คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 13..กีฬาหอวายป่วง ตอนกลางๆ
“ป๋า...มันแปลกๆอยู่นา ไม่เห็นจะมีใครมาเลย” ผมเอ่ยถามป๋าเบาๆพลางตบยุงป้าบเข้าที่ขา
จะไม่ให้มันแปลกได้ยังไงในเมื่อตั้งแต่ประกาศเริ่มเกมส์มา มีทีมที่เข้ามาล่ากระดิ่งจากพวกผมแค่สองทีม ซึ่งก็โดนวิชาหนีขั้นเทพของพวกผมทิ้งห่างแบบไม่เห็นฝุ่น แต่หลังจากนั้นก็ไม่เห็นแม้แต่หมาสักตัวจะเดินเฉียดเข้ามาใกล้
“ไม่รู้สิ ป๋าก็ว่ามันแปลกๆ ความจริงถ้าผ่านไปนานขนาดนี้แล้วเราน่าจะโดนทำอะไรไปสักอย่างสองอย่างแล้วนะ” พูดน่าคิดลึกนะป๋า
“เอ่อป๋า ที่ป๋าบอกว่าห้ามทำร้ายร่างกายแบบรุนแรงเค้าเอาอะไรวัดอ่ะ” ยังไงก็ไม่มีอะไรทำละ ถือโอกาสถกกันกับป๋าดีกว่า
“ก็ใครจะขอถอนตัวก่อนไง”
“โห…แล้วถ้าไอ้นั่นมันเกิดบ้าโดนตัดขาแต่ยังกระเสือกกระสนจะสู้ต่อล่ะ”
“มันขึ้นอยู่กับว่าลูกป๋าไปดูหนังเรื่องอะไรมา เค้าคิดกันได้น่าว่าอะไรควรไม่ควรไว” ป๋าตอบพลางยิ้มทะเล้น แหมป๋า ก็ถามไปงั้นแหละ แก้เซ็ง
“ไว มีคนมา” เสียงกระซิบเบาๆของไอ้ข้าวส่งให้ผมกับป๋าปิดปากกันสนิท ในที่สุดก็จะได้มีอะไรทำแล้ว ยังไงก็ตกกระไดพลอยโจนได้ลงแข่งทั้งทีแล้ว จะให้มานั่งหงอยอยู่ก็คงเซ็งแย่
“ซวยล่ะ” ป๋าสบถเบาๆ หลังจากที่ยืดตัวมองไปทางเสียงเดินที่ใกล้เข้ามา ก่อนจะหันมามองหน้าผมกับไอ้ข้าว
“ทีมไอ้เติ้ล” ประโยคต่อมาเล่นเอาผมกับไอ้ข้าวพุ่งไปดูให้แน่ใจ
ซวยจริงครับ พี่เติ้ลแกเดินยิ้มตาปิดนำมาเลย ตามด้วยไอ้คู่นรกที่ตอนนี้คาดว่าจะเพิ่มระดับความอันตรายขึ้นไปอีกเพราะมันดูสนิทกันเหลือเกิน คุยกันจุ๊กจิ๊กๆมาเลย
“ไวเป็นคนเก็บกระดิ่งไว้ละกัน” เสียงป๋าดึงให้พวกผมหันกลับมาวางแผนกันอีกครั้ง ป๋าแกถอดสร้อยคอที่มีจี้รูปกระดิ่งสีเงินวาว ส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊งจนต้องรีบเอามือจับไว้ ไอ้กระดิ่งบ้านี่แหละตัวล่อเป้าชั้นดีเลย ก่อนจะส่งให้ผมแต่แล้วก็ชะงักมือ
“ไม่เอาดีกว่า ให้ข้าวดีกว่า ไว…เปอร์เก่งมั้ย”
“ก็นักกีฬาโรงเรียนนะป๋า” ถามทำไมอ่ะ
“งั้นก็น่าจะปลอดภัยสุด ข้าวเก็บกระดิ่งไว้นะ” ป๋าส่งสร้อยให้ไอ้ข้าวที่รับมาถือไว้แบบทำไมต้องเป็นกุ
“ป๋า แบบนี้ทุกคนก็ต้องตามไอ้ข้าวดิ เสียงกระดิ่งดังออกขนาดนั้น ให้ผมเก็บไว้ก็ได้ ผมวิ่งเร็ว” ดูจะเป็นเพื่อนที่ดีจังกุ ห่วงไอ้ข้าวแล้วเอาตัวเองเป็นเป้าล่อ แต่คือความจริงผมกะจะเอาไปแขวนคอเจ้าตี๋ หมาเฝ้าหอให้มันรู้แล้วรู้รอด
“ทีมอื่นไม่น่าจะรอดสักทีมแล้วแหละ ส่วนที่ตามข้าวคงจะมีคนเดียวอ่ะ”
“หมายความว่าไงอ่ะป๋า”
“ว่าแล้วว่าต้องอยู่กันที่นี่ ฟาร์ม ^^ ” เสียงอารมณ์ดีของพี่เติ้ลพูดขึ้นด้านหลัง มากันแล้ว T^T
“ไว ข้าว วิ่ง!!!!!” ป๋าให้สัญญาณแบบไม่บอกกล่าวมาก่อน แต่พวกผมก็วิ่งแบบไม่คิดชีวิต หันกลับมาอีกที เห็นป๋าถูกพี่เติ้ลจับตัวเอาไว้ แต่ป๋าก็ยังมีจิตใจเป็นห่วงหันมายิ้มโบกมือบ๊ายบายให้พวกผมอีก เดี๋ยวผมจะกลับมาช่วยนะป๋า แต่ตอนนี้ขอหนีไอ้จอมมารที่ตามมาติดๆนี่ให้พ้นก่อน แม่จ๋า ช่วยลูกด้วย T^T
………………………………………….
