ลำดับตอนที่ #43
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : Will Not Love 33
ลูกน้องของท่านประธานคิมที่เดินป้วนเปี้ยวอยู่หน้าบ้านของสามพี่น้องที่ทั้งสามคนถูกส่งมาให้จับตัวคุณชายทั้งสองของตระกลูคิมกลับไปยังคฤหาสน์ตระกลูคิม
สองพี่น้องที่เป็นเป้าหมายของงานนี้ก็ยังคงนอนกอดกันอยู่บนห้องที่ยังไม่รู้ถึงชะตาของตัวเองที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ ที่มีแต่ฮาเจเพียงคนเดียวที่ยังคงเฝ้าดูคนของคิมซังวูด้วยความหวาดหวั่นและนึกเป็นห่วงน้องชายทั้งสองกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้าผู้เป็นบิดาของน้องชายทั้งสองล่วงรู้ความจริงว่าลูกชายเกิดรักกันเองนั้น ความรักของคนทั้งคู่นั้นคงต้องถึงจุดจบ
“พี่จะช่วยเราสองคนอย่างไงดี”ชายหนุ่มพึงพำกับตัวเองกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับน้องชายทั้งสอง
คิบอมและดงเฮที่เดินลงมาจากบนห้องที่เห็นพี่ชายยืนเครียดอยู่ก็หันมามองหน้ากันและเดินเข้ามาหาพี่ชาย
“พี่ฮาเจคิดอะไรอยู่ฮ่ะ”
“พี่แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย แล้วนี้เราสองคนหิวยัง”ฮาเจขยี้หัวเจ้าปลาน้อย ที่เจ้าปลาตัวน้อยเอามือลูบหน้าท้อง
“ผมหิวแล้วและก็หิวมากๆด้วย”
“งั้นพี่ว่าเราห็ไปทานข้าวกันดีกว่า พี่เตรียมของโปรดของเราไว้ให้ด้วยนะ”
ฮาเจโอบไหล่น้องชายทั้งสองมาที่โต๊ะ ที่ทั้งคิบอมและดงเฮหันมายิ้มให้กันที่พี่ชายที่แสนดีของเขาทั้งสองกลับมาเป็นเหมื่อนเดิม กลับมาเป็นพี่ชายที่แสนดีของพวกเขาตลอดไป
ดงเฮที่ต้องนอนอยู่กับบ้านตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลก็นึกเบื่อและอยากออกไปมหาลัยกับคิบอม ที่วันนี้คิบอมมีซ้อมบาสที่จะเตรียมแข่งกับมหาลัยอื่น ทำให้ดงเฮออดอ้อนออเซาะน้องชายที่จะขอตามไปด้วย เมื่อดงเฮออดอ้อนออเซาะขนาดนี้มีหรือที่คิบอมจะไม่ใจอ่อนให้พี่ชายสุดที่น่ารักตามไปด้วย ก็เล่นทั้งหอมแก้ท จูบและยังจะมาอาบน้ำให้อีกเป็นใครที่ไหนก็ต้องใจอ่อนให้กับความช่างอ้อน?ของคนน่ารักในครั้งนี้
ดงเฮที่ตามคิบอมคิบอมมามหาลัยด้วย ที่ดงเฮก็ได้แค่เดินจับมือกับน้องชายเท่านั้น ทั้งที่คิบอมอยากที่จะทำมากกว่านี้แต่ดงเฮก็ให้เหตุผลที่ทำให้คิบอมยอมแค่จับมือได้คือกลัวคนของพ่อมาเห็นเข้า ทำให้คิบอมยอมจำนนต่อเหตุผลของพี่ชาย
“นี่กลัวน้องชายจะหายหรือไงถึงได้เดินจับมือกันแน่นขนาดนี้”ฮยอกเอ่ยแซวออกมาเมื่อเห็นสองพี่น้องเดินเข้ามาที่ดงเฮได้แต่ยิ้ม
“พี่ดงเฮเค้าไม่กลัวผมหายหรอกพี่ฮยอก แต่พี่เค้ากลัวผู้หญิงมาจีบผมล่ะซิ”
