ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Time Of Love เวลาแห่งรัก 8
หลังจากที่คิบอม ดงเฮและแทมินทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย คิบอมกับดงเฮจึงขึ้นมาบนห้องนอนของดงเฮโดยที่ให้แทมินนอนอีกห้องหนึ่ง คิบอมที่เข้ามาในห้องของดงเฮที่ทุกอย่างยังดูเหมื่อนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ที่นั่งลงบนปลายเตียงอย่างเคยชิน
“ทำไมคิบอมไม่ติดต่อกลับมาหาเค้าเลยล่ะ”
ดงเฮถามออกมา คิบอมจึงตบลงบนตักให้ดงเฮให้มานั่งที่ตักของตัวเอง ดงเฮจึงเดินมานั่งที่ตักของคิบอมโดยมือของคิบอมโอบเอวของดงเฮเอาไว้ มือบางของดงเฮก็โอบคอของคิบอมไว้เช่นกัน
“คิบอมติดต่อดงเฮตลอดเลยนะครับ แต่ดงเฮย้ายไปอยู่ที่อื่นไม่ใช่หรอ คิบอมเลยติดต่อดงเฮไม่ได้”
“เค้าลืมไปเลย”
“ถ้าลืมอย่างนี้ต้องโดนทำโทษนะ”
คิบอมบอกอย่างเจ้าเล่ห์และหอมแก้มของดงเฮทันที
“แต่เค้ายังไม่ทำโทษคิบอมเลยนะ ที่คิบอมไม่ยอมบอกเค้าว่าคิบอมเป้นใครตอนที่อยู่มหาลัย ไม่ยอมบอกความจริงกับเค้า”
ดงเฮบอกออกมาอย่างงอนๆ
“ก็ดงเฮไม่ยอมฟังคิบอมอธิบายเลย คิบอมพยายามที่จะบอกความจริงกับดงเฮ แต่ดงเฮก็เอาแต่วิ่งหนีไม่ยอมฟังอะไรเลยแล้วจะให้คิบอมบอกกับดงเฮได้ไงครับ”
“ก็เค้าตกใจนี้ แล้วคิบอมรู้ได้ไงว่าเป็นเค้า”
“ทำไมคิบอมจะไม่รู้ล่ะ ก็เมื่อดงเฮเอาแต่เพ้อเรียกชื่อคิบอมคนเดียว บอกว่าเค้ารักคิบอมนะ เค้ารอคิบอมนะ”
คิบอมกระซิบลงที่ข้างหูของดงเฮทำให้ดงเฮอายที่ได้ยินคนรักแซวที่ตัวเองเรียกชื่อเค้าตลอดเวลา
“คิบอมอ่ะ”
ดงเฮบอกอย่างเขินอายและตีแขนคนรักอีกที
“อีกอย่างที่คิบอมจำดงเฮได้ก็คือสร้อยข้อมือเส้นนี้ที่ดงเฮใส่ไว้”
“ก็เค้าสัญญากับคิบอมไว้แล้วว่าจะใส่สร้อยเส้นนี้ติดตัวตลอด เค้าไม่เคยลืมสัญญาเลย”
“งั้นดงเฮคงไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับคิบอมอีกอย่างใช่ไหม”
“สัญญาอะไร เค้าจำไม่ได้แล้ว”
ดงเฮแกล้งลืมกับสัญญาอีกอย่างหนึ่งที่ให้ไว้ ทำให้คิบอมยิ้มกับความขี้เล่นของดงเฮ
“ถ้าดงเฮจำไม่ได้ งั้นคิบอมจะตรวจและเช็คดูซิว่าทุกอย่างของดงเฮมีไว้ให้กับคิบอมคนเดียวหรือเปล่า”
สิ้นเสียงคิบอมก็กดลงจูบบนปากอมชมพูของดงเฮ ดงเฮตอบรับการจูบอย่างดี ปากบางเผยอเล็กน้อยเพื่อให้ลิ้นอุ่นของอีกฝ่ายเข้าไปหยอกล้อตวัดรัดเกี่ยวของตัวเองข้างใน ลิ้นทั้งสองที่ที่หยอกล้อกันและไล่ต้อนของกันและกันที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยที่ไม่มีใครยอมใคร ที่อีกคนตรวจความเป็นเจ้าของของอีกคนที่เก็บไว้ให้เค้าเป็นฝ่ายที่ได้รับการจูบของคนนี้คนเดียว
ความรักที่รอคอยมานานแสนนานได้จบลงในวันนี้วันที่ทั้งสองได้เจอกันและมอบความห่วงหา ความคิดถึงให้อีกคนรับทราบในตลอด15ปีที่รอคอย ที่ทั้งสองอยู่ในห้วงของความทุกข์ ความเจ็บที่ต้องทนคิดถึง ทนรออีกคนกลับมาที่ไม่รู้ว่าจะมีที่จะได้เจอกันหรือเปล่า แต่วันนี้ที่มันทำให้คู่รู้แล้วมันจะไม่มีทางที่จะกลับไปเป็นเหมื่อนเดิมอีกแล้ว วันที่ความรักของทั้งคู่จะอยู่ด้วยกันตลอดไป ที่จะไม่มีคำว่าแยกจากกันอีกแล้ว ความรักที่จะเริ่มต้นขึ้นพร้อมกับการจูบครั้งนี้ที่ทั้งสองโหยหามาตลอด15ปีและจะไม่ปล่อยให้หลุดลอยไปไหนอีก การรอคอยที่ทรมานมันคงจบลงแค่นี้ ต่อไปที่จะมีแค่ความรักที่จะมอบให้กันและกัน
“อืม.......”
