Badbuddy (so short) Fanfiction : End of the beginning

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทก้าวลงมาจากตึกใหญ่ สีหน้าสดชื่นแจ่มใสพลอยทำให้หัวหน้าพนักงานต้อนรับที่คุ้นเคยกันมาพักใหญ่อดจะยิ้มตามไม่ได้ ด้วยความที่เห็นกันมาตั้งแต่เธอยังประจำอยู่ที่หน้าเคาเตอร์ และ เขายังเป็นหนุ่มน้อยนักศึกษาที่ตามเพื่อนมาเสนอโปรเจค แล้วเมื่อทางนั้นสังเกตว่าเธอมองมาก็เข้ามาทักทายอย่างคนอัธยาศัยดี

“ หวัดดีครับพี่ ผมมาออกบ่อยเดี๋ยวนี้ไม่เจอพี่เลย ถามน้องหน้าเคาเตอร์เห็นเค้าว่าพี่ไปทำ back office แล้ว เลยได้แต่ฝากขนมไปให้ ”

ว่าแล้วเจ้าตัวก็หยิบถุงใบไม่เล็กนักออกมาจากกระเป๋าเอกสาร

“อันนี้ เพื่อนผมฝากมาให้ครับ ”

“ พี่ยังจำได้มั้ยฮะ ไอ้คนนั้นที่มันมาด้วยกันกับผมสมัยเรียนตอนโน้นนนน  ”

คนพูดลากเสียงยาว

 “ขอบคุณนะจ๊ะ”

คนฟังกระพริบตานิด ๆ ทำท่าระลึกตรึกได้ก่อนยื่นมือมารับของ อ่อ

“ น้องคนนั้นใช่มั้ย ที่ท่าทางเนี้ยบ ๆ ทำอะไรอยู่ที่ไหนละคะ หลายปีแล้วนะไม่เจอกันเลย

เห็นแต่ชื่อเราที่มาติดต่องานที่นี่บ่อย ๆ”

และ ผลตอบรับถือว่าดีเลยทีเดียวแหละ ถึงจะคนละสายงานแต่ก็สัมพันธ์กัน เป็นประชาสัมพันธ์หูตาต้องไวกว่าปกติ ใครเข้าพบได้ไม่ได้ ต้องจำแนกให้ออกจัดการให้ได้ และ รายนี้อยู่ในจำพวกไฟเขียวผ่านฉลุย คุยกันไว้ก็ไม่เสียหาย 

“ อ้อ ตอนนี้มันเป็นเต็คอยู่สิงคโปร์ครับพี่ ไปได้สามสี่ปีแล้ว ไม่มีวี่แววว่าจะกลับเลย ”

หรือจะทิ้งกิจการพ่อมันเสียก็ไม่รู้ ภัทรคิดในใจ ก่อนจะหันไปคุยกับพี่เขาอีกเล็กน้อยก่อนเอ่ยคำลา

รถคันงามสมฐานะออกตัวจากลานจอดรถไม่นานเท่าไหร่ สัญญาณคอลไลน์ก็ดังขึ้น ภัทรมองหน้าจอรอยยิ้มสว่างไสว ใต้แสงแดดอ่อนยามสนธยาที่ทอดเข้ามาในตัวรถ

“ ยังไงมึง คราวนี้กลับเมื่อไหร่ กูไม่ลืมละนะว่ามึงลงที่สุวรรณภูมิอ่ะ ”

เจ้าตัวหักพวงมาลัยออกถนนใหญ่พลางโต้ตอบกับอีกฝ่าย

“ ภัทร …”

เสียงตอบกลับมามีความร้อนรน ผิดกับปราณคนเดิมที่เยือกเย็นอยู่เสมอ

“ มึงไปดูแม่กูให้หน่อย พ่อกูออกไซต์ต่างจังหวัดแม่กูอยู่บ้านคนเดียว เมื่อกี๊กูโทรคุยกับแม่ เสียงเหมือนคนล้ม ”

