ลำดับตอนที่ #50
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : Will Not Love 38
แพทย์ที่ทำการตรวจอาการของดงเฮที่ยังคงนอนเหม่อลอย ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ที่ข้างกายของร่างเล็กที่มีคิบอม ฮาเจ ชินดง คยูฮยอนและฮยอกยืนรอฟังผลด้วยความหวังที่มี ที่ทุกคนได้แต่ภาวนาอย่าให้ดงเฮต้องเป็นอะไรมากกว่านี้เลย
“เท่าที่หมอดูอาการแล้ว คนไข้เกิดอาการช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้คนไข้นั้นปิดกั้นหัวใจตัวเองที่ไม่อยากรับรู้อะไรจากโลกภายนอกที่ทำให้เค้าต้องเจ็บปวด เหตุการณ์นั้นมันคงกระทบกระเทือนคนไข้เป็นอย่างมาก ซึ่งอาการที่พวกคุณเห็นเป็นอาการทางจิตทางหนึ่งครับ”
“แล้วมันจะมีทางหายมั๊ยครับ”
“ก็ขึ้นอยู่กับตัวคนไข้และพวกคุณด้วยครับ”
“อย่างไงครับ”
“เราคงต้องให้คนที่คนไข้รักและไว้ใจที่สุดเข้ามาดูแลและคอยรื้อฟื้นความทรงจำที่ดีของคนไข้ให้กลับคืนมา แต่ต้องขึ้นอยู่กับอการของคนไข้ด้วยนะครับ ว่าอยากจะจำเรื่องราวเหล่านั้นอยู่อีกเปล่าและคนไข้จะตอบสนองการรักษาหรือไม่ ถ้าคนไข้ปิดตายหัวใจตัวเอง การรักษาก็ไม่ได้ผลถึงเราจะใช้ยาช่วยในการรักษาก็ตาม”
ทุกคนได้แต่มองหน้ากัน สีหน้าที่สลดและเศร้าใจหลังจากได้ฟังคำตอบจากแพทย์ที่ทุกคนได้แต่สงสารและนึกเป็นห่วงคนทั้งสองที่ต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายในชีวิตกับความเจ็บปวดที่ตัวเองเป็นคนเลือกเส้นทางเดินเองในการเลือกรักที่ผิด
คิมซังวูเรียกลูกน้องให้มาพบ ที่ลูกน้องกลับมารายงานว่าลูกชายคนเล็กได้รู้ความจริงหมดแล้วและความทรงจำก็กลับคืนมา ทำให้คิมซังวูกลัวว่าลูกชายทั้งสองจะกลับมารักกันอีกครั้งและอาจพากันหนีไปอยู่ที่อื่น ที่คนเป็นพ่ออย่างเขาไม่สามารถทนดูลูกชายทั้งสองรักกัน
“ตอนนี้คุณชายใหญ่ฟื้นแล้วครับ แต่คุณชายใหญ่ไม่รับรู้อะไรอีกแล้วครับท่าน ได้แต่เหม่อยลอยอย่างเดียว”
“ดี ดงเฮเป็นอย่างนี้ชั้นจะได้จัดการอะไรได้สะดวกขึ้น”
“ท่านจะทำอย่างไงครับ”
“ไปจับตัวดงเฮมาและพาไปอยู่ที่บ้านบนเขา อย่าให้คิบอมมันรู้เด็ดขาดว่าชั้นเป็นคนจับตัวดงเฮไป”
“ครับท่าน”ลูกน้องทั้งสองโค้งแล้วเดินออกไป ที่ซอกวานพูดเตื่อนสติท่านประธานคิม
“ท่านครับ มันจะไม่แรงเกินไปหรอครับท่าน คุณชายยังไม่ได้สติเลยนะครับ”
“ซอกวานชั้นต้องทำแบบนี้ ชั้นไม่อยากเห็นลูกชายของชั้นทั้งสองทำผิดไปมากกว่านี้”คิมซังวูบอกอย่างรู้สึกผิด
“ผมรู้ว่าท่านรักคุณชายทั้งสองมาก แต่สิ่งที่ท่านทำมันยิ่งทำให้คุณชายทั้งสองกดดันและต่อต้านท่านไปอีกนะครับ อย่าหาว่าผมสอนท่านเลยนะครับ ถ้าท่านยังทำแบบนี้ ท่านจะเป็นคนเจ็บปวดเองนะครับ”
ซอกวานเอ่ยออกมา ทำให้คิมซังวูสีหน้าเครียดขึ้นมาและกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นภายในภาคหน้า แต่เขาไม่มีวันยอมให้ลูกชายทั้งสองรักกันเองได้
คิบอมยังคงเฝ้าดูแลพี่ชาย ที่ชายหนุ่มนั้นให้ยายและพี่ชายกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อน ที่คิบอมนั้นคอยดูแลพี่ชายเป็นอย่างดี ที่ดงเฮยังคงนั้นเหม่อลอยกับสิ่งที่อยู่รอบๆตัวและหยุดสายตาไปพี่น้องคู่หนึ่งที่กำลังวิ่งเล่นด้วยกัน ที่คนเป็นพี่วิ่งหนีน้องชาย คิบอมที่เห็นพี่ชายมองไปยังจุดหนึ่งทำให้คิบอมมองตามจุดที่พี่ชายมอง และเมื่อเห็นภาพที่ชายมองทำให้เขาถึงกับยิ้มออกมาและทำให้เขามีความหวังมากขึ้นที่พี่ชายจะหายเป้นปกติ คิบอมจึงนั่งลงข้างๆพี่ชายและกุมมือเล็กเอาไว้
