คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Disappear # 14
พีชรักษาตัวจนตอนนี้ก็สามารถออกมาจากโรงพยาบาลได้ พีชก็ขอกลับไปอยู่ที่บ้านของตัวเอง ซึ่งตอนแรกผมไม่ยอมเพราะผมอยากให้พีชไปอยู่ที่บ้านของผมมากกว่า แต่พีชก็ดื้อผมเลยต้องยอม ก็ไม่อยากขัดใจเมียหนิครับ กลัวระเบิดลง ผมเลยเก็บข้าวของมาอยู่กับพีชเสียเลย จะได้ดูแลพีชแล้วอีกอย่างผมกลัวว่าไอ้วีระจะกลับมาทำร้ายพีชอีกยิ่งคิดผมยิ่งแค้นอยากจะฆ่ามันให้ตายคามือผมด้วยซ้ำ
“พายพีชอยากกินข้าวผัด” พีชที่เพิ่งตื่นนอนเข้ามาอ้อนผมที่นั่งดูทีวีอยู่
“ก็ทำกินเองสิ”
“พีชทำเป็นด้วยเหรอ?”
“เป็นสิ อร่อยด้วย”
“จริงเหรอ แต่พีชอยากให้พายทำ”
“ก็ได้ๆ แต่พายขอค่าแรงหน่อย” ผมหันไปยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ พีชทำหน้างงทันที
“ค่าแรงอะไรอ่ะพาย”
ผมไม่ตอบแต่ใช้นิ้วจิ้มไปที่แก้ม พีชหน้าขึ้นสีระเรื่อ
“ไม่ทำได้มั้ย?” พีชต่อรอง
“ไม่ได้ ทุกทีพีชหอมแก้มพายเป็นค่าแรง” ผมเอ่ยแล้วยื่นแก้มเข้าไปใกล้ใบหน้าพีช พีชยังคงนิ่งไม่ทำ
“หอมเร็วๆสิพีช นี่พายช่วยสร้างความทรงจำให้น่ะ อีกอย่างไม่อยากกินข้าวเหรอ?” ผมพูดต่อ
ฟอด~ พีชกดจมูกลงบนแก้มผมแล้วเบือนหนีแทบทันที ผมเองก็ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะหันไปหอมแก้มนิ่มของพีช เล่นเอาพีชสะดุ้ง พีชหันมาทำตาดุใส่ ส่วนผมก็หน้าระรื่นเข้าไปในครัวไปทำกับข้าวผัดให้พีช
“มีอะไรให้ช่วยมั้ย?” พีชเดินเข้ามาถามผมที่กำลังหั่นผักด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวโดนหาว่าทำงานไม่คุ้มค่าจ้าง” ผมเอ่ยแล้วมุ่งหน้าหั่นแครอทต่อไป
“อ๊ะ” ผมร้องขึ้นมาเพราะมีดที่ควรจะหั่นผักมันมาหั่นมือผมแทน
“พายเป็นอะไรหรือเปล่า?” พีชลุกลี้ลุกลนเข้ามาหาผมแล้วจับมือผมเอาไว้
“ไม่มีอะไรมากแค่มีดบาด” ผมเอ่ยพร้อมยิ้มบางๆให้คนที่สีหน้าเป็นกังวล แต่เหมือนพีชจะไม่สนใจรอยยิ้มผมของผมเลย กลับจ้องไปที่นิ้วนั่น
“เฮ้ย!!!” ผมตกใจมาก อยู่ๆพีชก็อมนิ้วที่เป็นแผล แล้วใช้ลิ้นไล้เลียไปที่แผล ผมมองการกระทำของพีชอย่างอึ้งๆ ให้ตายเถอะเจ้าตัวจะรู้มั้ย? ว่ากำลังยั่วผมอยู่
“อ่ะ เลือดหยุดไหลแล้ว พายไปล้างมือเร็วเดี๋ยวพีชทำแผลให้น่ะ” พีชบอกผมที่ยังยืนสติหลุด
“พายมาเร็วๆสิ” พีชเรียกผมอีกครั้ง สติผมถึงได้กลับมา ผมเข้าไปนั่งรอพีชที่ห้องรับแขก ก่อนที่ร่างโปร่งจะถือกล่องปฐมพยาบาล
“เอามือมา” พีชบอก ผมเลยยื่นมือไปให้ พีชจับมือผมเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ทายาลงบนนิ้วของผมอย่างแผ่วเบา
“เสร็จแล้ว” พีชเปะพลาสเตอร์เสร็จก็ยิ้มพอใจกับผลงาน ผมอยากบอกว่าพีชติดพลาสเตอร์ลายสตรอเบอร์รี่
