[SF]The story has just begin [TVXQ] Yaoi

เนื้อเรื่อง

[SF]The story has just begin [TVXQ] Yaoi

The story has just begin.

คุณเคนได้ยินคำนี้กันไหม  เรื่องราวนี้มันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น  แต่ผมไม่รู้ตัวเลยว่าจะก้าวผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปได้ยังไง

และนี่คงเป็นอีกครั้งที่ผมจะเดาถูกผมคงจะล้มเหลวไม่เป็นท่า  ให้กับ...ความรักครั้งนี้.....

แม้จะไม่ใช่รักแรก.....แต่ก็อาจเป็นความรักครั้งสุดท้ายที่ทำให้ผมไม่อาจลืม......

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ผมชื่อ คิม แจจุง  ผมเป็นคนหน้าตาธรรมดา ออกจะขี้เหร่ด้วยซ้ำนะ( เอ่อ ถ้าแกขี้เหร่ฉันคงสวยโคตร )  ผมไม่ค่อย

มีเพื่อนนักหรอกครับก็ผมเป็นคน พูดน้อย เข้าสังคมไม่เก่ง  ผิดกับเพื่อนของผม  คิม จุนซู  เด็กหนุ่มหน้าตาดี 

นิสัยน่าฟัด เอ้ย น่ารัก  ช่างพูด  เป็นที่ใฝ่ฝันของคนหลายคน     ถ้าเอาเราสองคนมายืนเทียบกันมันต่างกันอย่างกับ

ฟ้ากับเหวเลยละครับ

ถึงผมจะน้อยใจในโชคชะตาของผมแต่ผมก็ไม่คิดจะอิจฉาเขาครับ   ไม่รู้เหมือนกัน

ที่มหาลัยแห่งนี้ทำให้ผมได้พบกับรุ่นพี่คนหนึ่ง  เขาเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆที่นี่  รวมทั้งผมด้วย  เขาเรียนเก่งมาก

เลยครับ  แถมยังหล่อ บ้านก็รวย  คุณสมบัติทั้งหมดมันทำให้ผมกับเขาแตกต่างกัน  ทำให้ผมไม่กล้าคิดที่จะมอง

หน้าเขาเลยด้วยซ้ำ  เฮ้อ  แต่ผมก็ห้ามตัวเองไม่ได้  ได้แต่แอบชื่นชมอยู่ห่างๆ

ผมเจอพี่ยุนโฮเขาครั้งแรกตอนงานรับน้องครับ  ตอนนั้น  พวกพี่ๆให้น้องๆทุกคนผูกผ้าปิดตาแล้วให้เดินเลือกพี่ๆ

เอาเอง  เฮ้อ จะให้เดินเลือกทำไมก็ไม่รู้  แต่ผมก็ต้องทำ  ผมเลยตัดสินใจเดินเลี้ยวขวา  เลี้ยวซ้าย  แล้วก็หมุนๆ  จน

รุ่นพี่ทัก

"เอ้ย  น้องคนนั้นนะ  เออนายนั้นและ  รีบจับรุ่นพี่ซักคนสิ " ผมที่ชี้ตัวเองด้วยท่าทีเอ๋อๆ  ก็เลยตัดสินใจเอื้อมมือ

ไปข้างหน้า  ผมคว้ามือใครซักคนมา  ทันทีที่ผมคว้ามือเขาได้ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมือนั้นมา

ใครกันนะ..รู้สึกดียังไงก็ไม่รู้  รู้สึกรักตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า

"เปิดตาได้แล้วน้องๆ"รุ่นพี่จอมเฮี้ยบสั่ง   ทันทีที่ผมเปิดตาผมก็ได้ผมกับพี่ยุนโฮ  ผมรู้สึกอายขึ้นมาทันที  ทำไม

เราต้องอายนะ ( ฉันจะรู้ไหมละแจจ๋า..คงแต่งมันยังงงเลย )

"สวัสดีครับน้องพี่ชื่อ จุง ยุนโฮ  น้องชื่ออะไรครับ" พี่เขาถามพร้อมกับส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาให้

"เอ่อ.สวัสดีครับ ผะ..ผมชี่อ  คิม แจจุง" ผมตอบโดยไม่มองหน้าพี่เขา

แล้วผมก็เดินออกจากงานนั้นไปทันทีทั้งที่เป็นงานรับน้อง ไม่รู้ทำไมผมถึงทำอย่างงั้น  คงเป็นเพราะความอาย

