คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : : Time of love : chankai 2
: Time of love: chankai 2
ชานยอลเมื่อรู้ว่าเด็กดำ เด็กขาวคู่อริของตนจะมาอยู่บ้านด้วยก็โวยวายแม่ยกใหญ่ที่ยอมให้เด็กสองคนนั้นมาอยู่ที่บ้านด้วย ชานยอลโวยวายลั่นบ้านไม่ยอมให้จงอินและจุนมยอนเข้ามาอยู่กับตนได้
“ผมไม่ยอมให้ไอ้เด็กดำมาอยู่ที่นี้กับเราเด็ดขาด บ้านมันก็มีให้อยู่ทำไมไม่ให้มันอยู่ละแม่ มาอยู่ที่นี้กับเราทำไม!”ชานยอลกอดอกบอกมารดาอย่างขัดใจ
“เพราะป้าแทยอนเค้าไม่อยู่บ้านซิ หนูจงอินกับหนูจุนมยอนจึงต้องมาอยู่กับเราหนึ่งอาทิตย์”
“โอ๊ย...แม่มันสองคนโตแล้วกัน ก็ให้มันอยู่กันตามลลำพังซิ”อย่างไงชานยอลก็ไม่ยอมให้เด็กสองคนนั้นมาอยู่บ้านเด็ดขาด ยูราส่ายหน้าอย่างระอากับลูกชายที่โตแต่ตัว
“ถ้าแกไม่ยอมให้หนูจงอินกับหนูจุนมยอนอยู่ด้วย แม่ก็จะให้แกอยู่ที่บ้านคนเดียว แม่จะไปอยู่เป็นเพื่อนหนูจงอินกับหนูจุนมยอนที่บ้าน”น้ำเสียงจริงจังกับใบหน้านิ่งดุเอาเรื่องของแม่ทำให้ชานยอลรู้ว่าแม่ทำจริง
“ไม่ได้นะแม่ แม่จะปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวได้ไง”
“ก็แกโตแล้วไงชานยอล แกก็อยู่คนเดียวได้ แกโตกว่าหนูจงอิน หนูจุนมยอนด้วยซ้ำ”ยูราย้อนกลับประโยคเดิมของลูกชาย “แกก็คงอยู่บ้านคนเดียวได้เพราะแกโตแล้ว”ชานยอลถึงกับนิ่ง
“ก็ได้ผมให้สองคนนั้นมาอยู่ด้วยก็ได้”ยูราถึงกับยิ้มที่ปราบเจ้าวายร้ายของบ้านได้ “แล้วแม่จะให้นอนห้องไหนล่ะ”
“นอนห้องแกนั้นแหละ จะให้น้องไปนอนห้องไหน”
“นอนห้องอื่นก็ได้ ห้องก็มีหลายห้อง ไม่ได้มีห้องเดียวสักหน่อย”
“แม่ขี้เกียจเก็บ ขี้เกียจทำ”ประโยคสั้นๆของแม่ทำให้ชานยอลอยากจะบ้า นี่แม่อยากให้ลูกคนนี้เป็นกระสอบทรายให้กับเด็กดำนั้นหรือไง “แกก็เก็บกวาดห้องให้เรียบร้อย ยกเตียงมาไว้ให้น้องนอนด้วย แม่จะไปทำสปากับป้าแทยอน ถ้าแม่กลับมาแล้วทุกอย่างต้องเสร็จ พร้อมให้น้องเข้ามาอยู่ได้เลย”ยูรายิ้มหวานให้กับลูกชายแล้วบ๊ายบายให้ลูกชายก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถ ปล่อยให้ลูกชายร้องโอดครวญอยู่คนเดียวในบ้าน
ฮืฮ...แม่รังแกลูกสุดที่รักของแม่ได้อย่างไงกัน
ยูรามารับหลานชายทั้งสองที่บ้านที่ต้องการแกล้งลูกชายให้ทำอะไรเพื่อน้องบ้าง ไม่ใช่มีแต่รังแกนน้องจึงปล่อยให้ลูกชายเก็บห้อง เตรียมที่นอนให้กับน้องชายทั้งสองเพื่อจะได้มีความรับผิดชอบในการดูแลน้องบ้าง
“จงอิน จุนมยอนห้ามทำให้คุณน้าเค้าลำบากใจ สร้างความรำคาญให้คุณน้ารู้ไหม”แทยอนสั่งลูกชายทั้งสอง
“ครับแม่”จุนมยอนเอ่ยบอกออกมา
“จงอินลูกห้ามไปแกล้งพี่ชานยอลเค้าเด็ดขาด ถ้าแม่รู้เรื่องนะแม่กลับมาตีลูกแน่”
“รู้แล้วครับ”จงอินรับคำหน้ายุ่ง แทยอน จองกุกมองลูกชายแล้วถึงกับยิ้มออกมา
“ยูราพี่ฝากหลานด้วยแล้วกัน พี่ดูงานเสร็จจะรีบกลับมาเลย”จองกุกฝากลูกชายทั้งสองกับเพื่อนภรรยา
