you are my 'vitamin'

ข้อมูลเบื้องต้น

        you are my ' vitamin ' 

      ongniel weekly 

     1st impression 

  

คุณเชื่อในรักแรกพบหรือเปล่า ...

คุณเชื่อมั้ย ... ว่าความรัก มันมีอยู่ทุกที่ 

สวัสดีครับ ผมองซองอู นักศึกษาคณะแพทย์ศาสตร์ ปี3 มหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังของประเทศ ผมเหมือนธาตุอากาศ จัดอยู่ในไฟลัมของพวกไม่มีตัวตน วันๆผมเอาแต่อ่านหนังสือจนกลายเป็นไอ้หนอนหนังสือ สำหรับเพื่อนๆร่วมคลาสเดียวกัน 

และ วันนี้ทางมหาวิทยาลัยเขามีกิจกรรม Open House ครับ เด็กมัธยมปลายทั้งชายและหญิง หลั่งไหลกันเข้ามา โดยเฉพาะคณะแพทย์ คณะยอดฮิตสำหรับเด็กม.ปลาย ผู้คนมากหน้าหลายตา เดินวกไปวนมา มองดูแล้วน่าปวดหัวชะมัด 

"พี่ครับ คณะวิศวะอยู่ทางไหนอ่ะครับ" เสียงหนึ่งดังขึ้น ผมละจากกระดาษรายชื่อของเด็กที่จะเข้าแลปตรงหน้า เพื่อหันไปหาต้นเสียง 

เด็กม.ปลาย ตัวสูงประมาณผม ไรผมสีชมพูของเจ้าเด็กนี่ ตัดกับแว่นทรงกลมอันใหญ่ 

"โรงเรียนไม่ว่าหรอย้อมผมสีชมพู" ผมถาม 

"...พี่ตอบคำถามผมก่อนสิครับ" 

"อ่ะ เอ่อ ... คณะวิศวะอยู่ทางนู้นน่ะ เดินตรงไปเลี้ยวซ้าย" ผมตอบ

"ขอบคุณครับ" เจ้าเด็กนั่นว่าตอบ ก่อนจะเดินจากไป แต่ ....

ปึ่ก 

สมุดนักเรียนหล่นลงมาจากกระเป๋า เด็กนั่นไม่ทันได้มองแหงๆ ผมจึงถือวิสาสะหยิบมันขึ้นมา 

"คัง แดเนียล เดี๋ยวก่อน!" ผมทักเข้าให้ก่อน 

"หืม...?" อีกฝ่ายเลิกคิ้วก่อนหันมา 

"รู้จักชื่อผมหรอครับ?"

"เปล่าน่ะ ... นายทำสมุดหล่น แล้วชื่อมันเขียนอยู่ข้างหน้า" ผมยื่นสมุดคืนให้

"ขอบคุณครับ .... " 

"อ่อ .... พี่พาผมทัวร์หน่อยสิ ผมมาคนเดียว" 

คัง แดเนียล บอกกับผม ผมชี้หน้าตัวเองพร้อมเลิกคิ้วถาม เจ้าเด็กนั่นก็พยักหน้าเชิงตอบรับ 

หมั่บ ! 

"ไปเหอะพี่..."ข้อมือผมถูกคว้าโดยคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จัก ผมถูกดึงกึ่งเดินกึ่งวิ่ง เจ้าเด็กนั่นก็เข้านู่นออกนี่ วิ่งออกคณะนู้น ไปคณะนี้ เล่นเอาผมเหนื่อยไปหมด 

แล้วใครจะเชื่อล่ะครับ ว่าผมจะใช้เวลาทั้งวันอยู่ก้บเจ้าเด็กนี่ได้ 

เวลาบ่าย 3 โมงเย็น กิจกรรมต่างๆก็เริ่มทยอยปิด คังแดเนียล พาผมมายังร้านไอติมหลังม. 

