ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หนูกัสเริ่มเรื่อง
กัส..Part>>
ธรรมดาแล้ว คนอื่นเค้ารู้สึกยังไงกับเพื่อนร่วมห้องกันนะ เพื่อนร่วมห้องที่ไม่เคยแม้แต่จะคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวเลยสักครั้ง เพื่อนร่วมห้องที่ดูเหมือนจะไม่ชอบหน้าผมสักเท่าไหร่
“มอมแมมยังกับเด็กๆ” เป็นประโยคที่ผมได้ยินบ่อยๆจากทุกคนในห้อง อาจเป็นเพราะผมชอบเล่นฟุตบอลมาก แล้วการที่ผมจะเล่นจนเสื้อผ้าเลอะไปนิดก็ไม่แปลก จริงมั้ยครับ แต่ดูเหมือนเด็ก ม.6 ที่สำคัญจะจบการศึกษาในอีกไม่กี่วันอย่างคนอื่นเค้าคงจะไม่คิดแบบนั้น ผมก็เลยไม่ค่อยจะมีเพื่อนในห้องเลย จะมีก็แต่เพื่อนที่เล่นบอลด้วยกันมากกว่า
“กัสๆ วันนี้เป็นเวรเก็บห้องแลปใช่มะ รีบๆไปด้วยนะ เดี๋ยวอาจารย์แกจะปิดตึกวันนี้ยิ่งวันศุกร์แล้วด้วย” เสียงหัวหน้าห้องคนสวยตะโกนบอกผมที่กำลังยืนอุ้มลูกบอลหันซ้ายหันขวาอย่างไม่รู้จะทำอะไร ก็ดีวะ ไปเก็บห้องแลปก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรให้ทำ
ผมคว้าเป้ขึ้นสะพายบ่าแล้วเดินดุ่มๆไปยังตึกแลปที่อยู่ด้านหลัง ทางเดินมืดๆสลัวๆแบบบรรยากาศของโรงเรียนในตอนเย็นๆ
อา~…คิดอีกที การไม่มีอะไรทำอาจจะดีกว่าก็ได้นะเนี่ย T^T (เค้ากลัวผีอ่ะ)
“อ่ะ…อา~~~” สะ….สะ….สะ….เสียงๆ เสียงอะไรอ่ะ นี่กุกลัวจนเผลอครางออกมาไม่รู้ตัวเลยเหรอวะ
“อ๊า~~~ ไม่ไหวแล้ว…” ไม่ใช่กุแล้วแหละ T^T ถึงกุจะไม่ไหวแล้วจริงๆก็เหอะ
ผมหยุดเดินแล้วหันซ้ายหันขวามองไปทางเสียง ออกมาจากห้องแลปแน่ๆอ่ะ ทำไมต้องห้องนั้นด้วย T^T เอาไงดีวะ เผ่นกลับบ้านเลยดีมั้ยเนี่ย
“อีกนิดนะครับ อา~~” มาอีกแล้ว T^T
“อ่ะ..อึก…ฮ้า~~” คราวนี้มาแบบถี่ๆเลย T^T
“อ่ะ…อ๊า…” เดี๋ยวนะ! ผีมันกำลังทำอะไรกันอ่ะ นี่กุนั่งฟังนานแล้วนะ ทำไมเสียงผีมันเหมือนเสียงหนังโป๊ที่เคยดูเลยอ่ะ คงไม่ใช่ว่าเกิดอารมณ์สุนทรีย์จะมาป่ามป๊ามกันหลอกกุหรอกนะ อะไรจะเซอร์วิสดีขนาดนั้น
ผมกระชับสายเป้บนบ่าแล้วกอดเจ้ารูนี่ย์ลูกรักไว้แน่นพลางค่อยๆย่องไปที่ประตูห้องแลปที่อยู่ห่างไปอีกหกเจ็ดก้าว
ฮึบ!!!!
แม่งเขย่งจนขาจะขาดยังมองไม่เห็นเลยอ่ะ จะสร้างกระจกติดประตูไว้สูงขนาดนั้นทำไมวะ
ผมพยายามเขย่งอยู่นานเพื่อสอดส่ายสายตาเข้าไปสำรวจความเป็นไปภายในห้องแลปที่ยังคงมีเสียงปริศนาดังลอดออกมาไม่ขาด
โครม!!!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!”
