คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro...Not telling you 130%
“โรงเรียนของเราหน้าอยู่ คุณครูใจดีทุกคน เด็กๆก็ไม่ซุกซนชอบไปโรงเรียน ชอบไป ชอบไปโรงเรียน” ชานยอล มองเด็กอนุบาลหมีน้อยที่ร้องเพลงระหว่างเดินทางไปโรงเรียนอย่างมีความสุข ตอนเด็กชานยอลเองก็เป็นอย่างนั้น ชอบที่ไปวิ่งเล่นในโรงเรียนกับเพื่อนๆ พอมาตอนนี้เขาเองก็อายุ 17 ปีแล้ว การเรียน ม.ปลายเป็นอะไรที่ลำเค็ญสุดๆ แหวะ!!!
“ไอ้เอ๋อ!!!!!!! รอด้วยเว้ย” เซฮุนเพื่อนของผมส่งเสียงเรียกมาแต่ไกล
“ทำไมชอบเรียกกูเอ๋อจังว่ะ” ผมถามเอ่ยอย่างสงสัย ไม่เข้าใจทำไมใครๆถึงชอบเรียกเขาว่าเอ๋อ ทั้งที่เขานั้น สูง ขาว ขายาว หน้าตาดี แล้วก็….
“ใส่แว่น เพราะมึงใส่แว่นไงเลยดูเอ๋อๆไง” เซฮุนบอกคำตอบมา ใส่แว่นเหรอ เห็นคนอื่นใส่ตั้งเยอะตั้งแยะไม่เรียก โลกนี้ไม่ยุติธรรม
“ก็คนสายตาสั้นนี่หว่า ทำไงได้ล่ะ” ผมบ่นอุบ ส่วนเหตุผลที่สายตาสั้นก็เพราะเขาอ่านหนังสือทั้งวัน ไม่ใช่หนังสือเรียนนะ แต่เป็นหนังสือการ์ตูน
“ใส่คอนเทคเลนส์สิว่ะ สะดวกสบายไม่ต้องมานั่งเช็ดแว่น” เซฮุนเสนอความคิด
“ไม่เอาอ่ะ ใส่คอนเทคเลนส์ต้องดูแลโน่น นี่ นั่น เยอะแยะ ไม่เอาดีกว่าขี้เกียจเสียเวลาอ่านหนังสือ”
“คนเค้าอุตส่าห์แนะนำ มึงจะได้ไม่ต้องดูเอ๋อไง” เซฮุน ยังคงตื้อต่อไป คือกะจะให้ใส่คอนเทคเลนส์ให้ได้สินะ คนอย่าง ปาร์ค ชานยอล ไม่ก็คือไม่
“ไม่เอาเว้ย!!!!”
จากนั้นทั้งสองคนก็เปลี่ยนเรื่องคุยกันเพราะถ้าขืนพูดต่อคงจะเกิดสงครามน้ำลายแน่ๆ เราสองคนก็เลยเดิน เตะ เล่น วิ่งไล่ ยิ่งกว่าเด็กอนุบาลจนมาถึงโรงเรียน
“ไอ้เอ๋อ มึงเดินไปก่อนนะ เดี๋ยวกูรอใครบางคนก่อน” เซฮุนเอ่ย
“รอใครว่ะ” ผมถามด้วยความอยากรู้ เรื่องชาวบ้านคืองานของเรา
“อย่ารู้เลยนา ไปก่อนไป” เซฮุนไล่ผมให้ไป เไม่อยากให้เขารู้ละสิรู้ว่าตอนนี้จีบ(?)ใครบางคนอยู่
“ไม่บอกก็ไม่บอก แม่ง” ชานยอลบ่นอุบอิบ ทำมาเป็นมีความลับนะไอ้เซฮุน อย่าให้รู้แล้วกัน พร้อมแฉ!!!!
