ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : : วิมานจันทรา: 4 100%
:วิมานจันทรา: 4
คุณนายฮวางไม่พอใจที่ลูกชายขอให้จงอินเข้ามาอยู่ที่นี้ด้วย หล่อนไม่พอใจอย่างแรงกับสิ่งที่ลูกทำ ถึงแม้จะยอมให้ลูกชายดูแล คบหาเป็นเพื่อนกับจงอินก็เพราะแต่ก่อนสามีและคุณนายปาร์คได้ฝากฝัง สั่งให้ทุกคนในบ้านดูแลจงอินลูกของลูกน้องเก่าให้ดิบดี ให้สมกับความดีงามที่พ่อแม่จงอินได้ทำไว้ตอนมีชีวิตอยู่
"จื่อเทาลูกคิดอะไรของลูกอยู่ ถึงได้พาจงอินเข้ามาอยู่ที่นี้ด้วย" ตำหนิ เอ็ดใส่ลูกชายที่ยืนสีหน้าอย่างเบื่อหน่าย
"เพราะผมห่วงจงอิน ไม่อยากทิ้งให้จงอินต้องอยู่คนเดียวตามลำพัง ผมถึงอยากให้จงอินมาอยู่ในสายตาผม อยู่ให้ผมดูแลใกล้ๆ"
"แต่เด็กนั้นโตแล้ว ถึงยังไม่โตแต่เด็กนั้นก็อยู่คนเดียวมาตลอด ลูกอย่ามาหาข้ออ้างช่วยเด็กคนนั้นเลย" คุณนายฮวางเริ่มไม่สบอารมณ์ ฉุนขาดกับความคิด คำพูดของลูกชาย
"ถ้าตอนนั้นผมกลับมา จงอินคงจะได้อยู่ที่นี้ตั้งแรก" เสียงเข้มนิ่งโพล่งขัดท่ามกลางบทสนทนาของสองแม่ลูก คุณนายฮวางหน้าเจือลง ระแวงในความผิดที่เคยทำไว้ "ถ้าผมจำไม่ผิด ก่อนที่พ่อกับแม่ผมจะเสีย ท่านได้พาจงอินเข้ามาอยู่ในบ้าน แต่หลังจากท่านเสียไปจงอินกลับต้องไปอยู่บ้านคนเดียว ได้แค่ทุน เงินเดือนแต่ละเดือนที่พ่อได้สั่งทนายเอาไว้ ผมไม่รู้ว่าหลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกับจงอินบ้าง แต่สิ่งที่ผมรู้จงอินต้องอยู่คนเดียวในบ้าน ที่ไม่มีใครอยู่ดูแลเลย" น้ำเสียงนิ่ง แววตาคมเหยี่ยวจ้องมองคุณนายคยที่สองด้วยรอยยิ้มร้าย สมเพชในตัวภรรยาของพ่ออีกคน
"จงอินเคยบอกผมว่า ...อยากกลับไปอยู่บ้าน ไม่มีพ่อและนายแม่แล้วเขาก็ไม่สมควรอยู่ที่นี้" ชานยอลถึงกับหัวเราะในลำคอ
"แต่สิ่งที่พี่คิด ....จงอินถูกคนในบ้านไล่ออกจากบ้านไม่ให้อยู่ ถึงจงอินจะเป็นเด็กเจียมตัว รู้สถานะตัวเอง แต่จงอินจะทำอะไรก็เชื่อผู้ใหญ่อย่างเสมอ" หันสายตาไปมองคุณฮวางอย่างรู้ทัน "แต่เรื่องนั้นมันผ่านมานานแล้ว พี่ก็ไม่อยากรื้อฟื้น เพราะตอนนี้จงอินก็กลับเข้ามาอยู่ที่นี้แล้ว อยู่ในฐานะน้องชายของพี่อีกคน" ชานยอลพูดไปแบบนั้นก็เพื่อจะปกป้องจงอินไม่ให้ถูกคุณนายฮวางข่มเหงกับการอยู่ที่นี้ จื่อเทาก็รู้ข้อนี้ดี
"จื่อเทาเราไปอยู่กับจงอินได้แล้ว จงอินคงเหงาแย่ที่ต้องอยู่คนเดียว" จื่อเทาอยากขอบคุณพี่ชายคนนี้เหลือเกิน จื่อเทาหันมายิ้มบางๆและรีบออกไป เหลือแค่เพียงคุณชายชานยอลกับคุณนายฮวางเท่านั้น
