[Short Fic][fic]...รักใส...(SNSD-WG) NC18+

ข้อมูลเบื้องต้น

--สนามบินอินชอน—

“จะรีบไปไหน ช้าๆได้ไหม ซอนมี รักษาภาพพจน์นิดหนึ่งสิ นักข่าวเยอะแยะ”  มักเน่ที่ไม่เหมือนมันเน่ ดุซอนมี ที่มีท่าทาง ตื่นเต้นเกินหน้า

“ก็เร็วๆสิป่านนี้ แทแท รอนานแล้ววว ไม่อยากให้แทแทรอนานนะ เกรงใจ แทแทเค้าอ่ะ”

“หรา...เกรงใจหรืออยากเจอใจแทบขาดกันแน่ยะ หึๆๆ หน้าเธอมันฟ้องซะขนาดนั้น” ยูบินที่ได้ยินบทสนทนา ก็อยากแซวน้องสาวสุดที่รักให้หน้าแดง

“พี่ยูบินก็ แหมมม ก็ทั้งสองอย่างแหละค่ะ แต่แทแทเค้าอยู่ไหนน้า.....” ซอนมีมองหาคนรักโดยแทบไม่สนใจนักข่าวที่มาทำข่าวเลย แต่ก็จะมีบ้างที่ทักทายแฟนคลับที่มารอรับพวกเธอ

“ซอนมี!!! ทำตัวนิ่งๆหน่อย แฟนกะนักข่าวจับตามองอยู่นะ” ซอนเยลีดเดอร์ของวงเข้ามาเตือน คนที่อยู่ไม่สุข

“อ่อ..ค่ะ”ซอนมีตอบรับโดยสีหน้าที่สลดลง และเตรียมเดินขึ้นรถไปพร้อมพี่ๆ ผิดหวังที่ไม่ได้เจอคนรัก ทำไมเธอไม่มารับน่ะ ทั้งที่ไม่เจอกันนาน คิดถึงใจจะขาด

--ติ๊ด ติ๊ด—

--เธอน่ารักมากเลยนะ ติ๋มของพี่--

เจ้าของข้อความที่ได้รับ ยิ้มแก้มปริทันทีที่ได้อ่านข้อความ แทแทไม่ลืมเธอจิงๆ แทแทมารับฉันที่สนามบินจิงๆ

“เอาละทุกคนกลับมาเกาหลีครั้งนี้เราต้องแถลงข่าวที่เราสามารถเข้าบิลบอร์ดชาร์ต แล้วก็อัดรายการอีก1รายการนะ ถึงจะไปจีนกัน วันนี้ทุกคนคงเหนื่อยมาก กลับไปพักแล้วพรุ่งนี้จะมารับตอน10โมงเช้านะ” ผู้จัดการหันมาบอกรายละเอียดอีกครั้ง ถึงแม้ว่าสาวๆจะฟังมาเป็นสิบรอบบนเครื่องบินแล้วก็ตาม

“ค่ะ” มีแต่ซอนเยเท่านั้นที่ตอบรับผู้จัดการ

“นี่ๆพี่บิน เราไปหาอะไรอร่อยๆกินกันไหม” เยอึนกระซิบยูบินที่นั่งข้างๆให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้ข้างหน้าได้ยินแผนการของตนเอง แต่ไม่แคล้วหูของมักเน่ เมื่อได้ยินก็จ้องเขม่งไปยังคนถูกชวนทันที ทำให้คนถูกชวนหดลงทันที

“เอ่อ..พี่...อยากนอนอ่ะ รู้สึกจะเมาเครื่องอ่ะ โทษนะเยอึน คราวหลังละกัน” ยูบินตอบอย่างลำบากเพราะใจหนึ่งอยากไปแต่ เห็นหน้าคนข้างๆแล้วไม่ไปจะปลอดภัยกว่า

