Never ; เราไม่เคยรักกัน [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 12..กีฬาหอวายป่วง ตอนแรก

“ป๋า…ปกติไอ้กีฬาหอเนี่ย มันต้องแบ่งเป็นฝ่ายเป็นทีมใหญ่ๆไม่ใช่เหรอ ทำไมของที่นี่ให้แบ่งเป็นทีมละ 3 คนเอง” ผมถามป๋าฟาร์มที่เดินกินอมยิ้มสบายอารมณ์อยู่ข้างๆ เราสามคนเพิ่งกลับจากการประชุมกีฬาของหอซึ่งจะจัดขึ้นในคืนวันอาทิตย์ ซึ่งก็คือวันพรุ่งนี้
 

“กีฬาหอของที่นี่ไม่เหมือนที่อื่น” ช่วยได้อีกครับป๋า เข้าใจขึ้นเยอะ =_= 


“แล้วทำไมต้องจัดตอนกลางคืนด้วยครับพี่ฟาร์ม” ไอ้ข้าวถามต่อพลางหันมาทางผม นั่นสิ…ป่วงไปจัดตอนกลางคืนทำซากอะไรเนี่ย กีฬาที่เล่นตอนกลางคืนมันมีอะไรยังคิดไม่ออกเลย 


“ความจริงจะว่าเป็นกีฬามันก็ไม่ใช่ซะทีเดียวอ่ะนะ” ป๋าแกเริ่มตั้งท่าจะอธิบายพลางเดินนำพวกผมไปนั่งที่โต๊ะตัวยาวในโรงอาหาร 


“กีฬาหอมันเป็นแค่ชื่อเรียกให้เหมือนกับที่อื่นๆแหละ ความจริงมันเป็นการแข่งขัน…” ป๋าแกหยุดเล่าพลางปั้นหน้าเข้มขึ้นเมื่อพี่เติ้ลยิ้มแฉ่งเดินนำไอ้สองคนมานั่งที่โต๊ะเดียวกันกับพวกผม พี่เติ้ลทำท่าเชื้อเชิญให้ป๋าเล่าต่อโดยไม่พูดอะไร จนโดนป๋าผมหันไปแยกเขี้ยวใส่ก่อนจะหันมาเล่าให้พวกผมฟังต่อ 


“พรุ่งนี้หอเราจะทำการคัดเลือกประธานหอคนใหม่ โดยใช้การแข่งกีฬาที่ว่าเนี่ยแหละเป็นตัวคัดเลือก”
 

“แล้วทำไมไม่ใช่ชื่อว่าการแข่งเพื่อคัดเลือกประธานเลยล่ะครับ” ไอ้ข้าวถามต่อ ไอ้นี่ก็สงสัยเหมือนกุจริงเลย 


“ถ้าใช้ชื่อนั้นก็ไม่มีใครหลวมตัวมาแข่งสิ คงจะมีแต่พวกหน้าใหม่แหงๆ” ป๋าผมพูดสบายๆ แต่ทำเอาผมกับไอ้ข้าวเสียวสันหลัง ตั้งแต่มานี่ไม่มีเรื่องอะไรปกติสักอย่างแล้วการแข่งพรุ่งนี้มันจะเป็นยังไงวะเนี่ย 


“ถ้าได้ประธานหอคนใหม่ แล้วพี่เติ้ลล่ะครับ” ผมถามพลางหันไปยิ้มให้พี่เติ้ลที่ทำท่ากระตือรือร้นอยากตอบสุดๆ 


“พี่ยังทำหน้าที่ต่อจนกว่าจะถึงปีหน้าน่ะ” อ้อ…มันเป็นอย่างนี้นี่เอง แต่…
 

“แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจเรื่องแข่งอยู่ดีอ่ะป๋า มันแข่งยังไงอ่ะ ตอนกลางคืนอีกต่างหาก”
 

“อืมความจริงไอ้เติ้ลจะเป็นคนอธิบายกติกาพรุ่งนี้ แต่เดี๋ยวป๋าเล่าให้ฟังก่อนก็ได้” เจ๋งครับป๋า ^^ 


