ลำดับตอนที่ #49
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : Will Not Love 37
ดงเฮที่ตื่นมาแต่เช้าและเห็นพี่ชายยังนอนอยู่ ร่างเล็กจึงลุกออกจากเตียงแล้วเดินโซเซไปที่ห้องของคิบอม ดงเฮที่เดินมาถึงห้องของคิบอมที่หัวใจนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความคิดถึงชายคนรักที่เต็มหัวใจ มือเล็กบิดประตูเมื่อเปิดเข้ามาภาพที่เห็นทำให้หัวใจของดงเฮแทบสลาย แตกเป็นเสี่ยงๆกับภาพตรงหน้า ที่เห็นหญิงสาวกำลังหอมแก้มของคิบอมอยู่ ที่คิบอมไม่ว่าอะไรและยังดึงมือของหญิงสาวมานั่งบนตักตัวเอง ดงเฮเอามือมาปิดปากที่พยายามกลั้นเสียงเอาไว้ ที่น้ำตามันไหลรินออกกมาอาบแก้มทั้งอสองข้าง
“พี่ดงเฮ!!”คิบอมร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นพี่ชายยืนอยู่ตรงประตู
ดงเฮทนเห็นภาพตรงหน้าไม่ได้ก็วิ่งออกจากตรงนั้น ที่คิบอมเห็นพี่ชายออกไปก็ผละออกจาคริสตันแล้ววิ่งตามพี่ชายออกไป ที่คิบอมวิ่งตามมาทันที่รวบตัวพี่ชายยเข้ามากอด ที่ดงเฮพยายามดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมกอดของน้องชายแต่ก็สู้แรงของคิบอมไม่ไหว
“คิบอมใจร้าย คิบอมใจร้าย”ดงเฮทุบหน้าอกกว้างของน้องชาย ที่คิบอมกอดร่างพี่ชายเอาไว้แน่น คิบอมลูบผมปลอบประโลมให้พี่ชายสงบลง
“ผมขอโทษ ผมขอโทษที่ผมไม่ได้บอกพี่ แต่ผมก็รักพี่เหมื่อนเดิม”
เสียงที่เงียบลงของดงเฮที่ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับทำให้คิบอมต่องค่อยดันร่างพี่ชายออกจากตัวแต่ก็ต้องทำให้คิบอมต้องตกใจเมื่อเห็นพี่ชายหมดสติอยู่ในอ้อมกอด
“พี่ดงเฮพี่อย่าเป็นอะไรไปนะ”คิบอมช้อนร่างพี่ชายและอุ้มไปหาแพทย์ทันที
เมื่อดงเฮถูกพาที่ห้องฉุนเฉินที่มีคิบอมรออยู่หน้าห้องด้วยความกระวนกระวายใจอยู่คนเดียว ที่ไม่นานทุกคนก็ตามมาถึงห้องฉุนเฉินที่อาการก็ไม่แตกต่างจากคิบอมเลย
“น้องชายผมเป็นอย่างไงบ้างครับ”ฮาเจถามทันเมื่อแพทย์เดินออกมา
“คนไข้เกิดอาการช็อกขั้นรุนแรง หมอก้ไม่รู้เหมื่อนกันว่าคนไข้จะฟื้นขึ้นมาเมื่อไร แล้วถ้าฟื้นขึ้นมาแล้วคนไข้จะกลับมาเหมื่อนเดิมหรือไม่”
“แปลว่าหลานดิชั้นจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว”
“ครับ คนไข้อาจไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว คนไข้อาจจะมีอาการเหม่อลอย ไม่ตอบสนองกับโลกภายนอก”
