คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Intro...Disappear //Re-write ( a little) 100%
Tru...Tru...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น รบกวนให้ร่างโปร่งของผมที่นอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มหนาต้องตื่นขึ้นมาด้วยอาการหงุดหงิด
"ว่าไง...ไอ้ต้น"
'เสียงงัวเงีย เพิ่งตื่นเหรอมึง'
"เออสิ มีอะไรก็รีบพูดกูจะได้นอนต่อ"
"กูว่า..ถ้ากูบอกมึงเกรงว่ามึงจะนอนไม่หลับ"
"เชี่ยยย ถ้ามึงจะกวนตีนกูแต่เช้า กูวางสายแล้ว" ผมเอ่ยอย่างหงุดหงิด คนจะหลับจะนอนเสือกโทรมาถ้าไม่สำคัญน่ะมึง กูจะตามเผาบ้าน
'เฮ้ย!!! ไอ้พีช อย่าเพิ่งวาง กูจะคุยกับมึงเรื่องไอ้พาย'
สิ้นเสียงจากปลายสาย ผมถึงกับนิ่งเงียบนานหลายปีแล้วที่เขาไม่รู้ข่าวคราวเรื่องราวของ "พาย" คนที่ผมรักเลย
'ไอ้พีช ไอ้พีช มึงฟังอยู่รึเปล่าว่ะ' ต้นเรียกสติของพีชให้กลับมาอีกครั้ง
"เออ ฟังอยู่" ผมตอบไป
'คืองานเลี้ยงรุ่นที่จะถึงอ่ะ ได้ข่าวว่าไอ้พายตกลงจะมาด้วย'
"มึงแน่ใจเหรอ" ผมถามย้ำอีกครั้ง เพื่อให้ตัวเองแน่ใจว่าไม่ได้ฝันไป
'แน่ใจสิ กูไปเช็คในเพจรุ่นมันโพสต์ว่ามันจะมาด้วย'
พอได้ยินแบบนี้แล้วความรู้สึกดีใจมัเริ่มเอ่อล้นขึ้นมาทันที มันเป็นข่าวดีที่สุดในรอบหลายปีเลยก็ว่าได้ เขาจะได้เจอกับคนที่เขารอคอย คนที่เขาอยากจะ"ขอโทษ"และ "บอกรัก"
'คุณชายพีชครับ สติหลุดไปไกลแล้วเหรอครับ คงดีใจสิถ้าว่าที่สามีกลับมาแล้ว'
"ส้นตีนเหอะมึง สามีเชี่ยไร" ผมว่าต้นกลับไปอย่างไม่จริงจัง
'เดี๋ยวก็เป็น พอเลี้ยงรุ่นเสร็จ มึงก็ไปเสียซิงต่อไง'
"ไอ้...."
'อย่าด่ากูเยอะสิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า กูแค่เอาความจริงมาพูดเล่น'
"จะว่าไป มึงว่าไอ้พายจะยังรักกูอยู่มั้ยว่ะ"
'มึงถามอะไรว่ะ กูดูตามันก็รู้ว่าแม่งมันรักใครไม่ได้แล้วนอกจากมึง'
"แต่กูทำร้ายจิตใจมัน ทำเลวกับมันไว้ตั้งเยอะน่ะเว้ย"
'เหอะน่า เชื่อกูสิ อย่าคิดมาก มึงเตรียมคำพูดคุยกับมันดีกว่า เอาเวลามาคิดมาก'
"เออๆ ทำเป็นบ่น"
'กูเป็นห่วงมึงหรอกสัด แค่นี้ก่อนแล้วกัน น้องไผ่กูเรียกกูไปแดกข้าวแล้ว'
"เออ ขอบคุณที่มาบอกข่าว"
'อืมแค่นี้แหละ'
ผมวางสายลง ก็ล้มตัวนอนลงต่อและเหมือนกับที่ต้นพูดไว้ผมนอนไม่หลับจริงๆ แค่คิดว่าจะได้เจอกับพายอีกครั้งใจมันก็เต้นถี่แล้ว ถ้าได้เจอกันจริงๆ ผมจะเป็นยังไง? จะควบคุมตัวเองได้มั้ย? แลวพายจะยังรักผมหรือเปล่า?
…………………………………………………………………………………………………………………………………
อังกฤษ
สายลมหนาวพัดผ่านแต่มันไม่ทำให้ผู้ชายเอเชียร่างสูงสะทกสะท้านได้ "พาย" ยืนมองวิวทิวทัศน์รอบๆ ก็อดคิดไม่ได้ว่า หลายปีแล้วเขามาอยู่ที่นี่ มาเพื่อเรียนต่อจนจบแล้วช่วยงานบริษัทของพ่อตัวเอง และมาที่นี่เพื่อรักษาใจตัวเอง มาลืมความรักอันแสนเจ็บปวดของคนใจร้ายที่ทำลายความรักของเขาที่หยิบยื่นให้ ตอนนี้เขาเข้มแข็งแล้ว เขาพร้อมที่จะกลับเมืองไทย พร้อมใครบางคน...
"พี่พายฮ่ะ ทำไมทิ้งมิวให้นอนคนเดียวล่ะ" เสียงคนตัวเล็กที่อยู่ๆก็มากอดเขาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
"หืม ตื่นแล้วเหรอครับ"
"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องคุยเลย พี่พายยังไม่ตอบเลยว่าทำไมถึงทิ้งมิวมายืนอยู่คนเดียว" มิวเอ่ยด้วยน้ำเสียงงอนๆ
"ก็พี่เห็นเราหลับอยู่นี่ครับ ฟอดด~ หายงอนน่ะ"
"คนบ้า มาหอมแก้มมิวทำไม" มิวไม่ว่าเปล่า ยังแถมหมัดเล็กต่อยคนตัวโตกว่า
"ครับ พี่ขอโทษ พี่แค่คิดว่าจะพามิวไปเมืองไทยกับพี่"
"เอ๋~ พี่พายพูดจริงน่ะฮ่ะ" มิวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"จริงครับ"
"พี่พายน่ารักที่สุดเลย"
"งั้นก็รักพี่ให้มากๆน่ะ" พูดเสร็จ พายก็ช้อนคนตัวเล็กอุ้มเข้าไปในห้องนอนทันที
...........................................................................
อินโทรมาแระ สำหรับคนที่อ่านมาแล้วก่อนหน้านี้ ไรต์ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากมายในตอนนี้
ไรต์หวังว่าจะชอบกันน่ะ ทั้งอินโทรและตอนบีฟอร์ก่อนหน้านี้
สุดท้าย.....ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณคอมเม้นและขอบคุณกำลังใจ
ความคิดเห็น