“ก็เค้าจะแบ่งเป็นทีมละสามคนใช่มั้ย ซึ่งทีมเรามีเราสามคน” ป๋าหันไปเน้นคำว่าเราสามคนกับพี่เติ้ล แต่พี่เติ้ลกำลังเพ้อกับการที่ป๋ายอมเรียกชื่อแกจนไม่ได้ฟังอะไรแล้ว 


“แล้วทั้งสามคนในทีมก็มีหน้าที่ตามหากระดิ่งหอ ทีมไหนสั่นกระดิ่งหอได้ก่อนก็ชนะ เตรียมตัวเป็นประธานได้เลย” หา!!! ง่ายปานนั้นเชียว 


“งั้นก็แสดงว่าเราต้องตามหากระดิ่งที่ทางหอซ่อนไว้ใช่มั้ยครับ” 


“ไม่ใช่ กระดิ่งมันไม่ได้ซ่อนไว้ แต่มันจะอยู่กับเจ้าของคนก่อนน่ะ” ป๋าปฏิเสธก่อนจะยิ้มๆกับเครื่องหมายคำถามที่หน้าผมกับไอ้ข้าวแล้วพูดต่อ
 

“ก็คือทุกทีมต้องตามล่ากระดิ่งจากทีมที่เป็นเจ้าของคนก่อน”
 

“งั้นพี่เติ้ลก็เป็นเจ้าของกระดิ่งคนก่อนเหรอครับ?” ไอ้ข้าวหันไปถามพี่เติ้ล วันนี้พี่เติ้ลดูขายดีแฮะ อาจจะเป็นเพราะว่าอีกสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้พูดรึเปล่านะ
 

“เปล่า” อ้าว???
 

“พี่เติ้ลเป็นประธานหอไม่ใช่เหรอครับ งั้นกระดิ่งก็ต้องอยู่กับพี่สิ” 


“คือพี่ให้เค้าเก็บไว้น่ะ” 


“งั้นทีมที่ถูกล่าก็เป็นคนที่เก็บไว้เหรอครับ”
 

“ใช่” 


“แล้วใครเป็นคนเก็บกระดิ่งไว้ครับ บอกได้เปล่า” ผมเริ่มตื่นเต้นกับการแข่งขันนี้ซะแล้ว ดูท่าจะสนุก
 

“ป๋าเอง” ห๊า!!!!!! 


“งั้นทีมเราก็…”
 

“ใช่” ฝันร้ายชัดๆ T^T 


“ไวกับข้าวไม่ต้องห่วง ถ้าเราไม่ให้ใครแย่งกระดิ่งได้จนหมดเวลาการแข่งขัน เราก็ชนะ” ป๋าพูดเหมือนมันง่ายเลย คนทั้งหอนะป๋า เกือบร้อยอ่ะ 


“ที่ว่าล่าเนี่ย ให้ทำอะไรได้บ้างอ่ะป๋า” อย่างน้อยคงไม่ฆ่าหมกป่ากันหรอกใช่มั้ย 


“ทุกอย่าง ยกเว้นลวนลามกับทำร้ายร่างกายแบบรุนแรง” จะยกเว้นทำไมวะในเมื่อหอเนี่ยมันหอชาย ไม่มีใครบ้าไปลวนลามผู้ชายด้วยกันหรอก แต่จะว่าไปป๋ากับไอ้ข้าวนี่เข้าข่ายจะโดนแฮะงั้นยกเว้นไว้ก็ดี 


“เหมือนกับแบทเทิลล่าสมบัติน่ะแหละ แข่งตอนกลางคืนให้อารมณ์การล่าดีด้วย” ป๋าอย่ายิ้มครับ คำพูดกับหน้าตามันไม่ไปด้วยกัน 


“แสดงว่าปีที่แล้วป๋ากับพี่เติ้ลอยู่ทีมเดียวกันเหรอครับ” พอผมถามจบป๋าก็มีสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย ทั้งพี่เติ้ลแล้วก็ไอ้พี่เท็มดูจะสะดุดแปลกๆด้วย 


“เปล่า ป๋าอยู่คนละทีม” ป๋าตอบพลางยิ้มน้อยๆ บรรยากาศในโต๊ะตึงเครียดขึ้นจนผมกับไอ้ข้าวรู้สึกได้
 

“เอ่อ…งั้นพี่เติ้ลเป็นคนแย่งกระดิ่งมาเองเลยเหรอครับ เก่งจัง” เปลี่ยนเรื่องดีกว่า
 

“ก็ใช่นะ แต่คนที่ฟาดหมอนั่นสลบเป็นไอ้เท็มน่ะ” เฮือก!!!!!!! ว่าไงนะ แล้วนี่ในทีมยังจะรวมไอ้เปอร์เข้าไปอีก นี่ผมจะต้องมาโดนไอ้ทีมนี้ไล่ล่าเหรอเนี่ย T^T 


..............................................


