ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หนูกัสคิดหนัก
กัส...Part>>
“กัส”
(=[]=)
“ไอ้กัส”
(=[]=)
“ไอ้กัส!!!!!!! นี่ตกลงเมิงเป็นอะไรวะ” เสียงแหกปากดังลั่นของไอ้ไม้ทำเอาผมสะดุ้งโหยงตัวนี่แทบจะหล่นลงจากโต๊ะที่ตัวเองปีนขึ้นไปนั่งอยู่ อย่าว่าแต่ผมเลย เพื่อนทั้งห้องที่ยังคงปรึกษากันเรื่องไปเที่ยวส่งท้ายก่อนแยกย้ายเข้ามหาวิทยาลัยต่างก็เงียบกริบและหันมามองที่พวกผมกันให้พรึ่บ ขอโทษขอโพยกันแทบไม่ทันเลยผม
“ไม่ๆ ไม่มีอะไร ปรึกษากันต่อเลย ว่าแต่อะไรวะไอ้ไม้”
“ก็กุถามว่าตกลงเมิงเป็นอะไร กุเห็นเมิงนั่งอ้าปากค้างมาชาติกว่าแล้วเนี่ย” ห๊ะ??? นั่งอ้าปากค้าง กุนั่งอ้าปากค้างเหรอ ก็จะไม่ให้อ้าปากค้างได้ไง ก็เมื่อกี๊…เมื่อกี๊…เมื่อกี๊กุเพิ่งเห็นไอ้เฟียสมันมีอารมณ์มา ที่สำคัญมีอารมณ์กับกุซะด้วย โคตรจะปลาบปลื้มกุทำผู้ชายมีอารมณ์ T^T
“เอ้าตกลงเมิงเป็นอะไร เห็นวิ่งหน้าตั้งกลับมา รึว่าเมิงเจอผี” ไอ้ไม้ถามเสียงเบาลงเมื่อพูดถึงผี สีหน้าจริงจังได้อีกเพื่อน แต่กุไม่ได้เจอผีว่ะ เจออย่างอื่นแทน อย่างอื่นที่ความสยองเท่ากันกับผีเลย ผมทำสีหน้าปุเลี่ยนส่งกลับไปให้ไอ้เพื่อนรัก อยากบอกความจริงอยู่นะเพื่อนแต่กุคิดว่ามันไม่เหมาะว่ะ เมิงมันเด็กเกินไป โลกของผู้ใหญ่มันโสมม
“อ้าวเฟียส เสร็จแล้วเหรอเมิง มาๆ มาเลือกที่เที่ยว” เสียงไอ้เฟลท์เพื่อนร่วมห้องหนึ่งในแก๊งคนดังที่ส่งมาจากหลังห้องเล่นเอาผมตัวชา ไอ้เฟลท์มันเรียกไอ้เฟียสรึเปล่าวะเมื่อกี๊อ่ะ
“เออๆ” น้ำเสียงห้าวเป็นเอกลักษณ์เป็นคำตอบได้อย่างดีเลย
แงงงง…ทำไมเมิงมาเร็วจังวะ กุวิ่งมายังไม่ถึงยี่สิบนาทีเลย รู้งี้กุเก็บกระเป๋าหนีกลับบ้านเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องมานั่งกลัวจนเหงื่อแตกแบบนี้
คิดแล้วก็ควานหากระเป๋ากับรูนีย์ลูกรักแต่…
“เมิงหาอะไรกัส”
“ไม้ เมิงเห็นกระเป๋ากุมั้ย” ถามพลางพยายามทำตัวเองให้เป็นอณูเนื้อเดียวกับโต๊ะเมื่อรู้สึกถึงรังสีการฆ่าฟันที่กำลังเดินผ่านผมไปยังกลุ่มเพื่อนด้านหลังห้อง
“กะเป๋าอะไร?”