“เดี๋ยวพายไปทำข้าวผัดต่อล่ะกัน” ผมเอ่ยแล้วลุกขึ้นยืนแต่พีชกลับคว้าแขนเอาไว้
“ไม่ต้องทำก็ได้ พีชไม่กินแล้ว” พีชเอ่ย
“หืม?” ผมงงอยู่ดีๆพีชก็ก้มหน้างุด ผมเลยนั่งลงใกล้ๆ
“เป็นอะไร พีช”
“พีชทำให้พายเจ็บตัว” พีชพูดเสียงเศร้า ดูท่าทางพีชจะคิดมาก
“อย่าคิดมากสิพีช พายไม่เป็นอะไรสักหน่อย” ผมคว้าพีชเข้ามากอด พีชซบลงที่อกแกร่ง ผมรู้สึกว่าเสื้อของผมเริ่มเปียกชุ่ม ผมเลยผละกอดแล้วมองหน้าพีชที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา
“ร้องไห้ทำไม”
“ก็....พีช...จำอะ..ไรไม่ได้...สัก..อย่างแถมเป็นภา..ระ...ให้พายต้องม..าดูแลอีก” พีชบอกน้ำเสียงปนสะอื้น จนผมเองอดที่จะสงสารไม่ได้
“อย่าคิดมากนะครับพีช ถึงพีชจะจำอะไรไม่ได้พายจะสร้างความทรงจำใหม่ให้พีช ความทรงจำที่มีแต่เรา และอีกอย่างพีชไม่เคยเป็นภาระให้พาย พายยินดีที่จะดูแลพีช แล้วทีหลังอย่าคิดมากอีกเข้าใจมั้ย?”
ผมเอ่ยความในใจทั้งหมดเพื่อไม่ให้พีชต้องคิดมาก พีชเองก็พยักหน้า หน้าตาน่าเอ็นดูเหมือนลูกแมวแบบนี้นานแล้วน่ะที่ผมไม่ได้เห็น ไอ้นิสัยขี้อ้อน ขี้แยแบบนี้ มันทำให้ผมนึกถึงวันเก่าๆ บางทีผมก็ไม่อยากให้พีชความจำกลับคืน พีชเป็นแบบนี้มันก็ดีแล้ว
“พาย มองหน้าพีชนานแล้วน่ะ”
“จะไม่ให้มองได้ยังไง ก็พีชน่าจูบ น่ากัด น่ากิน”
“ห๊ะ?” พีชทำหน้าเหวอ ผมเลยใช้โอกาสนี้ช่วงชิงริมฝีบางแล้วลุกล้ำเข้าไปชิมความหวาน ลิ้นร้อนของผมไล่ดุนลิ้นเรียวจนในที่สุดพีชก็จูบตอบมาเช่นกันลิ้นของเราเกี่ยวตวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“อื๊อ” พีชร้องครางประท้วงในลำคอบ่งบอกว่าเริ่มหมดแรง ผมเลยต้องผละจูบอย่างอ้อยอิ่งแต่ไม่วายจะกดจูบริมฝีปากหนักๆของคนน่ารัก ผมดันตัวพีชลงไปนอนบนโซฟาพีชเองก็ไม่ขัดขืน ผมเริ่มซุกไซร้ไปที่ซอกคอที่ขาว กลิ่นหอมอ่อนๆมันทำให้ผมแทบคลั่งจนไม่วายกัดลงไปให้เป็นรอย
“โอ๊ย!!! คนบ้า” พีชโวยวายแถมยังทุบหลังผมอีก พีชมือเบาซ่ะที่ไหน
“กล้าทุบ กล้าตีเหรอ เดี๋ยวจับมัดเลย” ผมพูดแหย่ พีชดิ้นไปดิ้นมาแต่ผมจับล็อกทั้งตัวทั้งแขน เสร็จผมแน่
“พายไม่เอา ปล่อยได้แล้ว” พีชเอ่ยอย่างหมดแรง
“ไม่ปล่อย กล้าทำร้ายพายต้องโดนลงโทษ” ผมยิ้มกริ่ม
“ก็พายกัดพีชก่อน” พีชเองก็ไม่ยอมเถียงผมกลับแถมทำตาดุใส่ เอาล่ะสิ
“พีชน่ากัดเอง”
“อย่ามาเถียงข้างๆคูๆ”
“ไม่ได้เถียงข้างคูแต่ข้างเธอ”
“แหวะ เน่า ลุกขึ้นออกไปเลยน่ะ”
“ไม่” ผมไม่ยอมก้มลงไปคลอเคลียคนใต้ร่าง
“ขอโทษ ที่มารบ....กวนครับ” เสียงแขกที่ไม่ได้รับเชิญทำให้ผมเงยหน้ามองคนที่ประตู ครบองค์ประชุมเลย น้องมิว ต้น ไผ่ ซิน เซียร์
“ขอโทษครับ มิวเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อคเลยเปิดเข้ามา ไม่คิดว่าพวกพี่จะ....”