“ใครกันแน่ที่ต้องกลัว พี่ว่าเราจะต้องกลัวซะมากกว่า จริงมั๊ยคยู”ดงเฮหันมาออเซาะคยูฮยอนทำให้ฮยอกหน้ามุ้ยใส่เพื่อนตัวเองและแฟนตัวเองอีก
“ไก่หึงเป็นด้วยหรอ ไม่รู้นะนี่ว่าไก่ก็หึงเป็นกับเค้าด้วย”ดงเฮแหย่ไม่เลิก
“ชั้นว่าไม่ใช่แค่ไก่อย่างเดียวล่ะมั้ง ปลาบู่ของแกก็คงจะหึงเหมื่อนกัน แหละท่าทางจะหนักด้วย”ฮยอกสวนกลับ ทำให้ดงเฮหันขวับไปที่คิบอมทันที ที่ยืนกอดอกหน้าบึ้งอยู่
“ทั้งหึงและงอนด้วย”
คิบอมพูดจบก็เชิดหน้าใส่พี่ชายแล้วเดินออกจากกลุ่มไป ทำให้ดงเฮต้องรีบตามออกไปง้อก่อนที่เจ้าปลาบู่จะงอนไปมากกว่านี้ ที่เพื่อนทั้งสองต่างยิ้มให้กับคู่พี่น้องคู่นี้ ที่คยูฮยอนหันมายิ้มให้กับฮยอก ที่ฮยอกเชิดหน้าใส่อย่างงอนๆทำให้คยูฮยอนอดที่จะยิ้มไม่ได้ที่คนรักนั้นออกอาการหึงหวงได้ชัด
ดงเฮนั่งดูคิบอมซ้อมอยู่ข่างสนาม ที่วันนี้คิบอมตั้งใจเล่นเป็นพพิเศษ ที่มีคนรักมานั่งเป็นกำลังใจอยู่ข้างสนาม พอคิบอมหันมาร่างเล็กก็ยิ้มหวานไปให้ที่ชายหนุ่มเอาหัวแม่มือมาจุ๊ฟที่ปากแล้วส่งไปให้พี่ชายสุดที่น่ารักที่นั่งบิดผ้าเช็ดหน้าอย่างเขินอายแต่ไม่วายส่งกลับไปให้น้องชายเหมื่อนกัน
ลูกน้องของคิมซังวูที่ถูกสั่งมาให้จับตัวคุณชายทั้งสองที่ยืนมองดูจากหน้าโรงยิม ที่ทั้งสองยืนปรึกษากันอยู่
“แล้วจะจับคุณชายไปอย่างไงว่ะนี้ คุณชายเล็กร้ายยิ่งกว่าท่านประธานซะอีก”ลูกน้องอีกคนบ่นออกมาเมื่อนึกถึงความร้ายกาจของลูกชายคนเล็กของตระกลูคิมที่เคยเจอมา
“ถ้าแกไม่จับคุณชาย แกก็ต้องตายเหมื่อนกัน”อีกคนเสริมขึ้น ที่ทั้งอสงมองหน้ากันอย่างหนักใจ
“จับก็ตายไม่จับก็ตาย เป็นไงเป็นกันว่ะ”
“แกมีวิธีแล้วหรือไง”
“มีแล้วกัน”
ลูกน้องอีกคนพูดขึ้นแล้วหันไปมองคุณชายทั้งสองที่นั้งอยู่ในสนาม ที่ทั้งสองนั่งเช็ดหน้าและหวานกันอยู่ในสนามสองคน
หลังจากซ้อมเสร็จสองพี่น้องตระกลูปลาก็เดินออกมาจากโรงยิมที่เพื่อนทั้งหมดและโค้ชได้พากันกลับไปหมดแล้วที่เหลือแค่เขาทั้งสอง ที่ไม่ทันที่ทั้งสองจะเดินออกจากโรงยิม ประตูโรงยิมก็ถูกปิดและมาพร้อมด้วยควันที่เข้ามาข้างในที่ทั้งคิบอมและดงเฮสูดเข้าไปเต็มที ที่ไม่นานร่างของทั้งสองก็ร่วงลงกับพื้นที่สลบไปไม่ได้สติ
ลูกน้องทั้งสองที่พาร่างของคุณชายทั้งสองมายังบ้านตระกลูคิม ที่คิมซังวูยืนรออยู่แล้วและเมื่อเห็นร่างของลูกชายความเจ็บปวดรวดร้าวที่อยู่ในอกที่รู้ว่าลูกชายทั้งสองเกิดรักกันเองแทบทะลักออกมาและทำให้เค้านั้นต้องใจร้ายและโหดร้ายกับลูกชายทั้งสอง และด้วยความที่มีทิฐิอยู่ในตัวทำให้เค้าต้องโหดร้ายกับลูกชายและมันจะเป็นไปได้อย่างไงที่พี่น้องนั้นรักกันเอง มันเป็นเรื่องอัปยศอดสูที่สุดของตระกลู
ชั้นไม่มีทางให้ความรักวิปริตผิดเพศของพวกแกมาทำร้ายชั้นและแกสองคนได้!!