ผมเดินมาเรื่อยๆระหว่างทางคนก็หันมาจ้องมอง ผมเองรู้สึกชินแล้ว อ่อ เลืมบอกไปชานยอลคนนี้เป็นคนดังประจำโรงเรียนเป็นที่รู้จักไปทั่วในฐานะ คนเอ๋อเพื่อนเซฮุนสุดหล่อ ใช่แล้วล่ะ คนเอ๋อ ไอ้เอ๋อ เด็กเอ๋อ เพื่อนของเซฮุนหนุ่มฮอตประจำโรงเรียน ความแตกต่างราวฟ้ากับเหว ผมเป็นฟ้าเซฮุนเป็นเหว ชัดนะครับ
“โอ๊ย!!!!” ผมร้องขึ้นมาก่อนที่จะล้มลงไป สาเหตุก็มาจากลูกบาสทำมุมโพรเจกไทน์มาโดนหัวผมแบบเต็มๆ
“น้องครับเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงของใครบางคนถามผม คงจะเป็นไอ้ผู้ชายมืออ่อนชู๊ตบาสตกใส่หัวแน่นอน
“แม่ง!!! นี่มันหัวคนนะไม่ใช่แป้นบาส โธ่เว้ย แว่นอยู่ไหนว่ะ” ผมควานหาแว่นที่ไม่รู้มันไปตกอยู่ไหน ถ้าเจอจะใส่ดูหน้าไอ้ขี้เหร่ให้ชัดๆ
“พี่ขอโทษนะครับน้อง” ผู้ชายคนนั้นเอ่ย ก่อนที่แว่นที่ผมตกกลับมาที่ใบหน้าเหมือนเดิม
“…………………………….” อึ้งแดกครับ คนตรงหน้ามันเทพบุตร มันหล่อ มันคือที่สุด
“น้องครับเป็นอะไรมั้ย?” ผู้ชายคนนั้นถามผมอีกครับ
“ไม่เป็นไรครับ” ตอนแรกกะว่าจะด่าให้กระเจิงจนลืมทางกลับบ้านที่ดาวอังคารไปเลย แต่พอเห็นหน้า สมองคิดคำด่าไม่ออกเลย ทำไงได้ผมเป็นภูมิแพ้คนหน้าตาดี
“เอ่อ พี่ว่าน้องอาการไม่ดีแล้วครับ” อยู่ๆพี่ชายสุดหล่อ(ขอเรียกแบบนั้น) ก็สีหน้าไม่ดี แล้วไอ้ที่ว่าอาการผมไม่ดีมันคืออะไร พี่ชายสุดหล่อเห็นว่าผมยังเอ๋อๆ(ยอมรับตัวเอง) มึนๆอยู่มั้ง เลยชี้ไปที่จมูก ผมเลยจับจมูกของตัวเองก็สัมผัสของเหลว อ้ากกกกกกกกกกก น้ำมูกเหรอน่าอายชิบ เฮ้ย!!! เดี๋ยวก่อนผมไม่ได้เป็นหวัดนี่หว่า อย่าบอกนะว่าเป็น……
“เลือดดดดดดดดดด” เลือดแดงแจ๋เต็มมือ ผมกลัวเลือดเป็นที่สุด ช็อคแปป
“น้องๆ น้องครับ” นี่คือเสียงสุดท้ายก่อนที่สติผม วิญญาณ จิตใจ มันล่องลอยหายไปกับความมืด
หลังจากที่ไล่ให้ไอ้เอ๋อออกไป ผมก็ยืนเก๊กหล่ออยู่ที่บริเวณโรงเรียน อันที่จริงผมไม่ต้องเก๊กก็หล่ออยู่แล้วละครับ ทำไงได้ล่ะพระเจ้าช่างไม่ยุติธรรมสร้างผมให้หน้าตาดีมีแต่คนมารุมรักไม่ว่าจะเป็น สาว แก่ แม่หม้าย ผู้ชายหน้าหวาน ฮึ !! มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ แอบปริ่มเบาๆ ถึงอย่างนั้นคนอื่นก็แค่ผ่านมาแล้วผ่านไปไม่ได้จริงจังกับใคร ยกเว้นอยู่แค่คนเดียวที่ผมดันไปหลงสเน่ห์เชิดๆของใครคนนั้นเข้าและตอนนี้เขาก็เดินเข้ามาแล้ว ผู้ชายที่หน้าสวย ร่างบางๆ ตัวขาว ตาโต จมูกเชิดรั้นบ่งบอกว่ามีความดื้ออยู่ไม่น้อย ไหนจะปากแดงน่าขยี้นั่นอีก “ลู่ฮาน” เกิดมาเพื่อฆ่าผู้หญิง
