คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 *
หลังจากที่คชาทานอาหารและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เฟรมเอามาให้เมื่อหัวค่ำเสร็จเรียบร้อยแล้วร่างเล็กก็นอนลงบนเตียง ... ที่นี่แม้จะอยู่ในช่วงหัวค่ำแต่ท้องฟ้าก็มืดมาก ร่างเล็กมองออกไปนอกหน้าต่าง ... อย่างน้อยก็ยังมีแสงดาวที่พอจะทำให้ห้องนี้สว่างขึ้นมานิดหน่อย ... อย่างน้อยคชาก็ไม่ต้องอยู่กับความมืดเพียงลำพัง
- ก๊อก ก๊อก ก๊อก –
“คุณคชา ... หลับรึยังครับ ?”เสียงจากอีกฝั่งของประตูทำให้คชาละความสนใจจากท้องฟ้า
“ยังหรอก ... มีอะไรรึเปล่า”พอคชาพูดจบ เฟรมก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับผ้าห่มในมือ
“อ่อ คือผมเอาผ้าห่มมาให้น่ะครับ คุณคชาคงยังไม่ชินกับอากาศที่นี่เท่าไหร่ อากาศที่นี่หนาวในตอนกลางคืน เดี๋ยวคุณจะเป็นหวัดเอาได้”เฟรมร่ายยาว พร้อมกับส่งผ้าห่มมาให้คชา
“ขอบคุณครับ”คชายิ้มน้อยๆ ยื้นมือไปเอาผ้าห่มมาจากเฟรม ... นี่อาจจะเป็นรอยยิ้มสุดท้ายที่เขาอยู่ในที่แห่งนี้ก็ได้
“………….”
“เอ่อ .... ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม ที่นี่ที่ไหนหรอ เอ่อ คือผมหมายถึง จังหวัดอะไรน่ะครับ ?”
“จังหวัดเชียงใหม่ครับ นายเขามีรีสอร์ทที่นี่ด้วยนะครับ”
“หมายถึง เปิดรีสอร์ทน่ะหรอครับ ?”
“ครับ .. อยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ด้วย ไว้วันหลังคุณลองบอกกับนายดูสิครับ เผื่อนายเขาจะพาไป”
“ครับ .. เอ่อ ผมขอบคุณเฟรมมากนะที่คอยดูแลผม”คชาพูดทิ้งท้ายอย่างมีความนัย ... แต่นั้นก็ไม่ทำให้เฟรมถึงกับแปลกใจ เฟรมยิ้มให้คชาอย่างบอกว่าไม่เป็นไร
เฟรมเดินออกจากห้องไปเสียงล็อกห้องทำให้คชารู้ได้ว่าเขาไม่มีวันที่จะออกจากห้องนี้ได้โดยผ่านทางประตู ... คชามองผ้าห่มในมือสลับกับบานหน้าต่าง … มันทำให้คชาคิดวิธีที่จะออกไปจากที่นี่ได้โดยไม่ต้องออกทางประตู
“ขอบคุณมากนะเฟรม ...”
.
.
.
คชาดึงผ้าแน่นเมื่อผูกปลายผ้าอีกฝั่งกับขาเตียงเรียบร้อย .. คชาใช้ผ้าห่มสองผืนมาผูกต่อกัน อีกข้างผูกไว้กับขาเตียงนอน และอีกข้างก็จะเป็นสิ่งที่ช่วยให้คชาปีนหนีออกไปได้
ร่างเล็กปาดเหงื่อบนใบหน้าน้อยๆ ถึงอากาศที่นี่จะเย็นแต่คชาก็ต้องใช้แรงในการทำงานและกว่ามันจะสำเร็จ กว่าจะดึงแล้วผ้าไม่หลุดออกจากกันก็ปาเข้าไปหลายชั่วโมง
คชาเดินไปยังหน้าต่าง มองไปยังข้างล่าง โชคดีที่ชั้นสองของบ้านหลังนี้ไม่ได้สูงมากเท่าไหร่ คชาเงยหน้ามองท้องฟ้า ... ถ้าไม่ผิดนี่น่าจะประมานเที่ยงคืนได้ ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเบาๆ เดินกลับไปเอาปลายผ้าอีกฝั่งหนึ่งโยนไปข้างล่าง
“คุณพ่อ คุณแม่ ... ช่วยคชาด้วยนะ”ร่างเล็กพูดออกมาเบาๆอย่างต้องการกำลังใจก่อนจะค่อยๆไต่ผ้าลงมามีหลายครั้งที่เท้าของคชาก้าวพลาดแต่ร่างเล็กก็พยายามเกี่ยวผ้าอย่างสุดความสามารถ ... เพราะยังไง คชาจะไม่ยอมอยู่ที่นี่อีกต่อแน่ เมื่อใกล้ถึงร่างเล็กก็กระโดดลงมาจากผ้าและด้วยความไม่ระวังจึงทำให้ขาเล็กไปแตะเข้ากับกระถางต้นไม้ …
- เพล้ง -