“ก็กระเป๋~~~” กระเป๋า…กุ
เฮ้ย!!!!!! ทำไมกระเป๋ากุไปอยู่กับไอ้เฟียสได้วะ แถมยังลูกรูนีย์ที่มันกำลังใช้เท้าเขี่ยไปมานั่นอีก
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เป็นอะไรอีกวะกัส เมิง…ต้องการหมอมั้ย” ต้องการเพื่อน กุต้องการด่วนๆ วันนี้กุมีตายกันไปข้างอ่ะ ยิ่งไอ้เฟียสมันจ้องมาพร้อมกับจับกระเป๋าให้ดูกุยิ่งมั่นใจเลย วันนี้กุไม่รอด T^T
“ไม้ ถ้ากระเป๋ากุอยู่กับไอ้เฟียสกุจะทำยังไงดี” ถามเสียงอ่อยพร้อมสีหน้าออดอ้อนให้ไอ้ไม้ที่หันไปมองกลุ่มคนดังด้านหลังห้อง
“ก็ไปเอาดิ ว่าแต่กระเป๋าเมิงไปอยู่กับเฟียสมันได้ไง”
“อย่าเพิ่งถาม เมิงไปเอากระเป๋าให้กุหน่อยดิ” ขอร้องล่ะเพื่อนรัก กุอยากกลับบ้านใจจะขาดชักกะแด่วๆแล้วเนี่ย
ไอ้ไม้หรี่ตามองผมพร้อมกับอ้าปากจะถาม แต่มันก็หุบปากฉับก่อนจะส่ายหัว
“ไม่เอาอ่ะ ไปเอาเองดิ”
“จำไว้เลยนะเมิง มีเพื่อนคนเดียวช่วยไม่ได้” ถ้ากุกล้าไปเอาเองกุไม่ขอให้เมิงช่วยหรอก เนี่ยขนาดแค่มันมองมาเฉยๆกุยังจะเยี่ยวราดอยู่แล้ว
“ก็แล้วทำไมเมิงไม่ไปเอาเอง” เมิงอย่ามาตั้งสมมติฐานสงสัยกุตอนนี้นะ กุกำลังใช้สมอง
“ช่างเหอะ กุกลับก่อนนะ มีธุระ”
“เฮ้ยๆ แล้วเมิงไม่เอากระเป๋าอ่ะ”
“วันกลัง กุรีบ” วันนี้กุปอดว่ะ
“แต่ในกระเป๋ามีเกมส์ที่เมิงยืมกุไปไม่ใช่เหรอ ไหนว่าจะลงวันนี้ไง” เออใช่…เกมส์
“แล้วยังมีกระเป๋าเงินเมิงอีก” นั่นดิ ไม่มีเงินกุจะกลับยังไงวะ ในกระเป๋ากางเกงมีห้าบาท
“ไหนจะโทรศัพท์มือถือ เพิ่งซื้อไม่ใช่เหรอ” อุ๊!!!!
“ที่สำคัญรูนี่ย์ลูกเมิงก็อยู่กับเฟียสมันนะ” ไม่ต้องพูดแล้ว กุยอมตั้งแต่กระเป๋าเงินแล้ว ห้าบาทที่กุมีคงได้แค่ดูดไอติมแก้เหนื่อยตอนเดินกลับอ่ะ
“ตกลงเมิงจะไม่ไปเอากระเป๋าจริงอ่ะ”
“เอา” เฮ้อ!!!!! ไอ้กัสนะไอ้กัส ทำไมต้องซุ่มซ่ามลืมนั่นลืมนี่ไว้ด้วยนะ
ผมค่อยๆเดินไปด้านหลังห้องที่มีกลุ่มคนดังประจำห้องสิงสถิตอยู่กันครบถ้วนรวมทั้งไอ้เฟียสคู่กรณี ที่ทำเป็นนั่งคุยกับไอ้เฟลท์ไม่สนใจผมเลย
“เอ่อ…เฟียส”
“อะไร”
“เราขอกระเป๋าคืนหน่อยสิ” อย่าสั่นลูกอย่าสั่น เข้มไว้…เราต้องเข้ม
ผมกัดริมฝีปากเลือดแทบซิบเมื่อถูกมองกลับจากคนหน้าตาดีเกือบสิบคน พระเจ้า พ่อแม่พวกเมิงทำลูกกันยังไงให้ออกมาแบบนี้เนี่ย ว่างๆไปบอกพ่อแม่กุมั่งนะ
