ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Time Of Love เวลาแห่งรัก 21
สารถีหนุ่มสุดหล่อที่เป็นถึงอาจารย์หนุ่มขับพานักศึกษาสุดน่ารักที่เป็นถึงผู้กอบกุมหัวใจของอาจารย์สุดหล่อคนนี้มามหาลัยที่นั่งยิ้มเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้กับอาจารย์คิมคิบอมสุดหล่อของมหาลัย
“เค้าขึ้นเรียนก่อนนะ”
คิบอมชี้มาที่แก้มป่องของตัวเอง ทำให้ดงเฮต้องก้มลงมาหอมแก้มของผู้ชายขี้อ้อนสักหน่อย
“เค้าไปเรียนแล้วนะ ตอนกลางวันเค้าจะไปหาคิบอมที่ห้องนะ จะได้ไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน”
“ครับ เจ้าหญิงของผม”
ดงเฮเดินลงจากรถที่มีคิบอมเดินตามลงไปแต่ผิดกันที่ดงเฮเดินขึ้นไปเรียนส่วนคิบอมนั้นต้องเดินไปที่ห้องพักครูเพื่อเตรียมตัวในคลาสต่อไป คิบอมไม่ทันรู้ตัวเลยว่าตัวเค้าโดนจับตามองตั้งแต่ขับรถเข้ามาในมหาลัยที่มีดงเฮนั่งมาด้วยและยังทำหวานแหววใส่กัน ที่สายตาคู่นั้นที่จ้องมองมาด้วยความอิจฉาริษยาที่เด็กหนุ่มลีดงเฮเป็นคนแย่งความรักจากชายหนุ่มไปเธอ ที่เธอต้องได้ชายหนุ่มไปครอบครองเพียงคนเดียว
ดงเฮที่เรียนหมดชั่วโมงเรียนในช่วงเช้าจึงเดินไปหาคิบอมท่ห้องพักครูที่มีเรียวอุคกับซองมินตามมาด้วยและมีจีวอนกับจียอนที่ตามมาสบทบที่หลัง ดงเฮที่เดินมาถึงที่ห้องพักครูที่เค้ากำลังเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังหอมแก้มคิบอมชายคนรักต่อหน้า ทำให้หนังสือที่ถือมาตกลงกับพื้น ดงเฮทนเห็นภาพนั้นไม่ไหวจึงเดินหนีออกจากตรงนั้นพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย คิบอมที่หันมาเห็นคนรักกำลังเดินหนีเค้าไป ทำให้คิบอมผลักโซอึนออกจากตัวและวิ่งตามดงเฮออกไป โซอึนจะตามคิบอมออกไปแต่ก็โดนจีวอนจียอนขวางเอาไว้ ทำให้หญิงสาวไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ดงเฮวิ่งร้องไห้ออกมากับภาพที่เห็น ทำให้ดงเฮวิ่งไม่ได้ดูทาง ทำให้ดงเฮเกือบจะโดนรถชนดีที่คิบอมวิ่งเข้ามาดึงไว้ทัน ที่ตอนนี้ดงเฮร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของคิบอมที่มือทั้งสองข้างทุบลงที่หน้าอกกว้างของชายคนรัก
“คิบอมใจร้าย คิบอมโกหกเค้า เค้าเกลียดคิบอม อือ..อือ”
ดงเฮสะอื้นอยู่บนอกกว้าง มือทั้งสองยังคงทุบอยู่ที่หน้าอก คิบอมได้แต่ลูบผมปลอประโลมคนรักและค่อยๆดันร่างเล็กออกจากอก
“คิบอมจะบอกความจริงดงเฮทุกอย่าง คิบอมจะไม่โกหกดงเฮอีกแล้ว ดงเฮเลิกร้องนะครับ คิบอมยังรักดงเฮเพียงคนเดียวและจะไม่มีใครมาแทนที่ดงเฮได้”
“คิบอมจะไม่โกหกเค้าแล้วใช่มั๊ย คิบอมจะบอกความจริงกับเค้าใช่มั๊ย”
“ครับ คิบอมจะบอกทุกอย่างเลยถ้าดงเฮอยากรู้อะไร”
คิบอมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาให้กับคนรัก ที่ใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
โซอึนยืนรอคิบอมด้วยความไม่พอใจกับไฟที่สุ่มเต็มอยู่ในอกที่เห็นคู่หมั้นของตัวเองวิ่งตามเด็กหนุ่มไปอย่างไม่สนใจเธอที่เป็นคู่หมั้นแท้ๆ เรียวอุคและซองมินที่ยืนดูหญิงสาวอย่างไม่สบอารมณ์ปนความหมั่นไส้ในตัวของหญิงสาว มี่หยิ่งทระนงเหลือเกิน แต่ก็ต้องทำให้ซองมินและเรียวอุค สองสาวฝาแฝดยิ้มอย่างพอใจที่เห็นภาพของคิบอมที่เดินโอบไหล่ดงเฮมาด้วยกัน ที่คงมีแต่โซอึนคนเดียวที่ยืนไม่พอใจและเกลียดดงเฮเหลือเกิน
“คิบอมโซอึนหิวค่ะ เมื่อไรจะไปทานอาหารกลางวันซักที”
“ผมคง....”คิบอมพูดแค่นั้น ดงเฮจึงแทรกขึ้น
“คิบอมเค้าว่าเราก็ไปกันหมดก็ได้นะ เค้าไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว”
“ครับดงเฮ”คิบอมจึงหันมาทางโซอึน “คุณคงเอารถมาเองนะ คุณก็ขับรถตามผมไปแล้วกัน ผมจะไปกับดงเฮ”
คิบอมพูดจบก็เดินโอบเอวของดงเฮออกไป ที่มีซองมินและเรียวอุคแอบยิ้มสะใจที่เพื่อนของตัวเองเป็นคนที่อาจารย์คิบอมเป็นคนเลือก
พอมาถึงร้านอาหารคิบอมเป็นคนเลือกที่นั่งให้ดงเฮนั่งตรงข้ามตัวเอง ส่วนจีวอนจียอนนั่งขนาบข้างพี่ชายทั้งสอง ทำให้โซอึนต้องไปนั่งข้างซองมินและเรียวอุค
“นี่คงเป็นเพื่อนตอนเด็กของคิบอมซิค่ะ ชั้นคิมโซอึนเป็นคู่หมั้นของคิบอมค่ะ”
คำแนะนำของโซอึนทำให้ดงเฮสะอึกที่มาพร้อมกับน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้แต่มันก็ห้ามไม่อยู่ เมื่อรู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคู่หมั้นของคิบอม
“คิบอมไม่เคยบอกคุณหรอค่ะ ว่าเค้ามีคู่หมั้นแล้ว”โซอึนพูดแทงใจดำดงเฮทำให้รู้กันไปเลยว่าคิบอมเป็นของเธอคนเดียว
“จีวอน จียอนพาพี่ดงเฮไปรอพี่ที่รถก่อน เดี๋ยวพี่ตามไป”
“ค่ะพี่คิบอม”
สองสาวฝาแฝดประคองร่างของดงเฮออกจาร้านไป เมื่อคิบอมเห็นว่าดงเฮออกไปแล้วจึงหันมาเล่นโซอึน
“ต่อไปคุณกับผมจบลงเท่านี้”คิบอมถอดแหวนหมั้นออกแล้ววางไว้ตรงหน้าหญิงสาว ทำให้โซอึนโกรธเกรี้ยวคิบอมอย่างมาก
“คิบอมคุณจะทำกับชั้นแบบนี้ไม่ได้นะ”
“ผมก็ต้องขอโทษคุณดด้วยที่ผมไม่สามารถเป็นคู่หมั้นของคุณได้ เพราะผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว แล้วดงเฮก้เป็นคนที่ผมรักมาตลอดสิบห้าปี”
คิบอมพูดออกมาแล้วเดินจากหญิงสาวไป ทำให้โซอึนกรี๊ดร้องอยู่คนเดียว ที่มีซองมินกับเรียวอุคนั่งหัวเราะอยู่
“หัวเราะอะไรของพวกแก”
“ก็หัวเราะพวกที่ชอบคิดว่าผู้ชายเป็นของตัวเองคนเดียว ที่แท้ก็เป็นพวกแย่งแฟนชาวบ้าน”ซองมินพูดกลั้วหัวเราะแล้วเดินออกไปพร้อมกับเรียวอุค
คิบอมที่เดินมาที่รถที่จีวอนและจียอนยืนรออยู่ที่รถที่ดงเฮหลับอยู่ในรถ ซองมินกับเรียวอุคที่เดินตามทีหลัง