เสียงประท้วงจากลำคอที่ร้องออกมาเมื่อดงเฮเริ่มรู้ตัวว่าจะขาดอากาศหายใจ คิบอมจึงต้องถอนจูบและเช็ดคราบที่มุมปากให้กับดงเฮ
“คิบอมเช็คหมดแล้วว่าดงเฮยังรักษาสัญญาเอาไว้เป็นอย่างดี ทุกสิ่งทุกอย่างยังเป็นของคิบอมยัง”
“คิบอมอ่ะ”
ดงเฮบอกอย่างเขินอาย
“ดงเฮไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจะได้มานอนกัน”
“คืนนี้เค้าขอนอนกอดคิบอมทั้งคืนเลยนะ”
“ได้ครับเจ้าหญิง ไปอาบน้ำได้แล้วครับ”
คิบอมบอกออกมา ดงเฮจึงหอมแก้มคิบอมและกระโดดลงจากตักคิบอมแล้วเข้าไปในอาบน้ำทันที
เมื่อดงเฮอาบน้ำเสร็จและเดินมานั่งที่หน้ากระจกและเช็ดผมของตัวเอง คิบอมจึงลุกขึ้นจากที่นอนและมาเช็ดผมให้กับดงเฮ
“คิบอมเช็ดให้นะ”
คิบอมก้มสูดผมของดงเฮที่หอมและเช็ดผมให้กับดงเฮ ดงเฮที่เห็นจากกระจกก็นั่งยิ้มออกมา
“เห็นไหมคิบอมก็ต้องกลับมาเช็ดผมให้เค้า”
ดงเฮที่พูดจบก็หันหน้ามาหาคิบอม
“แล้วอยากให้คิบอมเช็ดผมให้ดงเฮตลอดไปไหมครับ”
“อยากซิ”
“งั้นดงเฮต้องย้ายมาอยู่กับคิบอมแล้วนะ”
“เจ้าเล่ห์นักนะ”
“เจ้าเล่ห์แล้วรักไหมครับ”
คิบอมถามเสียงอ้อนๆทำให้คนที่ได้ฟังถึงกับเขินออกมาได้
“เค้าง่วงนอนแล้ว เค้าจะนอนแล้ว”
ดงเฮลุกจากการเช็ดที่คิบอมทำให้และลงมานอนที่เตียงนอนที่มีคิบอมเดินตามมาโดยจัดแจงให้ดงเฮขึ้นไปนอนให้เรียบร้อยและคิบอมก็ดึงตัวของดงเฮเข้ามาอยู่อ้อมกอดโดยที่หน้าของดงเฮซบอยู่ที่แผงอกของคิบอม
“เค้ารอวันนี้มานานแล้ว รอวันที่จะได้นอนกอดคิบอมแบบนี้”
ดงเฮเอ่ยหน้าขึ้นมามองคิบอม
“งั้นืนนี้คิบอมนอนกอดดงเฮทั้งคืนเลยนะ”
“กอดตลอดชีวิตได้เลยหรือเปล่า”
“ได้ซิครับ สำหรับดงเฮ คิบอมยอมกอดตลอดชีวิตเลย ถ้าดงเฮไม่เบื่อซะก่อน”
คิบอมตอบออกมาและก้มลงจูบผมของดงเฮอย่างมีความสุข แต่ผิดกับดงเฮที่ในใจได้แต่คิดว่าเค้าจะอยู่กับคิบอมได้นานแค่ไหน
“คิบอมต่อไปจะเป็นอย่างไง เค้าก็ไม่กลัวแล้ว ขอแค่ให้มีคิบอมอยู่กับเค้าก็พอ”
ดงเฮบอกกับตัวเองในใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้
“ดงเฮอยากฟังคิบอมร้องเพลงไหม”
“อยากซิ คิบอมร้องนะ”
ดงเฮออดอ้อนให้คิบอมร้องเพลงให้ฟัง
“มดตัวน้อยตัวนิด มดตัวน้อยตัวนิดมีฤทธิ์น่าดู ดงเฮตัวน้อยตัวนิด ดงเฮตัวน้อยนิดมีฤทธิ์ให้คิบอมรักหมดใจ”
คิบอมร้องเพลงออกมาทำให้ดงเฮหัวเราะออกมาเพราะเพลงนี้เป็นเพลงประจำของดงเฮที่ร้องตอนเด็กที่ชอบร้องให้คิบอมฟัง
“คิบอมเอาเพลงเค้าไปร้อง”
“ไม่ใช่เพลงดงเฮคนเดียวซะหน่อย เป็นเพลงของเราสองคนนะ”
“งั้นคิบอมร้องให้เค้าฟังอีกนะ”
ดงเฮร้องขอให้คิบอมร้องให้ฟังอีก คิบอมจึงตามใจดงเฮร้องให้ดงเฮฟังอีกรอบ แต่ไม่ทันไรดงเฮก็ผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของคิบอม คิบอมเห็นว่าดงเฮหลับไปแล้วจึงก้มลงจูบหน้าผากของดงเฮอีกครั้งและกอดดงเฮให้แนบชิดกับตัวเองมากขึ้น