“เจอกันข้างนอก” ไม่เจออ่ะ ไม่ไปนะ….ผมมองตามแผ่นหลังของคนตัวสูงที่เดินคว้าเป้ผมออกจากห้องไปอย่างหวาดๆ ใครก็ได้ช่วยกุทีดิ แบบนี้กุโดนฆ่าแน่
“เร็วๆ” เสียงเร่งที่ดังจนเรียกความสนใจได้จากคนทั้งห้องทำให้ผมรีบเร่งเดินตามออกไปพร้อมกับทำหน้าอาลัยให้กับไอ้ไม้ที่ดูงุนงงสุดๆ ถ้าจะให้ดีเรียกรถพยาบาลให้กุทีนะเพื่อน T^T
“พร้อมจะรับผิดชอบเรื่องที่เมิงก่อไว้รึยัง”
“รับผิดชอบอะไร” ตีหน้าเซ่อเข้าไว้ กุไม่ผิด กุไม่รับผิดชอบ
“ถามแบบนี้อยากโดนดีรึไง” ไม่อยาก…แต่จะให้กุรับผิดชอบอะไรเล่า
“เฟียส~~ ขอกระเป๋าเราคืนเหอะ เราจะกลับบ้าน หมาเราป่วย”
“ภาวนาให้เมิงรอดแทนหมาตัวนั้นเหอะ” =[]= ใจร้าย ไอ้เรารึอุตส่าห์อ้อนวอน
ผมจับจ้องไปที่กระเป๋าเป้ที่ไอ้เฟียสมันถือไว้ด้วยมือข้างเดียว อีกข้างมันถือรูนี่ย์เอาไว้ ถือไว้ดีๆนะเมิงกุจะไปเอาเดี๋ยวนี้แหละ
“เฟียส…เราขอโทษ ตอนนั้นคือ…เราปวดฉี่อ่ะ” อย่าทำหน้าไม่เชื่อดิ ข้อแก้ตัวสุดยอดแล้วนะเนี่ย
ผมเดินเข้าไปประชิดตัวไอ้เฟียสที่ยืนพิงระเบียงทางเดินอยู่ สีหน้าออดอ้อนที่เคยใช้ได้ผลกับไอ้ไม้บ่อยๆถูกหยิบขึ้นมาใช้กับคนตรงหน้าเป็นครั้งแรก ผมเห็นมันเลิกคิ้วก่อนจะได้ยินเสียงลูกบอลกระทบพื้น แล้วตัวผมก็ปลิวไปตามแรงดึงให้เข้าไปชิดกับตัวคนตรงหน้ามากขึ้น
“อ่ะ!! เฟียส…” ยังไม่ทันได้ตั้งตัวพื้นที่ว่างตรงหน้าก็หายไป แทนที่ด้วยใบหน้าหล่อเหลาตามแบบฉบับลูกเสี้ยวที่ก้มลงมายึดพื้นที่บริเวณริมฝีปากไปอย่างรวดเร็ว อาการอ้าปากค้างของผมทำให้ไอ้เฟียสมันรุกล้ำเข้ามาได้อย่างสะดวก ลิ้นร้อนสำรวจไปทั่วโพรงปากก่อนจะละมาขบเบาๆที่ริมฝีปากแล้วเรื่อยลงมาถึงลำคอ
ดะ..เดี๋ยวสิเว้ย นี่เมิงจูบกุทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาต่อตอนสุดท้ายครับ อิอิ ก่อนจะขอลาไปเตรียมสอบประจำสัปดาห์
อาทิตย์นี้มาลงเรื่องนี้โดยเฉพาะเลยแฮะ (เพราะมีคนทวงทางเอ็มว่าลงเรื่องไว้แล้วหายจ้อย)
เดี๋ยวอาทิตย์หน้าลงเรื่องนั้นดีก่า
อ่านเม้นแล้วมีแต่คนชอบหนูกัส ดีใจๆ แล้วก็ขอบคุณครับที่ชมเรื่อง nc อันน้อยนิด