คุณลีถึงกับเป็นลมเมื่อได้ฟังอาการของหลานชายที่มีชินดงคอยพยุงเอาไว้ ที่คิบอมนั้นก็เอามือทุขกำแพงอย่างบ้าคลั่ง ที่คังโจร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของแทจิยน ที่ฮยอกนึกโมโหอย่างสุดขีดที่เห็นตัวต้นเหตุเดินเข้ามา ทำให้ฮยอกนั้นเดินเข้าไปตบตีคริสตันอย่างไม่ยั้งที่คยูฮยอนต้องเข้าไปดึงคนรักออกมา
“คยูปล่อยชั้นนะ ชั้นจะตบมัน เพราะมันคนเดียวที่ทำให้ดงเฮต้องมาเป็นแบบนี้”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชั้นด้วย”คริสตันบอกอย่างไม่พอใจและเชิดหน้าใส่ฮยอก ทำให้ฮยอกทนไม่ไหวกับหญิงสาวจึงเดินเข้าไปเล่นงานอีกรอบ ที่คริสตันโดนฮยอกเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียวที่คยูฮยอนและแทจินต้องเข้ามาห้าม ที่หน้าตาของคริสตันดูสะบัดสะบอมกับการโดนฮยอกตบ
“คริสตันเธอยังเป็นคนอยู่อีกหรือเปล่า เธอยังมีความเป็นมนุษย์อยู่ในตัวหรือเปล่า”ซังบอมโพล่งออกมา
“ใครจะว่าชั้นอย่างไงก็ช่าง แต่ต่อไปนี้ชั้นกับคิบอมเราจะแต่งงานกัน หลังจากที่คิบอมออกจากโรงพยาบาล”
เพียะ
ซังบอมตบหน้าหญิงสาวด้วยความโมโห ที่คริสตันยังที่คิจะแย่งของชาวบ้านมาเป็นของตัวเอง
“ผู้หญิงอย่างเธอใครเค้าจะเอาเป็นเมีย ผู้หญิงขายตัวเพื่อแลกกับเงิน”คำพูดของซังบอมทำให้คิบอมและฮาเจหันมามองหญิงสาว “จะให้ชั้นพูดมั๊ยว่าเธอวางยาพี่ชายชั้นแล้วแบล็กเมล์พี่ชายชั้น ว่าพี่ชายชั้นข่มขืนเธอ แต่ดีที่ชั้นรู้ทันผู้หญิงอย่างเธอพี่ชายชั้นถึงไม่โดนผู้หญิงอย่างเธอหลอก ก็เหมื่อนกับยตอนนี้ที่เธอหลอกคุณคิบอมอีกคน ที่เธอเอาความอ่อนแอและความจำเสื่อมของุณคิบอมมาหลอกว่าเธอเป็นแฟนกับเค้า ทั้งที่จริงเธอก็เป้นเพียงเศาเดนก็ไอ้แทยังแค่นั้น”
คิบอมที่ได้ยินอย่างนั้นก็เข้ามาคริสตันอย่างโมโห ที่แววตาของเขาฉายแววดุร้ายเหมื่อนกับสัตว์ป่า ทำให้คริสตันรู้สึกกลัว
“เธอสนุกมากใช่มั๊ยที่มาหาชั้น”คิบอมเขย่าแขนหญิงสาวอย่างบ้าคลั่ง “ผู้หญิงอย่างเธอไม่สมควรอยู่บนโลกนี้เลย”
“แต่คริสตันรักคุณนะค่ะ”
แต่ชั้นไม่ได้รักผู้หญิงเลวๆอย่างเธอ ผู้หญิงใฝ่ต่ำอย่างเธอชั้นไม่มีทางที่จะรักได้”คิบอมตะคอกใส่หญิงสาวแล้วผลักให้ไปไกลตัว “ถ้าพี่ชายชั้นเป็นอะไรไป เธอไม่ได้ตายดีแน่”
คิบอมบอกออกมาอย่างอาฆาตแค้นแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น ที่ทุกคนมองคริสตันอย่างระอา ที่อิไลหันมามองหญิงสาวแล้วส่ายหน้าที่ซังบอมเห็นว่าพี่ชายยังยืนอยู่ก็ดึงออกไปจากตรงนั้น