และความไม่มั่นใจในตัวของผมเอง  ผมรู้สึกได้ถึงสายตาของคนรอบข้าง  สงสัยว่าหน้าอย่างผมทำไมถึงโชคดีเปิด

มาเจอพี่ยุนโฮ  ผมว่าพี่เขาต้องอายแน่เลยที่อยู่ดีผมก็ลากเขามา  เฮ้อ  แล้วผมจะกล้าไปเรียนไหมนี่

พอนึกถึงตอนเจอกันครั้งแรกนั้นผมก็นึกขำในโชคชะตาของตนเอง  และนั้นคงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะมีโอกาสได้คุยกับพี่ยุนโฮมั้ง...ครั้งสุดท้ายจริงๆ

"แจจุง....."เสียงเรียกชื่อผมทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์

"อะ..จุนซูมีอะไรเหรอ..นั่งก่อนสิ" ทำไมจุนซูถึงทำหน้าอย่างนั้นนะมีอะไรจะพูดหรือเปล่า

"คือว่า..แจจุง..นายชอบพี่ยุนโฮหรือเปล่า"

"แจจุง..แจจุง"เจ้าโลมาตัวน้อยเรียกผมอย่างร้อนรน

"ไม่มีอะไรหรอก"ผมนิ่งอึ้งกับคำถามนั้น  ผมไม่กล้าตอบหรอก  ผมรู้ตัวเองดี

"ว่าไงละแจจุง"

"เอ่อ...ขอตัวนะชั้นต้องไปส่งรายงาน"แล้วผมก็เดินออกไปทันที

"เฮ้อ..ดูก็รู้แจจุงว่านายชอบพี่ยุนโฮ..เดี๋ยวโลมาตัวนี้จะช่วยนายเอง"จุนซูผู้มุ่งมั่นบอกตัวเองดังๆในใจ  เขามอง

แป๊ปเดียวก็รู้ว่าแจจุงคิดยังไงกับพี่ยุนโฮ  เพื่อนของคนรักเขา  ปาร์ค ยูชอน ที่มีน้อยคนนักที่จะรู้ที่รู้ก็มีแค่ยุนโฮนั้น

คนเดียว  ยกเว้นแจจุงที่ผมยังไม่มีโอกาสได้บอก ( เอ่อ...คนแต่งงงมีคนน้อยคนที่ได้รู้  ยกเว้นแจจุง..งงไหมคะท่านผู้อ่าน )

นี่กี่โมงแล้วเนี่ย  หลับในห้องสมุดตั้งนานแนะ  ตั้งแต่เดินหนีจุนซูออกมาก็ไม่รู้จะไปไหนต้องมาคลุกอยู่ใน

ห้องสมุดนี่แหละ  อ๊า..หกโมงแล้วเหรอเนี่ย  ต้องกลับหอแล้ว  แล้วผมก็รีบวิ่งออกจากห้องสมุดทันทีเพื่อรีบไปขึ้น

รถเมล์หน้ามหาลัย   และภาพที่ผมได้เห็นหน้าตึกคือภาพของจุนซูนั่งรถออกไปกับยุนโฮ

ฉึก..

เหมือนมีดนับร้อยมากรีดหัวใจของผม  ที่จุนซูมาถามนั้นก็เพราะจุนซูเป็นแฟนกับพี่ยุนโฮนั้นเอง  เจ็บจัง

น้ำตามากมายได้ไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่   นี่เราจะร้องไห้ทำไมเนี่ยต้องยินดีกับจุนซูสิ  มันถึงจะถูก 

ผมพาร่างที่ไร้วิณญาณของตัวเองมาถึงหอพักจนได้พบกับจุนซูที่รออยู่ที่หอกับคนคนนั้น...พี่ยุนโฮ

"แจจุงวันนี้เขากับพี่ยุนโฮขอค้างด้วยได้ไหม"  จะทำร้ายจิตใจกันไปถึงไหนเนี่ย

"เอ่อ..ได้สิ"ผมตอบโดยไม่มองพี่ยุนโฮเช่นเคย

55555555555555555555555555

เสียงโทรศัพท์ของจุนซูดังขึ้น

"เอ่อ..ฮัลโหล..ยูชอนเหรอ  ขอตัวเดี๋ยวนะขึ้นกันไปบนห้องก่อนเลยนะ"

"อืมได้...แจจุงนำทางไปหน่อยสิ"  พี่ยุนโฮพูดกับผม   ผมได้แต่เดินนำทางไปเงียบๆไม่มีบทสนทนาระหว่างเรา

