คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : # Intro
# Intro
คชาที่อยู่ในชุดนอนค่อยๆเกาะราวบันไดก้าวเดินลงมาชั้นล่างช้าๆพาตัวเองมายังห้องครัวที่มีใครอีกคนกำลังก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าอยู่ ร่างเล็กยกมือข้างซ้ายขึ้นปิดปากหาวแสดงถึงอาการง่วงจัด … ก็จะไม่ให้ง่วงได้ยังไงในเมื่อเขายังไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อคืน
“เห้ย! ทำไมสภาพเป็นแบบนี้อ่ะพี่ ?”เฟรมที่พึ่งเงยหน้าขึ้นมาจากถ้วยข้าวต้มถาม
“ป่าวๆ แค่อดนอนนิดหน่อย … แล้วนี่จะออกไปไหนอ่ะ ?”คชาถามกลับพร้อมกับเดินไปตักข้าวต้มในหม้อใส่ถ้วยแล้วเดินมานั่งตรงข้ามกับเฟรม
“ไปหาที่เรียนพิเศษอ่ะพี่ … อ่อเกือบลืม พี่ชาม๊าผมบอกว่าโอนเงินค่าเทอมไปให้พี่แล้วนะ”เฟรมที่ทานเสร็จก่อนก็ลุกขึ้นไปล้างจาน
“อืม ฝากขอบคุณคุณน้าด้วยนะ … แล้วคุณน้าเป็นไงบ้างอ่ะสบายดีป่ะ ?”
“ก็สบายดีอ่ะพี่ … อ่อ ผมซื้อนาฬิกาปลุกมาให้ใหม่แล้วนะอยู่บนโต๊ะห้องรับแขก”
“ขอบใจมาก”
“ทีหลังห้ามเขวี้ยงมันทิ้งนะพี่ กดปิดมันไปก็ได้ … กรุ๊ปบีนี่เป็นแบบนี้กันทุกคนรึเปล่าเนี่ย”
“คนมันง่วงแค่จะทำให้เงียบก็เสียงมันดังน่ารำคาญนี่หว่า แต่พอลืมตาดูอีกทีมันก็ไปอยู่ที่ผนังห้องแล้วอ่ะ”คือปกติคชาคนนี้ไม่ชอบทำลายข้าวของนะ แต่วันนั้นเขาง่วงจริงๆจำได้ลางๆว่าจับอะไรปาไปไกลๆแค่นั้นแหล่ะ
“ถ้าพี่ทำมันเสียอีกผมไม่ไปซื้อให้แล้วนะ”เฟรมที่ล้างจานเสร็จก็เก็บมันเข้าที่อย่างเรียบร้อย
“เออๆ”
“งั้นผมไปแล้วนะพี่”
“อืม”คชาก้มลงทานข้าวต้มคำสุดท้ายก่อนจะลุกขึ้นไปล้างจานบ้าง
เฟรมมาอยู่กับเขาเกือบสองปีได้แล้วคือมันมาต่อมอสี่ที่กรุงเทพ เขากับเฟรมเป็นญาติกันคุณแม่ของเฟรมหรือคุณน้าที่คชาเรียกก็เลยฝากมันมาอยู่กับเขาซะเลย โดยคุณน้าจะคอยโอนเงินค่าเทอมของเฟรมมาให้เขาเท่านั้น เฟรมมันเป็นเด็กขยัน ขนาดตอนนี้มันพึ่งจะปิดเทอมใหญ่ขึ้นมอหกมันยังจะหาที่เรียนพิเศษเลยอ่ะ อีกไม่นานมันก็จะจบมอหกแล้วสอบเข้าคณะแพทย์อย่างที่มันต้องการได้แน่ๆละ
ร่างเล็กหลังจากล้างจานและเก็บเข้าที่เรียบร้อยก็เดินขึ้นไปที่ห้องนอนตัวเอง … วันนี้วันอาทิตย์คชาไม่ต้องเข้าบริษัทหรอก งานที่เขาเอากลับมาแก้จนเสร็จก็ส่งเมลล์ไปให้ที่ทำงานแล้วด้วย เพราะฉะนั้นเมื่อคืนที่เขาอดหลับอดนอน เขาจะมานอนตอนนี้ให้เต็มอิ่มเลยล่ะ
ร่างเล็กค่อยๆเอนตัวลงนอนที่เตียงนุ่มของตัวเองหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองถึงอกก่อนจะหลับตาลงช้าๆริมฝีปากบางคลี่ยิ้มน้อยๆแต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงัก รอยยิ้มนั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นการเม้นปากแน่น มือที่เคยวางอยู่บนผ้าห่มนิ่งเริ่มที่จะกำจิกผ้าห่มแทน
… ภาพที่คชาพยายามลืมเลือนกำลังฉายชัดในความทรงจำอีกครั้ง
.