ตอนเช้าที่ดงเฮตื่นขึ้นมาที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของคิบอม ทำให้ดงเฮยิ้มออกมาอย่างมีความสุขและได้เห็นหน้าชายคนรักเวลาหลับทำให้ดงเฮยิ้มออกมาและใช้นิ้วเกลี่ยไรผมที่ตกลงมาและวาดนิ้วไปตามใบหน้าของคิบอมที่ดูมีสันและคมเข้มที่ดูมีเสน่ห์ยิ่งมองยิ่งรักมากขึ้นและก้มลงไปจุมพิตที่ปากหนาของคิบอม เมื่อถอนจูบออกมาคิบอมจึงลืมตาขึ้นมาและจุมพิตดงเฮคืน
“มอนิ่งคิสครับเจ้าหญิงของผม”
คิบอมบอกเมื่อถอนจูบ
“คิบอมตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้วนะ”
“ขอคิบอมนอนกอดดงเฮต่ออีกนิดนะ”
คิบอมจึงกระชับดงเฮเข้ามากอดใกล้ตจัวดงเฮจึงซุกหน้าไว้ที่หน้าอกของคิบอม
“คิบอมถ้าเรากลับไปที่โซล เค้าก็ไม่ได้นอนกอดกับคิบอมอย่างนี้อีกแล้วล่ะซิ”
น้ำเสียงที่เศร้าที่บอกออกมาที่นึกถึงตอนกลับไปถึงโซลไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“ทำไมล่ะครับ”
“แม่คงไม่ยอมให้เค้าคบกับคิบอมแน่และคงไม่ได้เจอกับคิบอมอีก”
“แต่ดงเฮลืมไปแล้วหรอว่าคิบอมเป็นอาจารย์ที่มหาลัยของดงเฮนะ”
“นั้นแหละตัวดีเลย คิบอมเป็นอาจารย์เค้าก็ไม่สามารถทำอะไรได้จะเดินควงกับคิบอมก็ทำไม่ได้และอีกอย่างนะสาวๆที่หมาลัยก็ชอบคิบอมด้วย เค้าคงไม่ได้อยู่ใกล้คิบอมแน่”
ความกลัวที่ดงเฮคิดไว้ทำให้ดงเฮน้อยใจที่ไม่สามารถที่จะทำแบบคนรักกับคิบอมได้
“ดงเฮไม่ต้องกลัวนะ ตอนอยู่มหาลัยดงเฮก้ทำตัวเหมื่อนเดิมทำตัวเป้นดงเฮของคิบอมเหมื่อนเดิม เหมื่อนตอนนี้ที่ดงเฮอยู่กับคิบอมไงครับ ทุกคนจะได้รู้ว่าคิบอมคนนี้มีเจ้าของแล้ว ส่วนเรื่องน้ายูริดงเฮไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวคิบอมจะคุยกับน้ายูริให้น้ายูริเข้าใจความรักของเราสองคน”
คิบอมบอกให้ดงเฮมั่นใจในสิ่งที่จะเกิดขึ้นและมั่นใจในความรักของเค้า ทำให้ดงเฮสบายใจมากขึ้นและนอนกอดคิบอมต่อไปจนถึงเที่ยง
คิบอมกับดงเฮที่ลงมาจากข้างบนห้องที่เลิกเที่ยงมามากแล้วที่มีแทมินรออยู่เพื่อเตรียมตัวที่จะกลับโซล
“ผมนึกว่าพี่สองคนจะอยู่ต่ออีกสักวันอีก”
แทมินแซวพี่ชายเมื่อเห็นลงมาจากห้อง
“พี่ขอโทษนะแทมิน”
“ไม่เป็นไรครับพี่ดงเฮ ผมรู้ว่าพี่ทั้งสองอยากจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันสองคน จนลืมว่ามีผมรออยู่”
แทมินบอกออกมาอย่างงอนๆ คิบอมและดงเฮเห็นท่าน้องชายแล้วยิ้มออกมา
“งั้นพี่ว่าเรากลับดีกว่า เดี๋ยวน้ายูริจะรอ”
คิบอมบอกออกมาและถือกระเป๋าขึค้นรถที่มีดงเฮและแทมินเดินตามขึ้นรถไป
...................................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*มาอัพให้แล้วนะจ๊ะ ตอนนี้คิบอมดงเฮหวานอีกแล้ว*
*เป็นไงมั้งคิบอมดงเฮของเรา ยังมีหวานอีก*
*อย่าลืมเม้นกันนะจ้า*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น