อา…ซวยชะมัด ทำไมผีถึงไม่รู้จักล็อกประตูห้องนะ
ผมไม่กล้าเงยหน้าจากท่าหมอบคลานที่ตัวเองล้มลงไปในตอนแรก รู้แต่ว่าภายในห้องมีความวุ่นวายเกิดขึ้น พร้อมกับความรู้สึกที่ว่ามีคนวิ่งผ่านผมออกไปจากห้องแล้วความเงียบก็ปกคลุมภายในห้องอีกครั้ง
ออกไปกันหมดแล้วใช่มะ??? ถามตัวเองในใจก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามองไปรอบๆ ตอนนี้รู้แล้วล่ะครับ ว่าไม่มีผีที่ไหนมาหลอกผมหรอก ก็เห็นหน้าคนกรี๊ดชัดซะขนาดนั้น ดาวโรงเรียนซะด้วย
“จะลุกขึ้นมาได้รึยัง” น้ำเสียงเย็นชาบาดลึกเข้าไปในไขสันหลัง ขนลุกวาบเลยกุ ผมเงยหน้ามองบุคคลตรงหน้าที่กำลังยืนหน้าบึ้งบวกโหดกำลังสิบให้ผม วันนี้มันวันอะไรวะเนี่ย
“เอ่อ…คือ…”
“เมิงทำกุอารมณ์ค้าง” เหรอ…เห็นทำตั้งนานนี่ยังไม่เสร็จอีกเหรอ
ผมหุบยิ้มแหยๆที่กำลังจะส่งไปให้คนตรงหน้าแทบไม่ทัน แล้วจะให้ทำไงเล่า ก็กุไม่ได้ตั้งใจอ้ะ
“ฉะ…ฉัน..ฉัน…มาทำเวร…”
“จองเวรกุมากกว่ามั้ง”
“เปล่าๆ จริงๆ…นะ” กุไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมิงจะมาเปิดซูเปอร์โชว์ที่นี่ ไม่งั้นกุไม่พลาดแต่แรกหรอก
“เมิง…ไอ้กัสนี่” ห๊ะ!!! รู้จักกันด้วยเหรอ ผมเพ่งสายตามองไปยังคนตัวสูงตรงหน้า อาจเป็นเพราะภายในห้องมันมืดผมเลยไม่ทันสังเกตในตอนแรกว่าคนตรงหน้าผมคือเพื่อนร่วมห้องคนดัง
“เฟียส” ซวยจริงๆด้วย ทำไมจะต้องมาเจอช็อตเด็ดของไอ้เฟียสด้วยนะ มันยิ่งไม่ค่อยชอบหน้าผมอยู่ด้วย แบบนี้จะโดนฆ่ามั้ยวะเนี่ย
“มาแอบดูทำไม”
“ไม่ได้แอบดู ก็…มาทำเวร แต่…แต่พอดีได้ยิน..” กุจะแอบดูทำไมล่ะ ที่บ้านมีแผ่นให้เปิดดูเป็นโหล
“ก็เลยแอบดู นิสัยเสียว่ะ” อ้าวไอ้นี่ -*- กุขึ้นแล้วนะ พูดมาตั้งนานนี่เหมือนกุผิดอยู่คนเดียว ไอ้เมิงที่มาทำอะไรโจ๋งครึ่มไม่อายผีสางนี่ไม่ผิดเลยว่างั้น
ผมถอนหายใจเสียงดังก่อนจะเชิดหน้าใส่ไอ้เฟียส
“เราไม่ได้แอบดูนาย แล้วก็ไม่ต้องห่วงเราไม่เอาไปพูดอะไรหรอก นายกลับไปเหอะ เราจะทำเวร” พ่อแม่สอนมาไม่ให้ใช้ความรุนแรงครับ ขนาดคำพูดยังนุ่มนวล แต่ในใจกุจะโพนทะนาเมิ๊งงงงงงงง
“ยังกะกุจะเชื่อเมิงได้”
“แล้วนายจะเอายังไง” เมิงจะเอายังง๊ายยยยยยยยยยยยย
“ก็ไม่ยังไง กุจะถือว่าทำบุญทำทาน ยังไงเด็กกะโปโลอย่างเมิงก็คงทำได้แค่แอบดูเนี่ยแหละ” -*- กุอยากคำรามแล้วตีลังกาพ่นไฟใส่หน้ามันจริงๆ
