ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Time Of Love เวลาแห่งรัก 7
ถึงวันที่ดงเฮจะต้องไปเกาะชองชานโดกับแทมินเพื่อไปรอคิบอมตามที่ได้สัญญากันเอาไว้
“ดงเฮน้าขอให้เราได้เจอกับคิบอมนะ น้าคิดว่าปีนี้คิบอมต้องกลับมาหาเรา”
“ครับ น้าแจจุง”
“แทมินเราดูแลพี่ให้ดีๆนะและอย่าซนให้เกิดเรื่องนะ”
“ครับแม่”แทมินรับคำแล้วยูริก็หันไปหาดงเฮ
“ดงเฮไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแม่ก็รักลูกเสมอ”
ยูริบอกกับดงเฮ ดงเฮจึงยิ้มให้กับแม่อย่างเข้าใจความรู้สึกของแม่ดี
“ไป ไปได้แล้ว เดี๋ยวไปถึงที่โน้นมืด”
แจจุงบอกออกมาและดันหลานสองคนขึ้นรถ “น้าขอให้เที่ยวให้สนุกนะทุกคน”
แจจุงบอกออกมาและถเริ่มเคลื่อนออกไปยูริกับแจจุงที่ยืนมองรถที่แล่นออกไปก็ยิ้มให้กันที่เห็นดงเฮยิ้มได้ ยุนโฮจึงเอ่ยขึ้น
“ถ้าสภาพจิตใจของดงเฮดีและเป็นอย่างนี้ก้จะทำให้อาการของดงเฮดีขึ้นนะครับไม่แย่ลงกว่าเดิมและถ้าดงเฮมีกำลังใจที่ดีก็จะทำให้ดงเฮมีแรงที่จะสู้กับโลกนี่ได้”
สิ่งที่ยุนโฮบอกมาทำให้ยูริกับแจจุงสบายใจมากขึ้นกว่าเดิม
คิบอมที่มามหาลัยวิทยาลัยและเจอเรียวอุคกับซองมินนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินสองคนซึ่งไม่เห็นดงเฮอยู่ด้วยจึงสงสัยว่าดงเฮเป็นอะไรไป
“ดีครับอาจารย์”
“ดีครับ ซองมิน เรียวอุค”
“อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าครับ”
ซองมินถามออกมาเมื่อเห็นคิบอมมาที่โต๊ะ
“คือผมจะถามถึงดงเฮ ดงเฮไม่มาเรียนหรอ”
“ดงเฮลาครับอาจารย์เห็นบอกว่าจะกลับไปบ้านที่เกาะชองชานโดครับ กลับมาอีกทีหลังวันคริสต์มาสครับ อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าครับ”
เรียวอุคบอกออกมาทำให้คิบอมเข้าใจทุกอย่าง
“งั้นเธอสองคนไปบอกเพื่อนๆด้วยนะว่าวันนี้อาจารย์ยกคลาสเรียน ให้มาเรียนคลาสหน้าเลย”
“แล้วอาจารย์จะไปไหนครับ”ซองมินถามอย่างสงสัย
“อาจารย์จะไปทำตามสัญญาที่อาจารย์ให้สัญญากับใครบ้างคนไว้ พวกเธออย่าลืมบอกเพื่อนๆด้วยแล้วกัน อาจารย์ไปก่อนแล้วกัน”
คิบอมบอกออกมาและเดินออกไปทันทีทำให้ซองมินกับเรียวอุคมองตามอย่างงง
