คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไอ้เฟียสค้าง!!
เฟียส...Part>>
อะไรไอ้เด็กกะโปโลนี่ แค่เล่นสนุกบอกให้มันแสดงลีลาที่บอกว่ามันเจ๋งนักหนาให้ดู แต่กุไม่ได้หมายความว่าให้แสดงกับกุนะเว้ย แล้วดูมัน…ปีนขึ้นมานั่งตักกุทำซากอะไร แถมยังเอาหน้ามอมๆมาซะชิดกุอีก
เว้ย !!! ขยะแขยง
“จะทำอะไร” ถามไอ้เด็กหน้ามอมพลางเอามือยันหน้ามันให้ออกห่าง ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรอกนะครับ แต่ผมไม่ชอบอะไรที่มันสกปรกอ่ะ แล้วไอ้เด็กนี่มันก็เล่นอะไรมาซะเนื้อตัวเปื้อนเชียว
“ก็จะแสดงให้ดูไงครับ ว่าของจริงน่ะเค้าทำกันยังไง” ทำเป็นพูดเสียงหื่นอีกนะเมิง ไม่ได้เข้ากับหน้าเลย หน้าเมิงอ่ะมอมยังกับลูกหมา
“เค้าทำยังไงล่ะ” เล่นด้วยซะหน่อยก็ได้วะ แล้วค่อยชิ่งแม่งทีหลัง ผมมองใบหน้าเปื้อนดินที่ตอนนี้มีแววครุ่นคิดอย่างหนัก แม้ปากจะบอกว่าจะแสดงลีลาเหนือชั้นแต่ดูแล้วร่างกายมันไม่ค่อยเหนือชั้นเลยนะไอ้หนู
“แสดงให้ดูซะทีสิ รึว่าทำไม่เป็น” แย๊บไปอีกสักดอก เห็นคนตรงหน้ากัดริมฝีปากซะแน่นก็รู้แล้วว่าไอ้นี่ไม่เคยนี่หว่า โด่…แล้วมาทำเป็นเก่ง
ผมใช้มือดึงเอวคนตรงหน้าให้เข้ามาประชิดตัวมากขึ้น แค่นั้นก็ทำให้สะดุ้งโหยงแล้วตลกชะมัด แต่จะว่าไปหมอนี่ตัวเล็กชะมัด เอวเล็กนิดเดียว
“อ่ะ!! ทำอะไรน่ะ”
“ก็ถ้าไม่ชิดกัน มันจะทำไม่สะดวกไม่ใช่เหรอ” ถามเสียงตื่นเชียว ฮ่าๆๆๆ เด็กจริงๆเลยหมอนี่
ผมค่อยๆใช้มือล้วงเข้าไปในเสื้อนักเรียนเปรอะๆของอีกฝ่าย ยิ่งเห็นหมอนี่ทำหน้าตื่นก็ยิ่งสนุกแฮะ
“ยะ…เอามือล้วงเข้ามาทำไม”
“ก็เมิงไม่เริ่มสักที กุจะช่วยบิ๊วอารมณ์ให้ไง”
“ไม่ต้อง!!”
“งั้นก็เริ่มสักทีสิ” ไม่เห็นว่าจะทำอะไรสักทีเลยอุตส่าห์จะช่วยแท้ๆ
ผมเลื่อนมือออกจากเอวไอ้เด็กหน้ามอมแต่ก็ยังวนเวียนอยู่แถวๆสะโพกเล็ก ไอ้เด็กหน้ามอมมันสูดหายใจเข้าปอดไปเฮือกใหญ่แล้วมันก็ทำในสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง
มันเอาหน้ามาถูกับเสื้อนักเรียนผมครับ หน้ามอมๆเปื้อนดินเอามาถูกับเสื้อนักเรียนขาวๆของกุซะสะอาดเลยนะเมิง -*-
พออ้าปากว่าจะด่ามันไปทีแต่กลับโดนไอ้เด็กหน้ามอมมันฉกริมฝีปากไปอย่างรวดเร็ว ลิ้นเล็กไล้เลียไปตามริมฝีปากของผม ตะกุกตะกักเล็กน้อยแต่กลับปลุกอารมณ์ให้คุกรุ่นขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาด ผมเผลอใช้มือกดท้ายทอยคนตรงหน้าให้เข้ามาชิดมากขึ้น แล้วเริ่มทำการสำรวจโพรงปากเล็กนั่นซะเอง
“อ่ะ…อึก….” มือเล็กที่เคยดึงผมเข้าหาในตอนแรก ตอนนี้กลับผลักออกราวกับต้องการอากาศหายใจ
อะไรวะ -*- แค่เริ่มยังไม่ถึงห้านาทีเลย
ผมผละออกจากริมฝีปากเล็กอย่างเสียดายมองดูหน้าไอ้กัสที่กำลังพยายามสูดออกซิเจนเข้าปอดอย่างเร่งรีบ แก้มขึ้นสีแดงระเรื่อดูน่ารักขึ้นเยอะเลยแฮะ ยิ่งตอนที่พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วจะจูบอีกรอบนี่ยิ่งฮา สงสัยจะเกลียดการพ่ายแพ้เอามากๆ
“เลิกจูบแล้วทำอย่างอื่นไม่ดีกว่ารึไง” พอถามก็ได้รับคำตอบเป็นความงุนงงที่ปรากฏให้เห็นชัดทางสีหน้า
“ทำอะไร” เป่ากบมั้ง =_= ต่อจากจูบเค้าก็ถอดเสื้อผ้าแล้วเผด็จศึกกันน่ะสิเว้ย
