love dangerous รักอันตรายของวายร้ายอัฉริยะ

บทนำ

ณ โรงเรียนมัธยมปลายเซนซารี่ 

ก๊อกๆๆๆ

เชิญ

            เสียงของผู้อำนวยการหญิงเอ่ยขึ้นเพื่อต้อนรับผู้มาเยือน เด็กสาวที่แต่งชุดนักเรียนถูกระเบียบเรียบร้อย ที่แขนซ้ายมีป้ายระบุถึงตำแหน่งของเธอ ใช่แล้วเธอก็คือประธานนักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายเซนซารี่

 
ผู้อำนวยการให้คนเรียกดิฉันมาพบ มีเรื่องอะไรค่ะ

ฉันอยากรู้เรื่องที่เด็กในโรงเรียนของเราถูกพวกของโรงเรียนเซนวิลลิ
สทำร้าย

ค่ะ จากปากของเขา เขาบอกว่าขณะที่กำลังเดินทางกลับจากโรงเรียนมีกลุ่มนักเรียนของเซนวิลลิสเข้ามาหาเรื่องเขาพยายามพูดไกล่เกลี่ยแล้วแต่พวกนั้นไม่ยอมฟังที่เขาพูดและเข้ามารุมทำร้ายเขาจนบาทเจ็บค่ะ

  เป็นปัญหาจริงๆ โรงเรียนนี้ ในการประชุมของเดือนนี้ฉันจะเสนอให้ยุบโรงเรียนนั้นทั้งไปซะจะได้หมดปัญหา ขอบใจมากเธอไปได้แล้ว

ค่ะ

             หลังจากที่เด็กสาวออกไปจากห้อง ผู้อำนวยการสาวก็กระตุกยิ้มด้วนความพอใจในเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นไปตามแผนที่ได้วางไว้

หึหึหึ ใกล้จะเป็นจริงแล้วสินะความฝันของฉัน

 

ณ โรงเรียนมัธยมปลายเซนวิลลิส

ห้องประชุมกรรมการนักเรียน 

ตึง

             เสียงดังก้องกังวานไปทั่วห้องเกิดจากชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีดำสนิททุบโต๊ะด้วยอาการอารมณ์เสียสุดขีดเขาคือ เรย์ ประธานนักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายเซนวิลลิส

หาตัวคนที่ทำร้ายเด็กของเซนซารี่ให้เจอให้เร็วที่สุด  

พวกเราพยายามแล้วค่ะ แต่ก็ไม่พบแม้แต่ผู้ต้องสงสัยเพราะทุกคนมีพยานยืนยันที่อยู่กันหมด จะทำยังไงกันดีค่ะประธาน  

              สมาชิกสภานักเรียนคนอื่นพูดขึ้นอย่างจนปัญญา

ปิ๊บๆๆ

               ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูข้อความที่ถูกส่งเข้ามา
เขาอ่านข้อความในโทรศัพท์มือถืออยู่พักหนึ่ง พร้อมกับเผยใบหน้าสังสัย

ปิดการประชุมแค่นี้

              เขารีบรุดออกไปในทันทีที่พูดจบสร้างความสงสัยให้แก่บรรดากรรมการนักเรียนทุกคนอย่างยิ่ง และจุดมุ่งหมายของเขาคือ สนามบิน

19.30 น. สนามบินประเทศไทย

Rays Talk

               ผมเดินวนไปวนมาอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงได้แล้ว อยู่ๆน้องสาวของผมที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปีก็ส่งข้อความมาบอกว่าให้มารับเธอที่
สนามบิน เกิดอะไรขึ้นมาถึงได้กลับมาแบบไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้าแบบนี้