"ผมหวังว่าคุณน้าจะไม่คิดทำอะไรจงอินอีกนะครับ เพราะถ้าคุณน้าทำขึ้นมาไม่ใช่แค่ผมจะจัดการคุณน้าคนเดียว จื่อเทาลูกชายคุณน้าก็ต้องเจ็บมากกว่าที่คุณน้าเจ็บ" ยกยิ้มมุมปากอย่างมีความนัยน์ อย่างผู้ชนะในเกมนี้ที่คุณนายฮวางยังเป็นรองคุณชายปาร์คชานยอลอยู่หลายขุม
เขาดีกับจื่อเทาก็จริง แต่เขาไม่เคยคิดดีกับคุณนายฮวางด้วยซ้ำ และการที่ดีกับจื่อเทา เขาต้องการจงอินกลับมาเป็นของตัวเอง ไม่ใช่จื่อเทาที่จะได้จงอินไป....
**************************
จื่อเทายิ้มน้อยๆยิ้มเต็มไปด้วยความสุขความเอ็ดดูจงอิน ที่เห็นจงอินนั่งหย่อนขาในสระน้ำ ตีขาเล่นเหมือนเด็กๆ ดูแล้วจงอินมีความสุขไม่น้อยกับการได้มาอยู่ที่นี้กับเขา
"พี่ดีใจนะที่เห็นจงอินมีความสุข" จื่อเทานั่งลงข้างๆหย่อนเท้าลงสระน้ำ ที่จงอินหันมายิ้มหวานให้
"ถ้าไม่ได้พี่ ผมก็คงไม่มีความสุขได้มากขนาดนี้ เพราะมีพี่ผมถึงมีรอยยิ้มมีให้กับพี่ มีความสุขอย่างแท้จริง" ไม่พูดเปล่ายังหันมายิ้มตาหยีให้กับคนข้างๆที่อดจะหมั่นเขี้ยวจับมาจูบให้หายหมั่นเขี้ยว
ตู้ม!!
ร่างสองร่างตกลงไปในสระน้ำ ทั้งที่ยังจูบกันดูดดื่มท่ามกลางความหนาวเย็น
ต่างฝ่ายต่างผลัดเปลี่ยนแลกความหอมหวานของรสจูบอันเร่าร้อน ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ความต้องการกันและกัน
เสียงจ๊วบจ๊าบของบทจูบที่แข่งกับเสียงลมที่พัดผ่านให้ความเย็นดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของวิมานจันทราเรือนนี้
ต่างฝ่ายต่างต้องการกันเหลือเกิน
------------------------Cut---------------------------
**********************************
**********************************
คืนนี้ไม่ใช่คืนพระจันทร์เต็มดวง แต่ด้วยความรักที่มีให้กันมันทำให้จงอินยอมที่จะเมคเลิฟกับชายคนรักด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์ จงอินรู้ตัวดีว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำในค่ำคืนนี้มันมาจากภายในจิตใจของเขาเอง ไม่ได้มาจากคำสาปในอดีตที่มันให้จงอินต้องทุกข์ทรมานไปกับมัน
รอยยิ้มบางๆฉายอยู่บนใบหน้าสีน้ำผึ้ง เมื่อเห็นร่างสูงนั่งอยู่ปลายเตียง ช่วงบนเปลือยเปล่า เห็นกายกำยำ หน้าหลงใหล สัมผัสยิ่งนัก