“โหหหหห..ไปคนเดียวก็ได้” เยอึนที่รู้สถานการ์ณดีจึงไม่เซ้าซี้มากนัก

--บ้านพักโซชิ—

“อ้าวววว..แทยอนกลับมาแล้วหรอ ทำไมกลับไวละ ซอนมีไม่มาด้วยหรอ” ซันนี่ที่กำลังเก็บโต๊ะเห็นแทยอนเข้ามาแต่ไม่เห็นซอนมีมาด้วย

“อืม” แทยอนตอบสั้นและเดินเข้าห้องนอนทันที ทำให้คนต่างๆ หันมามองหน้ากันเผื่อจะมีคำตอบให้หายสงสัย

“นี่..พวกเค้าทะเลาะกันหรอ” ซูยองที่ ทนไม่ไหวกันข้อสงสัยหันมาถามคนตัวเล็กที่เก็บจานบนโต๊ะ

“แล้วจะรู้ไหม อยู่ด้วยกันนี่ จะช่วยเก็บจานหน่อยได้ไหม ว่างหนิ”

“ถ้าฉันช่วยเก็บ...คืนนี้เธอห้ามนอนนะ...ซันบันของฉัน” ซูยองพูดด้วยสายตาไม่น่าไว้วางใจบวกกับเสียงที่ทำให้คนตรงหน้าสะดุงและตกใจ

“เอิ่มมมม..ปะ..ปะ..ไปนั่งนู้เลยป่ะ” ฉันจะเก็บโต๊ะ เก็บจาน ซันนี่บอกโดยไม่มองคนตรงหน้า และไม่รู้เลยว่าอาการแบบนี้ ทำให้คนตรงหน้าอยากแกล้งมากขึ้น แต่ก็ต้องอดใจไว้ เพราะนี่ห้องอาหารที่ติดกับห้องนั่งเล่น ที่มักเน่ทั้งสองกำลังนั่งดู เคโระโระ กันอยู่

“อ้าววว..พี่เจสตื่นแล้วหรอค่ะ”ซอฮยอนที่กำลังดูการ์ตูน ถามคนที่เพิ่งมาใหม่

“อืมมม..หิวจังเลย ฉันไปหาไรกินดีกว่า พวกเธอจะเอาไรไหม”

“ไอติมค่ะ” ซอฮยอนและยุนอาที่ไม่ละสายตาจากจอสี่เหลี่ยมตอบ

“อืมๆ”

--ติ๊ง ติ๊ง—

“เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูให้เอง” เจสสิก้าบอกซันนี่ที่กำลังวางจานบนโต๊ะ เพื่อไปเปิดประตู

“สวัสดีค่ะ” ผู้มาเยื่อนห้องพักกล่าวทักทาย คนที่เปิดประตู ทำให้คนเปิดอดสงสัยไม่ได้ ว่ามาทำไร แล้วแทยอนละ แทยอนไปรับที่อินชอนไม่ใช่หรอ

“ใครมาหรอเจส..” ซันนี่ที่เห็นว่าหน้าประตูเงียบไปจึงเดินออกมาดู แต่ก็ไม่ตกใจเท่าไร

“สวัสดีค่ะ” ผู้มาเยือน ก้มกล่าวสวัสดีอีกครั้ง

“อ้าวว...หวัดดีจร้า..มาหาแทหรอ นอนหลับในห้องแหนะ เข้ามาก่อนสิ” ซันนี่เชิญซอนมีเข้าในบ้าน

“เอ่อ...ฉันจะไปข้างนอก ซอนมีอยากได้ไรไหม กินไรมายังเดี๋ยวฉันซื้อมาฝาก” เจสสิก้าที่ยังงงๆอยู่ แต่ก็ถามแขกที่มา

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่ค่อยหิว อยากเจอแทแท มากกว่า อิอิ ขอบคุณค่ะ”

“อ่อๆ..ฉันไปก่อนนะ”

“สวัสดีค่ะพี่ยุนอา พี่ซูยอง พี่ยูริ น้องซอฮยอน” ซอนมีเดินเข้าก็เห็น สาวๆทั้ง4คนนั่งอยู่หน้าจอสี่เหลี่ยม