แล้วก็เรื่องนี้จะมีแต่ค้าง ค้าง แล้วก็ค้าง!!!!!!!!!!!!!!! คงต้องทำใจอ่ะครับ แหะๆ
เจอกันตอนหน้านะครับ ขอให้อ่านให้สนุก บายๆๆๆ
** เข้ามาดูคำผิดครับ ^^ อ่อ..คนแต่งชื่อนิ่งครับ เรียกนิ่งได้เลย
“กัส”
(=[]=)
“ไอ้กัส”
(=[]=)
“ไอ้กัส!!!!!!! นี่ตกลงเมิงเป็นอะไรวะ” เสียงแหกปากดังลั่นของไอ้ไม้ทำเอาผมสะดุ้งโหยงตัวนี่แทบจะหล่นลงจากโต๊ะที่ตัวเองปีนขึ้นไปนั่งอยู่ อย่าว่าแต่ผมเลย เพื่อนทั้งห้องที่ยังคงปรึกษากันเรื่องไปเที่ยวส่งท้ายก่อนแยกย้ายเข้ามหาวิทยาลัยต่างก็เงียบกริบและหันมามองที่พวกผมกันให้พรึ่บ ขอโทษขอโพยกันแทบไม่ทันเลยผม
“ไม่ๆ ไม่มีอะไร ปรึกษากันต่อเลย ว่าแต่อะไรวะไอ้ไม้”
“ก็กุถามว่าตกลงเมิงเป็นอะไร กุเห็นเมิงนั่งอ้าปากค้างมาชาติกว่าแล้วเนี่ย” ห๊ะ??? นั่งอ้าปากค้าง กุนั่งอ้าปากค้างเหรอ ก็จะไม่ให้อ้าปากค้างได้ไง ก็เมื่อกี๊…เมื่อกี๊…เมื่อกี๊กุเพิ่งเห็นไอ้เฟียสมันมีอารมณ์มา ที่สำคัญมีอารมณ์กับกุซะด้วย โคตรจะปลาบปลื้มกุทำผู้ชายมีอารมณ์ T^T
“เอ้าตกลงเมิงเป็นอะไร เห็นวิ่งหน้าตั้งกลับมา รึว่าเมิงเจอผี” ไอ้ไม้ถามเสียงเบาลงเมื่อพูดถึงผี สีหน้าจริงจังได้อีกเพื่อน แต่กุไม่ได้เจอผีว่ะ เจออย่างอื่นแทน อย่างอื่นที่ความสยองเท่ากันกับผีเลย ผมทำสีหน้าปุเลี่ยนส่งกลับไปให้ไอ้เพื่อนรัก อยากบอกความจริงอยู่นะเพื่อนแต่กุคิดว่ามันไม่เหมาะว่ะ เมิงมันเด็กเกินไป โลกของผู้ใหญ่มันโสมม
“อ้าวเฟียส เสร็จแล้วเหรอเมิง มาๆ มาเลือกที่เที่ยว” เสียงไอ้เฟลท์เพื่อนร่วมห้องหนึ่งในแก๊งคนดังที่ส่งมาจากหลังห้องเล่นเอาผมตัวชา ไอ้เฟลท์มันเรียกไอ้เฟียสรึเปล่าวะเมื่อกี๊อ่ะ
“เออๆ” น้ำเสียงห้าวเป็นเอกลักษณ์เป็นคำตอบได้อย่างดีเลย
แงงงง…ทำไมเมิงมาเร็วจังวะ กุวิ่งมายังไม่ถึงยี่สิบนาทีเลย รู้งี้กุเก็บกระเป๋าหนีกลับบ้านเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องมานั่งกลัวจนเหงื่อแตกแบบนี้
คิดแล้วก็ควานหากระเป๋ากับรูนีย์ลูกรักแต่…
“เมิงหาอะไรกัส”
“ไม้ เมิงเห็นกระเป๋ากุมั้ย” ถามพลางพยายามทำตัวเองให้เป็นอณูเนื้อเดียวกับโต๊ะเมื่อรู้สึกถึงรังสีการฆ่าฟันที่กำลังเดินผ่านผมไปยังกลุ่มเพื่อนด้านหลังห้อง
“กะเป๋าอะไร?”