“ซองมินเรียวอุค ผมฝากน้องด้วยแล้วกัน”
“ครับอาจารย์”
“พี่คิบอมบอกความจริงกับพี่ดงเฮไปเถอะ จีวอนคิดว่าพี่ดงเฮคงรับฟังพี่เสมอและคงเข้าใจพี่”
คิบอมยิ้มให้กับน้องสาวและเดินขึ้นรถที่มีดงเฮนาอยู่ข้างๆที่ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“คิบอมจะพาเค้าไปไหน”
ดงเฮที่ลืมตาตื่นขึ้นมาที่เห็นคิบอมขับรถออกนอกเส้นทางที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านหรือคอนโด
“คิบอมจะพาดงเฮไปที่บ้านของเรามี่เกาะชองชานโด ดงเฮนอนก่อนนะ ถ้าถึงแล้วคิบอมจะปลุกนะ”
ดงเฮเอนตัวหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้าที่ร้องไห้มาตลอด คิบอมขับรถมาเรื่อยๆจนมาถึงที่เกาะชองชานโดที่เป็นสวนดอกไม้ที่เป็นที่ของทั้งอสอง
“ดงเฮตื่นได้แล้วครับ ถึงแล้วนะ”
คิบอมปลุกคนขี้เซาที่ลืมตาปรือๆขึ้นมาที่มือเรียวบางขยี้ตาเบาๆ เมื่อเห็นว่าคนรักพาตัวเองมาที่สวนดอกไม้ทำให้ดงเฮเปิดประตูลงมายืนมองธรรมชาติยามเย็น ดงเฮสูดกลิ่นของธรรมชาติเข้าไปเต็มปอด ที่นี้ที่เดียวที่ทำให้ดงเฮลืมเรื่องราวที่เจ็บปวดและเรื่องเครียดไปจนหมด คิบอมเดินมาสอดแขนจากด้านหลังของคนรักที่แนบใบหน้าแนบติดกับผมนุ่มสลวย
“ดงเฮอยากรู้อะไร คิบอมจะบอกความจริงกับดงเฮทุกอย่างเลย”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นคู่หมั้นกับคิบอมจริงหรอ”ถึงมันจะเจ็บปวดแค่ไหนแต่ก็อยากจะรู้คำตอบจากปากของคนรัก
“ครับ โซอึนเป็นคู่หมั้นของคิบอมเอง”ดงเฮหน้าสลดลงทันที “ที่คิบอมต้องหมั้นเพราะคุณแม่อยากให้คิบอมลืมดงเฮให้ได้ แต่คิบอมก็ไม่มีทางที่จะลืมดงเฮไปได้ ตอนแรกคิบอมก็ปฎิเสธที่จะหมั้นกับเค้านะ”
“แล้วทำไม....”
“เพราะโซอึนเค้าบังคับให้ผมหมั้นกับเค้า ถ้าผมไม่หมั้น พ่อก็จะล้มละลายและจะเป็นผู้ร้ายข้ามประเทศ พ่อของโซอึนมีอิทธิพลมากในเกาหลี เค้าสามารถทำได้ทุกอย่างถ้าเค้าอยากได้ ผมเลยต้องตอบตลลงหมั้นกับเค้าเพื่อช่วยเหลือครอบครัว”
“เค้าไม่โกรธคิบอมแล้ว เค้าเข้าใจคิบอมทุกอย่างแล้ว เค้าขอโทษนะที่ไม่ยอมฟังคิบอมก่อน”
“แต่ตอนนี้คิบอมถอดหมั้นกับเค้าแล้ว คิบอมกับโซอึนไม่มีอะไรกันอีกแล้ว” คิบอมก้มลงไปหอมแก้มและสูดดมกลิ่นน้ำหอมจากตัวของดงเฮ ที่ตอนนี้เข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี
ทั้งสองยืนกอดกันท่ามกลางดอกไม้ที่เบ่งบานพร้อมกับสายลมที่พัดผ่านมายามเย็น พระอาทิตย์เริ่มทอแสงลงจากฟากฟ้า หมู้นกโผบินกลับรัง ที่ทุกๆชีวิตมองดูความรักของชายหนุ่มทั้งสองที่มีให้กันมาตลอดสิบห้าปี ที่ดอกไม้แห่งเป็นพยานแห่งความรักครั้งนี้ที่ทั้งสองมอบให้กัน
...................................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*ตอนนี้เป็นไงบ้างจ๊ะ อ่า
