้หญิง แถมหุ่นก็สูงฟินได้ใจ” เอ่อ พวกคุณวิจารณ์กันเบาๆก็ได้ ผมได้ยินหมดนะครับ ผมหันไปมองพวกแม่คุณช่างเมาท์กลุ่มนั้นให้พวกเธอรู้ตัว แม้จะเห็นเบลอๆแต่รู้สึกว่าพวกเธอจะชะงักเล็กน้อย
“กรี๊ดดดดดดดดด น่ารัก น่าฟัด เป็นบ้า นี่ล่ะค่า พ่อของลูกกกกก” ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวขึ้นทุกวัน ผมได้แค่คิดไว้ในใจ
“ไอ้เอ๋อ เอาข้าวกับน้ำ แล้วโต๊ะข้างๆเขากรี๊ดกร๊าดอะไร” เซฮุนที่กลับมาที่โต๊ะถามผม คงจะสัมผัสถึงพลังงานบางอย่างได้สินะ
“คืองี้….” ผมกระซิบกระซาบเล่าให้ฟัง
O_o -----> เซฮุน
“ไอ้เซฮุนเป็นไร เงียบเชียว” ผมสะกิดบ่ามัน
“กูอึ้งแดก ตอนแรกกูดีใจที่แว่นมึงพังมึงจะได้ดูไม่เอ๋อ แต่ตอนนี้กูอยากให้มึงใส่แว่นเพราะ กูกลัวมึงแย่งแฟนคลับกู ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เซฮุนเอ่ยอย่างขำๆ
“ตลกแล้วมึง ยังไงกูก็จะใส่แว่นอยู่ดี”
“ไม่เอาถอดเหอะ”
ผมไม่สนใจก้มหน้าก้มตากินข้าว พอเซฮุนเห็นว่าผมไม่สนใจคำขอร้องมันก็กินข้าวของมันไป ผมกินข้าวกินน้ำของผมไปเรื่อยๆ
“น้องครับ”
“แค่กๆ แค่ก” ผมสำลักข้าวด้วยความตกใจ มาแค่เสียงไม่พอ นี่มีมือมาจับบ่าผมด้วย ผมยิ่งเป็นคนขวัญอ่อนอยู่ด้วย
“เฮ้ย!!! ไอ้เอ๋อ เอาน้ำ” เซฮุนยื่นน้ำมาให้ ผมรีบดื่มเข้าไปทันที จนอาการดีขึ้น ตาผมมีน้ำตาคลอเล็กน้อยใบหน้าผมก็คงจะแดงแล้วอีกอย่างผมรู้สึกว่าตอนนี้ทั้งโรงอาหารเงียบกริบ
“เซฮุน เขาเงียบกันทำไมว่ะ” ผมกระซิบถามเซฮุน
“เดี๋ยวกูค่อยเล่ากูว่ามึงคุยกับคนที่มาทักมึงก่อนดีกว่า” เออ จริงสิ ใครบังอาจมารบวนการกินข้าวของผม
“เอ่อ…ใครครับ” ผมถามคนที่มาทักทายผม ผมมองไม่ชัดอ่ะ
“อ้าว ลืมกันแล้วเหรอ พี่ชื่อคริส พี่คนที่ทำลูกบาสตกใส่หัวแล้วแบกน้องไปห้องพยาบาล”
“เอ่อ ผมสายตาสั้นนะครับเลยมองไม่ชัด แล้วขอบคุณที่แบกผมไป” โชคดีที่พี่เขากระดูกไม่หัก ผมตัวเบาซะที่ไหนกันล่ะ
“ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอก พี่ทำเราเจ็บนี่ เออ เย็นนี้น้องว่างมั้ย?พี่ว่าจะเลี้ยงขนมเป็นการขอโทษนะครับน้อง….”
“ผมชื่อชานยอลครับ ส่วนเรื่องที่จะเลี้ยงขนมผมว่าไม่เป็นไร” ผมปฏิเสธไป ทำไงได้ผมเกรงใจอ่า
“ไปสิไอ้เอ๋อ เสียน้ำใจพี่เขาหมด” เซฮุนที่นั่งเงียบขึ้นมาเอ่ยแทรก
“เฮ้ย แต่ว่า….”
