คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บ่วงร้าย พ่ายรัก ตอนที่ 4 100%
เช้าวันใหม่ซีวอนเตรียมตัวพาลูกชายไปเที่ยวเล่นข้างนอกที่ดูฮันวอนจะตื่นเต้นเป็นพิเศษกับการได้มาเที่ยวครั้งนี้ สถานที่แรกที่ซีวอนพาลูกชายมาเดินเล่นริมแม่น้ำฮันที่มันเคยเป็นอดีตของเขาและคยูฮยอนแม่แท้ๆของลูกชาย ถึงซีวอนจะรู้สึกเจ็บกับมันก็ตามแต่ซีวอนก็อยากซึมซับความรัก ความทรงจำที่ยังมีอยู่ในหัวใจที่ไม่เคยลบเลือนหายออกไปจากหัวใจเลยและอยากให้ฮันวอนรู้ว่าสถาที่แห่งนี้เคยเป็นสถานที่พ่อและแม่เคยมีความสุขด้วยกัน
“ที่สวยจังเลยนะฮ่ะ”ฮันวอนบอกด้วยรอยยิ้ม ซีวอนลูบผมลูกชายระบายยิ้มออกมามองไปยังสายน้ำที่ไหลผ่านที่นึกถึงความหลังของเขาและคยูฮยอนที่เคยมีให้กัน ณ ที่มีแม่น้ำฮันแห่งนี้
“ฮันวอนรู้มั๊ยครับ ที่นี้เป็นที่พ่อบอกรักแม่เป็นครั้งแรก เป็นที่พ่อกับแม่มีความทรงจำที่สวยงามด้วยกัน”ซีวอนบอกด้วยรอยยิ้มหันมามองลูกชายที่ตั้งใจฟังด้วยรอยยิ้มใสซื่อ รอยยิ้มเดียวกับคยูฮยอนยิ้มให้เขาเลย รอยยิ้มที่ซีวอนไม่เคยลืมมันได้เลย
“ผมดีใจจังเลยนะฮ่ะที่ผมได้มาที่นี้ มาในที่ที่พ่อและแม่มีความทรงจำร่วมกัน”ซีวอนระบายยิ้มออกมา
“พ่อก็มีความสุขครับที่พ่อได้กลับมาที่นี้อีกครั้งถึงแม่เค้าจะทิ้งเราสองคนไปแล้วแต่พ่อก็ยังรักแม่เค้าอยู่”ความในใจซีวอนบอกออกมากับลูกชายถึงคยูฮยอนจะทิ้งเขาไปก็ตามแต่เขาก็ยังรักคยูยอนไม่เคยเปลี่ยนแปลง
“ผมก็รักแม่อย่างที่พ่อรักแม่ครับ”ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ซีวอนถึงกับยิ้มออกมา
“แดดเริ่มแล้วพ่อว่าเราไปหาอะไรทานกันดีกว่าเดี๋ยวเราจะไม่สบายได้”
“ครับพ่อ”สองพ่อลูกเดินจูงมือกันออกไปที่คลาดกับคยูฮยอนนิดเดียว ที่คยูฮยอนมายืนมองวิวและคิดถึงอดีตที่เคยมีกับซีวอนเป็นการแก้เครียด ที่ๆนี้เป็นที่เดียวที่ทำให้คยูฮยอนนั้นมีรอยยิ้ม มีความสุขกับชีวิตได้
ซีวอนพาฮันวอนมาทานไอศกรีมในห้างที่ดูเหมือนฮันวอนจะมีความสุขกับการมาเที่ยวครั้งนี้ แค่ซีวอนได้เห็นรอยยิ้มของลูกชายมันก็ทำให้ซีวอนมีความสุขกับมันได้
“พ่อครับถ้าทานเสร็จแล้วผมขอไปเล่นเกมส์ตรงนั่นนะครับ”ฮันวอนชี้ออกไปตรงเครื่องเล่นข้างนอก
“ได้ครับแต่ลูกต้องทานให้หมดก่อนรู้มั๊ย”
“ครับพ่อ”ฮันวอนบอกกับคนเป็นพ่อและก้มหน้าก้มตาทานไอศครีมในถ้วยอย่างเอร็ดอร่อย
