คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 แรกพบสบตา
บทที่ 1 แรกพบสบตา
เช้าวันรุ่งขึ้น
อากาศยามเช้าที่สดชื่น แสงแดดอ่อนๆที่ทอประกายสีเหลืองทองสาดส่องเข้ามาภายในห้องในยามเช้า ทำให้ร่างหนาที่นอนเหยียดกายเต็มความสูงอยู่บนเตียงต้องยันกายหนาขึ้น เพื่อเตรียมตัวที่จะออกกำลังกายในยามเช้าที่มีอากาศสดชื่นแบบนี้ และสถานที่ออกกำลังกาย ก็ไม่ใช่ที่ไหนนอกจากอาณาเขตคฤหาสน์หลังงามของเขานั่นเอง
ร่างหนาเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อล้างหน้าล้างตาให้รู้สึกหายง่วงนอนเสียก่อน ที่จะออกจากห้องไปยังสนามหน้าคฤหาสน์ เมื่อคนตัวโตออกจากห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว ก็เดินมาเช็คความเรียบร้อยของการแต่งตัวที่หน้ากระจก ชุดออกกำลังสำหรับการวิ่งจ๊อกกิ้งถูกสวมใส่บนเรือนร่างที่สมส่วน ผ้าขนหนูผืนเล็กสีเทาที่พาดอยู่บริเวณบ่ากว้างของชายหนุ่ม ทำให้มินโฮกลายดูเป็นสปอร์ตแมนไปในทันที
เมื่อเช็คดูความเรียบร้อยของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว มินโฮก็จัดการก้าวออกจากห้องนอนด้วยความรวดเร็ว ซึ่งมันก็จะเป็นเช่นนี้ทุกเช้า ก่อนที่เขาจะไปทำงาน ก็จะต้องออกกำลังเล็กๆน้อยๆเสียก่อน เพื่อสุขภาพของตัวเอง เพราะผู้ชายอย่างมินโฮสิ่งที่ทำสำคัญที่สุดสำหรับเขา นั่นก็คือการออกกำลังกายหรือว่าการเล่นกีฬา ต่อให้มีผู้หญิงสาวๆสวยๆ มาเปลือยกายอยู่ตรงหน้า เขาก็จะเลือกออกกำลังในสิ่งที่เขาชอบมากกว่า
จนกลายเป็นว่าชื่อเสียงของเขาในแวดวงสังคม ต่างจับจ้องมองเขาว่าเป็นผู้ชายสีม่วง ที่ไม่มองเพศตรงข้าม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนอย่างมินโฮรู้สึกอะไรได้ ในเมื่อถ้าเขาไม่ชอบ ให้ทำอย่างไรเขาก็ไม่ชอบ แต่ถ้าคนไหนที่เขาชอบหรือว่าถูกใจ ไม่ต้องทำอะไรเลย เขาเองนี่แหละที่จะเป็นนายพรานคอยล่าเหยื่อที่ต้องการเอง
ขาเรียวยาวสัมผัสกับพื้นปูที่หน้าคฤหาสน์ ก่อนที่จะสตาร์ทตัวออกวิ่งเยาะๆรอบๆด้วยใบหน้าสดใส แต่แล้วสายตาคมก็พลันเหลือบไปเห็นร่างเล็กๆของใครบางคน ที่ผลุบๆโผล่ๆ อยู่ด้านข้างกำแพงคฤหาสน์ของเขา จึงต้องวิ่งเข้าไปดูใกล้ๆ ให้หายสงสัย
จนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่ด้านหน้ากำแพง ก็เห็นมือน้อยๆที่พยายามเกาะรั้วเอาไว้ แต่ยังไม่เห็นใบหน้าเจ้าของมือน้อยๆ ว่ามีหน้าตาอย่างไร ร่างสูงจึงแอบซุ่มดูอยู่หลังพุ่มไม้ และไม่นานเกินรอ มินโฮก็ได้เห็นเจ้าของมือที่ตอนนี้โผล่ใบหน้าขาวใสขึ้นมา ดวงหน้าเรียวเล็ก ปากนิดจมูกหน่อย นัยน์ตาสีน้ำตาลฉ่ำหวานจนน่าหลงใหล ผมสีน้ำตาลเข้มยาวปะบ่า ยิ่งรับกับใบหน้าให้ดูน่ามองมากขึ้นไปอีก
