ลำดับตอนที่ #42
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : Will Not Love 32
ดงเฮที่ฟื้นขึ้นมาที่เห็นคิบอมหลับอยู่ข้างเตียงที่ยังคงกุมมือของตัวเองเอาไว้แน่น ทำไห้ดงเฮระบายยิ้มออกมาที่ยังเห็นน้องชายอยู่เคียงข้างเสมอ
“ตื่นแล้วหรอฮ่ะ”คิบอมที่ตื่นขึ้นมาเห็นพี่ชายนั่งยิ้มอยู่บนเตียง
“พี่ฮาเจล่ะ”น้ำเสียงเศร้าๆเอ่ยถามทำให้คิบอมต้องกุมมือพี่ชายเอาไว้
“พี่ฮาเจเพิ่งกลับไปฮ่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ฮาเจจะมารับพี่กลับบ้านฮ่ะ พี่ไม่ต้องคิดมากแล้วรู้มั๊ย”
“แต่พี่ฮาเจ......”ไม่ทันที่ดงเฮจะพูดจบคิบอมก็กดจูบลงบนปาก เป็นจังหวะที่ชินดง คยูฮยอน ฮยอก แทจินและคังโจเดินเข้ามาในห้องพอดี
“รักษากันแบบนี้ คนป่วยก็หายเป็นปริบทิ้งเลย”ฮยอกเอ่ยแซวออกมา ทำให้ดงเฮนั่งก้มหน้าอย่างเขินอาย แม้แต่คิบอมเองก็ยังเขินตามพี่ชายไปอีกคน
“พวกแกสองคนไม่ต้องมาทำเขินอายเลย แต่ก่อนทำเป็นปิดบังกันดีนัก”ชินดงอดที่จะแหน็บไม่ได้
“พี่ก็.....ผมก็อายเป็นเหมื่อนกันนะ”
“นี่ขนาดอายนะ ยังนั่งกุมมือกันตลอดเวลาเลย”
“พี่ชินดงอ่ะ...........”ดงเฮบอกอย่างงอแง
“ไม่แซวเราก็ได้ แล้วนี้จะออกจากโรงพยาบาลเมื่อไรล่ะ”
“พรุ่งนี้ฮ่ะ”คิบอมตอบแทน
“งั้นพรุ่งนี้ชั้นไปเยี่ยมแกที่บ้านนะ”
“ได้ซิ พาคยูฮยอนของแกไปด้วยนะ”
“ใครว่าของชั้น ไอ้หมาป่าไม่ใช่ของชั้นักหน่อย”
“สงสัยเมื่อคืนยังทำไมถึงใจ ถึงไม่ยอมรับว่าเป็นเมีย สงสัยคืนนี้จะต้องทกำให้ยอมรับให้ได้”
คยูฮยอนพูดออกมาทำให้ดงเฮกับคิบอมหันมามองหน้าฮยอกทันที ที่ฮยอกได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ
“นี่แกกับคยูตกลงเป็นแฟนกันแล้วใช่มั๊ย” ฮยอกได้แต่พยักหน้า “ชั้นดีใจด้วยนะฮยอก ที่ได้คนดีๆอย่างคยู”
สองเพื่อนซี้กอดกันอยู่ ทำให้คิบอมถึงกับยิ้มออกมาที่เห็นพี่ชายคนเดียวนั้นยิ้มได้และดูมีความสุข ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องพี่ชายก็เอาแต่ซึมเศร้า ร้องไห้มาตลอด แต่วันนี้พี่ชายและคนที่เค้ารักกลับมาเป็นเหมื่อนเดิมแล้ว
ลูน้องของท่านประธานคิมที่เข้ามารายงานความเป็นไปของลูกชายของท่านประธาน ที่คิมซังวูนึกกลัวและหสาดหวั่นกับสิ่งที่เค้ากลัวอยู่นั้นจะเป็นจริงขึ้นมา
“ตอนนี้คุณชายใหญ่อยู่โรงพยาบาลครับท่าน”
“ดงเฮเป็นอะไร”
“คุณชายเกิดอาการเครียดครับท่าน หลังจากที่คุณฮาเจจับได้ว่าคุณชายทั้งสองรักันเองครับท่าน”
“แกว่าอะไรนะ!!!”เค้าคำราม
“คือ.....คุณชายทั้งสองรักกันเองครับท่าน”
ปัง