ทางด้านคยูฮยอนที่เดินออกมาทานอาหารกลางวันกับดงแฮข้างนอกที่ดงแฮอยากให้เพื่อนหายเครียดบ้าง เพราะสามสี่วันมานี้คยูฮยอนดูเศร้าซึม เอาแต่ทำงานจนไม่ได้พักผ่อนเพื่อที่จอะลืมและหาข้ออ้างในการไม่ต้องไปลองชุดแต่งงานกับซอฮยอน
“คยูช่วงบ่ายนายไม่ต้องเข้าไปทำงานแล้ว ชั้นส่งเด็กเอาไว้แล้วว่านายจะไม่เข้าไปร้านอีก”ดงแฮบอกออกมาที่อยากให้เพื่อนได้พักผ่อน พักสมองบ้าง
“แล้วแต่นายแล้วกัน”บอกอย่างเรียบนื่งกับรอยยิ้มน้อยๆที่ดูไม่ให้เพื่อนเป็นห่วงจนมากเกินไป
“คยูชั้นเคารพการตัดสินใจของนายนะ แต่ชั้นอยากถามนายให้แน่ใจว่านายยังคิดจะแต่งงานกับซอฮยอนอยู่หรือเปล่า”
“มันไม่มีทางเลือกแล้วนิ ถึงชั้นไม่อยากแต่งชั้นก็จะต้องแต่ง ถ้าชั้นปฎิเสธการแต่งงานขึ้นมานายคิดว่าแม่ชั้นจะยอมหรือไง”บอกรู้ดีอยู่แก่ใจถึงจะปฎิเสธออกมาแค่ไหนมารดาของเขาก็จะต้องจับแต่งงานกับคุณหนูซอฮยอนอยู่ดี ที่ดงแฮก็รู้ดีว่าคุณนายโจวไม่ยอมให้ลูกชายเพียงคนเดียวปฎิเสธการแต่งงานครั้งนี้ได้ แต่ดงแฮต้องทำทุกอย่างให้เพื่อนไม่แต่งงานกับหญิงสาวได้เพื่อเป็นการไถ่โทษกับความผิดที่ผ่านมา
“คยูถ้าสมมุติว่าซีวอนและลูกชายของนายยังไม่ตาย นายจะกล้าปฎิเสธการแต่งงานครั้งนี้หรือเปล่า”คยูฮยอนชะงักกึกทันที มองหน้าเพื่อนอย่างสงสัยแฝงไปด้วยความเจ็บปวด ที่ดงแฮรอฟังคำตอบจากเพื่อน
“นายคิดว่าชั้นกล้าทำร้ายความรู้สึกของซีวอนและลูกของชั้นได้ลงหรอดงแฮ ถ้าซีวอนและลูกยังอยู่ชั้นจะไม่มีทางแต่งงานกับคนอื่นเด็ดขาด ถ้าไม่ใช่กับซีวอน แต่มันคงไม่มีทางเป็นจริงได้ในเมื่อซีวอนและลูกได้จากชั้นไปแล้ว”คยูฮยอนบอกอย่างเจ็บปวด ในตาแฝงไปด้วยความเศร้า
“คยูชั้นมีเรื่องจะบอกนาย”ดงแฮตัดสินใจจะบอกความจริงที่คยูฮยอนยิ้มรับรอฟังเพื่อน แต่เสียงโทรศัทพ์ดังขึ้นทำให้คยูฮยอนต้องกดรับทำให้ดงแฮยังไม่ได้บอกกับเพื่อนที่คยูฮยอนเดินออกไปคุยข้างนอก
คยูชั้นต้องบอกความจริงกับนายให้ได้ว่าซีวอนกับลูกชายของนาย
ซีวอนที่พาฮันวอนมาเล่นเครื่องเล่นที่ฮันวอนกำลังเพลินกับของเล่นอยู่ที่ฮันวอนดูจะมีความสุขมากเหลืกเกิน ซีวอนมองลูกชายด้วยรอยยิ้มที่เล่นลูกชายมีความสุขและมีรอยยิ้มกับสิ่งที่เขามอบให้
“ฮันวอนครับเดี๋ยวลูกรอพ่ออยู่ตรงนี้นะครับ ห้ามไปไหนรู้มั๊ยครับ”ซีวอนเดินมาบอกกับลูกชายที่กำลังเล่นรถแข่งอยู่
“ครับพ่อ”ฮันวอนหันมายิ้มอย่างเข้าใจ ซีวอนลูบผมลูกชายและเดินออกไป ที่คลาดกับคยูฮยอนนิดเดียว
