วันวุ่นกับคืนที่เหงา

...ในมุมหนึ่งของสังคม ที่กำลังเจริญเติบโตอย่างเร่งรีบ มองไปทางไหนก็มีแต่ความชุลมุน วุ่นวาย ความอิจฉา ริษยา ความเห็นแก่ตัว ต่างคนต่างก็ที่จะต้องไขว่คว้าต้องการในสิ่งที่ตัวเองต้องการที่จะได้มันมา และในสังคมนี้ก็ยังมีชั้น ปะปนอยู่อยู่ด้วย ขณะที่เธอคิดอยู่แบบนั้นก็มีเสียงตะโกนโวกเวกมากมาย   ซึ่งตัวชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ตัวชั้นนั้นเป็นใคร ตัวชั้นนั้นมาจากไหน และตัวชั้นเองคิดอะไรและต้องการอะไรอยู่... 

แม้แต่เกิดมาชั้นก็ยังไม่เคยที่จะมีใครสักคนที่เอาไว้เรียกว่า คุณพ่อ คุณแม่ ชีวิตของชั้นนั้นโดดเดี่ยว ชั้นอาศัยอยู่ในบ้านของชั้นเองมาตั้งแต่เกิด เท่าที่ชั้นจำความได้ดี ชั้นไม่เพื่อน ไม่มีญาติ หรือแม้แต่คนที่จะรักสักคนนึงก็ตาม  ชั้นก็ไม่มี (ขณะที่เธอกำลังมองลอดออกไปข้างนอกช่องเล็กๆที่หน้าต่าง เธอนึกน้อยใจตัวเองอยู่ในใจ) ชั้นไม่เคยออกไปไหน มาไหน สิ่งเดียวที่ชั้นทำได้คือใช้ความคิดแล้วมองลอดออกไปนอกช่องเล็กๆที่หน้าต่าง ชั้นได้แต่คิดว่าอยากไปไหนมาไหน ชั้นใช้จินตนาการในการเดินทาง ใช้ความฝันที่ชั้นมีดำเนินชีวิตอยู่ในสังคมนี้ได้ มาถึงทุกวันนี้ และจะเป็นอย่างนี้ทุกๆวัน

 วันๆชั้นได้แต่นั่งมองลอดช่องเล็กๆที่หน้าต่างบานเดิม ที่เห็นจนชินตา ทุกๆครั้งที่ชั้นมองออกไป ชี่นก็จะเห้นแต่ภาพเดิมๆ คือภาพของคนเมืองที่มักจะมีแต่ความวุ่นวาย เหมือนกับฝูงมดฝูงปลวก ฝูงแมลง ยังไงอย่างงั้นเลย ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเดิมเหมือนที่เคยเป็น และที่น่ารำคาญที่สุดคือ เสียงที่จอแจของสังคมเมืองที่คอยฉุดกระชากตื่นลุกขึ้นมาจากที่นอนอันแสนสบายทุก ๆ เช้า และมันก็เป็ฯแบบนี้ทุก ๆ วัน เห้อ....!!! ('.^)  แต่ก็ช่างมันเหอะ ชั้นไม่แคร์ไม่อยากสนใจมันอีก เพราะชั้นได้ยินแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วนะซิ เซงชะมัดยากเลย!!!(= - =") แต่ชั้นก็ต้องทนอยู่กับมันต่อไปจริงมั้ยล่ะ

มันคงซึมเข้าไปในรอยหยักของสมองชั้นแล้วล่ะ ชั้นคิดว่าน่ะ... อ่ะ อ่ะ อ่ะ เริ่มนอกเรื่องแล้วล่ะ มาสาธยายส่วนต่างๆของบ้านและห้องนอนของชั้นต่อดีกว่า (^.^!)  บ้านของชั้นนั้น หลังไม่ใหญ่มากนัก มันอาจจะดูอับๆ ทึบๆ ไปนิดนึง แหม๋!! จะเอาอะไรมากกับบ้านสาวโสดก็มีแค่หน้าต่างแค่บานเดียวนี่น๊า บานนี้บานเดียวจริง ๆ ที่ชั้นนั่งเฝ้ามองมันอยู่ทุก ๆวันนี่แหละ อากาศที่บ้านก็ไม่ค่อยถ่ายเทมากนัก ถ้าพูดถึงเรื่องของแสงสว่างนะ เหอๆ (^ + ^)  อย่าให้พูดเลยมันไม่ค่อยมีแสงสว่างส่องเข้ามาถึงเท่าไหร่หรอก มันออกจะมืดๆ ทึมๆ ซะมากกว่าด้วยซ้ำ ชั้นต้องคอยอาศัยแสงจากภายนอก ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างนี่แหละ และทุก ๆ วันชีวิตชั้นก็ต้องดำเนินต่อไปแบบนี้ อยู่อย่างนี้ ไปเรื่อย ๆ ๆๆๆๆ............  และแล้ววันหนึ่งเรื่องที่ชั้นไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!!