เด็กนี่จัดแจงทุกอย่างให้ผม ทำตัวเจ้ากี้เจ้าการเองเสียหมด ผมมองดูแล้วก็มีตลกดีกับท่าทางทะเล้นของมัน 

"อ่ะพี่ ผมเลี้ยงเป็นการตอบแทน"แดเนียลยื่นไอศกรีมรสสตรอเบอร์รี่ให้ผม พร้อมกับรอยยิ้มฟันกระต่ายของมัน 

"...ขอบใจนะ แดเนียล"

"ไม่เป็นไรหน่าพี่ กินเหอะ ถือความขอบคุณสำหรับวันนี้ โคตรสนุกเลยเวลาอยู่กับพี่อ่ะ" แดเนียลตอบ พร้อมยิ้มให้ผมอีกระลอก ก่อนจะลงมือกินไอศกรีมที่อยู่ตรงหน้า 

"พี่กินหัวนายได้ไหม ...?"ผมถามตลก

"ฮะ ? เอาดิพี่ ผมเพิ่งนึกได้ว่าสีเหมือนไอติมที่กินอยู่เลย" แดเนียลว่าพลางโยกหัวมาทางผม ในขณะเดียวกันกลิ่นหอมของไรผมก็สัมผัสมาโดนจมูกของผมเช่นกัน 

มันหอมมาก ผมตั้งใจสูดเข้าเต็มปอดเลยล่ะ 

"พี่นี่ก็มีอารมณ์ขันเนอะ นึกว่าเรียนหมอแล้วจะเครียดอย่างเดียว" 

"ก็เครียดแหล่ะ แต่วันนี้โชคดีที่มีวิตามินดีๆมาทำให้พี่ยิ้ม" ผมบอกยิ้มๆ

"โคตรเน่าเลยว่ะพี่ ฮ่าๆ"คังแดเนียลหัวเราะใหญ่ ก่อนจะจัดการกับของตรงหน้าจนเสร็จ 

16.40 นาฬิกา 

"ผมต้องไปแล้วนะพี่ ขอบคุณสำหรับวันนี้" คังแดเนียลโค้งหัวให้ผม ก่อนจะหันหลังเดินจากไป 

ในจังหวะที่เขาหันหลังไปนั้น ผมแอบยกแขนขึ้นมาโบกลาเจ้าวิตามินของผม โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว 

"พี่ชื่ออะไร ...?"แล้วเขาก็หันกลับมา โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวเหมือนกัน 

ใช่สิ...ทั้งวัน ที่เราอยู่ด้วยกัน ชื่อผมเขายังไม่รู้จักเลย 

"อง ซองอู..."ผมตอบ 

"งั้น....เจอกันครั้งหน้านะครับ พี่ซองอู"แดเนียลโบกมือลาผมเช่นกัน ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เพื่อรอให้ภาพของเด็กม.ปลาย ผมสีชมพู เดินหายลับตาไป 

"คังแดเนียล ... ไว้เจอกันใหม่เช่นกัน"ผมพูดเบาๆ แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของผม วันนี้ช่างมีความสุขเสียจริง แล้วผมจะรอจนกว่าเราจะเจอกันใหม่ 

"คุณหมอคะ ... คนไข้มาพบค่ะ" ตอนนี้ผมเรียนจบได้ 2 ปีแล้ว และกำลังทำงานใช้ทุนอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง 

"ได้สิ ให้เขาเข้ามาเลย"ผมบอกกับพยาบาล ก่อนจะก้มหน้าเพื่ออ่านประวัติของคนไข้ที่มาพบ 

"คัง แดเนียล..." 

ผมเพ่งอ่านชื่อที่เขียนอยู่ในกระดาษ พลางให้นึกถึงใครบางคนที่เคยมีผลต่อจิตใจผม แต่นั่นก็ 3 ปีมาแล้ว .... ไม่แน่ใจว่าจะใช่คนเดียวกันหรือเปล่า 

"พี่ซองอูครับ ... เราเจอกันอีกแล้วนะครับ"

"สวัสดี เจ้าวิตามิน...." 

--------------------------------------------------

SF สั้นๆเนอะ โยนเข้าแท็ก #องเนียลวีคลี่ ในทวิตเตอร์รัวๆ ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนมากๆน้า