“ก็กระเป๋~~~” กระเป๋า…กุ
เฮ้ย!!!!!! ทำไมกระเป๋ากุไปอยู่กับไอ้เฟียสได้วะ แถมยังลูกรูนีย์ที่มันกำลังใช้เท้าเขี่ยไปมานั่นอีก
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เป็นอะไรอีกวะกัส เมิง…ต้องการหมอมั้ย” ต้องการเพื่อน กุต้องการด่วนๆ วันนี้กุมีตายกันไปข้างอ่ะ ยิ่งไอ้เฟียสมันจ้องมาพร้อมกับจับกระเป๋าให้ดูกุยิ่งมั่นใจเลย วันนี้กุไม่รอด T^T
“ไม้ ถ้ากระเป๋ากุอยู่กับไอ้เฟียสกุจะทำยังไงดี” ถามเสียงอ่อยพร้อมสีหน้าออดอ้อนให้ไอ้ไม้ที่หันไปมองกลุ่มคนดังด้านหลังห้อง
“ก็ไปเอาดิ ว่าแต่กระเป๋าเมิงไปอยู่กับเฟียสมันได้ไง”
“อย่าเพิ่งถาม เมิงไปเอากระเป๋าให้กุหน่อยดิ” ขอร้องล่ะเพื่อนรัก กุอยากกลับบ้านใจจะขาดชักกะแด่วๆแล้วเนี่ย
ไอ้ไม้หรี่ตามองผมพร้อมกับอ้าปากจะถาม แต่มันก็หุบปากฉับก่อนจะส่ายหัว
“ไม่เอาอ่ะ ไปเอาเองดิ”
“จำไว้เลยนะเมิง มีเพื่อนคนเดียวช่วยไม่ได้” ถ้ากุกล้าไปเอาเองกุไม่ขอให้เมิงช่วยหรอก เนี่ยขนาดแค่มันมองมาเฉยๆกุยังจะเยี่ยวราดอยู่แล้ว
“ก็แล้วทำไมเมิงไม่ไปเอาเอง” เมิงอย่ามาตั้งสมมติฐานสงสัยกุตอนนี้นะ กุกำลังใช้สมอง
“ช่างเหอะ กุกลับก่อนนะ มีธุระ”
“เฮ้ยๆ แล้วเมิงไม่เอากระเป๋าอ่ะ”
“วันกลัง กุรีบ” วันนี้กุปอดว่ะ
“แต่ในกระเป๋ามีเกมส์ที่เมิงยืมกุไปไม่ใช่เหรอ ไหนว่าจะลงวันนี้ไง” เออใช่…เกมส์
“แล้วยังมีกระเป๋าเงินเมิงอีก” นั่นดิ ไม่มีเงินกุจะกลับยังไงวะ ในกระเป๋ากางเกงมีห้าบาท
“ไหนจะโทรศัพท์มือถือ เพิ่งซื้อไม่ใช่เหรอ” อุ๊!!!!
“ที่สำคัญรูนี่ย์ลูกเมิงก็อยู่กับเฟียสมันนะ” ไม่ต้องพูดแล้ว กุยอมตั้งแต่กระเป๋าเงินแล้ว ห้าบาทที่กุมีคงได้แค่ดูดไอติมแก้เหนื่อยตอนเดินกลับอ่ะ
“ตกลงเมิงจะไม่ไปเอากระเป๋าจริงอ่ะ”
“เอา” เฮ้อ!!!!! ไอ้กัสนะไอ้กัส ทำไมต้องซุ่มซ่ามลืมนั่นลืมนี่ไว้ด้วยนะ
ผมค่อยๆเดินไปด้านหลังห้องที่มีกลุ่มคนดังประจำห้องสิงสถิตอยู่กันครบถ้วนรวมทั้งไอ้เฟียสคู่กรณี ที่ทำเป็นนั่งคุยกับไอ้เฟลท์ไม่สนใจผมเลย
“เอ่อ…เฟียส”
“อะไร”
“เราขอกระเป๋าคืนหน่อยสิ” อย่าสั่นลูกอย่าสั่น เข้มไว้…เราต้องเข้ม
ผมกัดริมฝีปากเลือดแทบซิบเมื่อถูกมองกลับจากคนหน้าตาดีเกือบสิบคน พระเจ้า พ่อแม่พวกเมิงทำลูกกันยังไงให้ออกมาแบบนี้เนี่ย ว่างๆไปบอกพ่อแม่กุมั่งนะ