หนูแทมที่แอบผู้เป็นแม่ออกมาจากบ้าน ก็รีบตรงมาที่กำแพงที่กั้นระหว่างบ้านหลังน้อยของตัวเอง กับคฤหาสน์หลังงามทันที พร้อมกับพยายามปีนขึ้นไปแอบดูอย่างเช่นที่เคยทำ แต่ทว่าครั้งนี้มันค่อนข้างลำบากกว่าทุกครั้ง เพราะหนูแทมที่วันนี้แต่งชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว จึงต้องคอยระมัดระวัง ไม่ให้เสื้อผ้าเปื้อน ไม่เช่นนั้นมีหวังได้โดนผู้เป็นแม่ดุเอาอีกแน่นอน
หนูแทม หรือลีแทมิน ที่ตอนนี้ยังคงเป็นเด็กน้อยที่น่ารัก ร่าเริงสมวัยชอบซุกซนตามแบบฉบับของหนูแทม เพราะด้วยวัยเพียงแค่ 15 ปีเท่านั้น จึงทำให้ความแสบและความซนจึงมีอยู่ในตัวมากเป็นพิเศษ บวกกับการเป็นลูกเพียงคนเดียวของครอบครัวด้วยแล้ว จึงได้รับความรัก และการตามใจมากกว่าปกติ
“เฮ้อ เล่นเอาเหนื่อยเลย รู้งี้ยังไม่แต่งชุดนักเรียนก็ดี” หนูแทมบ่นพร้อมกับใช้ฝ่ามือเล็กปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นที่บริเวณหน้าผากมนออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเป่าปากพ่นลมออกมาอย่างเช่นทุกที
เมื่อคนตัวเล็กแสนซนขึ้นไปนั่งอยู่บนขอบกำแพงเรียบร้อยแล้ว ก็จัดการส่งสายตาขี้เล่นมองไปเบื้องหน้ายังคฤหาสน์หลังงาม เพื่อดูความเคลื่อนไหวอย่างที่อุตส่าห์แอบหนีแม่มาปีนดูในช่วงเช้านี้ แต่แล้วหนูแทมก็ต้องผิดหวัง เมื่อไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย ไม่มีบุคคลที่ต้องการอยากเห็นหน้า มาเดินลอยหน้าลอยตาให้เห็นอย่างที่อุตส่าห์นอนฝัน
ด้านเจ้าของบ้านที่ซุ่มแอบดูอยู่ ก็รีบเดินออกมาจากพุ่มหมายปรากฏกายให้คนแสนซนได้เห็นอย่างที่ไม่ทันตั้งตัว พร้อมด้วยน้ำเสียงอันทรงอำนาจ ที่เอ่ยออกมา
“หนูขึ้นไปทำอะไรบนนั้น เดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก”
เสียงแกมดุของมินโฮทำให้คนตัวเล็กที่ไม่ทันได้ระวังตัว ถึงกับตกใจจนพลาดท่าตกลงมาจากกำแพง นัยน์ตาหวานถึงกับปิดสนิท เพราะคิดว่าครั้งนี้ตกลงไปมีหวังได้แผลกับมาแน่นอน แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นอย่างที่ใจนึก นอกจากจะไม่รู้สึกเจ็บตัวแล้ว ยังรู้สึกว่าตัวเองได้นอนทับอะไรที่มันนุ่มนิ่ม จนแทบไม่อยากที่จะลุกขึ้นเลย