“สวัสดีคร้า...” ทั้ง4กล่าวทักทายอย่างเป็นมิตร

“แทอยู่ในห้องแหนะ เข้าไปสิ”ซันนี่บอกให้ซอนมีเข้าไปในห้องเพื่อนหาแทยอน

“ค่ะขอบคุณค่ะ อ่อ..นี่ของฝากจากเมกาค่ะ” ซอนมียื่นของที่ถือมาส่งให้ซันนี่

“ขอบคุณคร้า..” ทุกเสียงตอบรับทันทีไม่ได้ยินคำว่าของฝาก

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

ซอนมีเดินเข้ามาในห้อง มองหาคนตัวเล็กที่นอนอยู่ขดอยู่ใต้ผ้าห่ม เชอะกลับมานอนหรอนี่ ไม่โทรหาเราซะด้วยอย่างงี้ต้องแกล้งซะหน่อยแล้ว เธอจึงเดินอ้อมไปข้างหลังคนตัวเล็ก และนอนลงข้างๆ สอดมือเข้าไปในผ้าห่มโดยระวังไม่ให้คนโดนแกล้งรู้ตัว ยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหูของคนตัวเล็ก ริมฝีปากหยุดลงตรงที่ใบหู ไล่มาทีแก้มเนียนๆ มือที่กำลังทำหน้าที่อยู่อย่างดีไม่มีบกพร่อง ทำให้คนถูกแกล้งเริ่มรู้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น

“กริ๊ดดดดดดดดดด” คนถูกแกล้งไม่เพียงแต่กริ๊ดเท่านั้น ยังจัดการคนแกล้งให้ลงไปกองกะพื้นอีก

“เกิดๆไรขึ้น แทยอน ซอนมี เกิดไรขึ้น” คนข้างนอกที่ได้ยินเสียงกริ๊ด ได้เพียงแต่ตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง เพราะห้องได้ถูกล็อคไว้

“เอ่อออออ ไม่มีไรหรอก ฉันตกใจนิดหน่อยนะ” แทยอนที่ได้สติกรีบลุกขึ้นไปแง้มประตูเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เพื่อนๆต้องเปนห่วง

“อู้ยยยยย..เจ็บบบบบ...แทแท ถีบเค้าทำไมอ่า” ซอนมีลุกขึ้นและจับตรงสะโพกที่กระแทรกลงพี้นอย่างแรง

“ขอโทษน้า..ก็ซอนมีแกล้งแทก่อนหนิ แทก็ตกใจ เลย...” แทยอนเข้าไปดูอาการคนตัวโตที่ตอนนี้ยืนบิดด้วยความเจ็บปวด

“เดี๋ยวแทไปเอายามานวดให้นะ..รออยู่นี่ก่อน” ยังไม่ทันทีจะออกไป คนตัวเล็กก็โดนเกี่ยวเอวไว้

“ไม่เป็นไรค่ะ ซอนมีไม่เจ็บแล้ว ถ้าแทแท..” ซอนมีหยุดพูดไว้เพียงแค่นั้น และเริ่มแกล้งคนตรงหน้าต่อ ริมฝีปากอุ่นๆที่ซอกคอคนตัวเล็กทำให้ คนตัวเล็กเคลื้อมต่อการกระทำ ซอนมีจับแทยอนหันมาเผชิญหน้า แววตาที่มองคนตรงหน้าด้วยความคิดถึง

“ซอนมีคิดถึงแทแทมากเลยนะ” ซอนมีบอกคนตรงหน้าด้วยหัวใจ ทำให้คนตรงหน้าถึงกับน้ำตาคลอ

“แทแทก็คิดถึงซอนมี คิดถึงทุกวัน ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน แทแทไม่เคยเลยที่จะไม่คิดถึง” เพียงคำตอบแค่ไม่กีประโยคก็สามารถทำให้ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางที่แสนไกล หายเหนื่อยได้อย่างปริทิ้ง ซอนมีค่อยๆจูงมือแทยอนไปที่แต่และจับนอนลง ด้วยความอ่อนโยน