“ กูโทรกลับแล้ว แม่ไม่รับโทรศัพท์เลย  ภัทร … ”

น้ำเสียงอีกฝ่ายขาดไปเหมือนกำลังรวบรวมสติ

เรื่องไม่คาดฝันฟาดเข้ามาถึงกับสะดุ้ง ภัทรกวาดตามองถนนช่วงเย็นตอนสิ้นเดือนที่คราคร่ำไปด้วยยานพาหนะก็ร้อนใจไม่แพ้ปลายสาย ทำยังไงล่ะรถแน่นออกขนาดนี้ไม่อยากบอกให้อีกคนใจเสียเลย 

“ มึงไม่เป็นไรนะมึง มึงใจเย็น ๆ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ เดี๋ยวกูจัดการเอง ”

“ กูกำลังกลับบ้านนะมึง มึงอย่าเพิ่งโทรหาแม่มึงก่อน ให้โทรศัพท์ว่าง ๆ ไว้ เดี๋ยวกูจะหาคนไปดู ที่บ้านกูคนเยอะแยะ ”

พูดไปก่อนนั่นแหละ ถ้าจะอยู่บ้านจริง ๆ ก็คือ “ป๊า” เย็น ๆ แบบนี้ สิ้นเดือนวันเที่ยวของม๊าคงออกไปซื้อของ ภามันก็ออกกองหนังอะไรของมันตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว

“ กูฝากด้วยนะ ภัทร กูไม่รู้แม่เป็นไงบ้าง แม่ง ถ้ากูอยู่บ้านซักคนนึงอ่ะมึง ”

เสียงเหมือนจะร้องไห้แล้วโทษตัวเองแบบนั้น ทำให้คนฟังใจไม่ดีเอาเลย

“ มึงอย่าเพิ่งคิดในแง่ลบสิวะ มึงไม่ได้ไปเหลวไหลที่ไหน มึงก็ไปทำงานไง งานก็ดีเงินก็ดี งานมึงก็แลนด์มาร์คตรงมาริน่าเบย์ไงวะ ไม่ได้ผิดอะไรเลยมั้ย ปราณมึงหายใจลึก ๆ นะ ทำใจให้สงบไว้ก่อน ”

“เชื่อกูนะปราณ กูจัดการได้ เดี๋ยวกูติดต่อกลับไป ขอเวลาไม่เกิน 15 นาทีนะมึง ”

จะเอายังไงดีวะ ยังไม่เคยพูดกับพ่อแม่เป็นจริงเป็นจังซักทีว่าจริง ๆ แล้วยังคบหากันอยู่ ทั้ง ๆ ที่ก็พอจะรู้ว่า ผู้ใหญ่เขารู้นั่นแหละ ว่าไม่ได้เลิกกันอย่างที่ปากพูด ชีวิตลับ ๆ มันก็ดำเนินมาจะเข้าปีที่ 7 อยู่นี่แล้ว เขายังขึ้นทางด่วนฟรีพาสจะร่วงหลังคาตกมาคอหักตายอยู่ทุกทีที่ปราณกลับบ้าน พอ ๆ กับเสียงกีต้าร์และเสียงหัวเราะที่สุดท้ายแล้วดังลงไปข้างล่าง โดยที่แม่ของปราณทำหูทวนลมราวกับไม่ได้ยินอะไรเลยอยู่เสมอ 

เอาวะ มันมาถึงขนาดนี้แล้ว คงต้องลองดูซักตั้ง อย่างน้อยเรื่องนี้มันชีวิตคน

เจ้าตัวตัดสินใจกดโทรศัพท์ มือเริ่มเย็นขึ้นมานิด ๆ

“ ว่าไงไอ้ภัทร ”

เสียงปลายสายที่คุ้นเคยดังขึ้น

“ ป๊า ม๊าอยู่บ้านมั้ย ”