“เอาไปขังที่ห้องใต้ดิน แล้วจับมันสองคนแยกออกจากกัน”
“ครับท่าน”ลูกน้องโค้งแล้วพาร่างของคุณชายไปขังที่ห้องใต้ดิน
“ท่านมันจะไม่มากไปหรือครับ”ซอกวานเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“มันยังน้อยไปสำหรับมันสองคน”
“แต่คุณชายทั้งสองเป็นลูกชายท่านนะครับ”
“ก็ชั้นเห็นมันเป็นลูกล่ะซิ ชั้นถึงต้องทำแบบนี้....แล้วบอกทุกคนด้วยห้ามให้ใครไปช่วยเหลือไอ้ลูกทรพีนั้นด้วย”คิมซังวูบอกอย่างเด็ดเดี่ยวและเดินออกไป ที่ซอกวานและพ่อบ้านที่ยืนอยู่ต่างก็พากันเป็นห่วงคุณชายทั้งสอง ที่ทั้งสองได้แต่ภาวนาอย่าให้เจ้านายของตัวเองทำอะไรไปมากกว่านี้
“คุณผู้หญิง คุณช่วยคุ้มครองคุณชายทั้งสองด้วยนะครับ อย่าให้เกิดศึกสายเลือดเลยนะครับ”พ่อบ้านหันไปมองรูปครอบครัวของเจ้านายที่อยู่กันพร้อมหน้า
คิบอมและดงเฮที่ถูกขังไว้ในห้องที่ทั้งสองถูกขังแยกกัน ที่ห้องของทั้งสองนั้นไม่แตกต่างจากคุกที่ทั้งมืดมิด มีแต่ปูนหลายรอบที่มีแสงโผล่มาน้อยนิด
คิบอมที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ที่ชายหนุ่มมองรอบๆห้องที่เห็นสภาพห้องทำให้เขากำหมัดแน่น แววตาอันโหดร้ายที่ฉายออกมาเมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
“ฟื้นแล้วหรอไอ้ลูกชั่ว!!”น้ำเสียงที่ดุดันแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดกับสิ่งที่ลูกชายกระทำอยู่
“ผมไม่ใช่ลูกคุณและก็ไม่มีทางเป็นลูกคุณด้วย”
“นี่แก!!”คิมซังวูบอกอย่างโมโห
“คุณเอาพี่ดงเฮไว้ไหน”
“ดงเฮอยู่ในที่ๆชั้นอยากให้อยู่ ถ้าแกอยากเจอพี่แก แกก็ต้องตามที่ชั้นสั่ง”
“คุณต้องการอะไร”
“แกสองคนต้องกลับมาอยู่ที่นี้ แล้วก้เลิกกับไอ้ความรักบ้าๆของพวกแกเสียที ไอ้ความรักวิปริตผิดเพศของพวกแก”
“ผมไม่เลิก ผมไม่มีทางเลิกรักกับพี่ดงเฮเด็ดขาด!!!”เค้าคำรามลั่น
“งั้นแกก็อย่าหาว่าชั้นใจร้ายกับแกแล้วกัน”