“ยูราจะดูหลานให้ดีเลย พี่สองคนไม่ต้องห่วง”ยูรายิ้มหวานเป็นนัยน์ให้กับแทยอน
“ถ้าดูลูกชั้นดี ชั้นจะยอมทุกอย่างที่เธอขอเลยยูรา”แทยอนบอกออกมาอย่างจะไม่หมั่นไส้เพื่อนไม่น้อย
“ชั้นไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกลับมาแล้วชั้นจะซื้อของมาฝาก”แทยอนเอ่ยลาเพื่อน “แม่ไปก่อนนะจงอิน จุนมยอน แม่กลับมาแล้วจะซื้อของมาฝากเรา”
“เดินทางดีๆนะครับแม่”จงอินเข้ามามารดาและบิดาก่อนที่ท่านทั้งสองจะเดินไปขึ้นรถ
“ถึงเวลาที่เราจะต้องไปกันบ้างแล้ว ปานี้เจ้าลูกชายน้าคงบ่นน้าปากฉีกปากแฉะแล้วนั้น”เอ่ยพาดพิงถึงลูกชายตัวดี จงอินได้แต่ยิ้มขำแล้วเดินสะพายกระเป๋าขึ้นรถ
เสียงรถมาจอดหน้าบ้านชานยอลรีบเปิดประตูออกมารับหน้าแม่ พอเห็นจงอินและจุนมยอนเดินเข้ามาก็เก๊กท่าวางฟอร์มเป็นเจ้าของบ้าน จงอินมองด้วยสายตาอย่างหน่ายๆ
“ชานยอลลูกจัดห้องให้น้องเรียบร้อยยัง”ยูราถามลูกชาย
“เรียบร้อยแล้วครับแม่”ชานยอลตอบยิ้มๆ
“หนูจงอิน หนุจุนมยอนน้าว่าเราขึ้นไปดูบนห้องกันดีกว่า”ยูราพาหลานทั้งสองไปยังห้องนอน “ปาร์คชานยอลไหนแม่บอกให้แกยกเตียงมาอีกเตียงไง!!!”เสียงโวยวายของยูราทำให้ชานยอลต้องแทรกตัวเข้ามา
“โฮ้แม่ใครจะไปยกไหว ผมตัวคนเดียวจะยกไหวได้อย่างไงกัน”แก้ตัวตามเสต็ป
“มีห้องอื่นไหมครับน้ายูรา”จงอินถามออกมาที่ไม่อยากจะมีปัญหามาก
“มีอีกห้องจ๊ะ แต่น้าคงจะให้หนูสองคนนอนห้องเดียวกันไม่ได้ ถ้าน้าให้หนูจงอิน หนุจุนมยอนนอนห้องเดียวกัน ไอ้ลูกชายน้ามันจะได้ใจ”สายตาเขียวมองมาที่ลูกชาย “หนุจุนมยอนหนูนอนคนเดียวได้ไหมจ๊ะ”หันมาทำเสียงหวานกับหลานชายตัวขาว
“นอนได้ครับน้ายูรา”
“งั้นหนูจุนมยอนนอนอีกห้องหนึ่งนะ ส่วนห้องนี้ให้หนูจงอินกับตาชานยอลนอนด้วยกัน”
“แม่!/คุณน้า!”สองเสียงอุทานออกมาพร้อมกัน
“แม่จะให้นอนกันอย่างไง ในเมื่อห้องผมมีเตียงเดียว”
“ไม่เห็นจะยากแกกับหนูจงอินก็นอนเตียงกัน ในเมื่อแกไม่ยอมทำตามที่แม่สั่ง ก็นอนเตียงเดียวกับน้องไป จุนมยอนไปห้องกับน้าไป น้าจะพาไปดูห้อง”ยูราตัดบทแล้วพาจุนมยอนไปยังห้องนอนอีกห้อง
เด็กทั้งสองต่างมองหน้ากันอย่างเข่นเขี้ยวใส่กัน จงอินเป็นฝ่ายเดินกระแทกไหล่ชานยอลเข้าไปในห้อง เดินมานั่งบนเตียงอย่างไม่ขอเจ้าของห้อง
“ไอ้เด็กดำใครอนุญาตให้นั่งบนเตียงชั้น”
“คุณน้า นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่าไอ้หูกาง”พูดจากวนๆใส
“ชั้นเป็นพี่นายนะ เรียกให้มันสุภาพหน่อย”
“อยากให้ผมเรียกสุภาพก็ทำตัวให้เคารพหน่อยซิ ไม่ใช่ทำตัวเป็นกุ๊ย อันธพาลแบบนี้”พูดจบจงอินก็นอนแผ่อบยู่บนเตียงอย่างสบาย ชานยอลมองด้วยความหมั่นไส้กับเด็กดำเหลือเกิน
นี่ปาร์คชานยอลทำเวรกรรมอะไรถึงต้องมาเจอเด็กดำเช่นนี้
ค่ำคืนแรกของการอยู่ร่วมกันของชานยอลและจงอินก็เกิดความวุ่นวาย ปั่นปวนให้กันไม่น้อย ที่ต่างคนไม่มีใครยอมใครกันเลย ต่างเอาชนะกันให้ได้ ยูราที่แอบดูได้แต่ส่ายหน้าและเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง
ตุ้บ....เสียงตกจากเตียงที่ดังไปทั่งห้องแต่อีกคนกลับนอนไม่รู้ร้อนรู้หนาวแต่อีกฝ่ายมองแผ่นหลังของอีกคนอย่างหาวิธีเอาคืน
“เฮ้ย!!ปล่อยนะไอ้หูกาง”จงอินร้องโวยวายเมื่ออีกฝ่ายกระโดดขึ้นมาสวมกอดจากด้านหลัง
“แสบใช่ไหมไอ้เด็กดำ”ชานยอลกอดรัดฟัดเหวี่ยงคนในอ้อมกอดที่พยายามดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด ยังเอาขาถีบเตะไม่ยอมหยุด “จะปราบให้อยู่หมัดเลยไอ้เด็กดำ”ชานยอลกอดร่างเล็กไว้แน่น สายตามองคนในอ้อมกอดอย่างเจ้าเล่ห์
“ปล่อยดิไอ้หูกาง ไม่งั้นผมจะร้องเรียกน้ายูรา”
“ถ้านายมีปัญญาก็ร้องเรียกเลยไอ้เด็กดำ”พูบจบไม่ทันให้จงอินร้องเรียกแม่ตัวเองชานยอลก็ประกบริมฝีปากของอีกฝ่าย จงอินตาค้างเมื่อโดนอีกฝ่ายจูบลงมาที่ชานยอลก็ไม่ยอมละจูบออกมาถึงจะไม่ได้ลึกล้ำแบบผู้ใหญ่ที่แค่ริมฝีปากประกบจูบกันก็ทำให้โลกทั้งโลกของเด็กวัยสิบขวบอย่างจงอินช็อคอึ้งไปได้หลายนาที
“ยังอยากจะแผลงฤทธิ์อยู่อีกไหม”
ผลั่ก ไม่ทันสิ้นเสียงร่างชานยอลก็นอนอยู่กับพื้น จงอินลุกขึ้นมานั่งคร่อมและจัดการซัดหมัดไปหลายหมัดกับไอ้เด็กลามกอย่างชานยอล ชานยอลได้แต่ร้องโอดครวญเมื่อโดนจงอินเอาคืน งานนี้ปาร์คชานยอลคงต้องหยอดน้ำข้าวต้มกินไปอีกหลายวัน
สภาพของชานยอลในเช้าวันใหม่ที่ทำให้ยูราอดขำหัวเราะลูกชายไม่น้อยที่สภาพนี้สะบัมสะบอมน่าดู ถึงไม่รู้สาเหตุว่าสาเหตุเกิดจากอะไรแต่คงเป็นเจ้าลูกชายไปหาเรื่องจงอินก่อนถึงได้หมัดหลายหมัดมาฝากบนหน้า
“ข้าวต้มทานได้ไหมนี้เจ้าตัวดี”ยูราเอ่ยถามลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ได้ครับแม่”ค่อยๆตอบเพราะมันจะทำให้สะเทือนแผลที่มุมปาก “โอ๊ย!!” แค่ตักขำแรกก็เจ็บที่มุมปากแล้ว
“สำออย”จงอินว่าออกมา ชานยอลถลึงตาใส่
“เพราะนายนั้นแหละทำให้ชั้นเป็นแบบนี้”
“ก็อยากมาแกล้งกันก่อนทำไม อยากหาเรื่องอีก”จงอินสวนกลับ ยูราส่ายหน้ากับเด็กทั้งสองหล่อนจะไม่โทษใครเพราะผิดด้วยกันทั้งคู่
“ทานข้าวกันได้แล้ว เลิกทะเลาะกันได้แล้วถ้ายังทะเลาะกันอีกแม่จะจับเราทั้งคู่ขังอยู่ในห้องทั้งวัน ไม่ให้ออกไปไหนเลย”โดนขู่แบบนี้จงอิน ชานยอลก้มหน้าก้มตาทานข้าวของตัวเองต่อ ยูราได้แต่มองเด็กทั้งสองแล้วเหนื่อยใจไม่รู้ว่าความหวังของเธอจะเป็นจริงไหมหวังจะให้รักกัน ถึงดูจงอินจะปราบลูกชายตัวเองอยู่ แต่การที่เด็กทั้งสองจะรักกันมันริบหรี่เหลือเกิน
ความวุ่นวายภายในบ้านปาร์คยังคงวุ่นวายเหมือนกับทุกวันที่เด็กทั้งสองต่างทะเลาะต่อยตีกันจนเป็นเรื่องประจำของบ้านไปแล้ง ยูราก็ไม่คิดห้ามเด็กทั้งสอง จุนมยอนก็ไม่คิดห้ามน้องชายปล่อยให้น้องชายจัดการตามสบายเพราะเป็นเรื่องที่จุนมยอนเบื่อเหลือเกินกับทั้งสองที่ทะเลาะกันเป็นเด็กๆ
