กลอนนิทานตำนานดอกไม้

เนื้อเรื่อง

         อันตำนานทานตะวันมีดังนี้
ไคลธีคือชื่อของเจ้าหญิง

เธอโฉมงามนามไพเราะเป็นอย่างยิ่ง

แต่เธอนิ่งเก็บกดรันทดใจ

ด้วยท่านพ่อพระราชาแสนจะโฉด

กักขังลูกไว้ในโบสถ์ไม่ไปไหน

ทิ้งเจ้าหญิงไคลธีเศร้าหทัย

โดดเดียวใจน้ำตาไหลกับพันธนา

..................................................................................

..............................................................

ในวันหนึ่งซึ่งปลอดนางข้าทาส

ปราศจากท่านพ่อที่แลหา

จึงหนีออกจากโบสถ์ด้วยปัญญา

หนีออกมาหวังชมแสงดวงตะวัน

อยากได้ยลแสงอรุณอันแรกแย้ม

คงเจิดแจ่มแช่มช้อยให้คล้อยฝัน

ดวงตะวันส่องได้อย่างไรกัน

ช่างน่าขันฉันเจ้าหญิงไม่รู้เลย

........................................................................................

.............................................................

ในวันนี้ต้องรู้เสียให้ได้

ตะวันฉายบ่ายส่องต้องเฉลย

ต้องร้าวรานกร้านหทัยไม่เกรงเลย

จึงนั่งเฉยกลางทุ่งมุ่งมองตะวัน

ขณะนั้นเทพพอลโลควบม้าผ่าน

ตะวันฉานผาดผ่องย่องมานั้น

พระอาทิตย์มากับเทพหนุ่มคนนั้น

ไคลธีนิ่งฝันกลับโบสถ์ไป

..........................................................

.........................................................

อรุณรุ่งทุกวันหนีออกมา

ไคลธีโหยหาความรักใคร่

หลงรักหนุ่มเทพพอลโลหมดจิตใจ

โดนลงทัณฑ์อย่างไรใจยอมทน

เจ้าเทพหนุ่มไม่รู้เลยมีใครรัก

ผูกสมัครรักมั่นอย่างเปี่ยมล้น

ไคลธีคอยความหวังอย่างอดทน

คงจะมีสักหนหันมองกัน

...................................................................

..................................................................................................

เจ้าหญิงหนีจากโบสถ์ตลอดกาล

ด้วยดวงมาลย์ผูกจิตคิดใฝ่ฝัน

เทพพอลโลควบม้าผ่านแสงตะวัน

ไม่มีวันไหนเลยเคยมองมา

เจ้าหญิงจึงตั้งสัตย์วาจามั่น

แม้ตัวฉันมอดม้วยขอพรฟ้า

ขอเป็นเหล่าทวยเทพแห่งผกา

ตราบสิ้นแสงอัจจิมาตลอดไป

................................................................

................................................................................

ด้วยผมทองขอให้มีกลีบดอกเหลือง

ตะวันเรืองรองรับไม่ผลักไส

ทานอาทิตย์สถิตในดวงหทัย

เทพพอลโลจอมใจข้าด้วยเทอญ. 


       หลังจากที่เจ้าหญิงไคลธีสิ้นลม ขาของเธอก็หยั่งรากลงไปในพื้นดิน แขนและลำตัวของเธอก็กลับเป็นใบและลำต้นสีเขียว ดวงหน้าอ่อนหวานของเธอกลับกลายเป็นสีน้ำผึ้ง เรือนผมสีทองผ่องอำไพของเธอกลับกลายเป็นกลีบดอกไม้สีเหลืองสดใส แหงนมองเทพแห่งพระอาทิตย์ไปทุกแห่งหนจน กว่าพระอาทิตย์ของเธอจะตกดินอย่างไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย ด้วยความรัก และความภักดีตลอดกาล.