สารถีหนุ่มสุดหล่อที่เป็นถึงอาจารย์หนุ่มขับพานักศึกษาสุดน่ารักที่เป็นถึงผู้กอบกุมหัวใจของอาจารย์สุดหล่อคนนี้มามหาลัยที่นั่งยิ้มเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้กับอาจารย์คิมคิบอมสุดหล่อของมหาลัย
“เค้าขึ้นเรียนก่อนนะ”
คิบอมชี้มาที่แก้มป่องของตัวเอง ทำให้ดงเฮต้องก้มลงมาหอมแก้มของผู้ชายขี้อ้อนสักหน่อย
“เค้าไปเรียนแล้วนะ ตอนกลางวันเค้าจะไปหาคิบอมที่ห้องนะ จะได้ไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน”
“ครับ เจ้าหญิงของผม”
ดงเฮเดินลงจากรถที่มีคิบอมเดินตามลงไปแต่ผิดกันที่ดงเฮเดินขึ้นไปเรียนส่วนคิบอมนั้นต้องเดินไปที่ห้องพักครูเพื่อเตรียมตัวในคลาสต่อไป คิบอมไม่ทันรู้ตัวเลยว่าตัวเค้าโดนจับตามองตั้งแต่ขับรถเข้ามาในมหาลัยที่มีดงเฮนั่งมาด้วยและยังทำหวานแหววใส่กัน ที่สายตาคู่นั้นที่จ้องมองมาด้วยความอิจฉาริษยาที่เด็กหนุ่มลีดงเฮเป็นคนแย่งความรักจากชายหนุ่มไปเธอ ที่เธอต้องได้ชายหนุ่มไปครอบครองเพียงคนเดียว
ดงเฮที่เรียนหมดชั่วโมงเรียนในช่วงเช้าจึงเดินไปหาคิบอมท่ห้องพักครูที่มีเรียวอุคกับซองมินตามมาด้วยและมีจีวอนกับจียอนที่ตามมาสบทบที่หลัง ดงเฮที่เดินมาถึงที่ห้องพักครูที่เค้ากำลังเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังหอมแก้มคิบอมชายคนรักต่อหน้า ทำให้หนังสือที่ถือมาตกลงกับพื้น ดงเฮทนเห็นภาพนั้นไม่ไหวจึงเดินหนีออกจากตรงนั้นพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย คิบอมที่หันมาเห็นคนรักกำลังเดินหนีเค้าไป ทำให้คิบอมผลักโซอึนออกจากตัวและวิ่งตามดงเฮออกไป โซอึนจะตามคิบอมออกไปแต่ก็โดนจีวอนจียอนขวางเอาไว้ ทำให้หญิงสาวไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ดงเฮวิ่งร้องไห้ออกมากับภาพที่เห็น ทำให้ดงเฮวิ่งไม่ได้ดูทาง ทำให้ดงเฮเกือบจะโดนรถชนดีที่คิบอมวิ่งเข้ามาดึงไว้ทัน ที่ตอนนี้ดงเฮร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของคิบอมที่มือทั้งสองข้างทุบลงที่หน้าอกกว้างของชายคนรัก
“คิบอมใจร้าย คิบอมโกหกเค้า เค้าเกลียดคิบอม อือ..อือ”
ดงเฮสะอื้นอยู่บนอกกว้าง มือทั้งสองยังคงทุบอยู่ที่หน้าอก คิบอมได้แต่ลูบผมปลอประโลมคนรักและค่อยๆดันร่างเล็กออกจากอก
“คิบอมจะบอกความจริงดงเฮทุกอย่าง คิบอมจะไม่โกหกดงเฮอีกแล้ว ดงเฮเลิกร้องนะครับ คิบอมยังรักดงเฮเพียงคนเดียวและจะไม่มีใครมาแทนที่ดงเฮได้”
“คิบอมจะไม่โกหกเค้าแล้วใช่มั๊ย คิบอมจะบอกความจริงกับเค้าใช่มั๊ย”
“ครับ คิบอมจะบอกทุกอย่างเลยถ้าดงเฮอยากรู้อะไร”
คิบอมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาให้กับคนรัก ที่ใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