เล่นกันได้แปบเดียวก็ทะเลาะกัน พอทะเลาะกันจุนมยอนก็ออกมาช่วยยูราขนมในครัว ไม่อยู่เป็นกรรมการห้ามศึกของน้องชาย เดี๋ยวเหนื่อยก็พักกันเอง
จากที่แทยอนและจองกุกจะต้องอยู่ทำงานที่ญี่ปุ่นหนึ่งสัปดาห์กลับต้องอยู่ทำงานที่บริษัทในญี่ปุ่นอีกห้าปี ที่บริษัทนั้นมีปัญหาใหญ่จนต้องอยู่ดูแลบริษัทในญี่ปุ่นให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
แทยอนจึงต้องฝากฝั่งให้เพื่อนดูแลลูกชายทั้งสองแทนตนตลอดเวลาที่ญี่ปุ่น ยูรารับปากสัญญากับเพื่อนที่จะดูแลหลานชายทั้งสองให้ดี ไม่ให้หลานชายทั้งสองต้องลำบาก
จุนมยอน จงอินที่รู้ว่าพ่อกับแม่ต้องอยู่ญี่ปุ่นต่ออีกห้าปีก็ผิดหวังเสียใจไม่น้อยแต่ก็เข้าใจพ่อกับแม่ที่ต้องทำงานเพื่อเขาทั้งสอง จุนมยอน จงอินจึงไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องลำบากใจถ้าเขาทั้งสองต้องมางอแงร้องไห้ตามไปอยู่ญี่ปุ่นด้วย
2 ปีผ่านไป
จงอินกับชานยอลยังคงเป็นคู่ปรับกันเหมือนเดิมที่จงอินย้ายมาเรียนมอต้นที่เดียวกับชานยอลและจุนมยอนที่ตอนนี้ชานยอลและจุนมยอนอยู่มอปลายปีสองส่วนจงอินอยู่มอต้นปีหนึ่ง ที่เด็กทั้งสามต้องไปกลับโรงเรียนพร้อมกันและก็ก็สร้างความปวดหัวให้กับจุนมยอนไม่น้อยที่ต้องเจอน้องชายและชานยอลทะเลาะกันตอนทุกวัน
“ชานยอลเราให้นาย”หญิงสาวรุ่นเดียวกับชานยอลที่มาดักรอชานยอลเพื่อสารภาพรักกับชานยอล ชานยอลยิ้มปริ่มอย่างภูมิใจที่เขาเป็นขวัญใจของสาวๆในโรงเรียน แต่ชานยอลต้องหุบยิ้มเมื่อจงอินเดินเข้ามา
“หาต้องนานอยู่นี่เอง”จงอินเอ่ยทักทายอย่างปกติและหันมายิ้มให้กับรุ่นพี่สาว “นูน่ามาบอกรักพี่ชานยอลหรอครับ หว่า..น่าเสียดายจัง”น้ำเสียงบอกอย่างผิดหวัง เสียดาย
“น้องจงอินมีอะไรหรือเปล่า น้องจงอินบอกนูนาได้นะ”หญิงสาวที่อยากรู้ถึงกับเอ่ยถาม
“คงไม่มีอะไรหรอกมินนา เด็กนี้ก็พูดเพ้อเจ้อไปอย่างนั้น”ชานยอลรีบโพล่งก่อนที่จงอินจะพูดอะไรออกไป จงอินหันมายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ก็มีอะไรไม่มากหรอกครับ”ชานยอลถึงกับโล่งอก “ก็แค่พี่ชานยอลนะเป็นเกย์ ชอบผู้ชายด้วยกันเอง ผมถึงไม่อยากให้นูนามาชอบพี่ชานยอล ไม่อยากให้พี่ชานยอลมาหลอกนูนาได้”ชานยอลได้แต่เข่นเขี้ยวด่าจงอินในใจ “นูนนาจะไม่เชื่อผมก็ได้นะ นูนารู้ใช่ไหมว่าผมกับพี่จุนมยอนอยู่บ้านเดียวกันกับพี่ชานยอล แล้วนูนาคิดว่าผมจะไม่รู้เรื่องนี้เลยหรอครับ”จงอินโน้มน้าวอีกฝ่ายให้เชื่อ
เพี๊ยะ!!!
ฝ่ามือบางตบลงบนแก้มกร้านของชานยอลอย่างแรง จงอินถึงกับอึ้งไม่คิดว่ารุ่นพี่จะกล้าตบอีกฝ่าย
“บ้าที่สุดเลย นายนี่มันบ้า เลวที่สุดชานยอล ถึงนายจะชอบผู้ชายก็ควรบอกความจริงไม่ใช่โกหกกันแบบนี้ ถ้านายบอกชั้นๆจะได้ไปชอบมินฮวังโดยไม่ต้องเสียเวลามาชอบนาย!!!”หญิงสาวใส่ชานยอลเป็นชุดแล้วเดินกระแทกไหล่ชานยอลออกไป จงอินรีบเผ่นแหน่บไปก่อนๆที่จะโดนชานยอลเล่นงาน
ไอ้เด็กดำกลับบ้านไปเจอกันแน่!!