“ใช่ๆเสียน้ำใจพี่แย่” พี่คริสเอ่ย
ผมเริ่มคิดหนัก ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากไปนะ แต่พอผมเข้าใกล้พี่เขาแล้วรู้สึกแปลกๆ ใจมันเต้นแรงยังไงไม่รู้ รู้สึกเกร็งๆ ทำอะไรไม่ถูก
“เงียบ แบบนี้ถือว่าน้องชานยอลตกลงนะครับ เย็นนี้เจอกันที่หน้าประตูโรงเรียน ตอนนี้พี่ขอตัวแล้วกัน ไว้เจอกันครับ” พี่คริสพูดเสร็จก็วิ่งออกไปทันที ทิ้งให้ผมนั่งมึน สรุปคือ ผมต้องไปใช่มั้ย?
พอพี่คริสจากไปผมก็ถามคำถามที่ค้างคาใจ
“ไอ้เซฮุนเมื่อกี้ทำไมโรงอาหารถึงเงียบ”
“มึงอยากรู้”
“เออ” ถ้าไม่อยากกูจะถามมึงเหรอ
“คือพอมึงสำลักน้ำเสร็จ หน้ามึงแบบหน้าฟัดมาก”
“เชรี่ย” ผมสบถ
“เอาๆ อย่าเหวี่ยง มึงถามกูก็ตอบไง คราวนี้กูถามมั้ง”
ผมตั้งใจฟังคำถามมันอย่างดี หน้ามันคือจริงจังมาก
“ไอ้เอ๋อ บอกกูมาไอ้พี่คริสนี่เป็นเคยทำลูกบาสใส่หัวมึง”
“อืม” ผมพยักหน้า
เซฮุนนั่งเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไร สักอย่างก่อนที่จะยิ้มออกมาบาง เพื่อนผมบ้าใช่มั้ย?
“ไอ้เอ๋อ มึงชอบพี่คริสใช่ป่ะ” เซฮุนถามผม ผมขอเปลี่ยนคำถาม
“ถามห่าไรมึง กูกับพี่เขาเป็นผู้ชาย”
“สมัยนี้เขาไปกันไหนถึงไหนแล้ว ชายรักชายก็เป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว”
“เหรอ”
“ก็ เออสิ มึงชอบพี่เขาใช่ป่ะกูเห็นมึงหน้าแดง” เซฮุนคาดคั้น
“……….”
“ไอ้เอ๋อ ตอบ”
“กูไม่รู้ กูรู้แค่ว่ากูใจสั่นเวลาเจอพี่คริส” ผมรู้สึกหน้าแดงขึ้นมาดื้อๆ
“โป๊ะ เชะ มึงชอบพี่เขา” เซฮุนสรุปผลการอภิปราย
“แล้วกูจะทำไงดีว่ะ”
“มึงอยู่เฉยๆ ทำตามที่กูบอกก็พอ”
“ทำตามที่มึงบอก?”
“ใช่ กูจะช่วยมึงได้เป็นแฟนกับพี่คริส”
“เอาจริงดิ” ผมแทบไม่เชื่อรูหูกางๆของผม
“จริง เริ่มจากเย็นนี้มึงไปกับพี่เขาแล้วต้องทำความสนิทสนิทสนมกับพี่เขาให้ได้ เข้าใจ?”
“เข้าใจ” ผมขานรับเสียงอ่อย โอ๊ย!!! ชีวิตพัง
[Sehun Part]
ไอ้เอ๋อเข้าห้องพยาบาลพอผมได้ยินแบบนั้นก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้อย่าให้รู้วว่าใครทำมันผมจะไปซัด แฮ่งงงง พอเจอมันสภาพคือไม่เป็นอะไรมาก แถมไอ้เอ๋อถอดแว่น หน้าตาดูดีเอามากๆ ผมล่ะปลื้มจริงๆที่แว่นบัดซบมันพังลงไปได้ ต้องขอบคุณไอ้พี่คริส
อ่อ หลายคนสงสัยว่าทำไมผมถึงอยากให้ไอ้เอ๋อคบกับพี่คริส ทั้งที่ผมไม่ชอบขี้หน้า ก็เพราะว่าผมเป็นเพื่อนที่ดีอยากช่วยเพื่อนให้สมหวัง ถ้าสำเร็จเท่ากับว่าไอ้เอ๋อช่วยกันพี่คริสนั่นออกจากลู่ฮาน
สรุปผมได้ประโยชน์แบบเต็มๆคำ ชัดป่ะ
...........................................................................................................
มาแล้ววววววววววววววววววววววววว ครับ
หวังว่าจะชอบกันน่ะครับ
เรื่องนี้เซฮุนแสบไม่ใช่เล่นเลย555555
ฝากด้วยนะครับ
สุดท้ายก็ขอบคุณที่หลงมาอ่านแล้วเข้ามาเม้นกัน
ขอบคุณครับ
ความคิดเห็น