สองคน

"ถะ.ถึงแล้วครับพะ..พี่ยุนโฮ...เอ่อ...ผมขอเข้าครัวก่อนนะ"แล้วผมก็รีบเข้าครัวทันทีโดยไม่หันไปมองพี่ยุนโฮ

ผมไม่อยากเดาสายตาพี่ยุนโฮหรอกนะว่าที่เขามองมาด้วยสายตาแบบนั้นนะคือแบบไหน  สายตาที่เต็มไปด้วย

ความรังเกียจ.....หรือเต็มไปด้วยความถวิลหา  เฮ้อ  หลงตัวเองไปแล้ว คิม แจจุง  คนอย่างนายน่ะจะมีใครมาสนใจ

"ยูชอน...ฉันช่วยพี่ยุนโฮอยู่..อย่างอนได้ไหม"

                ก็เขาคิดถึงตัวเองเนี่ย  มาส่งเขาแล้วยังไม่โทรหาอีก  แค่มาส่งที่หอไม่พอหรอกนะ  ไม่อยู่กับตัวเองแค่

นาทีเดียวเขาก็เป็นบ้าแล้วนะ...แม่โลมาน้อยของฉัน

"เขาก็คิดถึงตัวเองนะ.....พอเรื่องแจจุงกับพี่ยุนโฮเสร็จฉันจะรีบกลับ..โอเค..พ่อไก่"

                จะที่รัก...รักนะ ..กิ๊ว..กิ๊ว

ตาบ้าไปสรรหาคำนี้มาจากไหนอีกเนี่ย  หึหึ  รักนะ..กิ๊วกิ๊ว

"ทุกคนอาหารเสร็จแล้ว....มากินกันเถอะ"

"โอ๊ะ...เอ่อ..ขอโทษที่มาขัดจังหวะ..คืออาหารเสร็จแล้วนะ" เขาสองคนกำลังจูบกัน แล้วผมก็เดินออกไปทันที  

เรากินข้าวด้วยกันในบรรยากาศที่ดูตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด

"เอ่อ ฉันเอาจานไปล้างให้นะแจจุง...นายพักผ่อนเถอะ"

"อืม...เดี๋ยวนายกับพี่ยุนโฮนอนอีกห้องนึงได้เลยนะ....เดี๋ยวฉันไปเตรียมผ้าเช็ดตัวให้"

"นี่ไอ้พี่ยุนโฮ..จัดการเลยนะ.....บอกเขาไปตามตรงโอกาสนะไม่มีอีกแล้วนะ"

"รู้น่า...ไปได้แล้วนั่งตัวสั่นขนาดนั้นนะ...ไอ้ยูชอนมันโทรตามใช่ไหม"

"พี่ก็รู้นี่..อย่าให้ฉันเสียปากให้พี่ฟรีแล้วไม่ได้อะไรนะ"

"เออ..ไปเถอะ"

ภาพที่จุนซูจูบกับพี่ยุนโฮตรงโซฟามันทำให้เขาเจ็บปวดทำไมนั้นเหรอ   มันทำให้เรารู้ว่าแค่คิดก็ไม่มีสิทธิ์แล้ว...

ตัดใจซะเถอะ..คิมแจจุง...พี่เขาคงไม่สนใจนายหรอก...เลิกรักเขาซะเถอะ...หยุดซะทีนายคงเหนื่อยแล้วแจจุง...ได้

โปรดหยุดเถอะ.....

วันนี้แหละที่ผมจะสารภาพกับน้องแจจุงไปตามตรงว่าผมรู้สึกกับเขายังไง   เพียงแค่ละครเล็กๆน้อยๆที่ผมกับจุนซู

เล่นมันก็พิสูจน์อะไรได้มากมาย   ผมรู้ว่ามันเสี่ยงที่ทำอย่างนี้  แจจุงอาจจะโกรธจนไม่พูดอะไรกับผมอีกเลย....แต่

ผมก็พร้อมที่จะเสี่ยงเพื่อที่จะได้รู้ว่าเขาก็คิดเหมือนกันกับผม

จุนซูนะบอกว่า  แจจุงชอบคิดว่าตัวเองขี้เหร่....นี่เขาไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าเขานะสวยมากสวยจนทำให้ใจสั่นได้ทุก

ครั้งที่พบใบหน้าหวานๆขาวๆนั้น  น่ารัก  จนแทบจะอดใจไม่ไหว

ผมเดินตามแจจุงเข้าไปในห้องที่เตรียมไว้ให้ผม  ผมเห็นแจจุงยืนหันหลังให้  เอ๊ะ นั่น  ไหล่ของแจจุงจุงกำลังสั่นไหว  เขากำลังร้องไห้