เผื่อไว้แหละ ถ้าเกิดอยู่ก็ดียังสะดวกใจกว่าถ้าจะพูดเรื่องนี้กับม๊า

“ เออ ถามแปลก ก็รู้ สิ้นเดือนวันชอปปิ้งม๊ามึง ขับรถออกไปตั้งแต่บ่ายละ แล้วถ้าจะคุยกับม๊าแล้วโทรหาป๊าทำไมก่อน”

อีกฝ่ายตอบกลับมาเจือเสียงกลั้วหัวเราะ หากอีกฝ่ายไม่หัวเราะด้วย

“ ป๊า ป๊าเข้าไปดูแม่ปราณให้หน่อยได้มั้ย ”

น้ำเสียงคนเป็นลูกเจือด้วยความไม่แน่ใจแต่ก็ร้อนใจ เอาวะเป็นไงเป็นกัน

“ ปราณมันโทรมาจากสิงคโปร์ มันโทรคุยกับแม่แล้วมีเสียงล้ม สายตัดไป มันโทรหาแม่มันไม่ติดเลย คุณอาผู้ชายไปต่างจังหวัด ไม่มีใครอยู่ ป๊าไปดูให้หน่อย ”

“ นะป๊านะ ”

ก่อนที่ถ้อยคำชักแม่น้ำทั้งห้าเท่าที่คิดเอาไว้จะหลุดจากปาก ภัทรกลับได้ยินคำตอบที่ตัวเองก็ไม่ได้คาดคิดเหมือนกัน

“เออ เดี๋ยวจะเข้าไปดูให้ ”

คำตอบเรียบ ๆ ไม่มีคำถาม ภัทรทั้งแปลกใจและโล่งใจ หากในเวลารีบด่วนแบบนี้ก็ไม่ได้มีใจจะไถ่ถามเหตุผล เจ้าตัวจึงรีบตอบกลับไปด้วยความรวดเร็วราวกลัวอีกฝ่ายเปลี่ยนใจ

“ งั้นภัทรโทรบอกปราณก่อนนะ ว่ามีคนเข้าไปดูให้แล้ว ยังไงป๊าบอกภัทรด้วยนะว่าแม่มันเป็นไงบ้าง ตอนมันโทรมาเสียงสั่นหงิง ๆ เป็นลูกแมวเลย ”

ชายวัยกลางคนก้าวเท้าเร็ว ๆ ไปยังบ้านข้าง ๆ ความตะขิดตะขวงและทิฐิในใจถูกวางเอาไว้ก่อน ปลอบใจตัวเองว่าเราเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว เอาหูเอานาเอาตาไปไร่มาเข้าปีที่เท่าไหร่แล้วนะ นับตั้งแต่ภัทรมันบอกว่าเลิกกับเด็กคนนั้น รู้ตั้งแต่กลับมาบ้านแล้วล่ะว่าเลิกไม่จริง และ เขาคิดว่าอิษยาก็คงรู้เหมือนกัน ใจที่คิดอยากดึงลูกให้ห่างออกจากกันมันยังมี แต่ก็อีกสายตาที่ลูกมองมาวันนั้น สายตาผิดหวังและบาดเจ็บเหลือแสนก็ทำให้เขาได้ฉุกคิด การหนีหายไปเป็นอาทิตย์ของภัทรทำให้เขาเย็นลง ที่สุดแล้วไม่ว่าเขาอยากจะให้ลูกเป็นอะไรก็เถอะ แต่มันก็มาลงเอยที่คำว่า “ความสุขของลูก” 

เมื่อคิดว่าชีวิตของลูกควรเป็นของลูก ทุกสิ่งในหัวก็เบาลงเยอะ เขาไม่เคยแสดงออก หรือ รับรู้ถึงการมีตัวตนของเจ้าเด็กปราณข้างบ้านอย่างชัดแจ้งก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าไอ้เจ้าภัทรมันทำอะไร ทุกครั้งที่ปราณกลับบ้านทำไมถึงจะไม่ได้ยินล่ะว่าลูกเรามันยึดอาชีพตีนแมวเป็นอาชีพรอง ไต่กำแพงเป็นสไปเดอร์แมนเลยนะมึง ซักวันตกมาแข้งขาหักจะสมน้ำหน้าเสียให้ ตอนแรกก็ทำใจยากซักหน่อยแต่ปีนไปบ่อย ๆ คนเป็นพ่อก็ชักจะชิน แค่กลัวว่าวันไหนมันจะถูกปัสตันยิงตกลงมาตายก็เท่านั้นเอง ยัยอิษยายิ่งยิงปืนแม่น ๆ อยู่