ดงเฮที่มาถึงที่บ้านที่ตัวเองเคยอยู่ตั้งแต่เด็กๆและหันไปมองบ้านคิบอมที่มีคนมาอยู่ที่แม่ของคิบอมขายไปตั้งแต่ย้ายไปอยู่อเมริกา แต่บ้านของดงเฮที่ตอนแรกยูริจะขายแต่ดงเฮขอไว้ไม่ให้ขายบ้นหลังนี้ ดงเฮที่ถือกระเป๋าเข้ามาในบ้านและวางลงกับพื้นและเตรียมตัวที่จะไปสวนดอกไม้ แทมินเห้นพี่ชายจะออกไปข้างนอกจึงห้ามไว้ก่อน
“พี่ดงเฮ ผมว่าพี่พักผ่อนก่อนดีกว่านะครับ แล้วพรุ่งนี้พี่ค่อยไปนะครับ พรุ่งนี้ก้วันคริสต์มาสแล้ว”
“ก้ได้แทมิน งั้นพี่ขึ้นไปข้างบนก่อนแล้วกัน”
ดงเฮบอกออกมาและเดินถือกระเป๋าขึ้นไปบนห้องที่เป็นห้องของตัวเองที่ทุกอย่างยังเป็นเหมื่อนไม่เคยเปลี่ยน
ทางด้านคิบอมที่ขับรถมาถึงที่สวนดอกไม้แต่ก็เวลาเย็นมากแล้ว และคิบอมก็เดินลงมาจากรถและมองดูสวนดอกไม้ที่ยังเหมื่อนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิมและภาพในตอนเด็กที่เกิดกับดงเฮกับตัวเองก็ปรากฎในความทรงจำที่ไม่เคยลืม
“คิบอมดูดอกไม้ดอกนี้ซิสวยจังเลย”
“เดี๋ยวคิบอมเด็ดให้นะ”คิบอมทำท่าจะเด็ดดงเฮจึงต้องตีมือคิบอมไว้ก่อน
“คิบอมถ้าเด็ดมัน ดอกไม้มันก็ไม่สวยเหมื่อนเดิมซิ แล้วก้จะไม่มีดอกไม้สวยให้เค้าดู ปล่อยให้มันอยู่กับต้นมันไปเถอะ ถ้ามันยังอยู่กับต้นก็จะมีผีเสื้อมาเกาะมันเค้าจะได้ดูผีเสื้อด้วย”
คิบอมที่ยืนนึกถึงภาพตอนเด็กๆก็ทำให้เค้ายิ้มออกมาและยิ่งเห็นภาพเด็กชายสองคนวิ่งไล่ตีกันก็ทำให้นึกถึงตอนที่เค้าแกล้งดงเฮจนทำให้ดงเฮงอน
“คิบอมใจร้าย คิบอมแกล้งเค้า เค้าไม่เล่นกับคิบอมแล้ว”
“กลัวหรอ แบร่”
“แกล้งเค้าใช่ไหม นี่แนะ”
ดงเฮบอกออกมาและไล่ตีคิบอมที่วิ่งหนีอยู่ คิบอมที่มอยภาพเด็กทั้งสองที่เล่นหยอกล้อกันก็นึกถึงภาพของตัวเองกับดงเฮ คิบอมที่เดินมาเรื่อยๆจนมาถึงต้นไม้ที่ดงเฮบอกไว้ว่าเป็นต้นไม้ของทั้งสอง คิบอมจึงเดินมาที่ต้นไม้และอ่านข้อความที่ดงเฮเขียนไว้
“เค้ามารอคิบอมอีกปีแล้วนะ เค้ารักคิบอมนะ”
“ปีนี้หนาวมากเลย คิบอมจะหนาวเหมื่อนเค้าไหมนะ เค้าจะรอคิบอมนะ รักคิบอม”
“คิบอมกลับมาไวๆนะ อย่าทิ้งให้เค้าไว้คนเดียว เค้าจะรักคิบอมตลอดไป”