จงอินลุกขึ้นออกจากผ้าห่มทั้งที่ตัวเองก็ไร้อาภรณ์ปกคลุม ร่างโปร่งบางผิวสีน้ำผึ้งค่อยๆคลานมาสวมกอดเอวสอบของร่างสูงที่เอี่ยวหน้ามายิ้มและจูบกลีบปากชมพูให้ชื่นใจ
"อ้อนพี่แบบนี้ระวังคืนนี้ไม่ได้นอนนะครับ" พลิกกายหันมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายที่นั่งยิ้มหวานให้
"ถ้าพี่ต้องการ ผมก็ให้พี่ได้นะ" จื่อเทาถึงกับยิ้มเอ็ดดู
"พี่ไม่อยากเป็นผู้ชายเอาแต่ได้ พี่ไม่อยากให้ความรักของเราเอาเรื่องเซ็กส์เป็นใหญ่" จงอินยิ้มออกมาภูมิใจในตัวจื่อเทาเหลือเกิน "ไม่มีอะไรที่ใหญ่และสำคัญกว่าเรื่องหัวใจของเราสองคน พี่รักจงอินเพราะจงอินเป็นจงอิน"
"ผมก็รักพี่จื่อเทาเพราะเป็นพี่จื่อเทา" ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กัน
"แต่เรื่องเซ็กส์มันก็ขาดไม่ได้เหมือนกันนะครับ" แกล้งแซวเล่น
"ไหนพี่บอกว่าเซ็กส์ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เรื่องสำคัญไงพี่" มากลับกลอกกันแล้วแค่นี้
"ก็ใช่ไงครับ มันไม่สำคัญแต่เราจะขาดปล่อยปะละเลยไม่ได้นะ ถึงไม่ได้ทำกันทุกวันก็ต้องมีทำกันบ้าง เพื่อให้ลูกชายพี่ลูกชายจงอินไม่ต้องห่อเหี่ยว โหยหากัน" จงอินแต่ยิ้ม ได้แต่ขำกับคนขี้เล่นอย่างจื่อเทา
"ทุกคืนพระจันทร์เต็มดวงพี่ก็ได้ทำกับผมอยู่แล้ว พี่ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ทำกับผมหรอก" ยิ้มบางๆสายตาซุกซนเจ้าเล่ห์
"แต่พระจันทร์เต็มดวงอาจมีแค่ไม่กี่ครั้ง พี่ก็คิดถึงเราแย่ซิ" ไหนบอกว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญ ที่แบบนี้ทำเป็นโอดครวญ
"ถ้าคืนไหนพี่อยากทำกับผมก็บอกผมแล้วกัน ผมนะไม่มีปัญหาอยู่แล้วถ้าเป็นพี่ทำให้ผม" แค่นี้ยิ้มเป็นแพนด้าได้กินใบไผ่เลย ยิ้มไม่พอยังจัดการหอมแก้มทั้งสองข้างของจงอินอีก
"พี่จื่อเทา..." จื่อเทาช้อนสายตาขึ้นมามองดวงตากลมเล็กที่ก้มลงมามองเขาที่นอนหนุนตักนิ่มของจงอิน ฝ่ามือจับกุมลูบเบาๆมือ
"ผมมีอะไรจะถามบ้างอย่าง...เกี่ยวกับเรื่องของผมกับคุณชาย"
"ถามพี่มาได้พี่พร้อมจะตอบเราทุกอย่าง" ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมจงอินถึงถามเกี่ยวกับชานยอล แต่จื่อเทาก็พร้อมจะตอบ