ดูเข้า รั้วเร้ออะไรก็ไม่ล็อค โจรเข้ามาหักคอตายซักวันละเธอเอ๋ย เจ้าตัวคิดในใจเมื่อผลักประตูรั้วเข้าไปได้โดยง่าย แต่ก็ดี ไม่งั้นเรียกใครมาช่วยไม่ได้ก็จบกัน ตายคาบ้านจะหัวเราะไม่ออก แก่เฒ่ากันป่านนี้แล้ว

“ อิษ ”

คนที่บุกเข้ามาในบ้านตะโกนเรียก

“ เธออยู่ไหนวะ ? ”

เสียงตอบไม่มี แต่ดูเหมือนมีเสียงขยับเก้าอี้เบา ๆ ในห้องรับแขก

“ อิษยา เฮ้ย !! ”

เจ้าของชื่อนอนแอ้งแม้งคว่ำหน้าอยู่กับพื้น

“ เธอ เฮ้ย เธอเป็นอะไร ”

ความเจ็บปวดทำให้คนที่นอนอยู่บนพื้นลืมปัจจุบันหากหวนกลับไปหาอดีต เช่นดียวกับอีกฝ่าย

“ หมิง แก ชั้นปวดท้อง ”

เจ้าตัวไขว้คว้าจับมืออดีตเพื่อน อีกฝ่ายก็บีบมือที่จับไว้แน่นเหมือนเวลา 30 กว่าปีที่แล้วหวนกลับมา

“ ไม่เป็นไรนะแก เดี๋ยวชั้นพาแกไปหาหมอนะ แป๊บนึง แกลุกขึ้นนั่งไหวมั้ยวะ ”

หมิงในชุดนักเรียนเคยไต่ถามประโยคเดียวกันนี้นี่แหละยามให้เพื่อนรักเพื่อนแค้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ไปคลีนิกในวันก่อนเก่า

“ เออ ไม่ต้องลุกแล้ว เธอนอนอยู่แบบนั้นแหละ ไหนกุญแจรถเธออยู่ไหน เดี๋ยวไปกันเลย ”

กว่าจะลากถูกันไปถึงโรงพยาบาลได้ก็พอดีลูกน้องอิษยาผ่านมาส่งบัญชีให้ซ้ออิษที่บ้านเลยช่วยกันหอบหิ้วไปได้ในที่สุด

“ ไช้ไม่ต้องอยู่หรอก เดี๋ยว เฮียอยู่ให้เอง ลูกยังเล็กไปเหอะ ”

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็ได้เวลาโทรรายงานที่บ้าน และ ลูกชายตัวดีเป็นคำรบที่ 3 หลังจากบอกมันไปก่อนหน้าแล้วว่าส่งแม่ “เพื่อน” ของมัน เข้าโรงพยาบาลเรียบร้อย

“หมอเขาว่าคุณอาเป็นอะไรอ่ะป๊า ภัทรจะได้รายงานปราณมันถูก ถามยิก ๆ เลย”

เท่านั้นเองอีกฝ่ายก็เล่ายืดยาวตามประสาหัวหน้าห้องเก่า ช่างจัดช่างแจง

“ เขาว่าไส้ติ่งน่ะ ไม่มีอะไร ”