พี่เรร์

เธอทำอะไรของเธอ ทำไมถึงมาได้ช้านัก

เค้าหิวข้าวแล้วพาไปหาของกินหน่อยสิ

เฮ้อ ให้มันได้ยังงี้สิ

               หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็พายัยมิเนอร์วากลับบ้านแล้วยัยนั้นก็รีบขึ้นไปนอนบนห้องทั้นทีถึงว่าทำไมไม่พูดมาจาที่แท้ก็อยากนอน ยัยมิเนอร์วาเค้ามีโรคประจำตัวแปลกๆคือถ้าวันไหนนอนไม่พอก็จะเงียบไม่พูดไม่จาแบบนี้แหละ แต่ผมว่ามันดีออกเพราะยัยนั้นชอบพูดจาจุกจิกจู้จี้น่ารำคาญเงียบๆแบบนี้แหละดีแล้ว อืม มารู้จึกกับน้องสาวของผมดีกว่า มิเนอร์วาเป็นน้องสาวแท้ๆของผมเองเราสองคนอายุห่างกัน 1 ปีเท่านั้น หลังจากที่พ่อแม่ของพวกเราแยกทางกันมิเนอร์วาก็ต้องไปอยู่ต่างประเทศกับแม่ตั้งแต่ที่ผมอายุได้ 10 ปี หลังจากนั้นเราสองคนก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เพียงแต่จะติดต่อกันทางอีเมลล์นานๆครั้งเท่านั้น แล้วอะไรเป็นเหตุผลที่ให้น้องสาวคนนี้ของผมกลับมาผมเองก็ยังเดาไม่ได้เช่นกัน

เช้าวันต่อมา

Minerwas Talk

          ฉันชื่อมิเนอร์วา อายุ 17 ปี ที่ฉันกลับมาเมืองไทยครั้งนี้ก็เพื่อที่จะมาพักร้อนใช้วันหยุดที่ 10 ปี มีหนให้คุ้มซะหน่อยหลังจากตรากตรำทำ
งานมาแรมปี อ่าฮะ อยากรู้ละซิ้ว่างานอะไร แต่ว่าขออุบไว้ก่อนจะดีกว่านะ

โอย เช้าแล้วเหรอเนี่ย ได้นอนเต็มอิ่มแล้วมันอารมณ์ดีจริงๆ

             เมื่อฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาชั้นล่างเพื่อหาข้าวกินซะหน่อยตอนนี้ก็ 10 โมงแล้วหิวข้าวสุดๆเลย ว่าแต่พี่เรร์ไปโรงเรียนแต่เช้าจังเลยแฮะ( 10 โมงแล้ว เช้าบ้านแกอะดิ) กินข้าวเสร็จแล้ววันนี้จะทำอะไรดีน้า ไป ช็อปปิ้งซะหน่อยดีกว่าไม่ได้มีเวลาจะไปช็อปปิ้งตั้งนานแล้ว

             ฉันเดินช็อปปิ้งอยู่ 3 ชั่วโมงก็เริ่มเมื่อย ( พึ่งจะเริ่มเหรอ )จึงไปนั่งพักกินไอศกรีมจากนั้นก็ต่อด้วยดูหนังวันนี้สนุกจริงๆเลย อยู่อเมริกาหัวหน้าใช้งานชนิดว่าไม่ได้เหลือเวลามาเดินช็อปปิ้งเลยทีเดียวอันที่จริงก็ไม่ได้เยอะนักหรอกแต่ส่วนมากมันจะต้องใช้สมองซึ่งมันเหนื่อยกว่าการใช้กำลังเยอะแล้วเพื่อนๆร่วมทีมของฉันส่วนมากพวกเขาก็ถนัดใช้กำลังซะด้วยงานที่ใช้สมองทั้งหลายแหล่ก็เลยตกมาเป็นของฉัน 

              อ้าว 5 โมงเย็นแล้วเหรอเนี่ยงั้นวันนี้กลับบ้านเลยก็แล้วกัน ฉันเรียกรถแท็กซี่เพื่อนั่งกลับบ้านแต่ก็ต้องลงแค่หน้าปากซอยเพราะรถแท็กซี่เจ้ากรรมดันน้ำมันหมดซะงั้นและหารู้ไม่ว่าบ้านของฉันมันอยู่ท้ายซอยนู่นเห็นอย่างนี้แต่ซอยบ้านฉันน่ะมันยาวโครตๆเลยตายแน่ฉัน หลังจากที่เดิน
มาได้ซักพักฉันก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังมาจากด้านหลัง 

เฮ้ย มันอยู่นั้นจับมันให้ได้

โครมมมมม

             โอ๊ยใครฟระ วิ่งชนมาได้ไม่ดูตาม้าตาไททานิกเลยมันเจ็บนะ คิดไปคิดมาพึ่งนึกได้ว่าตอนนี้ฉันกำลังโดนไอ้พวกอันตพาลที่ไหนก็ไม่รู้มายืนล้อมอยู่ อันที่จริงพวกมันไม่ได้ล้อมฉันหรอกแต่พวกมันล้อมไอ้คนที่วิ่งชนฉันต่างหากแต่ยังไงก็ยังมีค่าเท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