คิบอมที่นั่งเฝ้าพี่ชายอยู่ข้างเตียงที่กุมมือพี่ชายมาแนบกับแก้ม ที่นั่งมองใบหน้าแสนหวานของพี่ชาย ที่มันดูซีดเซียวและดูผอมลงที่เห็นได้ชัด ที่น้ำตาของลูกผู้ชายที่ชื่อคิมคิบอมถึงกับไหลออกมากับความผิดที่ทำร้ายจิตใจของพี่ชาย ถึงความทรงจำของคิบอมยังไม่กลับมาก็ตามแต่เค้าก็รู้สึกว่ารักพี่ชายคนนี้เหลือเกิน
ฮาเจที่เดินเข้าน้องชายที่นั่งอยู่และยื่นนาฬิกาสองเรือนที่เป็นของน้องชายทั้งสองให้กับคิบอม ที่คิบอมรับมันมาดูและเงยหน้ามองพี่ชาย
“พี่ว่าสิ่งนี้จะทำให้เราจะอะไรขึ้นมาได้บ้าง”
คิบอมก้มมองดูนาฬิกาทั้งสองเรือนที่สลักชื่อของเค้ากับพี่ชายเอาไว้ ทำให้ภาพในอดีตกลับย้อนขึ้นมาในความทรงจำ ที่ทั้งสองได้เคยไปเที่ยวกันและดงเฮก็ซื้อนาฬิกาเรือนนี้ให้ ความทรงจำระหว่างทั้งสองเข้ามาเรื่อยๆในความคิดของคิบอมและภาพที่ทำให้คิบอมถึงกับน้ำตาร่วงพรูออกมาในวันที่เค้าได้รู้ความในใจของพี่ชายและวันที่เค้าได้เป็นของกันและกันและรวมถึงกับสัญญาที่ได้ให้กันไว้ ว่าจะไม่มีวันทิ้งกันและจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
“พี่ดงเฮผมของโทษ ผมขอโทษที่จำเรื่องราวของเราไม่ได้ ผมมันเลวที่จจำไม่ได้แม้กระทั่งคำสัญญาของเรา พี่จะให้ผมทำอย่างไงผมก็ยอม ขอแค่พี่ฟื้นขึ้นมาหาผมก็พอ กลับมาเป้นพี่ที่ผมรัก กลับมาเป็นคนรักของผม ผมยอมทุกอย่างแล้ว พี่จะโกรธ จะเกลียดผมไม่ว่า ขอแค่พี่ฟื้นขึ้นมาก็พอ ฟื้นขึ้นมาดูผู้ชายเลวๆอย่างผม”
คิบอมพรั่งพรูความในใจออกมาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลรินลงบนฝ่ามือของพี่ชาย ที่นอนหลับอยู่ในห้วงนิทราที่ไม่รู้เลยว่าน้องชายคนนี้ความทรงจำกลับคืนมาแล้วและเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากแค่ไหน
ทุกคนที่เห็นภาพตรงหน้าถึงกับร้องไห้ตามและหดหู่กับภาพคนรักทั้งสองที่ต้องมาเจอเรื่องราวที่เจ็บปวดและเสียใจ ที่ไม่อาจรู่เลยว่าคนที่หลับใหลอยู่ในห้วงนิทราจะตื่นขึ้นมาหรือไม่ ถ้าตานขึ้นมาแล้วยังจะเป็นลีดงเฮคนเดิมหรือไม่
คิบอมยังคงอยู่เฝ้าพี่ชาย ที่ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับำปหมดแล้ว ที่คิบอมกุมมือของดงเฮเอาไว้ตลอดกับความเสียใจที่ตัวเองทำให้พี่ชายที่ตัวเองรักต้องเจ็บปวดและเสียใจมากขนาดนี้
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมก็จะอยู่กับพี่ ผมจะยอมรับสิ่งที่ผมทำไว้กับพี่ ขอแค่พร่ฟื้นมาหาผมก็พอแล้ว”
คิบอมฟุบหน้าลงกับมือเรียวที่ยังคงนอนอยู่ในห้วงนิทราที่ไม่อาจรับรู้ความเจ็บปวดของน้องชายได้เลย เค้าจะรู้มั๊ยว่าน้องชายคนนี้รู้สึกผิดและเจ็บปวดมากแค่ไหนกับสิ่งที่เค้าทำไว้ให้พี่ชายคนนี้