คนช่างเล่าพยักเพยิดไปทางคนที่นอนอยู่บนเตียงในห้องพิเศษ

“หมอเขาถาม ยัยอิษเขาก็ว่าเขาปวดท้องมาหลายวันเหมือนกัน แต่นึกว่าโรคกระเพาะ ก็นั่นละนะ โรคประจำตัวตั้งแต่เรียนมัธยมแล้ว เครียดไม่ได้เรื่อง ยัยคนนี้ ”

“ ก็บอกไปละกันว่าไม่มีอะไร นี่ก็ฝากไอ้ไช้ไปรายงานสามียัยอิษเขาแล้ว บอกว่าไม่ต้องรีบร้อน เดี๋ยวจะดูให้ แก่ ๆ กันหมดแล้ว รีบไปรีบมาพอดีเกิดอุบัติเหตุกลางทาง ไม่ใช่เด็ก ๆ ทำงานหามรุ่งหามค่ำได้ นี่ไอ้เจ้าปราณมันไม่คิดจะมาช่วยพ่อช่วยแม่มันมั่งเหรอ ให้วิ่งท่อม ๆ ออกงานต่างจังหวัดอยู่ได้ ถ้าป๊าไม่อยู่บ้านมาเจอยัยอิษเข้า แม่มันไม่ตายคาบ้านเรอะ ”

“โถ่ป๊า มันเรียนเต็คมา จะมาทำผู้รับเหมาก็ใช่ที่มั้ยล่ะ เนี่ย มันทำงานที่สิงคโปร์ แลนมาร์คตรงมาริน่าเบย์ตอนนี้ก็มันออกแบบ มันเก่งนะป๊า”

ต่างฝ่ายต่างเจื้อยแจ้วไปอย่างลืมตัวถึงข้อมูล “เลิกกันแล้ว” ที่เคยเข้าใจและทำท่าว่าเป็นอย่างนั้นกันมาโดยตลอด

“ โอ๊ย เสียงดัง ”

เสียงแหวไม่เบานักดังมาจากเตียงพิเศษ แต่ก่อนจะมีใครพูดอะไร คนที่นอนบนเตียงก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

“ คุยกะลูกแกอยู่เหรอ ”

อีกฝ่ายพยักหน้า

“ อือ แล้วเธอจะทำไม ”

“ ชั้นขอคุยด้วยหน่อยสิ ”

คนเป็นพ่อประเมินด้วยสายตาแล้วคงไม่มีอะไร ถึงได้ยื่นโทรศัพท์ให้

“ นี่ วันหลังถ้าจะเข้ามาบ้าน ก็เข้าทางประตู ไม่อยากให้ตกลงมาคอหักตายก่อน ”

พูดจบเจ้าตัวก็ส่งโทรศัพท์คืนให้ อีกฝ่ายปรายตามองคนบนเตียงซักแป๊บแล้วค่อยพูดกับลูกตัวเองต่อ

“ ถ้าปราณมันกลับมา ก็บอกมันหน่อยละกัน ว่ามาก๊งเหล้าด้วยกันหน่อย บลูฯ ที่มันซื้อมาให้นั่นแหละ ได้อบรมกันนิดนึงว่ามาช่วยงานที่บ้านได้แล้ว ”

เจ้าตัวตัดสายไม่รอให้ลูกชายที่อึ้งรับประทานไปแล้วตอบกลับมา

คงถึงเวลาแล้วมั้ง สายตาของชายวัยกลางคนทอดไปที่คนบนเตียง น่าแปลกที่เงาของเด็กผู้หญิงท่าทางจริงจัง ดวงตาคมดุซ้อนทับเข้ามาตรงสตรีที่เขากำลังประจันหน้า

“ อิษ แกอยากฟังมั้ยวะ ว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น ”

อีกฝ่ายเสหันไปมองม่านหน้าต่างสีเรียบ ๆ ราวกับมีอะไรชวนให้พิจารณาหนักหนา หากเสียงของอีกฝ่ายทำให้เธอนึกถึง เด็กผู้ชายช่างจัดการเมื่ออดีตก่อนเก่า ปากจึงกลับบอกไปว่า

“ แกก็ … เล่ามาดิ ”

The End