คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : from audition kim kibum
ใบสมัครนางเอกคิบอม เดมอส
(ตอบเป็นสีน้ำเงินนะคะ)
ผู้สมัคร
ชื่อ :: กวากวา
อายุ :: 15 ปี
ถ้าไม่ติดไม่โกรธกันนะ :: ไม่โกรธค่ะ
ถ้าไม่ติดอยากให้เพิ่มบทให้มั้ย(อยากเป็นอะไรบอกด้วยเช่นนางร้าย,น้องสาว,เพื่อนสนิท)
:: -0- ขอเป็นนางเอกของคนอื่นได้ไหมไรเตอร์ (หวังสูงไปไหม) เช่นซีวอน ฮันคยอง อะไรประมาณนี้ แต่ถ้าไมได้ไม่เป็นไรครับผม !!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตัวละครในเรื่องจร้า^^
ชื่อ-นามสกุล(ไทยเท่านั้น)
:: สุทธิกานต์ นวภัตน์เสรี
ชื่อเล่น
:: คอกเทล
อายุ (16-18)
:: 17 ปี
เกิดวันที่
:: 18 พฤศจิกายน
ส่วนสูง / น้ำหนัก
:: 165 / 46
ลักษณะภายนอก
:: หญิงสาวหุ่นดีที่ดูดีได้ตลอดเวลา ภายนอกดูแก่นๆ บอกดีกรีนิสัยของเธอได้ชัดเจน ใบหน้าไม่ค่อยจะตกแต่งอะไร มีเพียงแค่ลองพื้นธรรมดาๆกับลิปมันเท่านั้น การแต่งตัวนั้นดูน่ารักเสมอแม้จะเป็นกระโปรงแต่ก็ทะมัดทะแมง เธอเป็นคนที่จัดว่าหน้าตาดีอยู่ในระดับหนึ่ง ผมยาวออกสีน้ำตาลเข้มจัด หยักศก มีรอยยิ้มเป็นเอกลักษณ์ของตนเอง
นิสัย(ใส่มาเต็มที่เลย)
:: คอกเทล หญิงสาวขึ้นชื่อของโรงเรียนชื่อดังที่มีดีกรีความแก่นเซี้ยว ดื้นรั้นที่หนึ่งของโรงเรียน เธอเป็นพวกที่หาเรื่องโดดเรียนเป็นว่าเล่น หรือจะเรียกอีกอย่างคือ มาโรงเรียนตามใจฉัน อยากโดดก็โดด อยากอยู่ก็อยู่แล้วแต่อารมณ์ของเธอ เธอเป็นคนที่เปลี่ยนอารมณ์เร็วมากเหมือนฤดูกาล เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่เธอก็เป็นคนที่กวนส้นเท้าที่สุดในโลกนภาลัย อย่าคิดที่จะเถียงแข่งกับเธอ เพราะหาสาระไมได้เลยสักนิดเดียว สิ่งที่เธอจำขึ้นได้เลยก็คือ กฎมีไว้แหก แหกกฎได้อยู่เรื่อย ไม่ว่าจะอะไรก็ตามเธอก็สามารถทำได้ ถือว่าเป็นหัวโจกในการโดดเรียนกับการแหกกฎเลยก็ว่าได้ รอยยิ้มของเธอนั้นจักว่าสวยอยู่ในระดับหนึ่ง และจักว่าเจ้าเล่ห์อยู่ในระดับหนึ่งเช่นกัน เจ้าคิดแผนการ เพราะเกิดมาเป็นลูกคุณหนูสุดเพอร์เฟ็ค จึงติดนิสัยเอาแต่ใจตลอดเวลา และไม่ว่าจะอยู่ในห้างฯหรือร้านเกมที่ไหนก็จะเห็นเธอนี่แหละ เธอเป็นพวกที่เล่นเกมเก่งมากถึงมากที่สุด อย่าคิดที่จะแข่งกับเธอเชียว เพราะเธอนั้นไม่คิดจะยอมแพ้ใครได้ง่ายๆหรอก แต่ถึงเห็นอย่างงี้เธอก็มีความเป็นผู้หญิงอยู่ในระดับหนึ่งเหมือนกันนะ คำพูดของเธอเป็นคำขาด เธอพูดอย่างไรก็ต้องได้อย่างงั้น รักสนุก เป็นคนที่เฮฮา ขี้เล่น เข้ากับคนอื่นได้ดี ที่สำคัญเธอนั้นพูดมากเป็นกรดเลยทีเดียวล่ะ