.
.
เป็นเวลาเพียงน้อยนิดที่ภาพเหล่านั้นปรากฏเพราะตอนนี้มันหายออกไปจากซิกเซ้นส์ของเขาแล้ว แต่มันยังคงอยู่ในใจของเขา และที่ทำให้คชาคิดมากจนนอนต่อไม่ได้เป็นเพราะมันไม่ใช่ภาพเหตุการณ์ในอนาคตอย่างที่ควรจะเป็น แต่มันเป็นภาพในอดีต … อดีตที่คชาคิดว่าผิดพลาดที่สุดในชีวิตของตัวเองแล้ว
ร่างเล็กหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงมากดโทรออกหาคนที่คิดว่าสามารถช่วยเขาได้มากที่สุดแล้ว … และถึงจะช่วยไม่ได้ อย่างน้อยช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นสักนิดก็โอเคแล้ว คชาเล่าเรื่องราวของเขาให้ปลายสายฟังแทบจะทันทีที่อีกฝ่ายกดรับ คชาสามารถเชื่อใจคนๆนี้ได้และคนๆนี้ก็เป็นเพียงหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้ว่าเขามีซิกเซ้นส์
“พี่ไทด์ ผมควรจะทำไงดี ?”
[ใจเย็นคชา … มันอาจจะไม่มีไรก็ได้ไง]
“แต่พี่ก็รู้ … ซิกเซ้นส์ของผมไม่เคยผิด”
[แต่สิ่งที่คชาเห็นมันเป็นอดีตไม่ใช่หรอ ?]
“ก็ … ใช่”นี่เป็นครั้งแรกที่ซิกเซ้นส์ของเขาเป็นภาพในอดีต … เป็นครั้งแรกที่มันเป็นภาพเรื่องราวชีวิตของเขาเอง … และเป็นครั้งแรกที่แม้คชาจะไม่ได้สัมผัสกับบุคคลใดซิกเซ้นส์ก็สามารถปรากฏภาพเองได้
[เอาน่าอย่าคิดมากเลย … ตอนนี้คชาควรนอนก่อนนะ พี่ได้รับไฟล์งานที่เราส่งมาให้ตอนเช้านี้เอง ยังไม่ได้นอนใช่ไหมล่ะ ?]
“เฮ้ออออออ ก็ใช่ครับ พอดีแพรวาให้มาแก้งานด่วนน่ะฮะ”
[อ่อๆ งั้นคชาไปนอนเหอะ พี่วางล่ะ]
“ครับๆ”
คชาลดโทรศัพท์ลงจากหูก่อนจะเอามันไปวางไว้ที่เดิม ร่างเล็กหงายหลังลงนอนที่หมอนๆเดิม ใช่ผ้าห่มผืนเดิมมาคลุมตัวก่อนจะค่อยๆหลับตาลงอีกครั้ง … แต่ครั้งนี้คชาไม่เห็นภาพอะไรแล้ว
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Talk : นี่มันคืออะไร ? เหอะๆ เราว่าจะไม่มีใครอ่านก็ตรงอินโทรนี่แหล่ะ - - สั้นได้ใจค่ะ ฮ่าๆ ตอนแรกกะจะตัดลงอินโทรแค่ถึงตอนคชาเห็นภาพ แต่มันคงสั้นไปมั้ง เลยเพิ่มมานิดนึง(นิดนึงจริงๆค่ะ)
# ยังไงขอฝากไว้ก่อนนะค่ะ อยากให้อ่านตอนแรกก่อนค่ะ แล้วถ้าจะทิ้งเรื่องนี้ไปก็ไม่เป็นไร (ซึ่งตอนแรกก็ไม่รู้ว่าจะได้ลงเมื่อไหร่ แต่จะพยายามลงให้เร็วๆนะค่ะ จู้บบบบ)
ความคิดเห็น