และแล้ววันซวยของผมกับไอ้ข้าวก็มาถึงไวมากๆ ผมกับไอ้ข้าวยังไม่ได้ทำจิตทำใจเลย แป้บๆดันถึงเวลาเริ่มแข่งกีฬาซะแล้ว พวกเราชาวหอทั้งหมดถูกเรียกมารวมตัวที่ลานหอนาฬิกาที่ติดกับโรงเรียน จากนั้นพี่เติ้ลกับป๋าผมก็ขึ้นเวทีเปิดงานและอธิบายวิธีการเล่นกีฬาประหลาด เรียกเสียงฮือฮาได้มากทีเดียว โดยเฉพาะเมื่อประกาศชื่อทีมผู้ถูกล่า สายตาทุกคนจับจ้องมาที่ทีมพวกผมอย่างมุ่งร้าย เอาแล้วไง กุจะตายมั้ยวะเนี่ย แต่ไม่นานสายตานับร้อยพวกนั้นก็หายไปเหลือแต่อาการหลบหน้าหลบตาเหมือนคนโดนมอมยาแล้วรูดทรัพย์ (เกี่ยว???)
 

“เตรียมใจไว้รึยัง?” เสียงทุ้มดังขึ้นเบื้องหลัง ทำเอาผมกับไอ้ข้าวสะดุ้งโหยง ไอ้พี่เท็มเดินมาประกบด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ผมมองเลยไปที่ไอ้เปอร์ที่ยืนทำหน้ากวนตรีนอยู่ด้านหลังไอ้พี่เท็มอีกที มันมองไปรอบๆก่อนจะมาจบที่ไอ้ข้าวแล้วหันมายิ้มกวนๆให้ผม ไอ้นี่!!!ไม่สำนึก 


“กุถามอ่ะ มองกุแล้วก็ตอบคำถาม” อีกละ ไอ้พี่เท็มเมิงนี่เผด็จการตลอดเลย
 

“ใครให้พี่พูดกับพวกผมได้อ่ะ” กวนตรีนกลับแม่_ง หมั่นใส่เมิง 


“ป๋าก็ไม่อยู่ทำเป็นเก่งไปนะเมิง” ไอ้พี่เท็มมันโน้มหน้าลงมาใกล้แล้วใช้มือแบบแก้มผมแรงๆ แล้วมันก็เยอะเย้ยผมต่อ 


“เมื่อกี้ยังเห็นทำท่ากลัวอยู่เลย ตอนโดนพวกนั้นจ้อง” แล้วไง มันก็ต้องมีกันบ้างแหละวะ ลองมาเป็นกุดูมั้ยล่ะ 


“แล้วไง”
 

“ไม่ต้องกลัวไปหรอก กุไม่ให้ใครทำอะไรเมิงแน่” ผมมองหน้าไอ้พี่เท็มตอนที่มันพูด มันโน้มหน้าลงมาชิดใบหน้าผมมากขึ้น 


“เพราะกุจะเป็นคนเล่นเมิงเอง” เกือบแล้วเมิง เกือบดูดีแล้วเชียว เกลียดตัวเองจังที่หลงไปดีใจกับคำพูดมันแว๊บนึง =_= 


“ฝันไปเหอะ”
 

“ทุกครั้งที่เล่นก็ไม่ใช่ว่าฝันไปหรอก” อ๊ากกกกก…เมิง เมิงพูดอะไรวะ กุเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายนะเว้ย ดังนั้นอย่าพูดอะไรทำนองนี้ออกมาให้ระคายหูกุอีกนะเมิง จะว่าไปทำไมไอ้ข้าวมันไม่คิดจะช่วยกุเถียงศัตรูบ้างล่ะเนี่ย 