โซอึนยืนรอคิบอมด้วยความไม่พอใจกับไฟที่สุ่มเต็มอยู่ในอกที่เห็นคู่หมั้นของตัวเองวิ่งตามเด็กหนุ่มไปอย่างไม่สนใจเธอที่เป็นคู่หมั้นแท้ๆ เรียวอุคและซองมินที่ยืนดูหญิงสาวอย่างไม่สบอารมณ์ปนความหมั่นไส้ในตัวของหญิงสาว มี่หยิ่งทระนงเหลือเกิน แต่ก็ต้องทำให้ซองมินและเรียวอุค สองสาวฝาแฝดยิ้มอย่างพอใจที่เห็นภาพของคิบอมที่เดินโอบไหล่ดงเฮมาด้วยกัน ที่คงมีแต่โซอึนคนเดียวที่ยืนไม่พอใจและเกลียดดงเฮเหลือเกิน
“คิบอมโซอึนหิวค่ะ เมื่อไรจะไปทานอาหารกลางวันซักที”
“ผมคง....”คิบอมพูดแค่นั้น ดงเฮจึงแทรกขึ้น
“คิบอมเค้าว่าเราก็ไปกันหมดก็ได้นะ เค้าไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว”
“ครับดงเฮ”คิบอมจึงหันมาทางโซอึน “คุณคงเอารถมาเองนะ คุณก็ขับรถตามผมไปแล้วกัน ผมจะไปกับดงเฮ”
คิบอมพูดจบก็เดินโอบเอวของดงเฮออกไป ที่มีซองมินและเรียวอุคแอบยิ้มสะใจที่เพื่อนของตัวเองเป็นคนที่อาจารย์คิบอมเป็นคนเลือก
พอมาถึงร้านอาหารคิบอมเป็นคนเลือกที่นั่งให้ดงเฮนั่งตรงข้ามตัวเอง ส่วนจีวอนจียอนนั่งขนาบข้างพี่ชายทั้งสอง ทำให้โซอึนต้องไปนั่งข้างซองมินและเรียวอุค
“นี่คงเป็นเพื่อนตอนเด็กของคิบอมซิค่ะ ชั้นคิมโซอึนเป็นคู่หมั้นของคิบอมค่ะ”
คำแนะนำของโซอึนทำให้ดงเฮสะอึกที่มาพร้อมกับน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้แต่มันก็ห้ามไม่อยู่ เมื่อรู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคู่หมั้นของคิบอม
“คิบอมไม่เคยบอกคุณหรอค่ะ ว่าเค้ามีคู่หมั้นแล้ว”โซอึนพูดแทงใจดำดงเฮทำให้รู้กันไปเลยว่าคิบอมเป็นของเธอคนเดียว
“จีวอน จียอนพาพี่ดงเฮไปรอพี่ที่รถก่อน เดี๋ยวพี่ตามไป”
“ค่ะพี่คิบอม”
สองสาวฝาแฝดประคองร่างของดงเฮออกจาร้านไป เมื่อคิบอมเห็นว่าดงเฮออกไปแล้วจึงหันมาเล่นโซอึน
“ต่อไปคุณกับผมจบลงเท่านี้”คิบอมถอดแหวนหมั้นออกแล้ววางไว้ตรงหน้าหญิงสาว ทำให้โซอึนโกรธเกรี้ยวคิบอมอย่างมาก
“คิบอมคุณจะทำกับชั้นแบบนี้ไม่ได้นะ”
“ผมก็ต้องขอโทษคุณดด้วยที่ผมไม่สามารถเป็นคู่หมั้นของคุณได้ เพราะผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว แล้วดงเฮก้เป็นคนที่ผมรักมาตลอดสิบห้าปี”
คิบอมพูดออกมาแล้วเดินจากหญิงสาวไป ทำให้โซอึนกรี๊ดร้องอยู่คนเดียว ที่มีซองมินกับเรียวอุคนั่งหัวเราะอยู่
“หัวเราะอะไรของพวกแก”
“ก็หัวเราะพวกที่ชอบคิดว่าผู้ชายเป็นของตัวเองคนเดียว ที่แท้ก็เป็นพวกแย่งแฟนชาวบ้าน”ซองมินพูดกลั้วหัวเราะแล้วเดินออกไปพร้อมกับเรียวอุค
คิบอมที่เดินมาที่รถที่จีวอนและจียอนยืนรออยู่ที่รถที่ดงเฮหลับอยู่ในรถ ซองมินกับเรียวอุคที่เดินตามทีหลัง
“ซองมินเรียวอุค ผมฝากน้องด้วยแล้วกัน”
“ครับอาจารย์”
“พี่คิบอมบอกความจริงกับพี่ดงเฮไปเถอะ จีวอนคิดว่าพี่ดงเฮคงรับฟังพี่เสมอและคงเข้าใจพี่”