“เค้าไม่เคยลืมคิบอม แต่คิบอมจะลืมเค้าไหม ถ้าคิบอมลืมเค้า เค้าคงจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคิบอม เค้าจะรอคิบอมจนกว่าคิบอมจะกลับมา รักคิบอมที่สุด”
“เค้ามีอย่างหนึ่งที่จะบอกคิบอมว่าเค้ารักคิบอมที่สุด เค้าไม่เคยลืมคิบอมเลย เค้าจะมารอคิบอมคิบอมทุกปี เค้าเชื่อว่าคิบอมจะกลับมาหาเค้าตามสัญญา เค้ารักคิบอม”
ข้อความที่คิบอมได้อ่านที่ดงเฮได้เขียนไว้ทำให้คิบอมรู้ว่าดงเฮยังคงรอเค้าอยู่และมาที่นี้ทุกปีที่ได้สัญญากันไว้ คิบอมจึงหยิบปากกามาขีดเขียนที่ต้นไม้และเดินออกไปและรอที่จะให้ดงเฮมาอ่านเจอในวันพรุ่งนี้
ดงเฮที่แต่งตัวตั้งแต่เช้าเพื่อมาที่สวนดอกไม้วึ่งวันนี้เป้นวันคริสต์มาสที่ได้สัญญากับคิบอมเอาไว้ว่าจะมาเจอที่นี้กันทุกปีถึงในใจของดงเฮนึกกลัวว่าคิบอมอาจจะไม่ได้หาเหมื่อนกับทุกๆปี แต่เค้าก็ยังคงหวังว่าคิบอมจะมาตามสัญญาที่ให้ไว้ เมื่อดงเฮมาถึงสวนดอกไม้และไม่เห็นมีใครมาทำให้ดงเฮใจเสียขึ้นมาแต่ดงเฮยังคงวิ่งไปที่ต้นไม้ที่เป้นของทั้งสองหวังว่าคิบอมจะรออยู่ที่นั้น เมื่อดงเฮมาถึงที่ต้นไม้และได้อ่านข้อความที่คิบอมเขียนไว้เมื่อวานทำให้น้ำตาของดงเฮไหลออกมากับข้อความที่คิบอมเขียนไว้
“ผมกลับมาหาเจ้าหญิงของผมแล้ว เจ้าชายกลับมาตามสัญญาแล้วนะครับ เจ้าชายรักเจ้าหญิงนะครับ”
ดงเฮที่ได้อ่านข้อความของคิบอม ดงเฮรีบวิ่งไปหาคิบอมทันทีและทันทีที่ดงเฮเห็นชายหนุ่มยืนอยู่ริมชายหาด ดงเฮจึงวิ่งเข้ามาสวมกอดจากด้านหลังของจากหนุ่มอย่างคิดถึงสุดใจ
“อือ...อือ.คิบอมกกลับมาหาเค้าแล้ว คิบอมไม่ทิ้งเค้าแล้ว อือ...อือ..”
ดงเฮบอกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ยังคงกอดคิบอมอยู่โดยกลัวว่านี้จะเป้นแค่ความฝันปละกลัวที่คิบอมหายไปจากตัวเองเอง ดงเฮที่ยังร้องไห้และกอดคิบอมไว้แน่นทำให้คิบอมต้องจับมือดงเฮและแออกแล้วหันหน้ามามองดงเฮและเชยคางดงเฮขึ้นมาและเช็ดคราบน้ำตาที่เปื้อนเต็มใบหน้าของดงเฮ
“ไม่ร้องนะครับ เจ้าหญิงของผม”คิบอมบอกออกมาและเช็ดน้ำตาให้ดงเฮ
“คิบอมจะไม่ทิ้งเค้าไปอีกใช่ไหม”
“คิบอมจะอยู่กับดงเฮ คิบอมจะไม่มีวันทิ้งทิ้งดงเฮไปไหนอีก”
“คิบอมสัญญานะ อือ..... อึก.....เค้าไม่อยากห่างคิบอมไปไกลอีก”