“นั่นใครน่ะ ไอ้เฟรมหรอ ?”เสียงที่คชาจำได้แม่นว่าใครทำให้ร่างเล็กตกใจรีบวิ่งไปแอบอยู่ที่อีกมุมของบ้าน โดยไม่รู้เลยว่าตัวเองโดนเศษกระถางต้นไม้บาดลึกขนาดไหน
“……….”เศรษฐพงค์ที่ลงมาชั้นล่างเพื่อหาน้ำดื่มวิ่งออกมาดูนอกบ้านเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากคนข้างนอก และก็พบกับคำตอบของเสียงกระถางต้นไม้แตก ปลายผ้าห่มที่ปลิ้วมาโดนหน้าเศรษฐพงค์ทำให้เขารู้ว่าคชาพยายามหนีออกจากห้อง
“คชา ออกมาเดี๋ยวนี้นะ …. ฉันรู้ว่านายยังอยู่ที่นี่ !!”ร่างสูงตะโกนลั่นและนั่นก็ทำให้คนตัวเล็กอดที่จะสั่นกลัวไม่ได้
“นายเกิดอะไรขึ้นหรอครับ เสียงดังเชียว”เฟรมวิ่งไปเปิดไฟรอบบ้าน ก่อนที่จะวิ่งออกมาหานายของตัวเอง
“หึ !! ไม่มีอะไรแล้ว”เสียงพ่นหัวเราะทำให้คชากลัวมากยิ่งขึ้น แต่สิ่งที่เศรษฐพงค์พูดก็ทำให้คชาเบาใจลงนิดหน่อย
“นี่มัน … คุณคชาหนีไปหรอครับ ??”เฟรมมองขึ้นไปบนชั้นสองที่มีผ้าห่มห้อยลงมา
“อื้ม .. แกขึ้นไปเก็บของและก็ล็อกหน้าต่างบนชั้นสองห้องคชาให้ที แล้วเตรียมโซ่ไว้ให้ฉันด้วยนะ”เศรษฐพงค์กำลังยิ้มร้ายก่อนจะค่อยๆเดินไปที่อีกมุมของบ้าน มุมที่มีเงาของใครบางคนกำลังนั่งอยู่
คนตัวเล็กนั่งหายใจถี่รัวด้วยความกลัว ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน บาดแผลที่เท้าทำให้คชาต้องนั่งลงที่เดิม มือบางค่อยๆจับที่เท้าของตัวเองมาดู เลือดสีแดงทำให้ร่างเล็กตกใจไม่น้อยก่อนที่ความเจ็บจะมากขึ้นเรื่อยๆ … แต่ถ้าคชาไม่หนีไปตอนนี้ละก็ คชาอาจจะไม่มีทางหนีอีกต่อไปก็ได้
ร่างเล็กค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นยืนด้วยเท้าข้างเดียวแต่คชาก็ต้องเซจนเกือบล้มอีกครั้งเมื่อมีมือของใครบางคนเข้ามากระชากตัวเอง ร่างเล็กมองมือปริศนาพยายามภาวนาไม่ให้ใช่มือของคนใจร้ายแต่เหมือนคำภาวนาจะไม่เป็นผลเมื่อเสียงที่คชาได้ยินมันบ่งบอกชัดเจน …
“ยังไงมึงก็หนีกูไม่พ้นอยู่ดี หึ !!”มือหนาลากตัวคชาให้เดินตามเข้าบ้าน
“ปล่อยนะ บอกให้ปล่อยไง”คชาร้อยโวยวาย นั่นทำให้เฟรมที่พึ่งจะลงมาจากชั้นสองรีบวิ่งลงมาดูเหตุการณ์ข้างล่าง
“นายเจอคุณคชาแล้วหรอครับ ?”ใบหน้ายิ้มแย้มของเฟรมค่อยๆจางหายไปเมื่อเจอกับสีหน้าเจ็บปวดของร่างเล็ก
“แกไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวอีกไม่นานก็ต้องตื่นไม่ใช่รึไง”เศรษฐพงค์ออกปากไล่เป็นความนัย นั้นทำให้เฟรมเดินออกจากบ้านไปแต่โดยดี
“ปล่อยนะเว้ย”คชาพยายามดิ้นสุดแรงเมื่อร่างสูงพยายามจะพาคชาให้เดินขึ้นไปชั้นสอง
“ปล่อยมึงให้โง่น่ะสิ กูบอกแล้วใช่มั้ยอย่าคิดที่จะหนี”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Talk : แก้ก่อน ๆ 'มั้ย' ประโยคสุดท้ายนี่ไม่ได้ตั้งใจจะวิบัตินะ แต่มันพิมพ์แล้วเป็นรูปหน้าคนที่มีกากบาทปิดปากอ่ะ มันเลยดูแปลกๆหน่อยๆ เราเลยขอใช้วิบัตินิดนึงนะ มาแล้วตอนที่สาม เฮ้อออ กะจะลงพรุ่งนี้นะ แต่กลัวลืมกันซะก่อน 5555 ขอบคุณทุกเม้นและทุกวิวนะค่ะ
# [rainny_yada] [น้ำชาในกาขาว] [pat_put] [Puai] :: ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะค่ะ :’)
ความคิดเห็น