คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 *
Chapter 2 *
เฟรมที่ถือถ้วยข้าวต้มมาด้วยวางมันไว้บนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงผู้ชายสองคนให้อยู่ด้วยกัน ‘ เศรษฐพงศ์ ’ เดินมาใกล้เตียงมากขึ้น ก่อนจะเปิดประโยคสนทนาที่ทำให้คชาแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“นายชื่อ นนทนันท์ อัญชุลีประดิษฐ์ ใช่ไหม”ใบหน้าขาวของคนถามหันมามองคชาอย่างต้องการคำตอบ
“ครับ”
“งั้นก็ไม่ผิดคนสินะ”ร่างสูงพูดขึ้นเบาๆแต่นั้นก็ทำให้คชาได้ยินเต็มสองหู แต่ร่างเล็กก็ไม่ควรจะสงสัยคนที่อุตส่าห์ช่วยเขาไว้วันนั้น
“เอ่อ … คุณ … ผมอยากกลับบ้าน คุณช่วยพาผมกลับบ้านได้ไหม”คชาเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“ฉันชื่อ เศรษฐพงศ์ ….. สิ่งที่นายขอมาฉันคงจะทำมันไม่ได้”
“ทำไม ?”
“นายไม่จำเป็นที่จะต้องรู้”ร่างสูงพูดขณะกลับหลังเดินไปทางประตู
“………”คชานิ่งงัน ไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้ แล้วนายเศรษฐพงศ์อะไรนั้นจะให้เขาอยู่ที่นี่ไปทำไม
“อีกอย่าง นายจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข … ถ้านายไม่คิดที่จะหนี”พูดจบร่างสูงก็ปิดประตูเสียงดัง นั่นทำให้คชากลับมาสนใจสถานการณ์ปัจจุบันอีกครั้ง
ร่างเล็กวิ่งไปที่ประตูพยายามที่จะเปิดมันออกแต่มันสายเกินไปเมื่อเศรษฐพงศ์ล็อกมันจากข้างนอก มือบางของคชาทุบประตูไม่หยุด
“นายทำแบบนี้ไม่ได้นะ เปิดประตูเดี๋ยวนี้ ปล่อยฉันออกไป”
“………………….”
.
.
.
คชาทรุดตัวนั่งลงที่พื้นข้างประตูเมื่อทุบประตูมานานจนเหนื่อยและมันก็ไม่ได้ทำให้เขาถูกปล่อยจากการคุมขัง ร่างเล็กเดินไปนั่งบนเตียงมองข้าวต้มในถ้วยอย่างไม่ชอบใจ ถ้าเจ้าของข้าวต้มถ้วยนี้เป็นของเศรษฐพงศ์ … มันก็ไม่แปลกไม่ใช่หรอที่เขาจะไม่อยากกินมัน
“คุณคชาครับ ผมเข้าไปนะ”เสียงเฟรมพูดจบเจ้าตัวก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกล่องสีส้มๆในมือ
“……….”คชาไม่ตอบไม่ใช่เพราะไม่ได้ยิน แต่เพราะว่าเฟรมเป็นคนของนายคนนั้น เขาถึงไม่อยากจะพูดด้วย
“เอ่อ คือ … ผมเอายามาให้นะครับ”คชาทำหน้าลังเลเล็กน้อยเมื่อเฟรมพูดจบประโยค ก่อนจะตอบรับ … เขาจะพูดกับเฟรมก็ได้เพราะอย่างน้อยเฟรมก็คอยดูแลเขาแล้วก็พูดกับเขาแบบดีๆด้วย
“ยาอะไรครับ ?”
“คุณคชามีรอยช้ำที่หน้าท้องนะครับ ทายาจะได้หายไว้ๆไงครับ”เฟรมยิ้มให้เขา
“………”คชาลองลูบๆบริเวณหน้าท้องดูแล้วมันก็ปวดจริงๆ สงสัยจะเป็นตอนที่ถูกเหวี่ยงไปโดนรถในตอนนั้น … เฟรมเดินมาตรงโต๊ะหัวเตียง ทำท่าจะเก็บถ้วยข้าวต้ม แต่ก็ต้องแปลกใจ
“คุณคชายังไม่ทานเข้าอีกหรอครับ เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอกครับ”
“เอ่อ … คือผมยังไม่หิวน่ะ”
“ยังไงก็อย่าลืมทานนะครับ ไว้ผมจะมาเก็บถ้วยทีหลัง”เฟรมพูดเสร็จก็ทำท่าจะเดินออกไปจากห้องอีกครั้ง
“เอ่อ เฟรม … ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ได้ไหม”คชาถามถึงแม้ว่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“ผมคงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกครับ”
“งั้นเฟรมรู้ไหม ว่านายของเฟรมเขาจับผมมาทำไม”
“ผมก็ไม่ทราบครับ … แต่คุณวางใจได้ นายเขาไม่ทำอะไรคุณหรอกครับ”เฟรมยิ้ม ตอนแรกที่นายพาคุณคชามาที่นี่เขาก็นึกว่าคุณคชาเป็นแฟนนายเต๋าซะอีก แต่ที่ไหนได้ ….
เฟรมออกจากห้องไปแล้ว …. คชากลับมาสนใจข้าวต้มในถ้วยนั้นอีกครั้ง ถ้าเขาไม่กินแล้วเขาจะใช่แรงในการหนีออกไปจากที่นี่ได้ยังไง เมื่อคิดได้ดังนั้น ร่างเล็กก็หยิบถ้วยข้าวต้มมาไว้ในมือ ถ้วยข้าวต้มที่เย็นชืด มันไม่น่ากินเลยสักนิดแต่คชาก็ต้องกิน ไม่อย่างนั้นเขาจะหนีได้อย่างไง
.