“จะเอากันกลางวันแสกๆ” ต้นช่วยพูดเสริมเติมแต่ง
“พี่พายเห็นนิ่งๆ หื่นไม่เบา พี่พีชเพิ่งออกจากโรงพยาบาล” ซันพูดเสริม
“แล้วพายจะลุกขึ้นจากพีชตอนไหนล่ะ” เซียร์เอ่ยออกมาทำให้ผมคิดได้ เลยลุกออกจากพีช พีชก็ลุกขึ้นนั่ง หน้านี่แดงลามไปถึงใบหู ถ้าไม่ติดว่าทุกคนอยู่ผมฟัดไปนานแล้ว
“คือว่าไผ่อยากมาเยี่ยมพี่พีชฮ่ะ เลยชวนทุกคนมา อ่อ อีกอย่างไผ่เห็นว่ามันก็เที่ยงแล้วด้วยเลยทำกับข้าวมาฝาก” ไผ่เอ่ย ท่าทางเหมือนสำนึกผิด
“ขอบคุณน่ะครับ” พีชยิ้มให้
“พี่พีช คอโดนอะไร ทำไมเป็นรอยอ่ะ” ซันพูดโพล่งขึ้นมา พีชตกใจรีบจับคอตัวเองก่อนที่จะหันมาส่งสายตาดุให้ผม
“ฮึ โดนไอ้พายรอบกัดเหรอว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ต้นเอ่ยแซว พีชก้มหน้างุดซบหลังผมทันที โอ๊ย!!! ทำไมน่ารักแบบนี้ว่ะ
“พีชเขินใหญ่แล้ว อย่าแซวพีชสิ” เซียร์เอ่ย
“เออว่าแต่ ที่ยกโขยงกันมาเนี่ยแค่อยากเยี่ยมพีชอย่างเดียว?” ผมถาม
“เซ้นต์มึงดีเหมือนเดิมเลยว่ะ พวกกูจะชวนพวกมึงไปเที่ยวทะเลกันกะว่าไปกันพรุ่งนี้และก็มาขอค้างที่นี่หนึ่งคืน” ต้นบอก
“อืม ตามใจกูไม่ขัดอยู่แล้วแต่ถามเจ้าของบ้านเขาก่อน” ผมหันไปมองพีชที่หลบหลังผมก่อนจะเงยหน้ามาสบตาผม นี่จะยั่วกันไปถึงไหน
“อืม นอนที่นี่ก็ได้ แต่ว่า น้องมิวกับน้องไผ่ต้องนอนกับพี่น่ะครับ” พีชเอ่ยพร้อมยิ้มกว้าง
“ไม่ได้!!!” ผมกับต้นพูดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ทำไมจะไม่ได้” พีชเอ่ยถาม
“ก็พีชต้องนอนกับพายสิส่วนไผ่ก็ไปนอนกับต้นน้องมิวก็นอนอีกห้อง” ผมเอ่ย
“ไม่สน น้องมิวต้องนอนกับพีช น้องไผ่ก็เหมือนกัน ถือว่าพีชเอาคืนที่พายแกล้งพีชแล้วต้นก็แกล้งแซวพีช”
“ผมกับไผ่ตกลงนอนกับพี่พีชครับ” มิวเอ่ย
“ดีมากครับน้องทั้งสอง จริงสิ ทำอะไรมาให้พี่กินอ่ะ พี่หิวพอดีเลย” พีชหันไปพูดกับมิวและไผ่
“ไปดูเองดีกว่าครับ” ไผ่เอ่ย จากนั้นพีช มิว ไผ่ ซัน ก็เข้าไปในครัว คุยกันสนุกสนานอีกต่างหาก
.
.
.
เวลากลางคืน...... ห้องนอน
“ไอ้พายพรุ่งนี้ที่ทะเล มึงจัดหนักไอ้พีชเมียมึงเลย แม่งทำให้กูไม่ได้กอดกับไผ่” ต้นที่นอนใกล้ผมเอ่ย ตอนนี้เราสองคนต้องมานอนเบียดกัน นรกแท้ๆ
“เออ มึงไม่บอกกูก็จะทำอยู่แล้ว คนอะไรความจำเสื่อมแต่ยั่วเก่งชิบ” ผมสบถ ขนาดความจำเสื่อม พีชยังคงแสบไม่เลิก
.....................................................................................................
มันหวานไปมั้ย? เรื่องนี้มันนิยายดราม่าต้องดราม่าเซ่!!!!!!!!!!
ยังคงหวานดราม่ายังไม่มา แต่ถ้ามาคือจบสิ้น
ไรต์อยากให้ดื่มด่ำกับความน่ารักของพีชกันไปก่อนนะครับ ตอนหน้า อาจเสี่ยง!!!!
สุดท้ายนี้ขอบคุณที่เข้ามาอ่านมาเม้นกันน่ะครับ
ความคิดเห็น