“ซอนมีคิดถึงทุกอย่างของแทแท คิดถึงตรงนี้” ซอนมีจูบลงที่ตาซ้ายและขวาของคนข้างล่างด้วยความอ่อนโยน

“คิดถึงดวงตาคู่นี้ที่มองแต่เพียงซอนมีคนเดียว ดาวตาที่เป็นของซอนมีคนเดียว” การกระทำของคนข้างบนทำให้คนข้างล่างอายจำหน้าแดงมาก

“และตรงนี้” ซอนมีเลือนมาตรงที่จมูก

“คิดถึงจมูกนี้จัง จมูกนี้ที่คอยประทับบนแก้มของซอนมี” ซอนมีพูดติดเล่นทำให้คนข้างล่างหัวเราะเบาๆกับความขี้เล่นเป็นเด็กๆของเธอ

“แล้วก็...”ซอนมีเลื่อนลงมาที่ริบฝีปากแต่ก็หยุดชะงักก่อน จากนั้นคว้ามือเล็กๆขึ้นมาจูบ ทำให้คนโดนกระทำผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็สร้างความพอใจให้กับ คนตัวโตที่เห็นความปราถนาของคนตัวเล็ก

“มือคู่นี้ ที่ทำให้ซอนมีหลายอย่าง ทำกับข้าว กอด แม้กระทั่งเช็ดน้ำตา” ซอนมีกล่าวพร้อมมองและจับอย่างถนุถะนอมทำให้คนตัวเล็กสัมผัสถึงความอ่อนโยนได้ดี

“คิดถึง....”คนข้างบนจูบลงที่ริมฝีปากของคนข้างล่าง รสหวานที่ห่างหายไปนานทำให้ทั้งคู่เคลิบเคลื้อม กับรสหวานตรงอยู่นาน

“เพราะแทแทแหละ ทำซอนมีเคลิ้ม นิสัยไม่ดี แค่จะแสดงความคิดถึงซะหน่อย” ซอนมีแหย่คนข้างล่างที่ตอนนี้ไม่กล้าจะสบตาคนข้างบน

“คิดถึงหมดยังละ” แทยอนพูดด้วยเสียงเบาๆ แต่สร้างรอยยิ้มให้กลับคนได้ยิน

“หมดแล้วละ” ซอนมีตอบพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็โดนคนตัวเล็กรั้งไว้ก่อน

“หืมม..มีไรหรอ” ซอนมีแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ

“เอ่ออออ..” แทยอนพูดไม่ถูกจึงได้แต่มองฆ้อนๆคนตรงหน้า

“มีไรหรอ..” ซอนมีก็ยังไม่ลดละ อยากได้ยินถึงความต้องการของคนตรงหน้า

“เอ่อ..คือ..แทแท..” คนตัวเล็กยังกระอักกระอวกที่จะพูด จะให้เธอพูดได้ไงละ หน้าอายจะตายที่จะบอกว่าตอนนี้ต้องการซอนมีสุดๆ ถึงชั้นจะหื่นก็ตามเหอะ แล้วไอ้มือบ้าของคนข้างบนจะลูบไล้ไปถึงไหนนะ

“หืมมม ว่าไงค่ะ” เมื่อเห็นท่าว่าจะยากที่จะให้คนตรงหน้าพูด เธอจะเริ่มกระซิบข้างหูเบาๆทำให้คนตัวเล็กเริ่มตัวสั่น

“แทแท...ต้อง...การ...ซอนมี” คนตัวเล็กพูดด้วยความยากลำบาก ทำให้คนตัวโตกว่าเกิดความสงสาร จึงค่อยๆจูบลงไปที่ปาก ส่งลิ้นเข้าไปทำให้ความต้องการที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วกลับเพิ่มขึ้น ไม่นานผ้าบางๆที่ปกคลุมทั้งสองได้ไปกองบนพื้นๆ