ชอบ
:: หนีเที่ยว ,, ร้ายเกม ,, ขนมหวาน ,, เสียงดัง ,, ความเฮฮา
ไม่ชอบ
:: ถูกขัดใจ ,, ของขมๆ ,, คนขี้เก็ก
ความสามารถพิเศษ
:: เธอนั้นเป็นคนที่เล่นดนตรีเก่งมาก เพราะพ่อและแม่ของเธอให้เธอเรียนเล่นดนตรีตั้งแต่เด็กๆ ,, การหนีเอาตัวรอด
ครอบครัว
:: ธุรกิจทางบ้านของเธอเป็นบริษัทขนมหวานชื่นดัง เธอมีพี่ชายสุดหล่อเพอร์เฟ็คไปทุกอย่างอยู่หนึ่งคน ชื่อว่า ซีเรล พี่ชายของเธอทำงานเป็นนักร้องนักแสดงชื่อดัง ที่เอ่ยชื่อใครๆต่างก็รู้จัก ส่วนเธอเป็นน้องคนสุดท้อง เป็นคนที่ทั้งพี่ชายสุดหล่อและคุณพ่อหวงมากที่สุด หวงมากกว่าแหนปละภรรยาตัวเองเสียอีก
ชื่ออิมเมจ
:: Jung Hee
รูปอิมเมจคุณ(3ขึ้นไปนะ)
::
รูปคู่อิมเมจของคุณ(3ขึ้นไปนะ)
::
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
คำถามคัดเลือกผู้สมัครจ้า
คุณจะทำอย่างไร เมื่อคุณที่กำลังจะหนีออกจากโรงเรียนดันซวย(ดี)เจอหนุ่มหล่อประธานนักเรียนเข้าให้(บรรยาย+พูด)
:: วันนี้ช่างเป็นวันที่อากาศสดใสที่สุด เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะว่าวันนี้ฉันจะโดดเรียนอีกน่ะสิ วันนี้ที่ร้านเกมเค้าบอกว่ามีเกมมาใหม่เลยล่ะ ชั้นต้องเข้าไปเล่นคนแรกให้ได้ของวันนี้ โอ้วเยส ! ไปหาทางโดดเรียนดีกว่า
ฉันเดนมาที่ไร้ผู้คน มองซ้ายมองขวาสอดส่องว่าใครมาอยุ่แถวนี้ไหมที่นี่คือที่ประจำที่ฉันโดดเรียนบ่อยๆ จะอะไรเสียอีกล่ะ ก็หลังโรงเรียนน่ะสิ ผ.อ.นี่ก็นะ สร้างกำแพงหน้าโรงเรียนซะสูง แต่ข้างหลังโรงเรียนทำไมสร้างต่ำจังเลยนะ ฉันพูดกับตัวเองในใจก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อไม่มีใคร มือเล็กจับที่กำแพงก่อนจะใช้เท้าปืนขึ้นไปอย่างสบายใจ แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมาเสียงดัง
“นี่เธอ! ทำอะไรน่ะ” เสียงนั้นเป็นเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นมาข้างหลังชั้น แต่ชั้นก็ไม่สนใจตอบไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ก็หนีเรียนน่ะสิ เห็นชั้นซักเสื้อผ้าอยู่หรือไงล่ะ” ฉันว่าออกอย่างงั้น พยายามปีนกำแพงขึ้นไปอยู่ แต่ทำไมวันนี้มันปีนยากกว่าปกตินะ
“หึหึ หนีเรียนอย่างงั้นเหรอ” เสียงนั้นเย็นขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ฉันตกใจเล็กน้อย แต่เสียงมันคุ้นๆแปลกๆเมหือนฉันเคยได้ยินที่ไหน ฉันจึงหันไปมอง