เอ๊ะ…จะว่าไปกุอยากเผด็จศึกไอ้หน้ามอมนี่เหรอวะ แอ่ะ…ไม่อ่ะ แค่คิดก็สยอง
“ถ้าไม่รู้ว่าทำอะไรต่อ ก็แสดงว่าเมิงไม่เห็นจะแน่จริงนี่หว่า”
“ก็…ถามไปงั้นแหละ ทำไมจะไม่รู้”
“งั้นก็ทำสิ” แล้วกุจะไปยั่วมันต่อทำไมวะเนี่ย
ไอ้กัสมันเริ่มทำต่อตามที่ผมท้า โดยการแกะกระดุมเสื้อที่ติดไว้ไม่กี่เม็ดของผมออก จากนั้นมือเล็กๆก็เริ่มลูบไล้ตั้งแต่หน้าอกลงไปจนถึงเอว คืออยากจะบอกว่ามันก็รู้สึกอยู่นะครับ ถ้าไอ้เด็กนี่มันจะไม่ทำหน้าฉงนพร้อมกับเอียงคอไปมา มันทำให้ผมรู้สึกตลกมากกว่าอ่ะ เหมือนดูเด็กกำลังทำข้อสอบ
“เราว่าจูบต่อได้มั้ย ทำอย่างอื่นมันต้องใช้เวลาอ่ะ” เวลาอะไร อย่ามาหาเรื่องเปลี่ยนเลย ^^
ผมแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่เมื่อจู่ๆไอ้เด็กหน้ามอมมันก็เงยหน้ามาพูดพร้อมกับทำหน้าแบบไม่ไหวแล้ว เลยจัดการโน้มตัวลงจูบซะเองให้มันสิ้นเรื่อง ริมฝีปากชื้นยังคงให้ความรู้สึกดีอย่างประหลาด ขบเม้มที่ริมฝีปากก่อนจะไล้เรื่อยลงมาตามลำคอ หมอนี่ตัวหอมแฮะมีกลิ่นเหมือนลูกกวาดเลย
“นะ…นายให้เรา…ทำสิ” ดูมัน =_= ยังอยากจะทำอีก ดูก็รู้แล้วแท้ๆว่าทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง
ผมรวบข้อมือเล็กที่กำลังดันตัวผมไว้แล้วก้มลงปิดปากเล็กๆที่กำลังจะส่งเสียงประท้วง
“อึ…อืม~~~…” เสียงครางเบาๆจากคนตัวเล็กทำเอาอารมณ์ผมกระเจิง ผมยกตัวไอ้กัสขึ้นแล้วผลักลงไปบนโต๊ะตัวยาวในห้องแลป สีหน้าตื่นกลัวกระตุ้นให้ความรู้สึกอยากกระทำของผมพุ่งปรี๊ด แม่งเอ้ย…นี่กุอยากเอาไอ้เด็กหน้ามอมนี่เหรอวะ ช่างเหอะไม่สนอะไรแล้ว….
ผมใช้มือแหวกขาทั้งสองข้างของไอ้กัสออกพร้อมกับก้มลงจูบปิดปากที่ดูเหมือนจะเตรียมกรี๊ดของเจ้าตัว กลิ่นลูกกวาดที่แตะจมูกเร้าให้อยากจะลองชิมดูว่ารสชาติจะหวานเหมือนกับกลิ่นมั้ย
“ทะ….ทำ…ทำ….ทำ….อะไรน่ะ”
“หุบปากน่ะ” ตอกกลับเบาๆพร้อมกับนั่งทับไอ้หน้ามอมที่ตอนนี้กำลังดิ้นอย่างหนัก
เว้ย!!! ต้องให้ใช้เข็มขัดจนได้
ผมใช้แรงกดให้ไอ้กัสอยู่กับที่พลางปลดเข็มขัดตัวเองเพื่อนำมาใช้เป็นเครื่องทุ่นแรง (??) แต่ในระหว่างที่กำลังดึงสายเข็มขัดออกมาจะหมดอยู่แล้ว อาการหยุดขัดขืนอย่างกระทันหันของคนตรงหน้าก็ทำเอาผมต้องเหลือบขึ้นมอง ใบหน้าตื่นกลัวกำลังมองสลับกันระหว่างหน้าผมกับส่วนเจ้าปัญหา อะไร?? มองน้องชายกุทำไมวะ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!”
พลั่ก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แรงผลักจากแขนเล็กแล้วตามด้วยลูกถีบเต็มแรงทำเอาหล่นโครมลงมากองบนพื้น หันขึ้นไปมองอีกทีเจ้าตัวดีมันก็วิ่งไปที่หน้าประตูแล้ว
“กะ…กะ…อะ…อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!” ตะโกนทำซากอะไรวะ ผมมองตามหลังไอ้กัสที่วิ่งแหกปากออกไปจากห้อง ก่อนจะรู้สึกตัวว่าอาการอึดอัดยังคงอยู่แบบเต็มๆ
“แม่งเอ้ย!!! มาทำกุค้างแบบนี้ อย่าคิดว่าจะรอดเลยนะเมิง”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อ่า...มาต่ออีกตอน เผื่ออยากหายนานไง (=_=)
ตอนนี้เกือบมะรอดแน่ะ แหะๆ
อ่านเม้นเห็นคนอยากให้มี nc อ่ะ ม่ายยยยย เค้าเขียนมะเป็น T^T
ยังไงก็อ่านให้สนุกนะครับ แหะๆ
เจอกันตอนหน้า บายๆๆครับ
** แก้คำผิดครับ
ความคิดเห็น