ผมมองหน้าไอ้เฟียสที่มีเค้าโครงของลูกเสี้ยวจีนให้เห็น มิน่าสาวๆถึงติดมัน (นอกเรื่องละๆ) ก่อนจะเดินเข้าไปประชิดตัวแล้วพูดแบบแมนๆ
“กุทำได้เยอะกว่าเมิงอีกมั้ง ลีลาเด็กๆน่ะเมิงมากกว่า กลับบ้านไปไป๊” ชิ!! มาว่ากุกะโปโล กะอีแค่เรื่องแค่นี้ กุไม่ได้โตมาโดยไม่เคยดูหนังโป๊นะเว้ย กุไม่พูดดีๆกับเมิงแล้ว อย่างเมิงนี่ต้องสถุลไปเลย
“เรอะ งั้นทำสิ ไอ้เด็กกะโปโลหน้ามอม” อ๊ากกกกกก ดูถูกกุจัง เดี๋ยวเถอะเมิง เดี๋ยวจะรู้ลีลากุ
ผมขบฟันแน่น ก่อนจะโยนเป้กับรูนี่ย์ลูกรักลงพื้น แล้วผลักไอ้เฟียสที่ตัวโตอย่างกับตึกไปด้านหลัง รั้งบ่าของคนตัวโตให้นั่งลงที่เก้าอี้ห้องแลป ก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งบนตัก
“เมิงได้เห็นแน่” แล้วเมิงจะรู้ว่ากุน่ะเจ๋งแค่ไหน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เจ๋งแค่ไหนอ่ะ
แหะๆ ในที่สุดก็ได้ฤกษ์มาลงตอนแรกของเรื่องนี้ รอนานมากแช่งผมเลย แหะๆ
หนูกัสลูกรักเรื่องนี้ผมแต่งให้แกมึนที่สุดเท่าที่เคยแต่งมาเลยู ^^
ยังไงก็อ่านให้สนุกนะครับ (ไม่มีไรจะพูด)
แล้วเจอกันเมื่อชาติต้องการ แหะๆ บายครับ
** แล้วจะแก้คำผิดนะจ้ะ แจ้งไว้ให้ด้วยนะครับ ขอบคุณค้าบบบ
ธรรมดาแล้ว คนอื่นเค้ารู้สึกยังไงกับเพื่อนร่วมห้องกันนะ เพื่อนร่วมห้องที่ไม่เคยแม้แต่จะคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวเลยสักครั้ง เพื่อนร่วมห้องที่ดูเหมือนจะไม่ชอบหน้าผมสักเท่าไหร่
“มอมแมมยังกับเด็กๆ” เป็นประโยคที่ผมได้ยินบ่อยๆจากทุกคนในห้อง อาจเป็นเพราะผมชอบเล่นฟุตบอลมาก แล้วการที่ผมจะเล่นจนเสื้อผ้าเลอะไปนิดก็ไม่แปลก จริงมั้ยครับ แต่ดูเหมือนเด็ก ม.6 ที่สำคัญจะจบการศึกษาในอีกไม่กี่วันอย่างคนอื่นเค้าคงจะไม่คิดแบบนั้น ผมก็เลยไม่ค่อยจะมีเพื่อนในห้องเลย จะมีก็แต่เพื่อนที่เล่นบอลด้วยกันมากกว่า
“กัสๆ วันนี้เป็นเวรเก็บห้องแลปใช่มะ รีบๆไปด้วยนะ เดี๋ยวอาจารย์แกจะปิดตึกวันนี้ยิ่งวันศุกร์แล้วด้วย” เสียงหัวหน้าห้องคนสวยตะโกนบอกผมที่กำลังยืนอุ้มลูกบอลหันซ้ายหันขวาอย่างไม่รู้จะทำอะไร ก็ดีวะ ไปเก็บห้องแลปก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรให้ทำ
ผมคว้าเป้ขึ้นสะพายบ่าแล้วเดินดุ่มๆไปยังตึกแลปที่อยู่ด้านหลัง ทางเดินมืดๆสลัวๆแบบบรรยากาศของโรงเรียนในตอนเย็นๆ
อา~…คิดอีกที การไม่มีอะไรทำอาจจะดีกว่าก็ได้นะเนี่ย T^T (เค้ากลัวผีอ่ะ)