.
.
เมื่อทานเสร็จร่างเล็กก็วางถ้วยข้าวต้มไว้ที่เดิม ปฎิเสธไม่ได้ว่าข้าวต้มที่ได้กินนั้นก็อร่อยไม่น้อยไปกว่าที่บ้านของตนเอง แต่ถ้าให้คชาเลือกว่าอยากจะกินของที่ไหนมากกว่ากัน ยังไงคชาก็เลือกที่บ้านอยู่ดี ร่างเล็กเดินไปที่หน้าต่างที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงหนัก มองดูบรรยากาศยามเย็นของที่นี่ … ความจริงที่นี่ก็สวยมากทีเดียว คชายอมมาอยู่ที่นี่ได้เป็นเดือนๆนะถ้าไม่มีคนที่ชื่อว่า เศรษฐพงศ์
ร่างเล็กเมื่อคิดได้ว่าลืมอะไรบางอย่างจึงเดินกลับไปนั่งที่เตียงมือบางค่อยๆเลิกเสื้อยืดขึ้นจนเห็นรอยช้ำสีเขียวม่วงตามหน้าท้องมืออีกข้างควานหยิบกล่องสีส้มๆที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมาเปิด บีบยาทาใส่นิ้วเรียว ค่อยๆทาไปบนรอยช้ำๆนั้นอย่างระวัง
“ทำไร ?”คำพูดห้วนๆแบบนี้มีอยู่คนเดียว คชาเงยหน้าขึ้นมองไม่ตอบคำถามอะไรทั้งนั้น
“…………..”
“เป็นใบ้รึไงถึงไม่ตอบ”คชาก้มหน้าลงทายาต่อไปทำเป็นไม่สนใจเศรษฐพงศ์ ซึ่งท่าทางแบบนั้นก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา … เพราะไม่เคยมีใครเมินเฉยใส่เขาแบบนี้
“…………..”ร่างสูงก้าวไปประชิดตัวร่างเล็กอย่างรอดเร็วก่อนจะผลักร่างเล็กให้นอนราบไปกับเตียง มือหนาจับมือบางรวบไว้ด้วยมือข้างเดียวพร้อมกับกดมันไว้เหนือหัวร่างเล็ก
“มึงจะตอบกูดีๆหรือว่าจะตอบด้วยน้ำตา”
“นายก็เห็นอยู่ว่าฉันทายาแล้วจะถามทำไม”คชาสั่นน้อยๆไม่อยากจะยอมรับว่ากลัวกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นไม่น้อย แต่จะให้เขาร้องไห้ก็คงไม่ใช่เรื่อง
“ปากดีจริงๆนะ .. ทายาอยู่หรอ ให้ฉันช่วยไหม หึ”ร่างสูงหัวเราะในลำคอ ไม่ด้วยว่าจะหัวเราะด้วยเหตุใดก็ตามแต่คชาไม่ชอบมันเลยแม้แต่น้อย .. ร่างสูงเลือนสายตาลงต่ำจบเห็นหน้าท้องแบนราบที่มีรอยช้ำอยู่ปะปาย
“ไม่จำเป็น !! ปล่อย !!”
คชาดิ้นพลานๆเมื่อมือหนาบีบยาทาลงบนหน้าท้องแบนราบพร้อมกับนิ้วค่อยๆลูบไล้ไปตามรอยช้ำ แต่ไม่นานมันก็ค่อยๆหายเข้าไปในเสื้อยืด คชาเพิ่มแรงดิ้นมากขึ้นกว่าเดิมแต่มันก็เหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“เป็นไงบ้าง หึ”ร่างสูงยังคงใช้มือของตัวเองลูบไล้ไปทั่วร่างเล็กเท่าที่จะทำได้
“เอามือของนายออกไป !!”เมื่อร่างเล็กเอ่ยแบบนั้นก็ทำให้ร่างสูงอดที่จะอยากแกล้งร่างเล็กไม่ได้ ความหงุดหงิดที่เคยเกิดขึ้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย
“…………..”ร่างสูงไม่พูดอะไรต่อ แต่เอานิ้วสะกิดยอดอกของร่างเล็กอย่างอยากแกล้ง
“อะ…ไอ้บ้า ทำอะไรน่ะ ออกไปนะ !”ร่างเล็กตกใจไม่น้อยที่ถูกทำแบบนี้ คชาพยายามสะบัดมือให้หลุดจากการจับไว้
“หึหึ จำไว้ ทีหลังกูถามมึงต้องตอบ ไม่งั้นโดนหนักกว่านี้แน่”พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป
ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งกับเตียง รู้สึกไม่ชอบสัมผัสที่เศรษฐพงศ์มอบให้อย่างมาก มือเล็กถูไปมาตามตัวของตัวเองอย่างแรง อยากจะลบสัมผัสที่เขาไม่ต้องการออกไปให้หมด … และไม่ว่ายังไงคืนนี้เขาก็จะออกไปจากที่นี่ให้ได้
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Talk : ยาวกว่าเดิมนิดนึง เน้นว่านิดนึง ฮ่า ๆ ๆ ใครใกล้สอบแล้วบาง ยังไงก็ตั้งใจอ่านหนังสือกันหน่อยนะ สู้ๆ ขอบคุณทุกเม้นและก็ทุกวิวนะ (:
# [ Kaem ] :: มีคนเม้นคนแรกเราดีใจมากมายเลยยย รู้สึกดีมาก อย่างน้อยก็มีคนแสดงตัวด้วย
ความคิดเห็น