คยูฮยอนที่ออกมาคุยโทรศัทพ์ข้างนอกและเห็นเด็กๆวิ่งเล่นอยู่ในสนาม ที่มีเสียงหัวเราะ รอยยิ้มทำให้คยูฮยอนนึกถึงลูกชายเพียงคนเดียวที่เกิดจากคนรักที่มันทำให้คยูฮยอนสามารถยิ้มออกมาได้เมื่อได้เด็กๆวิ่งเล่น
“ถ้าลูกยังอยู่ก็คงโตแล้วซินะ”คยูฮยอนบอกกับตัวเองด้วยรอยยิ้ม แต่สิ่งหนึ่งกับทำให้คยูฮยอนตกใจเมื่อเห็นเด็กชายคนหนึ่งถูกเด็กรุ่นราวคราวเดียวชนกันจนล้มทำให้คยูฮยอนต้องวิ่งเข้าไปดูที่ไม่มีพ่อแม่เข้ามาดู “หนูเป็นอย่างไงมั้ง”คยูฮยอนถามอย่างเป็นห่วงที่เข้ามาประคองเด็กชายคนนั้นกล่าว
“ฮันวอนไม่เป็นไรมากครับ”ฮันวอนตอบออกมาที่คยูฮยอนพามานั่งที่โต๊ะ
“แล้วพ่อแม่หนูไปไหนล่ะ ถึงทิ้งหนูให้มาเล่นคนเดียว”คยูฮยอนปัดตามเนื้อตามตัวให้กับเด็กชายที่คยูฮยอนรู้สึกแปลก เอ็ดดูเด็กคนนี้เป็นพิเศษ
“คุณพ่อไปซื้อของครับคุณน้า”ฮันวอนตอบด้วยรอยยิ้ม ทำให้คยูฮยอนนึกเอ็ดดูฮันวอนเป็นพิเศษ
“เดี๋ยวเรานั่งรอน้าตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวน้าไปซื้อน้ำมาให้เรา ถ้าจะเหนื่อยน่าดู”คยูฮยอนเอ่ยออกมาอย่างใจดีที่เห็นใบหน้าของฮันวอนมีแต่เหนื่อย
“ครับคุณน้า”ฮันวอนยิ้มอย่างน่ารัก มันสร้างรอยยิ้มให้กับคยูฮยอนไม่น้อยก่อนที่จะเดินไปซื้อน้ำให้กับฮันวอนที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะนั่งเล่น
คยูฮยอนกลับมาถึงพร้อมกับน้ำและของกินมากมายถึงกับมือไม้สั่นเมื่อเห็นใครยืนอยู่ตรงหน้าที่นั่งเล่น หัวเราะกับฮันวอนอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับน้ำตาที่รื่นไหลออกมาอาบแก้มสวย
“ซีวอน”เอ่ยเรียกชื่ออย่างสั่นเครือพร้อมกับของมือที่ตกลง ทำให้ซีวอนหันมามองและตกใจไม่คิดว่าคนท่ายืนตรงหน้าจะเป็นคยูฮยอนผู้ชายคนที่เขารักและยังเป็นแม่ของลูกของอีก ที่ฮันวอนได้แต่ยืนมองดูหันมองพ่อและคุณน้าที่ช่วยเขาไว้ ที่ซีวอนยังนิ่งและยังมองคยูฮยอนด้วยสายตานิ่ง ที่แตกต่างกับคยูฮยอนที่มีน้ำตารินไหลออกมาไม่ยอมหยุด ที่หัวใจของคยูฮยอนสั่นไหวกับการได้เจอคนรัก และเด็กคนที่ยืนอยู่ข้างๆคงจะเป็นลูกของเขากับซีวอน
อีกคนที่ดีใจ ตื่นตันที่ได้เจอคนที่รักที่ต้องอยู่ห่างกายมาตลอดหกปีนับจากตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้น แต่อีกคนกลับยืนนิ่งไม่รู้สึกอะไรถึงจะดีใจก็ตามที่ได้เจอคนรักที่เขารักที่สุดแต่ความเข้าใจผิดมาตลอดของซีวอนที่คิดว่าคยูฮยอนนั้นทิ้งเขากับลูกไปทำให้ซีวอนไม่อาจจะรับความเจ็บ ความจริงได้