คิมซังวูตบลงบนโต๊ะด้วยความโมโห เกรี้ยวกราดลูกชายทั้งสองเป็นอย่างมาก ที่ลูกชายทั้งสองเกิดรักกันเอง แววตาที่แข็งกร้าวที่ลุกโชนขึ้นมากกับสิ่งที่ลูกชายทั้งสองทำกันอยู่
“พวกแกออกไป”ผู้ถืออำนาจใหญ่ของตวาดไล่ลูกน้องออกไป
หลังจากที่ลูกน้องออกกันไปหมดแล้ว คิมซังวูเดินมาที่รูปของภรรยา
“นี่คุณกำลังแก้แค้นผมออยู่ใช่มั๊ย คุณจะทำให้ผมต้องเจ็บปวดไปถึงไหนกัน คุณจะทำให้ผมร้ายกับลูกรู้มั๊ย ผมจะไม่มีทางปล่อยให้ลูกทำสิ่งอัปปีย์ต่อไปอีกแล้ว ผจะทำทุกอย่างให้มันถูกต้องและคุณก็ช่วยลูกไม่ได้ด้วย”คิมซังวูบอกอย่างเจ็บชากับรูปภรรยา
เมื่อคนป่วยที่แสนจะน่ารักและขี้อ้อนอาการดีขึ้น แพทย์จึงอนุญาตให้กลับบ้านได้ ที่วันนี้มีคิบอมมารับและคนๆหนึ่งที่ดงเฮอยากให้มารับที่สุด ที่ดงเฮเห็นแล้วถึงกับโผกอดด้วยความดีใจที่เห็นพี่ชายมารับ
“ผดีใจจังเลยที่พี่มารับผม”
“น้องชายพี่ทั้งคน พี่ก็ต้องมารับซิ ไม่ปล่อยให้นอนโรงพยาบาลหรอก”
“ผมรักพี่ที่สุดเลย”
“ไม่ต้องมาปากหวานกับพี่เลย เดี๋ยวคนแถวนี้จะงอนเอาได้”
“อยากงอนก็งอนไปซิ ขอแค่พี่ฮาเจคนเดิมของผมคนเดิมกลับมาก็ดีมากแล้วฮ่ะพี่”
ดงเฮหันไปแลบลิ้นใส่คิบอม ที่คิบอมก็หน้าบึ้งใส่มั้ง ฮาเจถึงกับส่ายหน้ากับความกวนของน้องชาย
“อยากจะงอนหรือจะง้อกัน ไปเคลียร์กันที่บ้านกันดีกว่า”
“ผมไม่ง้อเจ้าปลาบู่อยู่แล้ว”
ดงเฮพูดจบก็เชิดหน้าใส่คิบอมแล้วเดินควงพี่ชายออกไป ที่คิบอมไม่โกรธหรืองอนอะไรมีแต่ยิ้มออกมาที่เห็นพี่ชายหน้าหวานกลับมาเป็นเหมื่อนเดิมและฮาเจยังยอมรับและเข้าใจความรักของเค้าทั้งสองอีกด้วย ที่วันนี้พี่ชายของเค้าทั้งสองกลับมาเป็นเหมื่อนเดิม
เมื่อกลับมาถึงบ้านาฮาเจให้น้องชายขึ้นไปพักผ่อนก่อน แต่ดงเฮก็ยังออดอ้อนพี่ชายตลอด ทำให้คิบอมนั้นเริ่มหมั่นไส้ปนกับหวงพี่ชายหน้าหวาน
“พี่ฮาเจต้องสัญญากับผมนะ ว่าพี่จะไม่โกรธและจะไม่เฉยชากับผมอีก”
“พี่สัญญา”
“ผมรักพี่ที่สุดเลย”ดงเฮสวมกอดพี่ชายอีกรอบ ทำให้คิบอมเริ่มงอนขึ้นมา
“กอดแต่พี่ฮาเจ แล้วผมล่ะ ผมสามีพี่นะ”
สามีคำนี้มันทำให้ฮาเจสะอึกขึ้นมา ถึงเค้าจะทำใจยอมรับและยอมให้น้องสองคนรัก แต่เค้าก็ยังทำใจไม่ได้ที่จะได้ยินคำนี้จากน้องชายทั้งสอง ที่เค้าทำใจยอมรับมห้น้องชายทั้งสองรักกันเพราะอดที่จะสงสารน้องไม่ได้ที่ต้องมาเสียใจและเจ็บปวดกับความรักในท่ามกลางคำว่าผิด ถึงเค้าจะรู้ว่ามันผิด แต่เค้าก็รักน้องชายทั้งสองมาก อะไรที่ทำให้น้องชายทั้งสองมีความสุขพี่ชายคนนี้ก็จะทำ
“อย่าคิดว่าพี่ยอมให้เราสองคนรักกันแล้ว จะมาจู้จี้ต่อหน้าพี่ได้นะหรือจะมาพูดจาแบบนี้ต่อหน้าพี่”