หลังจากที่วิ่งมานานพอสมควรจนไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ส่วนไหนของหอนาฬิกา หันมาอีกทีผมก็พบว่าไอ้ไวหายตัวไปแล้ว นี่เหลือผมคนเดียวเหรอเนี่ย เอาไงดี
“ข้าว…ออกมา เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ห๊ะ!!! นั่นเสียงไอ้เปอร์นี่หว่า งั้นที่กุเข้าใจผิดมาตลอดว่าเป็นไอ้ไวที่วิ่งตามมาก็เป็นไอ้เปอร์เหรอเนี่ย
“นายสร้างเรื่องไว้เยอะเลยนะข้าว” เสียงใกล้เข้ามาแล้ว อย่ามามีธุระจะคุยตอนนี้สิวะ กุไม่ว่าง
“แต่ความจริงถ้านายจะหนีไปอีกก็ไม่แปลก ยังไงนายก็หนีมาตลอดอยู่แล้ว” น้ำเสียงเย้ยหยันอย่างเห็นได้ชัด ก็แน่สิ กุมันเก่งอยู่เรื่องเดียวนี่
“รู้มั้ยว่าทุกครั้งที่นายขยับตัวเสียงกระดิ่งมันดัง” ความรู้สึกหนักอึ้งลงที่ไหล่ทั้งสองข้างพร้อมกับเสียงเย็นๆของไอ้เปอร์ โอยยยยยย ไอ้กระดิ่งบ้า รู้งี้ขว้างทิ้งซะแต่แรกก็ดี
“ถ้า อยากได้กระดิ่งก็เอาไปเลย” แต่ปล่อยกุไป T-T
“มาคุยกันก่อนสิ”
“กุไม่มีอะไรจะคุย รีบเอากระดิ่งไปแล้วก็จบๆเกมส์สิ”
“กุจะสนกระดิ่งนั่นทำไม ที่กุสนคือเมิง!!!!!” แงงงงงง อย่าตะคอกกุ T-T
“ทำไมต้องโกหก” น้ำเสียงเยียบเย็นจากไอ้เปอร์ทำเอาผมหนาวไปถึงส้นเท้า (???)
……………………………………..