“พ่อกับคุณน้ารู้จักกันด้วยหรอฮ่ะ”ฮันวอนถามขึ้นเมื่อเห็นพ่อและคยูฮยอนเหมือนจะรู้จักกันมาก่อน
“พ่อว่าเรากลับกันดีกว่า”ซีวอนพูดอย่างเรียบนิ่งที่จูงมือลูกชายหันกลับไปที่ไม่สนใจคยูฮยอนอีกเลย คยูฮยอนวิ่งก้าวเข้ามาสวมกอดเอวซีวอนที่ไม่คิดอายใครอีกแล้ว
“ซีวอนอย่าทิ้งเค้าไป อย่าจากเค้าไปอีก”เสียงสั่นเครือบอกออกมาที่สวมกอดร่างสูงเอาไว้ที่ซีวอนสัมผัสได้ดีเลยว่าคนที่สวมกอดเขาอยู่กำลังร้องไห้อยู่
“ปล่อยผมเถอะ คุณคงจำคนผิดแล้ว ผมไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ”ซีวอนฝืนใจพูดออกมาอย่างเจ็บปวดที่คยูฮยอนไม่ยอมคลายออกจากอ้อมกอด
“เค้าไม่ปล่อย เค้าไม่ยอมให้ซีวอนจากเค้าไปอีกแล้ว เค้าจะอยู่กับซีวอน”ซีวอนหลับตาลงอย่างเจ็บปวดที่ฮันวอนได้แต่ยืนนิ่งมองพ่อกับคนที่เขาเพิ่งรู้จักที่ไม่รู้คนๆนี้เป็นอะไรกับพ่อของตัวเอง
“ปล่อยผมไปเถอะ คุณกับผมไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อย่ามาทำให้ผมกับลูกต้องเจ็บไปมากกว่านี้เลย”ซีวอนแกะมือเล็กที่กอดเอวเขาออกและเดินจากมาที่ไม่มองคยูฮยอนที่ล้มลงกับพื้นจนฮันวอนหันมามองเห็นคยูฮยอนเป็นลมกับพื้นต้องวิ่งเข้ามาดูที่ซีวอนที่ยังเป็นห่วงคยูฮยอนต้องวิ่งเข้ามาดูและอุ้มพากลับไปที่รถของตัวเองแล้วโทรหาคิบอมทันที
“คิบอมเดี๋ยวนายตามชั้นไปที่บ้านด้วย คยูอยู่กับชั้นที่บ้าน”ซีวอนบอกออกมาที่หันไปมองคยูฮยอนที่เป็นลมหมดสติที่มีคราบน้ำตาติดเปื้อนบนแก้มอย่างเจ็บปวด
คยูคุณจะกลับมาทำให้ผมกับลูกเจ็บปวดอีกทำไม
ซีวอนอุ้มคยูฮยอนมานอนบนห้องที่ฮันวอนเดินถือกะละมังเล็กพร้อมน้ำผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาให้กับบิดาให้เช็ดตัวให้กับคุณน้าใจดี
“พ่อรู้จักคุณน้าเค้าด้วยหรอครับ”ฮันวอนถามขึ้นที่ซีวอนต้องหยุดมือที่กำลังเช็ดหน้าให้กับอดีตภรรยาของเขา
“เดี๋ยวพ่อจะเล่าให้ลูกฟังวันหลังแล้วกัน เดี๋ยวเราลงไปรอพ่อข้างล่างก่อนนะครับ”
“ครับพ่อ”ฮันวอนบอกอย่างว่าง่ายและเดินออกจากห้องไป ซีวอนเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับร่างบางที่มองใบหน้าหวานเจ็บปวดที่ซีวอนยังไม่คงลืมความรักที่มีให้กับคยูฮยอนได้
