วันที่ไม่มี แม่

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แค่คำง่ายๆที่เราไม่อยากจะพูดกัน

เนื้อเรื่อง

คนเราเมื่อเวลามีก็คงไม่รู้ตัว พอรู้ตัวมันก็สายไปแล้ว
              เหมือน กับ เรา 
ครอบครัวที่ไม่ได้อบอุ่นมากนัก เพราะ คำว่า หย่า
ความจำในวัยเด็ก คือ การนั่ง รอ แม่  มารับกลับบ้าน
จากที่เรียนพิเศษหลังเลิกเรียน คนอื่นกลับบ้าน 5-6โมงเย็น
เรากลับ น้อง ต้องนั่ง รอ กลับบ้าน 1-2 ทุ่ม
จากที่รอ กลายเป็นอยู่ประจำ ..รอวัน หยุดจะได้ กลับบ้าน ที่บางทีก็ได้กลับบางทีก็ไม่ได้กลับ ทั้งๆที่ขับรถไม่ไกล
จากอยู่ใก้ลเป็นอยู่ไกล คนที่ดูแล (ถึงจะแบบทิ้งๆข้วางๆก็แม่ล่ะ)  ยังคอยดูอยู่ถึงจะ
ทะเลากันหรือถูกลืม เราก็ยังรู้อยู่ว่ายัง มีแม่คอยช่วย เรียบจบทำงาน
ก็ แม่นี้ล่ะวิ่งเตนหาให้ แต่ก็ยัง ขอตังแม่ใช่อยู่เรื่อย ถึง จะพาไปลำบากทั้งๆที่ไม่อยากไปหรือถูกเอาไปทิ้งไว้กับน้องๆ
ให้ทำมาหากินไกล บ้าน พอรู้ว่าไม่ไหว แม่ก็ยังคอยช่วย
ในชิวีตไม่ เคยคิดว่า แม่จะจากไป มีความฝันมากมา ว่าเมื่อมีเงิน จะพาแม่ไปเทียว หลายๆที่ ทั้งใก้ลไกล
  แต่ก็ไม่มีโอกาศ เจ็บใจตัวเองที่เอาแต่ฝัน ถ้าขยัน ถ้าตั้งใจ ก็พาแม่ไปเทียวได้ แต่ไม่เคยคิดที่จะทำ คิดเอาเอง
ว่าเวบาที่จะ จากกัน คงอีกยาวไกล แต่ไม่มีคำว่าแน่นอนสำหรับชีวิตคนเรา เมื่อวันที่ แม่จากไป มันรวดเร็ว เหลือเกิน
ตอนที่มอง เส้นหัวใจของ แม่ที่ พยายามเต้น มัน....
แม่จากไป ก็เหลือ แต่ความทรงจำ ที่มีทั้งดี ไม่ดีบนกันไป (ถึงตอนนี้ เวลากินข้าว คิดถึงแม่ จัง คิดถึงรถชาติกับข้าวที่แม่ทำ คิดถึงเรื่องที่นั่งคุยกัน แล้วก้อื่นๆอีก.. คิดถึงคำง่ายๆที่เคยบอกแต่ก็ไม่มากมาย ถึงตอนนี้จะพูดไปก็ไม่มีความหมาย) ดังนั้น คนที่ยัง มี แม่ก็ควรให้ความสำคัญกับแม่มากๆ กอดแม่บอกรักแม่ ถึงมันอาจจะน่าอาจแต่ก็ยังดีที่ได้บอก
  อย่าเหมือนเรา ที่อยากจะบอก แต่ไม่มีคนให้บอกแล้ว
  รักแม่ คิดถึงแม่มากๆ