ไอ้ข๊าวววววววว เมิงอยู่หนายยยยยยย อย่าทิ้งกู๊ ทำไมมองไปทางไหนก็ไม่เจอใครเลยวะ ตอนนี้ขอใครก็ได้มาล่ากุที ใครก็ได้มาเอาไอ้จอมมารพี่เท็มนี่ออกไปจากชีวิตกุทีเห๊อ T^T
“ทำหน้าแบบนั้นทำไม” เพราะกุดีใจมั้งที่โดนเมิงจับตัวได้ เลยต้องมานั่งติดแหง็กอยู่กับเมิงเนี่ย
“กระดิ่งไม่ได้อยู่ที่ผม”
“แล้วไง” เอ้า ก็เมิงตามหากระดิ่งอยู่ไม่ใช่เหรอ เห็นวิ่งตามกุเอาเป็นเอาตาย
“ก็…พี่ก็ไปตามหาที่อื่นสิ กระดิ่งไม่ได้อยู่กับผม” เข้าใจภาษาคนมั้ยเมิง
“เรื่องกระดิ่งเอาไว้ทีหลังก็ได้” ไอ้พี่เท็มมันพูดพลางดึงตัวผมเข้าไปใกล้มากขึ้น จะชิดอีกมั้ย เอากุขึ้นขี่เมิงเลยมั้ย แค่นี่ก็ชิดกันจะแย่อยู่แล้ว
“แต่เดี๋ยวทีมอื่นตัดหน้าไปก่อนนะ” พยายามชักชวนมันกลับเข้าเรื่องกระดิ่ง เมื่อเห็นท่าไม่ดี ไอ้พี่เท็มเริ่มเข้าโหมดหื่นๆยังไงไม่รู้
“ทีมอื่นถอนตัวไปหมดแล้ว” มันพูดสบายๆแล้วเกยคางที่ไหล่ผม แผ่นหลังผมแนบติดกับตัวของไอ้พี่เท็มอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม่เมิงเอาอะไรให้เมิงกินถึงได้แข็งแรงนักวะ ล๊อกซะแน่นจนกุเริ่มหายใจไม่ออกแล้วเนี่ย
“ทำไมล่ะ”
“ไม่รู้สิ เค้าคงขี้เกียจล่ะมั้ง” งั้นกุจะขอถอนตัวตอนนี้ทันมั้ย
“งั้นเราก็ไปหาทุกคนกันมั้ย ไปเอากระดิ่งไง” ชักชวนเข้ากระดิ่งต่อไป
“ที่กุพูดวันนั้น วันที่คุยโทรศัพท์…” ไอ้พี่เท็มกดตัวผมให้จมอยู่ในอ้อมแขนมัน ก่อนจะพูดอู้อี้อยู่ข้างหู
“กุพูดจริงนะ กุไม่อยากให้เมิงกลัวกุ” เหรอ แต่ละอย่างที่เมิงทำมันไม่น่ากลัวเลยงั้นสิ
“ได้มั้ย”
“……”
“อย่ากลัวกุเลยนะ” มันพูดพร้อมกับก้มหน้ามากขึ้นไปอีก ทำไมถึงไม่อยากให้กุกลัวเมิงนักหนาเนี่ย
“เพราะที่กุทำไป…”
“หมดเวลาการแข่งขัน ขอให้นักเรียนทุกคนกลับมารวมกันที่จุดเริ่มต้นด้วย หมดเวลาการแข่ง…..”
“เราไปหาคนอื่นๆกันเถอะ” ผมเอ่ยขึ้นเมื่อไอ้พี่เท็มไม่มีทีท่าว่าจะลุกรึจะปล่อยผมแต่อย่างใด หมดเวลาแล้วครับเพ่ กลับเหอะ ง่วงแล้ว
“ไอ้ข้าวก็ไม่รู้ไปไหนแล้วเนี่ย” พูดต่อๆ ทำไมเมิงเงียบไปอ่ะ คุยกะกุหน่อยสิ
“ป๋าก็ไม่รู้เป็นไงบ้าง ไม่รู้อาละวาดใส่พี่เติ้ลบ้างรึป่าว”
“ป๋าเมิงไม่ทำอะไรไอ้เติ้ลหรอก เพราะไอ้เติ้ลเป็นคนสำคัญ” ไอ้พี่เท็มพูดก่อนจะดึงตัวผมให้ลุกขึ้นและพาเดินกลับไปจุดเริ่มต้น ไม่ต้องจูงกุเหมือนหมากุก็เดินได้หรอก
ว่าแต่ ทำไมไอ้บ้านี่ทำไมชอบพูดอะไรที่เข้าใจยากๆนะ
............................................................................................................................................
มาต่อตอนที่ 13 ได้เป็นผลสำเร็จ เยส!!!!!!
แต่เรื่องราวก็ยังอีรุงตุงนังต่อไป
อ่านเม้นๆ ไอ้เท็มชัดเจนดีใช่ม้า เงี้ยแหละพวกสัตว์ป่ามักทำตามสัญชาตญาณ อิอิ
โอ้ คุณ Loki ฯ อิมเมจเปอร์ที่ผมคิดไว้คนละยูยะคับ ที่คิดไว้เป็นยูยะ ยากิระ
แต่เห็นรูปของคุณ Loki ฯ แล้ว อยากได้ๆๆๆ ><
ขอบคุณทุกเม้น แอด โหวต เลยนะคับ
ยังไงก็เจอกันใหม่เมื่อคนแต่งคิดตอนต่อไปออก ฮ่าๆๆ ไปดูโชว์เชียร์ก่อนคับ ดึกๆอาจมาแก้คำผิด บายๆๆๆๆ
ความคิดเห็น