“ฮ่ะพี่”คิบอมพูดเสียงอ่อย
“คิบอมเราพาพี่เราขึ้นไปบนห้องก่อน เดี๋ยวพี่เตรียมของว่างไว้ให้ทาน”
“ฮ่ะ”
คิบอมรับคำแล้วเดินประคองพี่ชายหน้าหวานขึ้นไปบนห้อง ที่ดงเฮก็ยอมให้น้องชายเจ้าตัวดีประคองขึ้นไป ที่ฮาเจได้แต่มองตามความรักของน้องชายทั้งสอง
คิบอมพาดงเฮขึ้นมาบนห้องที่พามานอนบนเตียง ที่คิบอมจัดการห่มผ้าให้พี่ชายเรียบร้อยที่ดงเฮนอนยิ้มพิมพ์ใจ ที่คิบอมนั่งลงข้างๆแล้วลูบผมของดงเฮ
“พี่นอนก่อนนะ เดี๋ยวผมลงไปช่วยพี่ฮาเจ”
“คิบอมนอนกอดพี่ได้มั๊ย พี่อยากให้เรานอนกอดพี่”ดงเฮทำเสียงหวาน
“ทำไมวันนี้ยาหยีของผมอ้อนจังเลย มีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีซักหน่อย พี่แค่อยากนอนกอดเราก้แค่นั้น”
คิบอมยิ้มเล็กน้อยแล้วเอนตัวลงนอนข้างๆพี่ชายที่นอนยิ้มหวาน ที่คิบอมเหยียดแขนออกและช้อนศรีษะเล็กให้มานอนทับบนแขน ที่ดงเฮขยับมานอนๆใกล้ที่แขนเรียวพาดกอดไว้ที่เอวของคิบอม ที่คิบอมดึงร่างเล็กเข้ามากอดให้แนบชิด สองร่างที่นอนกอดกันอยู่ที่ฮาเจแอบดูอยู่ข้างนอกถึงกับยิ้มออกมากับความรักของน้องชายทั้งสอง ถ้ามันจะผิดความที่ผิดแต่มันก็ทำให้คนสองคนนั้นมีความสุขกับมันได้
“ความรักของเราสองคนมันคงไม่จบลงเท่านนี้หรอกนะ”
ฮาเจพึงพำกับตัวเองเมื่อนึกถึงใครอีกคนถ้ารู้เรื่องนี้ความรักของน้องชายทั้งสองคนต้องจบ
คิมซังวูออกมาจากห้องด้วยท่าทางเกรงขามน่ากลัวอย่างราชสีห์ แววตาที่โหดร้ายและดุดันทำให้ลูกน้องต่างรู้ถึงอันตรายและการแตกหักของครอบครัวตระกลูคิมที่จะเกิดขึ้นอีกในไม่ช้า
“พวกแกไปจับตัวไอ้ลูกชั่วมาให้ได้ ไม่ว่าวิธีไหนก็ตาม พวกแกต้องจับตัวมันให้ได้”ผู้ถืออำนาจใหญ่บอกอย่างดุดัน ที่ลูกต่างแยกย้ายทำตามที่ถูกสั่งที่เหลือแต่พ่อบ้าน
“ท่านครับ มันจะไม่เกินไปหรอครับท่าน”
“มันยังน้อยไปสำหรับไอ้ลูกอกตัญญูอย่างมันสองคน ที่มันสองคนคอยสร้างความอัปปีย์ให้กับตระกลูชั้น ชั้นจะไม่ยอมให้มันออกไปทำความอัปปีย์อีกต่อไปอีกแล้ว”
ผู้ทรงอำนาจในตระกลูคิมบอกอย่างดุดันและเด็ดเดี่ยวกับสิ่งที่เค้าต้องจัดการกับลูกชายทั้งสองกับความรักที่วิปริตผิดเพศที่เกิดขึ้น
...............................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*ตอนนี้ความรักของคิมคิกับลีด๊องพี่ฮาเจก็รับได้แล้ว ต้อนรับวันแห่งความรัก*
*แต่อีกไม่นานความรักของคิมคิกับลีด๊องต้องเจออุปสรรคครั้งใหญ่แล้ว ติดตามตอนหน้านะจ๊ะ*
*อ่านแล้วอย่างลืมเม้นด้วยนะจ๊ะ*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น