ดงเฮบอกมากับเสียงสะอื้น
“คิบอมสัญญาว่าคิบอมคิบอมจะไม่ทิ้งดงเฮไปไหนอีกแล้ว หัวใจของคิบอมจะอยู่ที่ดงเฮคนเดียว”
“เค้ารักคิบอมนะ รักมากที่สุดด้วย”
“คิบอมก็รักดงเฮและจะรักดงเฮจนวันตาย”
คิบอมบอกความในใจทที่อยากจะบอกดงเฮมาตลอด15ปีและดึงดงเฮเข้ามากออดท่ามกลางหิมะแรกของปีที่ตกลงมากับความรักของทั้งสองและเป็นหิมะแรกที่คิบอมและดงเฮได้อยู่ด้วยกันเป็นครั้งแรก ถึงตอนนี้มันจะหนาวเย็นเท่าไรแต่ความรักของทั้งสองก็สร้างความอบอุ่นให้แก่กันและกัน
แทมินที่จัดแต่งต้นคริสต์มาสฆ่าเวลาเพื่อรอที่ดงเฮจะกลับมาจากสวนดอกไม้ เมื่อแทมินได้ยินเสียงรถที่จอดหน้าบ้านแทมินจึงเดินออกไปดูและเห้นพี่ชายเดินจับมือกับชายหนุ่มอีกคนทำให้แทมินรู้ได้เลยว่าชายหนุ่มคนนั้นคือคิบอมจะเป้นใครไปไม่ได้เพราะมีเพียงคนเดียวที่ดงเฮจะยอมให้ถูกเนื้อต้องตัวได้และจะให้คนๆที่ไม่เคยยิ้มและร่าเริงจะกลับมายิ้มร่าเริงได้อีกครั้ง
“พี่ดงเฮกลับมาแล้วหรอครับ”
“จ๊ะ”
ดงเฮตอบออกมาอย่างร่าเริงทำให้แทมินเห็นแล้วยิ้มออกมากลับท่าทีของพี่ชาย คิบอมที่เห็นแทมินก็สงสัยไม่ได้ว่าแทมินคือใครจึงหันส่งสายตาเป็นนเชิงถามดงเฮ
“คิบอมคงยังไม่รู้จักแทมินล่ะซิ แทมินเป็นน้องชายของเค้าเองแต่คนละพ่อ แม่ของเค้าแต่งงานใหม่จึงมีแทมินอีกคน”คิบอมยิ้มให้กับแทมิน แทมินจึงทักทายคิบอมกลับ
“พี่คิบอมหล่ออย่างนี้เอง พี่ดงเฮถึงรักหมดใจเลย ไม่ยอมรักใครเลยนอกจากพี่”
แทมินบอกออกมาทำให้ดงเฮหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา ดงเฮจึงต้องเปลี่ยนเรื่องคุย
“พี่ว่าเราเข้าข้างในกันเถอะ”
ดงเฮพูดจบก็เดินจูงมือคิบอมเข้ามาในบ้านโดยมีแทมินเดินตามหลัง
“เราทำอะไรนี่!”
ดงเฮถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าบ้านถูกตกแต่งเต็มไปหมด
“ผมกำลังแต่งต้นคริสต์มาสอยู่ครับ กะว่าจะจัดวันคริสต์มาสคืนนี้ครับ แต่เกือบจะเสร็จแล้วครับ เหลือเพียงอย่างเดียวครับ...”
“เหลืออะไร”
“เหลือแค่อาหารที่จะทานวันนี้ครับพี่ พอดีผมทำไม่เป็น”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่ทำอาหารเอง”
“พี่ทำเป้นด้วยหรอ!”