“คยูผมจะบอกกับลูกอย่างไงดี ว่าที่แท้จริงแล้วว่าคุณเป็นแม่ของเค้า แม่ของเค้ายังมีชีวิตอยู่ไม่ได้จากไปอย่างที่เค้าเข้าใจ”ซีวอนบอกออกมาอย่างเจ็บปวดที่มองใบหน้าหวานของคนรักที่ซีวอนไม่เคยเลิกรักได้เลย
คิบอมมาถึงบ้านซีวอนพร้อมกับดงแฮที่คิบอมโทรไปตามดงแฮให้มาด้วยเพราะถึงเวลาที่ซีวอนจะได้รู้ความจริงทั้งหมด เพราะคิบอมรอวันนี้มานานแล้ว รอวันที่ซีวอนและคยูฮยอนจะกลับมาเจอกันอีกครั้งและความจริงมันควรที่จะเปิดเผยและให้ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันเอง แต่ก็ต้องเอาตัวต้นเองทั้งหมดมาสารภาพผิดกับความเห็นแก่ตัวของตัวเอง
“อาคิบอม”ฮันวอนวิ่งเข้ามาคิบอมทันทีเมื่อเห็นคิบอมเดินเข้ามา
“พ่อเราไปไหนล่ะครับ”
“คุณพ่ออยู่ข้างบนกับคุณแม่ฮ่ะ”คิบอม ดงแฮหันหน้ามองกันฮันวอนรู้ได้ไงว่าคยูฮยอนเป็นแม่ ก็ซีวอนไม่เคยบอกลูกเนี๊ย
“ฮันวอนเรารู้ได้ไงว่าเค้าคือแม่ของเรา”คิบอมถามขึ้น
“ผมรู้มาต้องนานแล้วครับ ผมแอบเข้าไปในห้องของพ่อครับแล้วเจอรูปแม่กับพ่อถ่ายด้วยกันตอนท้องผมครับอาคิบอมและผมก็ได้ยินพ่อพูดถึงแม่เวลาที่อยู่คนเดียวด้วยฮ่ะ ตอนที่ผมลงมาผมได้ยินพ่อบอกกับแม่ด้วยว่าจะบอกความจริงกับผมอย่างไง”ฮันวอนบอกออกมาที่เขารู้ความจริงมาตลอดแต่ก็เก็บเอาไว้เพราะไม่อยากให้พ่อต้องเสียใจ เจ็บปวดไปมากกว่านี้ เพราะฮันวอนรู้ว่าพ่อเจ็บมากแค่ไหนที่แม่ต้องทิ้งเขากับพ่อไป
“ฮันวอนหลานอยากให้คุณแม่กลับมาอยู่กับฮันวอนมั๊ยครับ”ดงแฮนั่งย่อลงตรงหน้าหลานชาย คิบอมมองดงแฮที่ดงแฮคิดจะทำอะไรกันแน่
“อยากครับ ฮันวอนอยากให้พ่อกับแม่มาอยู่ด้วยกัน ฮันวอนรู้ว่าพ่อยังรักแม่อยู่ถึงผมจะไม่รู้ว่าแม่ทิ้งผมกับพ่อไปเพราะอะไร แต่ผมก็ไม่อยากเห็นพ่อต้องเจ็บปวด เสียใจอีกแล้ว ผมอยากเห็นพ่อมีความสุขครับ”คิบอม ดงแฮได้ฟังถึงกับยิ้มออกมา
“ถ้าอยากให้พ่อแม่กลับมาอยู่ด้วยกัน ฮันวอนจ้องช่วยน้าอีกแรงนะครับ”
“ครับ”ฮันวอนบอกด้วยรอยยิ้ม
“คิบอมมันถึงเวลาที่ชั้นจะต้องบอกความจริงกับซีวอนแล้ว มันถึงเวลาที่ชั้นต้องยอมรับความจริงแล้ว”ดงแฮบอกออกมากับคิบอมที่ซีวอนเดินลงมาจากข้างบนพอดี
“ดงแฮนายมาก็ดีแล้ว เดี๋ยวนายพาคยูกลับไปด้วยนะ”ซีวอนบอกออกมาอย่างเรียบนิ่ง
“ซีวอนชั้นมีเรื่องจะคุยกับนาย”ดงแฮบอกออกมาซีวอนหันไปมองหน้าคิบอม ที่คิบอมพยักหน้าให้ซีวอนไปคุยกับดงแฮ
