อุบัติเหตุ

เนื้อเรื่อง

"เกือบไปแล้ว!"
 

ผมอุทานกับตัวเอง ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ในรถยนต์ส่วนตัว ขณะที่รถคันหนึ่งเพิ่งจะขับแซงปาดหน้า เฉียดรถของผมไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด แต่ยังเคราะห์ดีที่ผมยังชะลอรถได้ทัน

 

รู้ตัวอีกที รถของผมก็จอดนิ่งอยู่บริเวณไหล่ทาง 

 

รถที่เพิ่งปาดไปน่าจะเป็นรถตำรวจนำขบวน เพราะรถอีกคันแล่นตามติดมาเป็นรถคันใหญ่สีดำ ข้างรถมีคำว่า 'Police' หากแต่คนที่อยู่บนรถลูกกรงนั่นไม่ใช่ตำรวจ สาเหตุที่ต้องใช้รถตำรวจนำขบวนเนื่องมาจากข่าวไม่ดีในช่วงนี้ ที่ว่าเกิดอุบัติเหตุรถส่งนักโทษชนกับรถที่แล่นอยู่บนท้องถนนติดต่อๆกันในรอบสองเดือนถึงแปดครั้ง ทำให้นักโทษเสียชีวิตไปรวมแล้วกว่ายี่สิบคน ซึ่งทางตำรวจมองว่าเป็นเรื่องผิดปกติ

 

'สายตาคู่หนึ่ง' กำลังมองออกมานอกซี่ลูกกรงบนรถนำส่งผู้ต้องหา 

 

ผมบังเอิญมองสบตาเข้าพอดี ระหว่างที่รถคันดังกล่าวกำลังขับเคลื่อนด้วยความเร็ว ประกอบกับเสียงไซเรนที่ชวนให้รถคันอื่นต้องหลีกทาง ให้รถนำพานักโทษจากเรือนจำไปยังศาลจังหวัดเพื่อไต่สวนคดีความ 

 

ผมอยากรู้ว่าเจ้าของสายตาคู่นั้นกำลังคิดอะไรอยู่?

 

ในกลุ่มนักโทษทั้งหลาย จะมีใครบ้างหนอ ที่สำนึกผิดในการกระทำของตน การจองจำในคุก จะสามารถช่วยลดปัญหาอาชญากรรมได้จริงไหม หรือ จะเป็นเพียงแค่แหล่งชุมนุมของบรรดานักโทษผู้ถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ซึ่งบางรายถูกฝากขังแค่ไม่นานก็ถูกปล่อยตัวออกมา ถ้ามีเส้นสายดีพอที่จะทำให้พ้นผิด

 

"คุณครับ" 

เสียงเรียกหนึ่งก้องขึ้น

 

"ครับๆๆ" 

ผมตอบซ้ำอยู่หลายหน

 

"หมอคิดว่าคุณอาการคุณยังโอเคนะ แต่ต้องเฝ้ารอดูแผลในสมองอีกสักพัก" 

คุณหมอพูดพร้อมชี้แผ่นฟิล์มในมือให้ผมดู

 

ผมต้องมาพบหมอทุกอาทิตย์หลังจากที่ผมประสบอุบัติเหตุมาเมื่อห้าเดือนที่แล้ว รถเราชนกับรถกระบะอีกคันอย่างจัง ทำให้เหล็กท่อนยาว 1 เมตร หนา 3 เซนติเมตร หนัก 6 กิโลกรัม เสียบเข้าที่ศีรษะด้านบนส่วนหน้าทะแยงลงมาทะลุที่โหนกแก้มข้างขวา ทำให้ผมสูญเสียสมองส่วนหน้าไปบางส่วน คุณหมอเรียกชื่อมันด้วยภาษาอังกฤษว่า Prefrontal Cortex คำว่า front ที่รวมอยู่ ทำให้ผมจำชื่อสมองส่วนนี้ได้ดี คุณหมอยังอธิบายต่อไปอีกว่า สมองส่วนหน้านี้ทำหน้าที่หลายอย่าง มีผลกับสมาธิ ความจำ และ การตัดสินใจ การขาดสมองส่วนนี้ไปบางส่วนอาจจะทำให้ผมขาดความยับยั้งชั่งใจ ตัดสินใจอะไรแบบไม่มีเบรค 

 

แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย เมื่อเทียบกับการสูญเสียเมียและลูกสาวที่นั่งมาในรถด้วย

 

ระหว่างที่ผมกำลังขับรถกลับบ้าน

วิทยุกำลังเสนอข้อมูลเกี่ยวกับสถิติอุบัติเหตุบนท้องถนนตลอดปีที่ผ่านมา

ทุก 1 นาทีมีคนได้รับบาดเจ็บ และทุก 2 คนต่อชั่วโมง มากกว่าโรคใดๆที่ว่าร้ายกาจที่สุด

 

'ผมใช้ประโยชน์จากมันในการแก้แค้นให้ลูกเมีย'

 

ไอ้สารเลวที่ขับรถคันนั้น ไม่ว่ามันจะซื้อใบขับขี่มา ขับด้วยความคึกคะนอง ขับตอนเมา คุยโทรศัพท์ หรืออะไรก็ตามแต่ มันสมควรได้รับโทษ

ผมทราบว่ามันกำลังจะหลุดคดีหลังจากที่ฝากขังได้เพียงหนึ่งเดือนเศษ โอกาสเดียวที่ผมมีคือช่วงที่มันออกมาจากเรือนจำเพื่อเดินทางโดยรถนำส่งไปขึ้นศาลในวันนั้น ผมจึงจ้างรถบรรทุก และ รถกระบะอีกสามคัน เพื่อทำให้ทุกอย่างเป็นไปแนบเนียน เฉกเช่นอุบัติเหตุทั่วๆไป