ลู่ฮานเดินผ่านหน้าผมไปไม่สนใจหรือเหลือบมองผมแม้แต่น้อย ก็ใช่สิ ในสายตาของลู่หานมีแต่ไอ้รุ่นพี่ชมรมบาสที่ชื่อ “คริส” ไอ้สูงนั่นเป็นหนึ่งในหนุ่มฮอตด้วย เฮะ ถ้าถามว่าใครหล่อกว่าผมบอกได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า “เซฮุน”
ผมเดินตามลู่ฮานไปโดยทิ้งระยะห่างไว้เล็กน้อย ท่าทางเชิดๆไม่แคร์ใครเรียกความสนใจให้แก่คนที่มองเห็นทันที เพราะลู่ฮานดูราวกับคุณหนูผู้สูงศักดิ์อะไรเทือกๆนั้น
“นี่นาย เดินตามฉันทำไม” ลู่หานหันมาโวยวายใส่ผม สายตาแม่นางมองหัวจรดเท้าและมองเท้าจรดหัว ผมเองก็ทำมองซ้ายมองขวาไม่รู้เรื่องรู้ราว
“นายนั่นแหละ” คราวนี้ลู่ฮานเอานิ้วมาจิ้มที่อกผม
“ขอโทษที ฉันชื่อเซฮุน ไม่ได้ชื่อนายแล้วก็อีกอย่าง ไม่ได้เดินตามนายด้วย” ผมยืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมรับ
“อย่ามาโกหก ฉันเห็นนายเดินตามฉันมาตั้งแต่โรงเรียน” คนตัวเล็กก็ไม่ยอมเถียงกลับอีก
“ก็นี่มันทางไปที่ตึกเรียนนี่ครับแถมมันมีอยู่ทางเดียว ถ้าไม่ให้เดินบนถนนจะให้ผมใช้วิชาตัวเบาเดินบนต้นไม้ไปที่ห้องเรียนเหรอครับ” ผมกวนตีนใส่
“ไอ้…..” ลู่ฮานโกรธจัด ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถึงกับด่าไม่ออก
“ผมว่าที่คุณมาทักผมเนี่ยคงอยากให้ผมสนใจ ทำเป็นเรียก นาย อยากรู้ชื่อผมอ่ะดิที่จริงแค่ถามผมผมก็ตอบแล้ว เชรี่ย!!!!!!” ผมร้องขึ้นมาสาเหตุนะเหรอ น้องชายผมโดนลอบทำร้าย
“อย่ามาสำคัญตัวผิด คนหน้าตาดีอย่างฉันมีผู้ชายเข้ามาเป็นฝูงถ้าอยากได้ใครก็แค่เคาะนิ้วเรียก หน้าตาเหมือนอาแปะอย่างนาย หางตาฉันก็ไม่มอง” ลู่ฮานเกริ่นคำสรรเสริญเสร็จก็เดินออกไปทันทีทิ้งให้ผมนั่งจุกอยู่ แม่งน่าอายชะมัดคนหันมามองกันใหญ่
“จำไว้นะ แสบแบบนี้พี่จะเอามาทำเมียให้ได้” ผมพึมพำกับตัวเอง ยังไงน้องชายผมต้องได้รับคำปลอบโยน
..................................................................
อินโทรกากๆจบลงได้ รู้สึกดีมาก
ถึงมันจะสั้นก็จริงแต่ทำไม อุปสรรคเยอะอย่างนี้
ตอนพิมพ์คอมดับตั้งสองสามรอบ ดีที่กู้ไฟล์มาได้
พอพิมพ์เสร็จจะอัพ เน็ตหลุดชนิดต่อไม่ติด พอเน็ตติดคอมดับอีก
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด จะแต่งคริสยอลทำไมเป็นแบบนี้ จะไม่ให้แต่งหรือไง (บ่นอะไร)
เรื่องนี้แต่งขึ้นมาเป็นการเอาเมนตัวเองมาคู่กับเมนรอง เห็นสองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดีครับ
:) Shalunla
ความคิดเห็น