ดงเฮที่ยังหลับอยู่ในห้วงนิทราที่ได้ฝันว่าตัวเองได้อยู่ในดินแดนของดอกไม้ที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิด ที่ดูสวยงามเหลือเกิน ที่มีชิงช้าแกว่งไปแกว่งมาใต้ต้นไม้ที่มีชายหนุ่มยืนรออยู่ที่ใต้ต้นไม้ ที่ยืนกวักมือมือเรียกให้เค้าเดินเข้าไป เมื่อดงเฮเห็นว่าชายหนุ่มที่เรียกนั้นเป็นคิบอมจึงวิ่งเข้าไปหา แต่พอวิ่งเข้าไปใกล้คิบอมก็จูงมือหญิงสาวออกไป ทำให้ดงเฮตะโกนเรียกคิบอมออกมาอย่างเสียใจ
“คิบอม คิบอมอย่าทิ้งพี่ไป อย่าทิ้งพี่ไปแบบนี้”
“ดงเฮ”เสียงเรียกทำให้ดงเฮต้องหันกลับมามอง
“แม่”ดงเฮวิ่งเข้ามากอดมารดา “คิบอมทิ้งผมไปแล้ว คิบอมไม่รักผมแล้ว”
“ไม่มีใครทิ้งลูกทั้งนั้น ตอนนี้ทุกคนรอลูกอยู่ รอให้ลูกกลับไปหา”ลียอนฮีลูบผมของลูกชายที่ยังร้องไห้อยู่ในอ้อมกอด
“ไม่จริง คิบอมไม่ต้องการผมแล้ว เมื่อกี้คิบอมก็เพิ่งทิ้งผมไป คิบอมทิ้งผมไปแล้ว”
“ดงเฮฟังแม่นะ ไม่มีใครทิ้งลูกทั้งนั้น คิบอมยังอยู่กับลูก น้องยังรักลูกอยู่นะ ลูกต้องเชื่อใจน้อง ต้องอยู่เคียงข้างน้องไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ต่อไปนี้ลูกสองคนจะต้องเจอกับความเจ็บปวดกับความรักของลูกสองคน ที่แม่ไม่สามารถจะช่วยลูกสองคนได้เลย”
ลียอนฮีบิกกับลูกชายแล้วค่อยเดินห่างไป ที่ดงเฮได้แต่ร้องเรียกหามารดา
“แม่ แม่”
เสียงที่เพ้อออกมาทำให้คิบอมลุกขึ้นมาดูพี่ชาย เมื่อเห็นพี่ชายรู้สึกตัวแล้วคิบอมจึงกุมมือพี่ชายไว้แน่น ที่ดงเฮค่อยลืมตาขึ้นมาที่มองดูเพดานและหันมามองเสียงที่เรียกตัวเอง
“พี่เป็นอย่างไงมั้ง ผมดีใจจังเลยที่พี่ตื่นขึ้นมาหาผมแล้ว”
คิบอมบอกอย่างดีใจแล้วดึงร่างเล็กเข้ามากอด ที่ดงเฮยังคงนิ่งไม่พูดไม่จาอะไรเลย แววตายังเหม่อลอยมองไปรอบๆห้องที่ไม่ตอบสนองอะไรเลย ดงเฮที่ยังคงนิ่งเงียบและไม่โต้ตอบอะไรทำให้คติบอมใจเสียขึ้นมาและผละจากการกอดพี่ชายแต่ยังก็กุมือของพี่ชายเอาไว้แน่น ที่คิบอมเห็นอาการของพี่ชายแล้วที่นอนเหม่อลอยไม่ตอบสนองอะไรเลย ทำให้ชายหนุ่มถึงกับร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นพี่ชายที่ตัวเองรักต้องเป้นแบบนี้
นี่คือบทลงโทษของผมใช่มั๊ย ที่ผมสมควรที่จะได้รับ
.............................................................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*มาอัพให้แล้วนะจ๊ะ ก็เลือกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว อย่างไงอ่านแล้วก็เม้นด้วยนะจ๊ะ*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น