จงอินกลับมาก็รีบเข้าไปอ้อนยูราในครัวทันทีและอยู่กับยูราตลอดขืนให้อยู่คนเดียวคงโดนชานยอลเล่นงาน ขอหลับภัยก่อนแล้วกัน เดี๋ยวค่อยไปปะทะศึกกับไอ้พี่หูกางหันทำการบ้านเสร็จ
ชานยอลมองดูจงอินในครัวที่แม่เขาเป็นลูกลิงติดแม่แจ ชานยอลกระหยิ่มยิ้มมองจงอินอย่างมีแผนการ รอยยิ้มนั้นที่จงอินไม่อาจเห็นว่างานนี้คงต้องเจออะไรจากพี่ชายหูกางในคืนนี้
งานนี้จะสั่งสอนเจ้าเด็กดำให้ราบจำหน่อยแล้วกัน จะได้ไม่กล้าหือกับเขา
จงอินขึ้นมาอาบน้ำบนห้องด้วยความชะล้าใจเมื่อเห็นชานยอลนั่งเล่นเกมส์อยู่ห้องนั่งเล่นจงอินจึงไม่คิดว่าชานยอลจะขึ้นมาแกล้งตัวเองได้ ถ้าชานยอลเล่นเกมแล้วจะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นข้อนี้จงอินรู้ดี
เสียงฮัมเพลงในห้องน้ำดังออกมาคนที่อยู่นอกห้องกระหยิ่มอยู่ในใจพร้อมกับกุญแจในมือที่เขาแอบทำไว้ตั้งแต่แรก ร่างสูงที่มีแค่ผ้าขนหนูพันแค่ช่วงเย็นที่กำลังไขประตูห้องน้ำเข้าไปในห้อง จงอินที่ยังไม่รู้ตัวว่าจะโดนสำเร็จโทษจากพี่ชายร่วมห้องที่เป็นคู่กัดมาตั้งแต่ต้นกำลังเดินเข้ามาหาตน
“อ๊ะ...ปล่อยนะไอ้หูกาง”จงอินดิ้นสะบัดในอ้อมกอดของชานยอลที่รวบกอดแน่นที่ร่างกายแนบขิดกันใต้สายน้ำ
“ปล่อยให้โง่ซิ”เอ่ยบอกอย่างหน้าระรื่น มือไม้ไม่อยู่สุขลูบไล้หน้าท้องราบของจงอิน
“คิดจะทำอะไรไอ้ลามก”หันมาถามทกับสายตาเอาเรื่องไม่กลัวเลย
“ก็นายว่าชั้นเป็นเกย์ ชั้นเลยอยากพิสูจน์ว่าชั้นเป็นเกย์จริงเปล่า นายช่วยมาพิสูจน์กับชั้นหน่อยแล้วกันเด็กดำ”ชานยอลจับจงอินพลิกมาเผชิญหน้า ผลักติดกำแพงห้องที่มีน้ำจากฝักบัวไหลให้ความเย็นกับเด็กทั้งสอง
“อย่าทำบ้าๆนะไอ้หูกาง”จงอินว่าออกมาที่ตัวเองถูกตึงแขนไว้จากมือใหญ่ ชานยอลยิ้มร้าย
“ไม่ได้ทำบ้าๆแค่จะพิสูจน์ตัวเองเท่านั้นว่าตัวเองเป็นเกย์อย่างที่นายว่าจริงหรือเปล่า”ใบหน้าคมหล่อโน้มเข้ามาใกล้ ลมหายใจรดรินกันจนจงอินสั่นไหวไปด้วยความกลัวว่าไอ้พี่บ้าจะทำจริง
“มาพิสูจน์กับพี่หน่อยนะน้องจงอิน”สิ้นเสียงริมฝีปากหนาก็ประกบจูบไปกับริมฝีปากบาง ดวงตาเล็กหลับตาลงไปด้วยความกลัวเมื่อครั้งนี้ไอ้พี่ตัวดีเล่นแรงจนเกินไป เล่นแรงจนหัวใจของเด็กวัยสิบสองสั่นระทวยไปตามสัมผัสของไอ้พี่ชายหูกาง ลามก
จงอินยังคงตกอยู่ใต้อาณัตของชานยอลที่ยังควบคุมเกมนี้ ริมฝีปากร้อนยังคงบดเบียดจูบให้กับน้องชาย จูบที่ถูกพี่ชายคู่ปรับจู่โจมทำให้จงอินระทวยทำอะไรไม่ถูก เด็กอย่างจงอินไม่เคยเจอสัมผัสอะไรหวือหวาแบบนี้ ถึงจะเคยดูหนังเรตอย่างว่าแต่พอมาเจอเข้าจริงกับทำอะไรไม่ถูก เข้าใจแล้วว่าทำนางเอกถึงยอมพระเอกเสมอเวลาที่พระเอกจู่โจมแบบไม่ทันตัว
แขนแกร่งตวัดกอดเอวสอบของน้องชายที่จะยืนไม่ไหวทั้งที่ปากก็ยังจูบสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปาก มืออีกข้างก็ลูบไล้ไปผิวกายของน้องชายที่ยอมจำนนกับสัมผัสหวาบหวามของพี่ชาย
ตอนแรกกะว่าจะแกล้งเล่นๆแต่พอทำเข้าใจชานยอลกลับห้ามใจตัวเองไม่ได้ กลับต้องการร่างกายของจงอินมากขึ้น ความหอมหวาน อารมณ์ที่พลุกพล่านขึ้นมาทำให้ชานยอลไม่สามารถหยุดมันได้
“อ๊ะ..อย่านะพี่ชานยอล”เสียงหวานหลุดร้องเมื่อริมฝีปากละออกจากกันและริมฝีปากร้อนก็พรมจูบไปทั่วใบหน้าหวาน ฝ่ามืออีกข้างก็ลูบไล้ไปส่วนอ่อนไหว