“ข้าวเอาแฟนเมิงไปเก็บเลย ส่วนไอ้เปอร์เมิงมาคุยกับกุ” ผมเดินไปคว้าแขนไอ้เปอร์ เรื่องที่คุยโทรศัพท์วันก่อนยังไม่เคลียร์ ได้โอกาสล่ะ 


“ถ้าเมิงไป กุเล่นเมิงเดี๋ยวนี้แน่” ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ขู่กุตลอด T^T กุหาคนช่วยก็ได้
 

ผมหันไปทางไอ้เปอร์เห็นมันยกไหล่แบบว่าช่วยไม่ได้ จำไว้เลยนะเมิง คำว่าเพื่อนให้กันแค่นี้ คอยดูกุจะล้อว่าเมิงอ่ะตุ๊ด



“ข้าว เมิงไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเหรอ” หันไปกระซิบไอ้ข้าวก็ได้ อย่างน้อยไอ้นี่ก็อยู่ข้างกุชัวร์ 


“กุกลัวเพื่อนเมิงอยู่” มันกระซิบตอบกลับมาพลางพยายามดันๆตัวผมให้ขึ้นหน้าบังมันไว้ ช่วยกุได้มาก
 

“ไอ้เปอร์ ข่มเหงเพื่อนกุทางสายตาเหรอ เดี๋ยวเหอะเมิง” ผมหันมาด่าไอ้เปอร์เป็นการเรียกกำลังใจให้ตัวเอง ไอ้คนนี้คงไม่กล้าทำอะไรผมหรอก


“ตัวแค่นี้ เก่งจ๊าง” กุจะเตะเมิงคนแรกไอ้พี่เท็ม จะอะไรกะกุนักหนา ต่อยกันเลยมั้ยเรา 


“ไอ้เท็ม อีกแล้วนะเมิง ยุ่งกะลูกกุจัง ให้แม่มาขอเลยมั้ย” เสียงสวรรค์ของป๋ามาช่วยแล้ว เย้ๆๆๆ แต่ป๋าครับ ไอ้ให้แม่มาขออ่ะ มันแหม่งๆอยู่นา ดูสิ ไอ้พี่เท็มมันเลยมีสีหน้าสะใจแบบแปลกๆเลย 


“ป๋า เสร็จแล้วเหรอ” ผมเดินไปเกาะแขนอ้อนป๋าโดยไม่ลืมดึงไอ้ข้าวติดมือมาด้วย กลัวโดนไอ้เปอร์ทำของใส่ เห็นไอ้เปอร์จ้องมันนานละ ไม่รู้แอบเสกอะไรเข้าท้องไปแล้วบ้าง 


“อือ เราไปกันเหอะ เดี๋ยวจะเริ่มแข่งแล้ว” 


“ไปไหน?” 


“ก็ไปเตรียมตัวไง ทีมเราอภิสิทธิ์ซะอย่าง” ไม่ใช่มั้งป๋า ที่ให้ไปเตรียมตัวอ่ะ เตรียมตัวจะโดนขย้ำล่ะสิไม่ว่า แต่ก็เถียงป๋าไม่ได้ ได้แต่เดินตามป๋าไปแบบปลงๆ งานนี้จะรอดมั้ยเนี่ย  
 

..........................................................................................

ครบ 100 % โดยไววา  ไม่อยากให้ค้างคาเหมือนคนแต่งที่ค้างค่าไฟมาสองเดือนกว่า

ปัจจุบันนั่งส่องไฟฉายทำการบ้าน

การบ้านโหดมากเลย  stat ที่รัก T^T

ตอนนี้แต่งมั่วมากเลย  แล้วเน็ตที่หอก็ปรับปรุงอีก  นึกว่าจะไม่ได้เจอคนอ่านซะแล้ว T^T

อ่านเม้นแล้วป๋าป๊อบจังเลย  แต่อย่าไว้ใจทางอย่าวางใจป๋าแกนะคับ อิอิ

เดี๋ยวจะพยายามมาต่อให้พรุ่งนี้นะจ้ะ   

ขอบคุณคนอ่าน  คนเม้น   คนแอด  คนโหวต  ทุกคนเล๊ย

บายๆๆๆ

ปล. พระเอก อิมเมจเป็นฮยอนจุงจ้า  ส่วนเปอร์นี่ยังสองจิตสองใจอยู่ว่าจะเอายูยะดีอ๊ะเป่า