คิบอมยิ้มให้กับน้องสาวและเดินขึ้นรถที่มีดงเฮนาอยู่ข้างๆที่ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“คิบอมจะพาเค้าไปไหน”
ดงเฮที่ลืมตาตื่นขึ้นมาที่เห็นคิบอมขับรถออกนอกเส้นทางที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านหรือคอนโด
“คิบอมจะพาดงเฮไปที่บ้านของเรามี่เกาะชองชานโด ดงเฮนอนก่อนนะ ถ้าถึงแล้วคิบอมจะปลุกนะ”
ดงเฮเอนตัวหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้าที่ร้องไห้มาตลอด คิบอมขับรถมาเรื่อยๆจนมาถึงที่เกาะชองชานโดที่เป็นสวนดอกไม้ที่เป็นที่ของทั้งอสอง
“ดงเฮตื่นได้แล้วครับ ถึงแล้วนะ”
คิบอมปลุกคนขี้เซาที่ลืมตาปรือๆขึ้นมาที่มือเรียวบางขยี้ตาเบาๆ เมื่อเห็นว่าคนรักพาตัวเองมาที่สวนดอกไม้ทำให้ดงเฮเปิดประตูลงมายืนมองธรรมชาติยามเย็น ดงเฮสูดกลิ่นของธรรมชาติเข้าไปเต็มปอด ที่นี้ที่เดียวที่ทำให้ดงเฮลืมเรื่องราวที่เจ็บปวดและเรื่องเครียดไปจนหมด คิบอมเดินมาสอดแขนจากด้านหลังของคนรักที่แนบใบหน้าแนบติดกับผมนุ่มสลวย
“ดงเฮอยากรู้อะไร คิบอมจะบอกความจริงกับดงเฮทุกอย่างเลย”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นคู่หมั้นกับคิบอมจริงหรอ”ถึงมันจะเจ็บปวดแค่ไหนแต่ก็อยากจะรู้คำตอบจากปากของคนรัก
“ครับ โซอึนเป็นคู่หมั้นของคิบอมเอง”ดงเฮหน้าสลดลงทันที “ที่คิบอมต้องหมั้นเพราะคุณแม่อยากให้คิบอมลืมดงเฮให้ได้ แต่คิบอมก็ไม่มีทางที่จะลืมดงเฮไปได้ ตอนแรกคิบอมก็ปฎิเสธที่จะหมั้นกับเค้านะ”
“แล้วทำไม....”
“เพราะโซอึนเค้าบังคับให้ผมหมั้นกับเค้า ถ้าผมไม่หมั้น พ่อก็จะล้มละลายและจะเป็นผู้ร้ายข้ามประเทศ พ่อของโซอึนมีอิทธิพลมากในเกาหลี เค้าสามารถทำได้ทุกอย่างถ้าเค้าอยากได้ ผมเลยต้องตอบตลลงหมั้นกับเค้าเพื่อช่วยเหลือครอบครัว”
“เค้าไม่โกรธคิบอมแล้ว เค้าเข้าใจคิบอมทุกอย่างแล้ว เค้าขอโทษนะที่ไม่ยอมฟังคิบอมก่อน”
“แต่ตอนนี้คิบอมถอดหมั้นกับเค้าแล้ว คิบอมกับโซอึนไม่มีอะไรกันอีกแล้ว” คิบอมก้มลงไปหอมแก้มและสูดดมกลิ่นน้ำหอมจากตัวของดงเฮ ที่ตอนนี้เข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี
ทั้งสองยืนกอดกันท่ามกลางดอกไม้ที่เบ่งบานพร้อมกับสายลมที่พัดผ่านมายามเย็น พระอาทิตย์เริ่มทอแสงลงจากฟากฟ้า หมู้นกโผบินกลับรัง ที่ทุกๆชีวิตมองดูความรักของชายหนุ่มทั้งสองที่มีให้กันมาตลอดสิบห้าปี ที่ดอกไม้แห่งเป็นพยานแห่งความรักครั้งนี้ที่ทั้งสองมอบให้กัน
...................................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*ตอนนี้เป็นไงบ้างจ๊ะ อ่านแล้วเม้นด้วย*
*ตอนนี้ของสิบเม้นจ๊ะ*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น