"ฮึก...ฮือ..พี่ยุนโฮ  ผมจะเลิกรักพี่แล้วนะ   ผมเหนื่อยเหลือเกิน  ฮือ  พี่ยุนโฮ"

ทันทีที่ผมได้ยินแบบนั้นสติอันน้อยนิดที่ผมมีก็ดับลง  ผมวิ่งเข้าไปกอดแจจุง  กลิ่นหอมอ่อนๆของร่างบางทำให้

ผมยิ่งคุ้มคลั่ง   เมื่อผมรู้แล้วว่าเขารักผม  ผมไม่ทางจะปล่อยคนคนนี้ไปหรอก

"แจจุง  พี่รักแจจุงนะ  อย่าเลิกรักพี่เลย   พี่กับจุนซูเราไม่ได้เป็นอะไรกันพี่แค่อยากรู้ว่าแจจุงคิดยังไงกับพี่ก็แค่

นั้นเอง  ฮือ  อย่าเลิกรักพี่นะ"  น้ำตาลูกผู้ชายของผมมันไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้  นี่แค่ร่างบางตรงหน้าเอื้อนเอ่ย

มาแค่ว่าจะเลิกรักผม  นี่ขนาดเรายังไม่ได้คบกันนะ  แต่ถ้าเขาทิ้งผมไปผมคงจะตาย

"พะ..พี่ยุนโฮรักแจจุงเหรอฮะ....พี่ไม่หรอกผมใช่ไหม...ฮือ...พี่ยุนโฮ"

ผมกอดตอบพี่ยุนโฮ  คำบอกรักจากปากพี่ยุนโฮที่ผมเฝ้าหวงัว่าสักวันคำคำนี้จะมีจริง   เราสองคนโอบกอดกันอยู่

อย่างนั้นเพื่อส่งผ่านความรู้สึกต่างๆให้แก่กัน   มันช่างเป็นช่วงเวลาวิเศษเสียจริง

"เอ่อ..แจจุงปล่อยก่อนนะ...คือถ้าแจจุงไม่ปล่อยพี่เดี๋ยวพี่จะอดใจไม่ไหวนะ"ไม่รู้เพราะคำขู่ของผมรึเปล่าแจจุง

ถึงกับเด้งตัวออกจากผม  ไปคลุกตัวอยู่อีกมุมนึงทันที 

"แจจุงจ๋าเรามาเริ่มทำความรู้จักกันใหม่นะ  พี่ชื่อ ชองยุนโฮ  อยู่ปี3 คณะแพทยศาสตร์ครับ"

"ส่วนผมชื่อ  คิม แจจุงอยู่ปี1 คณะแพทยศาสตร์เหมือนกันครับ"

พอแนะนำตัวเสร็จเราสองคนก็หัวเราะออกมาทันที   ก็มันตลกนี่หน่า  พี่ยุนโฮเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อย พี่เขา

จรดริมฝีปากของเขาลงบนปากของผมอย่างแผ่วเบา  เราสองคนจูบกันเนิ่นนาน  เป็นจูบที่ไม่เร่าร้อน แต่นุ่นนวล

เป็นจูบที่อ่อนหวาน  ผมเจอแล้วละคนที่ผมพร้อมจะฝากชีวิตนี้ไว้ที่เขา

"พี่รักแจจุงนะ  รู้ไหมตอนรับน้องนะเราเดินหนีออกมาแบบนั้น  พี่เสียใจรู้ไหม  พี่นะเดินจามแจตั้งนานอยากให้

แจจับได้พี่  แต่พอแจเห็นพี่กับเดินหนีซะเนี่ย  พี่ไม่มั่นใจเลยว่าเรารู้สุกกับพี่ยังไง  บอกว่ารักพี่อีกครั้งนะ"

คนบ้า...ให้บอกรักง่ายๆอย่างงี้เลยเหรอเนี่ย  แต่เหตุการ์ณที่ผ่านมามันก็สอนให้ผมได้รูว่า  จงมั่นใจในตัวเองอย่าดู

ถูกตัวเอง   อย่ามองข้ามความรู้สึกคนอื่น  พี่ยุนโฮก็คงเจ็บปวดไปไม่น้อยกว่าเรา

"พี่ยุนโฮผมรักพี่ครับ"แล้วผมก็หอมแก้มพี่เขาอย่งรวดเร็ว

"อะ...แจจุงขี้โกงเนี่ยหอมแก้มพี่โดยพี่ไม่ตั้งตัวได้ไงเนี่ย..มานี่..มาให้ทำโทษซะดีดี"แล้วร่างหนาๆของยุนโฮก็วิ่ง