 

ทุกอย่างเป็นไปตามแผน มันตายในรถนำส่ง รวมถึงนักโทษค้ายาอีกสองรายที่นั่งมาพร้อมกัน ผมรู้สึกว่าผมมาถูกทางแล้ว 

ผมรู้ดีว่า นักจำนวนหนึ่งในนักโทษเหล่านั้น ยังมีกลุ่มผู้บริสุทธิ์ปะปนอยู่กับกลุ่มผู้กระทำผิดจริง เราเรียกกลุ่มคนเรานี้ว่า 'แพะ' แต่การฆ่าแพะจำนวนหนึ่งในกรงขังนั้น มันเป็นสิ่งที่ควรแลก เมื่อเทียบการการที่ปล่อยให้คนชั่วลอยนวลออกมาฆ่าแพะจำนวนมากที่อยู่นอกกรงนั้น

 

ผมกลับถึงบ้านราวสองทุ่ม เข้าห้องนอนทันที วันนี้ผมมีความสำเร็จเล็กๆจะอวด

ยุคนี้ใครอยากเรียนอะไรก็สามารถทำได้เพียงแค่เสิชคีย์เวิร์ดเข้าไปในยูทูป ในนั้นมีทุกอย่างให้ศึกษาไม่ว่าจะเป็น สาธิตการใช้อุปกรณ์ไอทีใหม่ๆ สูตรทำอาหารอร่อยๆ ท่าออกกำลังกายบริหารหน้าท้อง  รวมไปถึงวิธีทำระเบิด ผมใช้ช่วงเวลาว่างก่อนนอน เพื่อทดลองทำระเบิดแบบ DIY จากอุปกรณ์สามารถซื้อหาได้ในอินเตอร์เน็ต ถึงตอนนี้ผมสามารถระเบิดอาคารสูงสี่ชั้นให้ราบคาบได้ภายในพริบตา แต่ผมคงไม่ใช้มันแบบสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก 

 

อะไรก็ไม่แน่นอน เช้าอีกวันตำรวจสนธิกำลังเข้าจับกุมผมขณะออกมาเดินออกมาหาซื้ออาหารมื้อเช้า ในข้อหาจ้างวานฆ่า เรื่องของผมกลายเป็นข่าวใหญ่ที่สุดของวัน ผมถูกส่งตัวเข้าเรือนจำประจำจังหวัดทันที 

 

ในคุกนั่นทำให้ผมไม่โดดเดี่ยว ทุกคนรู้จักชื่อผมดี เนื่องมาจากวีรกรรมที่ผมสร้างไว้ และแน่นอนหลายคนจ้องจะฆ่าผม เพราะทั้งยี่สิบกว่าคนที่ตายไปนั้น ล้วนมีความสัมพันธ์กันกับคนในนี้ ไม่ว่าจะเป็นคู่ค้า คู่ซี้ หรือ แม้แต่พี่น้องร่วมสายเลือด ผมถูกรุมทำร้ายหลายครั้ง 

 

แต่ครั้งที่หนักสุดเกิดขึ้นในตอนกลางวัน ขณะที่ผมกินข้าวแดง ไปพร้อมๆกับเล่าแผนการให้กับหัวโจกคนหนึ่งถึงการตายของน้องชายเขาอย่างละเอียด พวกมันรุมทำร้ายผมด้วยท่อนเหล็กกว่าครึ่งชั่วโมง ผมนึกว่าผมตายไปแล้ว เคราะห์ยังดีที่เพื่อนของผมวิ่งไปแจ้งเหตุกับผู้คุมได้ทันเวลา 

 

ผมถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลราชทัณฑ์

 

ผมอยู่ในโรงพยาบาลแห่งนี้ก็ร่วมเดือนแล้ว รู้ชื่อพยาบาลทุกคนในวอร์ดสนิทสนมกันทุกคนเป็นอย่างดี เรียกว่าใช้ไปซื้อขนมได้เลย ส่วนร่างกายผมก็เริ่มฟื้นตัวกลับมาดังเดิม ผมกำลังจะเดินได้เองในไม่ช้า ผมยื่นเรื่องขอย้ายเรือนจำโดยให้เหตุผลเรื่องความปลอดภัยในชีวิต ตอนนี้ได้ลายเซ็นของผู้ใหญ่ในเรือนจำแล้ว รอเพียงลายเซ็นของหมอผู้ดูแลผมเท่านั้นเอง

 

สองสัปดาห์ต่อมา รถนำส่งนักโทษคันหนึ่งแล่นออกจากทัณฑสถานโรงพยาบาลราชทัณฑ์ด้วยความเร็วมุ่งหน้าสู่เรือนจำกลาง

 

'สายตาคู่หนึ่ง' กำลังมองออกมานอกซี่ลูกกรงบนรถนำส่งผู้ต้องหา

 

ชายผู้นั้นรู้ตัวดีว่าเขาอาจจะไม่มีโอกาสได้กลับไปสู่โลกความเป็นจริงเบื้องหน้านั้นอีก เพราะทุกอย่างจะจบลงคืนนี้ คืนที่เขาเฝ้ารอมา

 

โดยตลอด ในคุกที่รวมนักโทษคดีอุกฉกรรจ์ของประเทศกว่าพันคน  
ซึ่งแน่นอนว่ามันคือ

'อุบัติเหตุ'

 

===============================
ติดตามต่อเรื่องสั้นมุมกลับได้ในแฟนเพจ
https://www.facebook.com/jacob.write
===============================