ซีวอนออกมาคุยกับดงแฮหน้าบ้านที่ซีวอนเรียบนิ่ง ที่ดงแฮยังคงกลัวอยู่ในใจกับความจริงที่จะพูดออกไปกับซีวอน แต่ถึงอย่างไงดงแฮก็ต้องบอกความจริงกับซีวอนเพื่อให้ครอบครัวของเพื่อนกลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง
“ซีวอนชั้นขอโทษ”เอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด ซีวอนหันมามองหน้า “ความจริงคยูไม่ได้ทิ้งนายกับลูกไปเลย เหตุการณ์วันนั้นมันเป็นแผนของชั้นเองที่พาคุณป้ายูรินไปเอาตัวคยูกลับมาแล้วทำให้นายคิดว่าคยูทิ้งนายกับลูก แล้วทำให้คยูคิดว่านายกับลูกได้ตายไปแล้ว เพราะความเห็นแก่ตัวของชั้นเองที่ต้องการนายมาเป็นของชั้น”ซีวอนนิ่งอึ้ง ชาไปทั้งตัวกับความจริงที่ได้รู้ นี้เขาเข้าใจคยูฮยอนผิดมาตลอด
“ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไม!!”ซีวอนตวาดออกมาอย่างเจ็บปวด
“ชั้นขอโทษซีวอน ชั้นแค่คิดว่าถ้านายไม่มีคยูนายอาจจะรักชั้นบ้าง แต่มันไม่ใช่เลย นายไม่ได้รักชั้นเลย นายมีแค่คยูคนเดียว ชั้นมารู้ตัวก็ตอนที่นายพาลูกหนีไปอยู่ที่อื่นมันทำให้ชั้นรู้สึกผิด ละอายต่อใจต่อตัวเองมาก”ดงแฮบอกมาทั้งน้ำตาที่ไม่ต่างกับซีวอนที่น้ำตาไหลออกมากับความจริงที่ได้รู้ที่เข้าใจผิดคยูฮยอนมาต่อ “ชั้นรู้ว่านายยังรักคยู ถ้านายยังไม่อยากเสียคยูไป นายต้องพาคยูหนีไปอยู่กับนายก่อนที่คยูจะแต่งงานเดือนหน้า”ดงแฮบอกออกมาที่ซีวอนหันมามองหน้าดงแฮที่นี้เป็นวิธีเดียวที่คยูฮยอนจะไม่ต้องแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่รัก ซีวอนเป็นคนเดียวที่จะช่วยคยูฮยอนได้
“แม่ทานข้าวต้มหน่อยนะฮ่ะ”ฮันวอนบอกออกมาที่เข้ามาดูแม่แทนพ่อ ที่มันทำให้คยูฮยอนยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ที่ลูกยอมรับเขาเป็นแม่ไม่รังเกียจกับความจริงที่รับรู้ว่ามีแม่เป็นผู้ชาย
“ขอแม่กอดลูกได้มั๊ยครับ”คยูฮยอนบอกออกมาอ้าแขนรับลูกชายที่เข้ามากอด คยูฮยอนน้ำตารินไหลออกมาอย่างดีใจที่มีโอกาสได้กอดลูกชายอีกครั้ง ซีวอนเข้ามาเห็นถึงกับยิ้มออกมาที่เห็นลูกชายกอดร่างบางอยู่
“ขอพ่อกอดด้วยคนได้มั๊ย”ซีวอนบอกออกที่เดินเข้ามากอดสองแม่ลูก ที่กลายเป็นว่าสามคนพ่อแม่ลูกสวมกอดกันอย่างมีความสุขที่คิบอม ดงแฮมองกันด้วยรอยยิ้มที่ครอบครัวของเพื่อนกับมาสมบูรณ์อีกครั้ง
ครบแล้วค่ะ ครอบครัวก็กลับมาเป็นครอบครัวอีกครั้ง อ่านแล้วอย่าลืมเม้นกันด้วยนะค่ะ มาเม้นให้ครอบครัวนี้กันหน่อยนะค่ะ
ความคิดเห็น