ไปอุ้มร่างบางๆของแจจุงขึ้นมาบนเตียง   สองสายตาที่ประสานกัน   เหมือนมีพลังดึงดูดคนทั้งคู่เข้าหากัน

"อะแฮ่ม......ใจเย็นๆดิวะไอ้ยุนมึงเพิ่งบอกรักเขามึงจะฟันเขาซะแล้วเหรอ"  โฮกกกกไอ้ไก่นี่มามาโผล่นี่ได้ไงเนี่ย

"แล้วจุนซูละออกไปหาแกไม่ใช่เหรอ..ทำไมมาอยู่นี่"ข่มอารมณ์ไว้ ชองยุนโฮ  อย่าเพิ่งไปเตะไอ้ไก่นี่

"ก็ฉันคิดถึงโลมาน้อยของฉันนี่  โอะ น้องแจจุงยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ปาร์ค ยูชอนว่าที่สามี  คิมจุนซู"

ป้าป!!!!

"โอ้ย..ที่รักตบหัวเขาทำไมอะ"

"ฉันไปเป็นเมียแกตั้งแต่เมื่อไหร่ห่ะ"  สมไอ้ไก่โลมาเดือดแล้ว

"เป็นซะตรงนี้เลยไหมจะที่รัก..เดี๋ยวยืมเตียงน้องแจก่อนก็ได้...นะจะแจพี่ยืมหน่อยนะ"

"อ๊ากส์ไอ้ไก่หื่นตายซะเถอะ...."

แล้วห้องของผมก็กลายเป็นสนามรบระหว่างโลมากับไก่!!!!!

.

.

.

.

อย่างที่ผมบอกความรักครั้งนี้ของผมไม่ใช่รักแรกแต่มันจะเป็นความรักสุดท้ายของผม

.

.

ความรักของผมกับพี่ยุนโฮมันกำลังเริ่มขึ้นครับ

.

.

.

"ทำอะไรอยู่เหรอแจ"  เจ้าหมีร่างหนาเดินมากอดผม

"เขียนไดอารี่อยู่..ห้ามอ่านนะ"

"แจอะ.."  โอะหมีงอน

"หมี...อย่างอนนะเขายอมตัวทุกอย่างเลย..อย่างอนน๊า"

"จริงอะยอมทุกอย่าง..." เอ่อเหตุการณ์เริ่มไม่น่าไว้วางใจแล้ว

"ดีล่ะ.."แล้วคนร่างหนาก็อุ้มร่างบางขึ้นมาแนบอก

"ปล่อยฉันนะเจ้าอ้วน"

"เรียกว่าที่รักสิ.."อะไรอีกเนี่ย

.

.

"ที่รัก...ปล่อยเขาลงนะ"

.

.

"ไม่ละที่รักเป็นของเขาเถอะ"

.

.

.

"อ๊าส์...."

Takami_Ryeu  Tallk

ห่างหายไปนานขอกลับมาสวัสดีปีใหม่เพื่อนๆด้วย   ฟิคน่ารักๆเรื่องนี้ด้วยน๊า  ไม่เมนไม่ว่าขอให้เข้ามาอ่านเยอะๆ

อีกไม่นานจะเอาฟิคยาวมาลง   เรื่องใหม่และเรื่องเก่า  แต่ขอเวลาหน่อยนะ

ฝากถึงพี่ Nat-Bonus ขอชมว่าเพ่เก่งมากคะ....เป็นแฟนนิยายเพ่เลยน๊า....แต่ไม่ค่อยเมนเลย....สัญญาว่าจะไปเมนให้เพ่เยอะๆ   นิยายเพ่เขาเจ๋งมากเลยนะ

หึหึ   ก็เรามันหื่น

อย่าลืมนะไม่ต้องเมนก็ได้แต่ขอให้เข้ามาอ่านเยอะๆ


อ่านตรงนี้คะ...ตามคำเรียกร้องของเพื่อนๆ..ตอนหน้า
.
.
ภาคสองของ The story has just begin 2....งงไหมอะ short fic มีภาคสอง
.
.
.
แต่ขอย้ำเป็น  NC  จ้า  ฉากเรท  ที่ทุกคนรอคอย
.
.
COMING  SOON