“เฮ้ย!! นายประธานนักเรียนนี่นา” ฉันร้องตกใจตาโตกับสิ่งที่ตัวเองเห็น ใบหน้าคมหล่อเหลาแต่ขี้เก็กคือสิ่งที่ฉันไม่ชอบมาที่สุดกำลังยิ้มเหี้ยมอยู่ตรงใกล้ๆกำแพง
“หึหึ” เขายังคงหัวเราะด้วยเสียงขนลุกนั่นอยู่ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ โอ้ว! ไม่นะพระเจ้าเจอร์ชเอาตาขี้เก็กที่กำลังเดินมาหาฉันนี่ออกไปที
“นายอย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันถีบนายกระเด็นแน่ๆ” ชั้นว่าออกไปตั้งท่าจะถีบนายประธานนักเรียนขี้เก็กนั่น แต่เขาไม่มีท่าว่าจะหยุดเลยสักนิดเดียว
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ หนีเรียนงั้นเหรอ” นายประธานนักเรียนนั่นพูดด้วยเสียงเย็นๆ โอ๊ย! ชั้นไม่ต้องไปขั้วโลกเหนือให้เปลืองตังค์ ชั้นว่าชั้นคุยกับนายนี่ฉันต้องแข็งตายแน่ๆเลย
“อะไรฉันไม่บอว่าหนีเรียนสักหน่อย ฉันจะ ฉันจะ ฉันจะไปเอาโทรศัพท์ของฉันข้างนอกต่างหาก” ฉันเถียงออกไปข้างๆคูๆทั้งๆที่พูดเองว่าจะหนีเรียน
“RRRR~” เสียงริงโทนแสนเพราะพริ้งของฉันดังขึ้นทำให้ประธานนักเรียนนั่นกระตุกยิ้มอย่างเยือกเย็น ซวยแล้วยัยคอกเทล ไอ้โทรศัพท์บ้ามาดังอะไรตอนนี้
“ฮัลโหล” ฉันหรอกเสียงลงไปอย่างเบื่อหน่าย อย่าให้รู้นะว่าใครแม่จะตบเรียงตัวเลย
[นี่คอกเทล แกอยู่ไหนน่ะ ฉันรอจนเหงือกจะแห้งแล้วนะ] เสียงใสแจ๋วของเพื่อนฉัน(นางเอกใครก็ได้ค่ะใส่มาเลย)ตะโกนใส่หูฉัน
“อยู่บนกำแพงโรงเรียน” ฉันพูดออกไปตาก็มองนายประธานนักเรียนนั่นไปด้วย
[แล้วไปทำอะไรบนนั้นเล่า รีบๆมาสักที] เพื่อนฉันว่าด้วยเสียงแจ๊ดๆเสียงดัง ขอโทษนะเพื่อน ฉันไปไมได้แล้วล่ะ T^T
“พอดีฉันมีธุระด่วนน่ะไว้วันหลังนะ” ฉันพูดด้วยใบหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ อยากจะบอกเหลือเกินว่า มาช่วยฉันที ~
[โอ๊ย!! เซ็งเลยไม่มีแกอยู่ด้วยเนี่ย งั้นไว้วันหลังก็ได้ แค่นี้นะ] เพื่อนฉันว่าก่อนจะตัดสายไปอย่างไร้เยื่อใย ฉันหันหน้ามามองหน้าประธานนักเรียนอีกทีหนึ่ง
“ลงมาเดี๋ยวนี้เลย” นายขี้เก็กนั่นว่า
“แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ลงล่ะ” ฉันว่าด้วยหน้าตากวนสุดขีด
“ฉันก็จะลากลงมาเองยังไงล่ะ” ไม่ว่าเปล่าแต่มือของเขาจับขาฉันเอาไว้แล้วล่ะ
“ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” ฉันว่าเสียงดัง ก่อนจะพยายามสลัดมือปลาหมึกที่เกาะฉันแน่ แต่เข้าไม่มีท่าว่าจะปล่อยเลย จนแล้วจนเล่าสงสัยเพราะแรงของเขาหรือเพราะฉันปล่อยมือจากกำแพงก็ไม่รู้เช่นกัน ทำให้ฉันตกจากำแพง