“เจอกันข้างนอก” ไม่เจออ่ะ ไม่ไปนะ….ผมมองตามแผ่นหลังของคนตัวสูงที่เดินคว้าเป้ผมออกจากห้องไปอย่างหวาดๆ ใครก็ได้ช่วยกุทีดิ แบบนี้กุโดนฆ่าแน่
“เร็วๆ” เสียงเร่งที่ดังจนเรียกความสนใจได้จากคนทั้งห้องทำให้ผมรีบเร่งเดินตามออกไปพร้อมกับทำหน้าอาลัยให้กับไอ้ไม้ที่ดูงุนงงสุดๆ ถ้าจะให้ดีเรียกรถพยาบาลให้กุทีนะเพื่อน T^T
“พร้อมจะรับผิดชอบเรื่องที่เมิงก่อไว้รึยัง”
“รับผิดชอบอะไร” ตีหน้าเซ่อเข้าไว้ กุไม่ผิด กุไม่รับผิดชอบ
“ถามแบบนี้อยากโดนดีรึไง” ไม่อยาก…แต่จะให้กุรับผิดชอบอะไรเล่า
“เฟียส~~ ขอกระเป๋าเราคืนเหอะ เราจะกลับบ้าน หมาเราป่วย”
“ภาวนาให้เมิงรอดแทนหมาตัวนั้นเหอะ” =[]= ใจร้าย ไอ้เรารึอุตส่าห์อ้อนวอน
ผมจับจ้องไปที่กระเป๋าเป้ที่ไอ้เฟียสมันถือไว้ด้วยมือข้างเดียว อีกข้างมันถือรูนี่ย์เอาไว้ ถือไว้ดีๆนะเมิงกุจะไปเอาเดี๋ยวนี้แหละ
“เฟียส…เราขอโทษ ตอนนั้นคือ…เราปวดฉี่อ่ะ” อย่าทำหน้าไม่เชื่อดิ ข้อแก้ตัวสุดยอดแล้วนะเนี่ย
ผมเดินเข้าไปประชิดตัวไอ้เฟียสที่ยืนพิงระเบียงทางเดินอยู่ สีหน้าออดอ้อนที่เคยใช้ได้ผลกับไอ้ไม้บ่อยๆถูกหยิบขึ้นมาใช้กับคนตรงหน้าเป็นครั้งแรก ผมเห็นมันเลิกคิ้วก่อนจะได้ยินเสียงลูกบอลกระทบพื้น แล้วตัวผมก็ปลิวไปตามแรงดึงให้เข้าไปชิดกับตัวคนตรงหน้ามากขึ้น
“อ่ะ!! เฟียส…” ยังไม่ทันได้ตั้งตัวพื้นที่ว่างตรงหน้าก็หายไป แทนที่ด้วยใบหน้าหล่อเหลาตามแบบฉบับลูกเสี้ยวที่ก้มลงมายึดพื้นที่บริเวณริมฝีปากไปอย่างรวดเร็ว อาการอ้าปากค้างของผมทำให้ไอ้เฟียสมันรุกล้ำเข้ามาได้อย่างสะดวก ลิ้นร้อนสำรวจไปทั่วโพรงปากก่อนจะละมาขบเบาๆที่ริมฝีปากแล้วเรื่อยลงมาถึงลำคอ
ดะ..เดี๋ยวสิเว้ย นี่เมิงจูบกุทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาต่อตอนสุดท้ายครับ อิอิ ก่อนจะขอลาไปเตรียมสอบประจำสัปดาห์
อาทิตย์นี้มาลงเรื่องนี้โดยเฉพาะเลยแฮะ (เพราะมีคนทวงทางเอ็มว่าลงเรื่องไว้แล้วหายจ้อย)
เดี๋ยวอาทิตย์หน้าลงเรื่องนั้นดีก่า
อ่านเม้นแล้วมีแต่คนชอบหนูกัส ดีใจๆ แล้วก็ขอบคุณครับที่ชมเรื่อง nc อันน้อยนิด
แล้วก็เรื่องนี้จะมีแต่ค้าง ค้าง แล้วก็ค้าง!!!!!!!!!!!!!!! คงต้องทำใจอ่ะครับ แหะๆ
เจอกันตอนหน้านะครับ ขอให้อ่านให้สนุก บายๆๆๆ
** เข้ามาดูคำผิดครับ ^^ อ่อ..คนแต่งชื่อนิ่งครับ เรียกนิ่งได้เลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น