“อ่ะ…อา~~~” สะ….สะ….สะ….เสียงๆ เสียงอะไรอ่ะ นี่กุกลัวจนเผลอครางออกมาไม่รู้ตัวเลยเหรอวะ
“อ๊า~~~ ไม่ไหวแล้ว…” ไม่ใช่กุแล้วแหละ T^T ถึงกุจะไม่ไหวแล้วจริงๆก็เหอะ
ผมหยุดเดินแล้วหันซ้ายหันขวามองไปทางเสียง ออกมาจากห้องแลปแน่ๆอ่ะ ทำไมต้องห้องนั้นด้วย T^T เอาไงดีวะ เผ่นกลับบ้านเลยดีมั้ยเนี่ย
“อีกนิดนะครับ อา~~” มาอีกแล้ว T^T
“อ่ะ..อึก…ฮ้า~~” คราวนี้มาแบบถี่ๆเลย T^T
“อ่ะ…อ๊า…” เดี๋ยวนะ! ผีมันกำลังทำอะไรกันอ่ะ นี่กุนั่งฟังนานแล้วนะ ทำไมเสียงผีมันเหมือนเสียงหนังโป๊ที่เคยดูเลยอ่ะ คงไม่ใช่ว่าเกิดอารมณ์สุนทรีย์จะมาป่ามป๊ามกันหลอกกุหรอกนะ อะไรจะเซอร์วิสดีขนาดนั้น
ผมกระชับสายเป้บนบ่าแล้วกอดเจ้ารูนี่ย์ลูกรักไว้แน่นพลางค่อยๆย่องไปที่ประตูห้องแลปที่อยู่ห่างไปอีกหกเจ็ดก้าว
ฮึบ!!!!
แม่งเขย่งจนขาจะขาดยังมองไม่เห็นเลยอ่ะ จะสร้างกระจกติดประตูไว้สูงขนาดนั้นทำไมวะ
ผมพยายามเขย่งอยู่นานเพื่อสอดส่ายสายตาเข้าไปสำรวจความเป็นไปภายในห้องแลปที่ยังคงมีเสียงปริศนาดังลอดออกมาไม่ขาด
โครม!!!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!”
อา…ซวยชะมัด ทำไมผีถึงไม่รู้จักล็อกประตูห้องนะ
ผมไม่กล้าเงยหน้าจากท่าหมอบคลานที่ตัวเองล้มลงไปในตอนแรก รู้แต่ว่าภายในห้องมีความวุ่นวายเกิดขึ้น พร้อมกับความรู้สึกที่ว่ามีคนวิ่งผ่านผมออกไปจากห้องแล้วความเงียบก็ปกคลุมภายในห้องอีกครั้ง
ออกไปกันหมดแล้วใช่มะ??? ถามตัวเองในใจก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามองไปรอบๆ ตอนนี้รู้แล้วล่ะครับ ว่าไม่มีผีที่ไหนมาหลอกผมหรอก ก็เห็นหน้าคนกรี๊ดชัดซะขนาดนั้น ดาวโรงเรียนซะด้วย
“จะลุกขึ้นมาได้รึยัง” น้ำเสียงเย็นชาบาดลึกเข้าไปในไขสันหลัง ขนลุกวาบเลยกุ ผมเงยหน้ามองบุคคลตรงหน้าที่กำลังยืนหน้าบึ้งบวกโหดกำลังสิบให้ผม วันนี้มันวันอะไรวะเนี่ย
“เอ่อ…คือ…”
“เมิงทำกุอารมณ์ค้าง” เหรอ…เห็นทำตั้งนานนี่ยังไม่เสร็จอีกเหรอ
ผมหุบยิ้มแหยๆที่กำลังจะส่งไปให้คนตรงหน้าแทบไม่ทัน แล้วจะให้ทำไงเล่า ก็กุไม่ได้ตั้งใจอ้ะ
“ฉะ…ฉัน..ฉัน…มาทำเวร…”
“จองเวรกุมากกว่ามั้ง”
“เปล่าๆ จริงๆ…นะ” กุไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมิงจะมาเปิดซูเปอร์โชว์ที่นี่ ไม่งั้นกุไม่พลาดแต่แรกหรอก