น้องสาว สนใจจะไปเที่ยวกับพี่ไหมจ๊ะ  

              เอาแล้วไงละ เฮ้อเซ็งจริงๆ ฉันละโครตจะเกลียดประโยคนี้เลย

เธอรีบหนีไปซะเร็วเข้า ตอนนี้อาจจะยังพอหนีได้

              ชิส์ๆ ทำเป็นเท่ไปได้กะจะทำตัวแบบพวกพระเอกหนังหรือไงแต่ฉันอยากจะบอกอะไรให้นะ ถ้าไอ้พวกนั้นมันได้ยินขึ้นมานายอาจจะไม่มีชีวิตที่จะได้อยู่เท่ต่อไปนะจะบอกให้ 

แกกระซิบอะไรกับน้องสาวคนนั้นน่ะห๊า

              เอาเข้าแล้วไงล่ะ ฉันเคยบอกใครหรือยังว่าฉันน่ะแช่งคนแม่นมากเลย แช่งใครทีไรเป็นจริงทุกที ไม่มีการพูดพร่ำกันอีกต่อไปพวกนั้นก็เริ่มตะลุมบอนกันทันที แต่จะพูดว่าตะลุมบอนก็ไม่ได้แฮะต้องพูดว่ายกพวกรุมถึงจะถูก เอ๊ะทำไมฉันถึงรู้สึกว่าชุดนักเรียนที่ไอ้พวกนั้นใส่มันคุ้นๆตายังไงไม่รู้ ขอนึกก่อนนะ......เอ่อ.......อ้อคิดออกแล้วชุดนักเรียนที่ไอ้พวกนั้นใส่มันเป็นแบบเดียวกันกับของพี่เรร์นี่ งั้นขอเก็บรูปไว้ก่อนแล้วกัน ฉันนำโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปด้วยอาการเนียนๆ แต่จะว่าไปแล้วหมอนี่ก็เก่งเหมือนกันนะทั้งที่ถูกรุมแต่ก็ยังสู้ได้แต่ก็คงจะอยู่ได้ไม่นาน เจ้าพากนั้นก็ดูท่าทางจะไม่มีสมองซักเท่าไร งั้นขอใช้มุกเดียวกันกับที่พวกนางเอกในละครน้ำเน่าเขาใช้แล้วกันนะ 

ตำรวจค๊าๆ มาทางนี้หน่อยค่ะ มีคนถูกทำร้าย  

              แค่นั้นแหละไม่ต้องให้พูดซ้ำหลายรอบไอ้พวกนั้นมันก็วิ่งแจ้นไปเลย ว่าแต่หมอนี่ตายหรือยังเนี่ยแล้วฉันจะเรียนรถพยาบาลหรือว่ารถเก็บศพดีล่ะ

นี่นายๆ ตายหรือยังเนี่ย  

ฉันยังไม่ตายหรอกน่า  

งั้นรอนี่แปบเดี๋ยวมา

10 นาที ผ่านไป 

อ๊ากกกกก  

จะร้องทำไมเนี่ย ฉันหนวกหู

             ให้เดาว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ ฉันกำลังทำแผลให้หมอนี่อยู่น่ะก็นะพอเห็นสภาพของเขาแล้วจิตใต้สำนึกส่วนดี ( ขอย้ำว่าเป็นส่วนที่มีอยู่น้อยนิด ) ของฉันมันบอกให้ช่วยนี่นา ก็จะทิ้งเอาไว้อย่างนี้มันก็เหมือนกับใจดำ

นี่เธอใช้มือหรือเท้าทำกัน

ใช้มือแต่ถ้านายยังไม่เงียบฉันจะใช้เท้าทำให้

อย่าได้ไปเที่ยวทำแผลให้ใครอีกเลยเถอะ

เอ้า เสร็จแล้วฉันไปล่ะ

เฮ้ย เดี๋ยวๆแล้วเธอชื่ออะไรล่ะ

มิเนอร์วา ฉันชื่อ มิเนอร์วา  

ฉันชื่อ เซอันซ์