แทมินถามด้วยความตกใจที่พึ่งรู้ว่าพี่ชายทำอาหารเป้น
“เดี๋ยวเราก้รู้แทมิน คิบอมอยู่กับแทมินก่อนนะ เดี๋ยวเค้าเข้าไปทำอาหารก่อนนะ”
ดงเฮหันมาบอกคิบอมและเดินเข้าไปในครัว คิบอมจึงเอ่ยแชวดงเฮ
“อย่าทำกระทะไหม้อีกล่ะดงเฮ คิบอมขี้เกียจขัดแล้วนะ”
คิบอมแซวออกมาทำให้คิบอมต้องโดนค้อนวงใหญ่
“ผมดีใจนะครับที่พี่คิบอมกลับมาหาพี่ดงเฮ”
“ทำไมล่ะแทมิน”
“ก็พี่ดงเฮเอาแต่คิดถึงพี่และเก็บตัวอยุ่คนเดียวไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครจนกลายเป้นคนซึมเศร้า ไม่เหมื่อนตอนนี้เลย ผมเห็นพี่ดงเฮตอนนี้แล้วผมจะร้องไห้และทำให้ผมรู้ว่าพี่คิบอมสำคัญกับพี่ดงเอมากแค่ไหนครับ”
แทมินที่บอกออกมาที่น้ำตาจะไหลออกมาที่เห็นพี่ชายมีความสุข
“แทมินไม่ต้องห่วงนะ พี่จะไม่ทำให้พี่ชายของแทมินต้องเป็นอย่างนั้นอีกแล้ว ดงเฮจะเป็นดงเฮที่สดใสร่าเริงและยิ้มได้ตลอดเวลา”
“ครับพี่คิบอม ผมเชื่อพี่ครับว่าพี่ทำได้”
“แต่ตอนนี้แทมินต้องช่วยพี่อย่างหนึ่งนะ”
คิบอมขอความช่วยเหลือจากแทมินที่จะเซอร์ไพซร์ดงเฮ แต่แทมินก็ยังสงสัยว่าคิบอมคิดจะทำอะไร คิบอมจึงให้แทมินเข้ามาใกล้ๆและกระซิบที่ข้างหูทำให้แทมินยิ้มออกมากับแผนการของคิบอม
ดงเฮที่ออกมาจากในครัวและไม่เห็นคิบอมกับแทมินก็สงสัยว่าทั้งคู่หายไปไหนกันและต้องทำให้ดงเฮต้องหัวเราะออกมาเมื่อเห็นแทมินใส่ชุดซานตาลคลอสออกมา
“ข้าคือซานตาคลอสผู้ใจดี ข้าเห็นว่าเจ้ามีความมั่นคงในความรักและมีความอดทนรอคอยคนรักของเจ้ามาตลอดสิบห้าปี ข้าจึงมีของขวัญจะมาให้เจ้า แต่เจ้าต้องสัญญากับข้าก่อนว่าเจ้าจะเก็บของขวัญชิ้นนี้เป้นอย่างดีและจะไม่มีวันทิ้งมันไปไหนและจะอยู่ติดตัวกับเจ้าตลอดเวลา สัญญาได้ไหม”
แทมินบอกออกมาอย่างเสียงคนแก่ ทำให้ดงเฮยิ้มและเล่นตามแทมินไปด้วย
“ลูกสัญญาลูกจะเก้บของขวัญเป็นอย่างดีและไม่มีวันที่จะทิ้งของขวัญชิ้นนี้ ลูกจะรักษามันให้ดีที่สุด”
เมื่อดงเฮบอกจบซานตาคลอสแทมินจึงไปดึงมือของคิบอมที่ผูกโบว์ไว้เรียบร้อยแล้วส่งให้ดงเฮ
“เจ้าสัญญาแล้วนะ งั้นก่อนที่ข้าจะไป เจ้าจงจูบให้ข้าดูก่อน ข้าถึงจะเชื่อว่าเจ้าจะรักของขวัญของข้าจริง”
ซานตาคลอสแทมินบอกออกมาทำให้ดงเฮตีแขนแทมินอย่างอายๆ
“เรานี่ทะเล้นใหญ่แล้วนะ”
“นะดงเฮ เห็นไหมซานตาคลอสก็อยากดู”
“คิบอมก็อีกคน ต่อหน้าน้องนะ”
ดงเฮหันมาดุคิบอม คิบอมเห็นดงเฮเผลอจึงขโมยหอมแก้มทันทีแทมินที่ยืนดูอยู่จึงยิ้มออกมา ทำให้ดงเฮหน้าแดงและเขินขึ้นมาทันที
“ไปทานข้าวกันได้แล้วทั้งซานตาคลอสและเจ้าของขวัญด้วย”
ดงเฮสั่งออกมาและเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารที่เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว
………………………………………………………………………………………….
ไรเตอร์ขอคุย
*อัพจบแล้วอีกตอน คิบอมกับดงเฮเจอกันแล้ว เย้ เย้*
*หวานไหมตอนนี้ ที่ตอนที่แล้วแอบเศร้านิดหน่อย*
*อ่านแล้วเม้นด้วยนะจ๊ะ รึดเดอร์*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น