“คุณก็ใจร้ายกับผมมาตลอดแล้วนี้”คิมซังวูที่กำลังจะเดินออกไปต้องชะงัก “คุณคิดฆ่าได้แม้แต่ลูกในไส้ของคุณเอง คุณอย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณคิดฆ่าพี่ฮาเจต้องแต่พี่ฮาเจอยู่ในท้องของน้านาฮี คุณรู้ว่าพี่ฮาเจเป็นลูกของคุณที่คุณเข้าไปข่มขืนน้าของผม คุณเลยคิดฆ่าพี่ฮาเจเพราะคุณไม่อยากให้พี่ฮาเจต้องเกิดมาเป็นมารความสุขของคุณ”
“คิบอมนี่แก”ท่านประธานคิมพูดเสียงสั่นเครือ
“ผมรู้มาโดยตลอด ที่แม่ต้องหย่ากับคุณเพราะทนความโหดร้ายของคุณไม่ได้ ทนไม่ได้ที่คุณทำให้น้าฮีต้องตาย ทนไม่ได้กับความชั่วของคุณ ความชั่วที่คุณได้ทำไว้กับพวกผมสามคน”คิบอมบอกอย่างสุดกลั้น
“ที่พ่อทำไปก็เพื่อลูกนะ”
“คุณไม่ได้ทำไปเพราะผมกับพี่ดงเฮ แต่คุณทำทำไปเพื่อตัวเองและต่อไปนี้ผมก็ไม่มีทางที่จะยอมแพ้คุณและให้คุณมาทำร้ายความรักของผมสองคนเด็ดขาด!!”
ความโมโหกระตุกเข้าเส้นประสานของคิมซังวู เมื่อเห็นลูกชายยังคงดื่อดึงและกล้าดีกับตัวเอง ไอ้ความรักวิปริตของพวกแกมันไม่มีทางเป็นไปได้
“งั้นกก้คิดหาทางออกไปจากที่นี้ให้ได้ก่อนแล้วกัน ชั้นจะขังแกไว้ที่นี้ ชั้นจะไม่มีทางให้แกไปสร้างความสร้างควาทอัปปีย์ให้กับวงศ์ตระกลูของชั้นอีก”คิมซังวูบอกอย่างแงกร้าวแล้วเดินออกไปจากห้องที่มีลูกน้องเดินตามออกไป
“โว๊ย.....”คิบอมตะโกนลั่นด้วยความบ้าคลั่งและโกรธแค้นผู้เป็นบิดา
...................................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*มาอัพให้แล้วนะนะจ๊ะ ความเศร้าของพี่น้องตระกลูปลาก็เข้ามาถึงแล้ว คิมคิกับลีด๊องจะเป็นอย่างไงติดตามต่อไป ครึ่งหลังต่อไปนี้จะอยู่ในโหมดเศร้าแล้วนะทุกคน*
*อย่าว่าไรเตอร์ใจร้ายเลยนะ ความรักที่ผิดก็ต้องเจ็บปวดกับมัน ไม่มีทางที่จะหลีกหนีมันได้*
*อ่านแล้วเม้นกันด้วยนะ ต่อไปนี้ไรเตอร์จะอัพเรื่องนี้ให้จบก่อน เรื่องอื่นจะอัพหลังเรื่องนี้จบนะจ๊ะ*
*การอัพของไรเตอร์จะเป็นอาทิตย์ล่ะครั้ง จะเป็นเสาร์หรืออาทิตย์เท่านั้น เพราะตอนนี้ไรเตอร์ต้องทำงานทุกวันและอีกอย่างคอมไรเตอร์พังก็เลยต้องมาอัพที่ร้านนะ หวังว่ารีดเดอร์จะเข้าใจนะค่ะ ซึ่งเรื่องนี้จะมีสี่สิบกว่าตอนก็ใกล้จะจบแล้ว อย่างไงช่วยเม้นกันด้วยนะ*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น