คนตัวโตที่เห็นท่าไม่ดี ก็รีบสาวเท้าเดินเข้าไปรับร่างเล็กที่กำลังล่วงหล่นลงมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะพากันล้มลงไปนอนอยู่บนพื้นหญ้าอย่างแรงจนมินโฮรู้สึกจุกจนแทบจะพูดไม่ออก นั่นเป็นเพราะว่าเขาใช้ตัวทั้งตัวของเขารับร่างเล็กในอ้อมกอดเอาไว้นั่นเอง
“จะนอนหลับตาอีกนานไหมเจ้าหนู” มินโฮที่ดูทีท่าว่าคนตัวเล็กที่นอนทับเขาอยู่จะไม่ยอมลืมตาขึ้นมาดูว่าตอนนี้กำลังสร้างความลำบากอะไรให้เขาบ้าง ก็ต้องร้องเตือนออกไปด้วยน้ำเสียงดุดัน
หนูแทมที่ได้ยินเสียงแกมดุที่ข้างหู ก็รีบเปิดเปลือกตาขึ้นทันที และสิ่งแรกที่ได้เห็นก็คือแผงอกกว้างที่อยู่ภายใต้เสื้อยืดสีเทา ก่อนจะเงยใบหน้าขึ้นไป ก็พบเข้ากับใบหน้าของเจ้าชายในฝัน ที่มีเครื่องหน้าที่หล่อเหลา คิ้วเข้ม ตาคมจมูกโด่ง ริมฝีปากบางสีแดงอย่างเป็นธรรมชาติ เพียงแค่นั้นก็ทำให้เด็กน้อยช่างฝันอย่างหนูแทม ถึงกับยิ้มหวานออกมาอย่างลืมตัว
นัยน์ตาหวานยังคงจับจ้องมองชายใต้ร่างอย่างหลงใหล รอยยิ้มหวานของเด็กน้อยไม่ได้ทำให้คนตัวโตหรือรู้สึกเคลิบเคลิ้มแต่อย่างใด แต่กลับทำให้มินโฮรู้สึกไม่พอใจมากกว่า ที่ตอนนี้เจ้าหนูน้อยที่นอนทับร่างของเขา ยังไม่รู้สึกตัวและลุกออกไปอย่างที่ควรจะเป็น
“ว้าวเจ้าชายหล่อจังเลยครับ” หนูแทมเอ่ยออกมาอย่างลืมตัว พร้อมกับยิ้มชายใต้ร่างด้วยนัยน์ตาใสแจ๋ว
มินโฮที่ได้ยินสิ่งที่เจ้าหนูตัวจ้อยพูดออกมา ก็ถึงกับอยากจะเขกหัวให้รู้แล้วรู้รอด เพราะดูจากสายตาแล้ว เจ้าหนูบนร่างของเขาน่าจะมีอายุไม่มากนัก ไม่น่าจะเกิน 16 ด้วยซ้ำไป
“เจ้าหนูแก่แดด ลุกไปได้แล้ว” เสียงเข้มเอ่ยเตือนเป็นรอบที่สอง นั่นแหละถึงทำให้หนูแทมรู้ตัว จึงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานถึงกับขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความอับอายทันที
เมื่อเด็กน้อยลุกออกไปจากตัวแล้ว มินโฮถึงได้ลุกขึ้นพร้อมกับปัดเศษใบไม้ใบหญ้าที่ติดตามเสื้อผ้าออก ก่อนจะจ้องเขม็งไปที่ตัวต้นเหตุอย่างไม่พอใจ แต่กลายเป็นว่าต่อให้เขาส่งสายตาอำมหิตไปแค่ไหน คนตัวเล็กตรงหน้ากลับไม่ได้หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังยิ้มหวานกลับมาให้เขาเสียอย่างนั้น
“ไอ้หนูขึ้นไปทำอะไรบนนั้น”
“หนูแทมขึ้นมานั่งรับลมเล่นครับเจ้าชาย” หนูแทมตอบกลับไปเสียงหวาน พร้อมส่งยิ้มน่ารักๆ กลับไปให้
“รับลมเนี่ยนะ” มินโฮแทบไม่อยากที่จะเชื่อหูตัวเอง ต่อคำตอบที่เด็กน้อยตอบกลับมา
“ครับเจ้าชาย”
“นี่ หยุดเรียกฉันว่าเจ้าชายสักที” มินโฮต่อว่าเสียงดุ เพราะเขาไม่ชอบใจนักที่เด็กน้อยตรงหน้า มาเรียกเขาว่าเจ้าชายแบบนี้ ก็จะให้ชอบได้อย่างไร มันน่าอายจะตาย