“อืมมมมม์...ซอนมี....”เสียงครางเบาของคนตัวเล็กสร้างความพอใจให้กับซวอนมีเป็นอย่างมาก ซอนมีไล่ลงมาเลื่อยๆลงไปดูดดุนยอดอกอวบอิ่มของร่างบาง

“อื้อ...อาาาาาาาาา..ซอนมี” แทยอนครางในลำคอเบาๆ  ซอนมีเปลี่ยนเป็นใช้มือบี้มันเล่นแล้วใช้อีกมือนึงเลื่อนลงไปแตะกับส่วนนั้น เบาๆ

“อ๊ะ....อ๊ะ....” แทยอนตกใจเล็กน้อยเมื่อคนตัวโตใช้นิ้วถูไถตรงนั้นเล่น

“อาาาาาา......อ๊ะ.....อาาาาาาาา” ซอนมียังคงลุกไม่หยุด สร้างความเสียวซานเปนอย่างมากกก

“อ...อื้อ ...จ...เจ็บ...” แทยอนต้องเบ้หน้าเพราะร่างโปร่งเล่นสอดนิ้วเข้าไปในนั้นโดย ไม่บอกกล่าว

“ทนหน่อยนะค่ะ เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว” ซอนมีค่อยๆสอดเข้าไปช้าๆ

“อ๊าาาาาาาาาาาา...เจ็บบบบบบ ... ฉันเจ็บ...” แทยอนกำผ้าปู ซอนมีจึงจูบลงที่หน้าผากเพื่อให้คนตัวเล็กคลายกังวน

“ไม่เจ็บน่ะค่ะ...เดี๋ยวก็หายแล้ว...อีกนิดเดียวก็จะสบายนะ” ซอนมีถอนปากออกแล้วพูด

แทยอน เริ่มหายเจ็บแล้วซอนมีจึงค่อยๆขยับเข้าออกช้าๆ แล้วค่อยๆเพิ่มความเร็วและแรงขึ้นแล้วค่อยๆเพิ่มจำนวนนิ้วไปเรื่อยๆ
“อาาาาาาาา...อือออออออ...” คนตัวเล็กครางอย่างสุขสม

---ภายในห้องนั่งเล่น—

---อาาาาาาาาาาาาาาา—

“เอิ่มฉันว่าเราไปหาไรกินข้างนอกดีกว่าไหม แบบนี้ฉันดูโทรทัศน์ไม่ได้”  ซูยองพูดอย่างกระอักกระอวก

“แต่เสียงพี่แทยอนแบบนี้ไม่เคยได้ยินเลยอ่ะ”

“น้องซอค่ะ เป็นเป็นเล็ก พูดอย่างงี้ได้ไงค่ะ” ซันนี่ตกใจที่เห็นมักเน่พูดแบบนี้ ยัยแทยอนไม่เกรงใจบ้างเลยนะ

--อาาาาาาาาาาาาาา---

“ระ..ระ...เราไปกันเถอะ ป่ะๆๆๆ”

................................................................................................................................................................................

--ร้านเนื้อ ย่างเกาหลี—

“สวัสดีครับ..มาด้วยกันใช่ไหมครับ”

“ค๊ะ!!!” สองเสียงประสานกันอย่างงงๆ

“เธอ!!!!!” ทั้งสองที่เพิ่งเข้ามาตกใจ ที่ไม่คิดว่าจะเจอโดยบังเอินขนาดนี้

“ปล่าวค่ะ ฉันมาก่อน” และอีกครั้งที่ทั้งสองประสานเสียง

“นี่คุณเจ้าหญิงน้ำแข็ง ฉันมาก่อนนะค่ะ” คนตรงพูดหน้าไม่ยอมอ่อนข้อ

“นี่คุณมาดามปาร์ค ฉันมาก่อนคุณนะค่ะ และฉันรีบด้วย”

---------------------------เยสิก--------------------เร็วๆนี้--------------------------------------