“แต่ก่อนพี่กับผมก็เล่นกันแบบนี้ พอพี่แพ้ทีไร พี่ก็จะงอนผมและผมก้ต้องง้อพี่ทุกที พี่ชอบให้ง้อพี่ด้วยการให้ผมอาบน้ำให้ ขัดหลังให้พี่เป็นประจำเลยและพี่ก็หลับอยู่ในอ้อมกอดของผมทุกครั้ง และพี่รู้มั๊ยเวลาที่พี่หลับอยู่ในอ้อมกอดของผมตอนที่เราอาบน้ำด้วยกัน ผมนะแอบจับของพี่ด้วยนะและทุกครั้งที่พี่ให้ผมอาบน้ำให้และก็แอบจูบพี่ด้วย”
คิบอมพูดไปก็ยิ้มไปเมื่อนึกถึงวันเก่าๆกับพี่ชายที่เคยทำอะไรด้วยกันมาตลอด คิบอมที่หันมามองทางพี่ชายที่ตอนนี้ดงเฮก็เผลอหลับไปแล้ว ที่ใบหน้ายังยิ้มอยู่ทำให้คิบอมก้มลงมาจูบปากเรียวที่อยู่ในห้วงนิทรา
ฮยอกที่มาเยี่ยมดงเฮแต่เช้าและเผอิญไปเห็นลูกน้องของคิมซังวูที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์ ที่ฮยอกจับใจความได้ว่าประธานคิมได้สั่งให้ชายทั้งสองมาจับตัวลูกชายไปขัง ทำให้ฮยอกรีบวิ่งขึ้นไปทางบันไดหนีไฟก่อนที่ลูกน้องคิมซังวูจะไปถึงที่ห้องของเพื่อน
ฮยอกที่วิ่งเข้ามาในห้องด้วยความตื่นตระหนกและเหนื่อยหอบ ทำให้คิบอมต้องหันมาดุเพื่อนของพี่ชาย
“พี่ฮยอกเบาๆซิครับ พี่ดงเฮเพิ่งหลับไปนะพี่”
“คิบอมนายอย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้ รีบเก็บข้าวของให้เรียบร้อยแล้วพาดงเฮหนีไปจากที่นี้”ฮยอกบอกอย่างร้อนรนแล้วรีบเก็บข้าวของที่สำคัญใส่กระเป๋า
“มันเกิดอะไรขึ้นพี่”คิบอมถามอย่างไม่เข้าใจ
“ตอนนี้พ่อของเรากำลังให้ลูกน้องมาจับตัวดงเฮ!”
“นี่พ่อยังไม่เลิกรังควาญผมอีกหรือไง!!”คิบอมกำมือแน่น
“คิบอมเราอย่ามาพูดอะไรตอนนี้เลย รีบพาดงเฮหนีไปก่อน เดี๋ยวพี่ช่วยเก็บของ”
ฮยอกยัดของใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้ว แล้วเดินเข้ามาช่วยคิบอมประคองร่างของดงเฮขึ้นรถเข็น
“ผมจะพาพี่ไปอยู่ในมี่มี่มีแค่เราสองคน จะไม่มีใครมาขัดขวางความรักของเราอีกอีกต่อไป”
“คิบอมเร็วๆซิ”ฮยอกร้องตะโกนเรียกเมื่อไม่เห็นคิบอมเข็นดงเฮออกมาเสียที
คิบอมที่พาดงเฮออกมาจากห้องไม่ทันไร ลูกน้องของคิมซังวูก็ตามเข้ามาในห้องที่ทั้งสองพบแต่ความว่างเปล่า
“คุณชายทั้งสองรู้ตัวแล้ว ตามออกไป” ลูกน้องของคิมซังวูวิ่งออกจากห้องไปทันทีเพราะรู้ว่าลูกชายของท่นประธานคงไปไหนได้ไม่ไกล
ทางด้านคิบอมที่พาดงเฮหนีออกมาที่มีฮยอกคอยช่วยเหลือตลอด ที่ทั้งสองมาหยุดที่หน้าโรงพยาบาลและไม่รู้ว่าจะพาพี่ชายไปอยู่ที่ไหน แต่โชคดีที่อิไลกับซังบอมขับรถเข้ามาเห็นพอดี
“อ้าวคุณคิบอม คุณจะพาพี่ชายไปไหนฮ่ะ”ซังบอมเปิดกระจกออกมาทักทาย
“ดีเลย คุณทั้งสองมาได้เวลาพอดี คุณทั้งสองช่วยพาเพื่อนผมหนีไปอยู่ที่อื่นได้มั๊ยฮ่ะ”ฮยอกเอ่ยขึ้น
“หนีไปไหนครับ”อิไลถามอย่างสงสัย
“อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลย ไม่มีเวลาแล้ว” ฮยอกบอกอย่างร้อนรน ทำให้สองพี่น้องรู้ว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่ ซังบอมจึงลงมาช่วยอีกแรง
“คิบอมทางนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง เราไม่ต้องเป็นห่วงดูแลดงเฮให้ดีๆแล้วกัน
“ฮ่ะ ผมฝากบอกพี่ฮาเจด้วยแล้วกัน”ฮยอกพยักหน้าและหันไปหาอิไลให้พาสองพี่น้องคู่นี้ไปได้แล้ว
“ชั้นหวังว่าแกคงจะมีความสุขกับความรักของแกนะดงเฮ”
.............................................................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*สำหรับเรื่องนี้ก็ใกล้จบแล้วเหลือประมาณสองตอนก็จบแล้วอย่างไงก็ช่วยเม้นด้วย*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น