“เมิง…ไอ้กัสนี่” ห๊ะ!!! รู้จักกันด้วยเหรอ ผมเพ่งสายตามองไปยังคนตัวสูงตรงหน้า อาจเป็นเพราะภายในห้องมันมืดผมเลยไม่ทันสังเกตในตอนแรกว่าคนตรงหน้าผมคือเพื่อนร่วมห้องคนดัง
“เฟียส” ซวยจริงๆด้วย ทำไมจะต้องมาเจอช็อตเด็ดของไอ้เฟียสด้วยนะ มันยิ่งไม่ค่อยชอบหน้าผมอยู่ด้วย แบบนี้จะโดนฆ่ามั้ยวะเนี่ย
“มาแอบดูทำไม”
“ไม่ได้แอบดู ก็…มาทำเวร แต่…แต่พอดีได้ยิน..” กุจะแอบดูทำไมล่ะ ที่บ้านมีแผ่นให้เปิดดูเป็นโหล
“ก็เลยแอบดู นิสัยเสียว่ะ” อ้าวไอ้นี่ -*- กุขึ้นแล้วนะ พูดมาตั้งนานนี่เหมือนกุผิดอยู่คนเดียว ไอ้เมิงที่มาทำอะไรโจ๋งครึ่มไม่อายผีสางนี่ไม่ผิดเลยว่างั้น
ผมถอนหายใจเสียงดังก่อนจะเชิดหน้าใส่ไอ้เฟียส
“เราไม่ได้แอบดูนาย แล้วก็ไม่ต้องห่วงเราไม่เอาไปพูดอะไรหรอก นายกลับไปเหอะ เราจะทำเวร” พ่อแม่สอนมาไม่ให้ใช้ความรุนแรงครับ ขนาดคำพูดยังนุ่มนวล แต่ในใจกุจะโพนทะนาเมิ๊งงงงงงงง
“ยังกะกุจะเชื่อเมิงได้”
“แล้วนายจะเอายังไง” เมิงจะเอายังง๊ายยยยยยยยยยยยย
“ก็ไม่ยังไง กุจะถือว่าทำบุญทำทาน ยังไงเด็กกะโปโลอย่างเมิงก็คงทำได้แค่แอบดูเนี่ยแหละ” -*- กุอยากคำรามแล้วตีลังกาพ่นไฟใส่หน้ามันจริงๆ
ผมมองหน้าไอ้เฟียสที่มีเค้าโครงของลูกเสี้ยวจีนให้เห็น มิน่าสาวๆถึงติดมัน (นอกเรื่องละๆ) ก่อนจะเดินเข้าไปประชิดตัวแล้วพูดแบบแมนๆ
“กุทำได้เยอะกว่าเมิงอีกมั้ง ลีลาเด็กๆน่ะเมิงมากกว่า กลับบ้านไปไป๊” ชิ!! มาว่ากุกะโปโล กะอีแค่เรื่องแค่นี้ กุไม่ได้โตมาโดยไม่เคยดูหนังโป๊นะเว้ย กุไม่พูดดีๆกับเมิงแล้ว อย่างเมิงนี่ต้องสถุลไปเลย
“เรอะ งั้นทำสิ ไอ้เด็กกะโปโลหน้ามอม” อ๊ากกกกกก ดูถูกกุจัง เดี๋ยวเถอะเมิง เดี๋ยวจะรู้ลีลากุ
ผมขบฟันแน่น ก่อนจะโยนเป้กับรูนี่ย์ลูกรักลงพื้น แล้วผลักไอ้เฟียสที่ตัวโตอย่างกับตึกไปด้านหลัง รั้งบ่าของคนตัวโตให้นั่งลงที่เก้าอี้ห้องแลป ก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งบนตัก
“เมิงได้เห็นแน่” แล้วเมิงจะรู้ว่ากุน่ะเจ๋งแค่ไหน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เจ๋งแค่ไหนอ่ะ
แหะๆ ในที่สุดก็ได้ฤกษ์มาลงตอนแรกของเรื่องนี้ รอนานมากแช่งผมเลย แหะๆ
หนูกัสลูกรักเรื่องนี้ผมแต่งให้แกมึนที่สุดเท่าที่เคยแต่งมาเลยู ^^
ยังไงก็อ่านให้สนุกนะครับ (ไม่มีไรจะพูด)
แล้วเจอกันเมื่อชาติต้องการ แหะๆ บายครับ
** แล้วจะแก้คำผิดนะจ้ะ แจ้งไว้ให้ด้วยนะครับ ขอบคุณค้าบบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น