“ถ้าพี่จะทำล่ะ”เสียงกรุ้มกริ้มเจ้าเล่ห์มองดวงตาเล็กเริ่มแดงๆ
“ถ้าพี่จะแกล้งผม อย่าแกล้งผมวิธีนี้ พี่จะแกล้งผมอย่างไงผมไม่ว่าแต่อย่าทำร้ายความรู้สึกของผม อย่าทำเพราะความสะใจของพี่”ชานยอลถึงกับชะงักเมื่อน้องพูดออกมา เขารู้สึกจุกไม่น้อย “ถ้าไม่รักกันอย่าทำแบบนี้”น้ำเสียงเครือของน้องชายทำให้ใจของชานยอลวูบไหว ยิ่งเห็นน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาเล็กก็ยิ่งทำให้ชานยอลใจกระตุกวูบ จงอินใช้ช่วงเวลานี้ที่ชานยอลเผลอเดินออกมาจากร่างสูง หยิบผ้าขนหนูมาคลุมกายและเดินออกมาจากห้อง ชานยอลได้แต่มองตามหลังอย่างสับสน ในใจรู้สึกผิดไม่น้อยที่แกล้งน้องจนเกินไป
ภายในโต๊ะอาหารเย็นนี้ทุกอย่างกลับเงียบ ไร้เสียงทะเลาะของจงอินและชานยอล จงอินเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทานข้าวไม่สนใจชานยอล ส่วนชานยอลได้แต่แอบชำเลืองเด็กดำที่เอาแต่ก้มหน้าตาทานอย่างเดียว
ความผิดปกติของจงอินและชานยอลทำให้ยูราและจุนมยอนสงสัยไม่น้อย เด็กทั้งสองไม่เคยเงียบขนาดนี้ ไม่เคยที่จะอยู่อย่างนิ่งๆเงียบๆแต่วันนี้กลับผิดปกติ จนยูราสังหรณ์ใจไม่น้อยว่าเด็กทั้งสองอาจทะเลาะกันและอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้จงอินและชานยอลทะเลาะกันจนไม่พูดไม่จากัน
“ผมอิ่มแล้วครับคุณน้า”จงอินเอ่ยขึ้นวางช้อนรวบอยู่ข้างจาน “ผมขอขึ้นไปบนห้องก่อนนะครับ พี่จุนมยอนคืนนี้ผมขอนอนกับพี่ด้วยนะ ผมไม่อยากนอนที่ห้องตัวเอง”
“ได้ซิ”ถึงจะไม่รู้ว่าน้องชายมีปัญหาอะไรแต่จุนมยอนก็ยอมทำตามที่น้องชายขอ
“ไปแกล้งอะไรน้องอีกเจ้าตัวแสบ ถึงทำให้น้องโกรธขนาดนี้!”ยูราหันมาเล่นงานกับลูกชายตัวดีหลังจากจงอินขึ้นห้องไป
“ก็ไม่มีอะไรมากแม่ ...”หยุดไปอึดใจไม่กล้าพูดออกมาแต่โดนสายตาแม่คาดคั้ดจำต้องพูดออกมา “พูดแค่เข้าไปแกล้งจงอินในห้องน้ำมา เข้าไปแกล้งทำจะมีอะไรด้วยกับน้องเท่านั้น”
ผั๊วะ ผั๊วะ พูดจบเท่านั้นก็โดนฝ่ามืออรหันต์ของแม่และจุนมยอนตบเข้าที่ศรีษะ ดีหน่อยที่แม่นั้นตีเข้าที่แขนแต่จุนมยอนเล่นเอาซะกลางกะโหลก
“แกเล่นอะไรของแกนี่ชานยอล เล่นอะไรไม่รู้จักคิด ชั้นมีลูกอย่างแกได้อย่างไงกัน!!!”ยูราถึงกับขึ้นเมื่อรู้สาเหตุของเรื่องนี้
“นายนี้มีสมองไว้กั้นหูจริงๆชานยอล นายเล่นต่อความรู้สึกของจงอินได้อย่างไงกัน จงอินยังเด็กมากเด็กกว่านายแต่นายกับไปแกล้งจงอิน ทำร้ายความรู้สึกของจงอิน นายนี่มันโง่จริงๆ!!”จุนมยอนเล่นงานอีกคน
“ก็คนแค่อยากเอาคืนเท่านั้นละ ไม่คิดว่าจะทำให้จงอินโกรธขนาดนี้”บอกเสียงอ่อย ยูราถึงกับส่ายหน้า
“นายลองคิดว่าถ้ามีคนมาทำกับนายแบบนี้ ทั้งที่ไม่ได้รักกัน ทั้งที่ไม่มีใจให้กันนายจะรู้สึกอย่างไง คนเราถ้าไม่รักกันอย่าเล่นต่อความรู้สึก อย่าทำร้ายด้วยความรู้สึกกัน นายเอากลับไปคิดแล้วกันปาร์คชานยอล!!”จุนมยอนว่าอย่างฉุนเฉียวแล้วหุนหันเดินออกไป ยูรากอดอกมองดูลูกชายตัวแสบ