“ทำไมล่ะครับ ก็พี่เหมือนเจ้าชายจริงๆนิครับ” หนูแทมตอบกลับไปอย่างที่ใจคิด ซึ่งมันก็จริงในเมื่อพี่ชายตรงหน้าทั้งหน้าตารูปร่างนั้น ไม่ต่างจากเจ้าชายที่อยู่ในนิทานเลยสักนิด
“หยุดเลยไอ้หนู ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของนายนะ”
“หนูแทมก็ไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าเจ้าชายเป็นเพื่อนเล่น หนูแทมยังเด็กแต่เจ้าชายแก่แล้ว เป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก” คนตัวเล็กตอบกลับไปแบบพาซื่อ นั่นยิ่งทำให้คนตัวโตถึงกับโกรธจนแทบควันออกหู ไหนจะเรียกเขาว่าเจ้าชาย แล้วยังจะบอกว่าเขาแก่อีก อย่างนี้มันน่าจับมาตีก้นทำโทษซะให้เข็ด
“พอเลยเจ้าหนูน้อย กลับไปนั่งเล่นที่บ้านของเราเลยไป” มินโฮที่ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย ก็เอ่ยปากไล่ทันที
“อย่ามาเรียกหนูแทมว่าหนูน้อยนะ หนูแทมโตแล้วนะ” แทมินตะโกนใส่เจ้าชายของตัวเองอย่างไม่พอใจ เพราะสรรพนามที่ถูกเรียกนั้น ฟังยังไงก็เหมือนกับว่าเขาเป็นเพียงแค่เด็กน้อย ซึ่งแทมินไม่ค่อยจะชอบใจนัก
“โตแล้วเนี่ยนะ เราอายุเท่าไหร่ไหนบอกมาสิว่าโตแล้วน่ะ”
“หนูแทมอายุ 16 แล้วนะ” หนูแทมตอบกลับไปอย่างภาคภูมิใจ
“งั้นเหรอโตแล้ว แต่ยังแอบมาปีนรั้วบ้านคนอื่นเขาแบบนี้นะเหรอ”
“เปล่าซะหน่อยหนูแทมไม่ได้แอบ หนูแทมปีนเลยไม่มีแอบสักนิด” แทมินยังคงพูดใส่หน้าเจ้าชายของตัวเองอย่างไม่ยอมแพ้
“ไม่เด็กก็ไม่เด็ก งั้นกลับบ้านไปได้แล้วไปหนูน้อย” มินโฮตอบกลับไปเพื่อปัดความรำคาญ
“หนูแทมครับ ผมชื่อหนูแทม เจ้าชายนี่นอกจากจะแก่แล้วยังหูไม่ดีอีกเหรอครับ”
“เจ้าหนูนี่” มินโฮถึงกับโมโหกับสิ่งที่เด็กน้อยตรงหน้าพูดออกมา
“หนูแทม ไม่ใช่เจ้าหนูนี่ เฮ้อ เหนื่อยกับเจ้าชายจริงๆเลย งั้นหนูแทมไปก่อนนะครับ แล้วจะมาเยี่ยมใหม่” เมื่อเห็นท่าไม่ดีหนูแทมเลยเอ่ยลา พร้อมกับหันหลังเดินไปทางประตูรั้วขนาดใหญ่ ที่ตอนนี้มันถูกเปิดออกเรียบร้อยแล้ว
มินโฮมองร่างเล็กเดินออกมาจากคฤหาสน์ของเขาด้วยความโมโห ซึ่งผิดกับคนตัวเล็กที่ตอนนี้เดินออกไปด้วยใบหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีความสุข ความสุขที่ได้เห็นเจ้าชาย ความสุขที่ได้พูดคุยด้วย รอยยิ้มหวานระบายขึ้นทั่วใบหน้า ก่อนจะลั่นวาจาบอกกับตัวเองว่า เจ้าชายจะต้องเป็นของตัวเอง
“เจ้าชายจะต้องเป็นของหนูแทมคอยดู”
อัพแล้วนะคะ หวังว่าจะชอบหนูแทมกันนะคะ ไรท์เตอร์ชอบมากๆ อิอิ ชอบไม่ชอบสนุกไม่สนุก บอกกันได้นะจ๊ะ
ความคิดเห็น