"คุณชายบอกกับผมว่าตอนเด็กๆ ผมติดคุณชายมาก ผมมักจะมาเล่นกับคุณชายทุกวัน จนพ่อแม่ผมเสียคุณท่านทั้งสองก็รับผมมาอยู่ที่นี้ด้วย จนคุณท่านทั้งสองเสียผมก็ถูกคุณนายรองไล่ออกจากบ้าน...จนมาถึงทุกวันนี้" จื่อเทาถึงกับลุกขึ้นมานั่งและให้จงอินมานั่งบนตักของเขา "ผมจำอะไรเลยไม่ได้ สิ่งที่ผมจำได้อย่างเดียวตอนที่ผมโดนคุณนายรองไล่ออกจากบ้าน เรื่องก่อนหน้านั้นผมกับจำไม่ได้เลย" เสียงเศร้าเอ่ยบอกที่มันทำให้จื่อเทาหน่วงเจ็บไม่น้อยที่เขาก็รู้ความจริงของจงอินมาตลอด
"พี่ขอโทษแทนแม่พี่ด้วยนะครับ ที่ทำให้จงอินต้องเป็นแบบนี้ ทั้งที่จงอินมีสิทธิ์ทุกอย่างเท่ากับพี่" จื่อเทาลูบผมเบาๆ
"ผมไม่ได้โกรธแม่พี่เลย พี่อย่าคิดมากนะครับ" จงอินยิ้มบางๆเพื่อที่จะให้จื่อเทาไม่ต้องคิดมาก
" ส่วนเรื่องของพี่ชานยอลกับจงอิน เท่าที่พี่รู้มา จงอินกับพี่ชานยอลสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก จนพี่ชานยอลต้องไปเรียนเมืองนอกทำให้จงอินและพี่ชานยอลต้องห่างหายกันไปหลายปี จนพี่ชานยอลกลับมาจงอินก็ลืมเรื่องราวในอดีตไปหมดแล้ว"
"ทำไมผมถึงลืมคุณชายได้ ถ้าผมกับคุณชายสนิทกันจริง" จื่อเทารู้สึกหน่วงหนักในใจ
"ตอนนั้นจงอินยังเด็กมาก และเพิ่งเสียพ่อแม่ไปด้วยก็เลยให้จงอินจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้" จงอินสีหน้าเศร้าลง "จงอิน...." จื่อเทาเอ่ยเรียกชื่อคนรักที่สีหน้าเศร้าลง คำถามที่ไม่อยากถามออกไปแต่ก็ต้องถามเพื่อเขาไม่ต้องหวาดกลัวว่าต้องเสียจงอินไปให้ใคร "ถ้าจงอินจำพี่ชานยอลได้ จงอินจะทิ้งพี่ไปไหม จะยังรักพี่อยู่ไหม"
" ทำไมพี่ถามผมแบบนั่นละครับ ถึงผมจะจำคุณชายได้ก็ตาม แต่หัวใจของผมเป็นของพี่คนเดียว ผมไม่มีทางรักใครได้นอกจากพี่อีกแล้ว" จื่อเทาถึงกับรั้งร่างโปร่งบางมากอดอย่างหวงแหน ไม่อยากเสียจงอินไปให้ใครทั้งนั้น แม้กระทั่งพี่ชายตัวเอง จื่อเทารู้มาตลอดว่าพี่ชายและจงอินสนิทกันมากแค่ไหนตอนเด็กๆแต่จื่อเทาทำเป็นไม่รู้เห็นเพื่อที่จะได้รักจงอินและจงอินก็รักเขาไม่ต่างกัน
ความรักของเขากับจงอินไม่ใช่สิ่งที่ผิด ความรักของเขาไม่ได้แก่งแย่งใครมาเป็นของตัวเอง ทั้งเขาและจงอินมีหัวใจที่ตรงกันและรักกัน ถึงแม้ว่าในอดีตจงอินจะสนิทติดพี่ชายเขามากก็ตาม แต่มันก็เป็นแค่ในอดีตในวัยเด็กเท่านั้น
ในเมื่อปัจจุบันหัวใจของจงอินเป็นของเขาคนเดียว
Talk
ครบ 100% อ่านแล้วอย่าลืมเม้นนะคะ จื่อเทานะรู้ว่าจงอินกับชานยอลสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก แต่จื่อเทาก็ไม่รู้ว่าพี่ชายเป็นคนแก้คำสาปได้ #ฟิคจันทราtkc
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น