“แม่เห็นด้วยกับหนูจุนมยอน ถ้าแกไม่คิดอะไรกับน้องก็อย่าทำแบบนี้กับน้องอีก อย่าให้ความหวังน้อง อย่าทำร้ายความรู้สึกดีๆที่มีต่อกัน”ยูราสอนน้องชาย “ตั้งแต่วันนี้ไปแกก็น้องคนเดียวไป ให้หนูจงอินไปนอนกับจุนมยอนแทน แกคิดได้เมื่อไรแกค่อยมาบอกแม่แล้วกัน แล้วแม่จะคิดดูว่าจะให้แกนอนห้องเดียวกับหนูจงอินต่อไปหรือจะให้แยกกันนอนหรือบ้างทีก็ให้หนูจงอินบินไปอยู่ญี่ปุ่นกับป้าแทยอนเค้า”ยูราพูดทิ้งท้ายและเดินออกไปปล่อยให้ชานยอลนั่งหน้าเศร้า หน้าหงอยอยู่ที่โต๊ะอาหารคนเดียว ยูราแอบมองลูกชายด้วยรอยยิ้ม ความหวังของเธอจะเป็นจริงก็งานนี้ เจ้าลูกชายตัวแสบคงจะมีใจให้กับหนูจงอินไม่น้อย
จุนมยอนเข้ามาในห้องถึงกับถอนหายใจเมื่อแห็นน้องชายคน้องคลุมโปรงอยู่ใต้ผ้าห่ม เขาไม่เคยเห็นน้องชายเป็นแบบนี้มาก่อน นี้เป็นครั้งแรกที่น้องชายของเขานั้นดูจะผิดหวัง เสียใจไม่น้อย
“จงอินพี่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นหมดแล้วและพี่ต้องการที่จะคุยกับเราให้รู้เรื่อง”น้ำเสียงที่ไม่ได้ดุไม่ได้ตำหนิเอ่ยบอกกับน้องชายที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่ม จงอินเปิดผ้าห่มออกมาพร้อมกับดวงตาแดงกล่ำ พอเห็นหน้าแค่พี่ชายเท่านั้นจงอินถึงกับโผกอดพี่ชายเอาไว้
“ไอ้หูกางใจร้าย ผมเกลียดไอ้หูกาง”น้ำเสียงสะอื้นเอ่ยบอกกับพี่ชาย ฝ่ามือบางลูบผมน้องชายอย่างปลอบโยน
“อยากไปอยู่กับแม่ที่ญี่ปุ่นไหม”จุนมยอนถามขึ้น จงอินละจากอ้อมกอดของพี่ชายเช็ดน้ำตาลวกๆ
“ผมอยากไปอยู่กับแม่ที่สุด ผมไม่อยากอยู่ที่นี้แล้วพี่จุนมยอน ผมไม่อยากอยู่กับไอ้หูกางที่ล้อเล่นกับความรู้สึกของผม”จงอินไม่ต้องคิดอะไร ในเมื่อตอนนี้เขาไม่อยากอยู่ให้คนทำร้ายความรู้สึกของเขาเล่น ไม่ต้องการจะทะเลาะกับชานยอลอีกแล้ว
“ถ้าเราไม่อยากยู่ที่นี้พี่จะบอกแม่ว่าเราจะไปอยู่ที่ญี่ปุ่นด้วย”
“แล้วพี่จะไปกับผมด้วยไหมพี่จุนมยอน”
“พี่ก็อยากไปนะ แต่พี่อยากให้เรียนให้จบที่นี้ก่อนแล้วพี่จะค่อยไปต่อที่ญี่ปุ่นหลังจากมอปลาย”
“พอพี่จบแม่กับพ่อก็กลับมาพอดี”จงอินแย้งขึ้น “ที่พี่ไม่ไปนี้ก็เพราะพี่ลูฮานแฟนพี่ใช่ไหม พี่ไม่อยากอยู่ไกลกับพี่ลูฮานก็เลยคิดจะอยู่ที่นี้ต่อ”จุนมยอนยิ้มออกมาเมื่อน้องชายรู้ทัน
“มันก็เป็นเหตุผลหนึ่ง อีกเหตุผลพี่ไม่อยากไปกลางคัน ไปเริ่มต้นใหม่ที่โน้น อีกอย่างพี่อยากอยู่ดูแลน้ายูราเค้าด้วย ช่วงนี้น้ายูราไม่ค่อยสบายบ่อยจะหวังชานยอลก็หวังไม่ได้ พี่อยากตอบแทนน้ายูราที่ดูแลเราสองคนเป็นอย่างดีรักเราสองคนเหมือนลูก พี่ถึงไม่อยากทิ้งน้ายูราไป”
“ก็แล้วแต่พี่แล้วกัน แต่ผมนะไปอยู่แล้ว ผมไม่อยากอยู่กับไอ้คนใจร้าย ไอ้คนไร้หัวใจอย่างไอ้หูกาง”จงอินว่าออกมาอย่างนึกโกรธไม่น้อย
“จงอินพี่อยากถามอะไรสักอย่าง พี่อยากแน่ใจอะไรบ้างอย่างก่อนที่เราจะไปญี่ปุ่น”จุนมยอนมองหน้าน้องชายที่จงอินก็รอฟังคำถามจากพี่ชาย “พี่อยากรู้ว่าเรารู้สึกอย่างไงกับชานยอล เราชอบชานยอลหรือเปล่า”จงอินถึงนิ่งอึ้งกับคำถามของพี่ชาย “พี่อยากให้เราคิดลองถามใจตัวเองก่อนที่เราจะไปอยู่ญี่ปุ่น พี่ไม่อยากให้ต้องมาเสียใจที่หลังจากไปอยู่กับพ่อกับแม่แล้ว”จุนมยอนเตือนสติน้องชาย
“ผมจะคิดอะไรกับไอ้หูกางนั้น ผมเพิ่งสิบสองเองนะพี่จุนมยอน จะให้ผมมีความรักตอนนี้มันไม่ใช่เรื่อง มันยังไม่ถึงเวลาที่เด็กอย่างผมจะมีความรัก”จงอินตอบออกมาจุนมยอนถึงกับยิ้มกับคำตอบของน้องชาย “ถึงอย่างไงผมก็จะไปอยู่กับแม่ที่ญี่ปุ่น ผมจะไม่ยอมกลับมาที่นี้อีก จะไม่กลับมาให้ไอ้หูกางได้เห็นหน้าแกล้งผมได้อีก”จงอินตอบอย่างหนักแน่น สีหน้าจริงจัง คนอย่างคิมจงอินเมื่อตัดสินใจแล้วจะไม่มีวันคืนกลับเด็ดขาด
ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลยปาร์คชานยอล
หลังจากเกิดเรื่องจงอินก็ไม่ยอมนอนห้องเดียวกับชานยอล ย้ายตัวเองมานอนกับพี่ชายทุกคืน ตื่นเช้ามาจงอินก็ออกไปโรงเรียนพร้อมกับจุนมยอนสองคนที่จะมีลูฮานแฟนของจุนมยอนมารอรับที่หน้าบ้าน ที่ไม่ยอมไปพร้อมกลับพร้อมกับชานยอล
และเรื่องที่จะไปอยู่ญี่ปุ่นจงอินก็บอกกับยูราเรียบร้อยกับความต้องการของตัวเอง ถึงยูราอยากจะค้านให้หลานชายอยู่แต่ก็ไม่อยากทำให้หลานชายไม่สบายใจ ในเมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นเจ้าลูกชายเป็นตัวต้นเหตุทั้งหมดและหล่อนก็ไม่ยอมบอกกับลูกชายว่าจงอินจะย้ายไปอยู่ที่ญี่ปุ่นกับพ่อแม่และยังสั่งห้ามไม่ให้จุนมยอนนั้นบอกเรื่องนี้กับชานยอลเพื่อดัดนิสัยเจ้าลูกชายตัวแสบ
“น้าไม่อยากให้เราไปญี่ปุ่นจริงๆเลย แต่น้าก็เคารพการตัดสินใจของเรานะจงอิน”ยูราเอ่ยกับหลานชายที่นั่งจัดของอยู่ในห้อง ที่อีกไม่กี่วันก็จะเดินทางไปญี่ปุ่นแล้ว
“ผมก็อยากอยู่กับน้ายูรานะครับ แต่ผมไม่อยากอยู่ให้พี่ชานยอลต้องแกล้งผมอีก เล่นกับความรู้สึกของผมแบบนี้อีก”
“จงอินน้าไม่รู้นะว่าหลานคิดอย่างไงกับลูกชายของน้า น้าไม่สามารถตอบแทนหัวใจของหลานได้ แต่สิ่งที่น้าจะบอกเราจะสอนเราได้คือเราหนีนทุกอย่างได้แต่เราไม่สามารถหนีหัวใจของตัวเองได้ ถึงแม้เราจะหนีไปไกลมากแค่ไหนมันก็ยังตามเราไปตลอด ที่ไม่สามารถหนีให้พ้นได้”ยูราลูบผมหลานชายอย่างเอ็ดดู รักในตัวหลานชายคนนี้มาก
“ตอนนี้จงอินยังเด็กคงยังไม่รู้ว่าสิ่งที่หัวใจของหลานต้องการอะไร ต้องทำอย่างไงกับความรู้สึกที่เกิดในใจของหลาน ความรู้สึกตลอดสองปีที่หลานได้อยู่ที่นี้มันคงจะให้คำตอบกับหลานได้บ้าง”รอยยิ้มใจดีอ่อนโยนส่งให้กับหลานชายตัวเล็ก “เอากลับไปคิดนะจงอินว่าหัวใจของหลานต้องการอะไร รู้สึกอย่างไงกับการอยู่ที่นี้ อยู่กับน้าอยู่กับเจ้าชานยอล ถ้าหลานได้คำตอบก็อย่ามาลืมมาบอกน้านะ”ยูรายิ้มน้อยๆให้กับหลานชายและเดินออกไป จงอินครุ่นคิดกับคำพูดของยูราที่รักตัวเองเหมือนกับลูก
ผมอยู่ที่นี้ก็มีความสุข แต่พอผมคิดถึงวันที่จะบินไปอยู่ญี่ปุ่นก็ปวดหนึบหัวใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ผมก็ไม่อยากอยู่ให้ไอ้หูกางมาทำร้ายจิตใจของผมได้
Talk
ครบ100แล้ว น้องจงอินจะบินไปญี่ปุ่นแล้ว งานนี้พี่ชานจะทำอย่างไงค่ะ ทำน้องหนีไปญี่ปุ่นแบบนี้
ใครที่สั่งฟิคเล่มแรกไว้ น้องที่จัดส่งให้จะเริ่มจัดส่งให้นะคะ พอดีน้องมีวันหยุด ที่ 10 17 20 น้องเค้าจะรีบเร่งจัดส่งให้ครบ
ใครรอเล่ม 2 สำหรับฟิคเรื่องนี้ที่จะมีประมาณ 10 เรื่อง รวมถึงเรื่อง time of love อยู่ด้วย ไรต์อาจจะเปิดจองกลางเดือนนี้ ราคาไรต์พยายามจะไม่ให้เกิน 300 ส่วนสเปจะมีให้สำหรับ just you และสเปของ time of love
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นและติดแท๊ก #ficcz
ความคิดเห็น