“อ๊ายย!” ฉันร้องเสียงดังก่อนจะหลับตาปี๋มือก็เกาะอะไรสักอย่างที่คิดว่ามันคือต้นไม้ เมื่อฉันตกลงสู่พื้นเหมือนกับตนเองทับอะไรนุ่มๆที่ฉันคิดว่าคงมีคนเอาเบาะลองมาวางไว้ตรงนี้แน่นอน ฉันลืมตาขึ้นมาด้วยสภาพทุลักทุเลก่อนจะตกใจมือสิ่งที่ชั้นทับอยู่คือประธานนักเรียนขี้เก็ก ใบหน้าของฉันและเขาห่างกันไม่ถึงเซนต์ ใบหน้าคมเรียบเฉยดูหล่อเหลานั้นทำเสียงหัวใจของฉันเต้นขึ้นมาแปลกๆ ก่อนจะรู้สึกตัวลูกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน
“อ่ะ...ขอโทษที -//-” ทำไมตอนนี้ใบหน้าของฉันมันร้อนผ่าวขนาดนี้เนี่ย เขาไม่พูดอะไร ก่อนจะจับมือฉันแล้วลากไปห้องปกครอง ฉันมารู้ตัวอีกทีเมื่ออยู่ห้องปกครองเสียแล้ว
เมื่อทางโรงเรียนลงโทษคุณและให้เค้าเป็นคนลงโทษคุณนานเข้าวันเวลาทำให้คุณก็รักเค้าเข้าให้คุณจะทำเช่นไร (บรรยาย+พูด)
:: ฉันโดนอาจารย์ห้องปกครองหน้าเหี่ยวย่นอบรมเรื่องที่ฉันหนีเรียน เป้นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันโดนจับมานั่งในห้องปกครองนี่ ทั้งที่ฉันหนีเรียนเป็นล้านรอบ น่าเสียใจจริงๆที่อยู่ๆดันมาเจอนายประธานนักเรียนที่ชื่อว่าเดมอสอะไรนั่น(ฉันเพิ่งรู้เมื่อกี้เองแหละ)มาจับฉันได้คาหนังคาเขาว่ากำลังจะหนีเรียน = =’
อบรมได้ไม่นานอาจารย์หน้าเหี่ยวนั่นก็บอกมาว่าจะลงโทษฉันโดยการแจ้งผู้ปกครองและทำความดีให้โรงเรียนหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามยันกระทั่งขัดห้องน้ำ และอยู่ภายใต้การดูแลของนายเดมอสประธานนักเรียน ฉันบอกอาจารย์ว่านายเดมอสบ้าบออะไรนั่นไม่ว่างหรอกเพราะเป็นประธานนักเรียน แต่ฉันก็ทำไม่ได้ในเมื่ออาจารย์บอกว่าประธานนักเรียนไม่มีการเรียนการสอนเค้าสอนไปด้วยทำงานไปด้วยนั้นมันเหนื่อย จึงยกเลิกการสอนให้ไปอ่านหนังสือเอาเอง นั่นก็แปลว่านายเดมอสสามารถตามฉันได้ทุกทีทุกเวลา
วันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้เพราะฉันไมได้นับเป็นวันที่ฉันต้องทำความดีในกับโรงเรียนโดยการรับบริจาคเสื้อผ้าเพื่อให้ไปเด็กชาวเขา ไม่น่าเชื่อว่าลูกคุณหนูอย่างฉันต้องมาทำอะไรอย่างนี้ด้วย แต่ก็ยังดีที่มีคนอาสามากมายมาช่วยฉันด้วย แล้วรู้สึกว่าทำไมส่วนมากมันเป็นผู้หญิงทั้งหมดด้วยล่ะนี่ แล้วฉันก็คิดออกมาในบัดดลใบหน้าอันขี้เก็กของนายเดมอสกำลังถือกล่องรับบริจาคด้วยใบหน้านิ่งเฉยไร้ความรู้สึก ส่วนยัยผู้หญิงที่บอกว่าจะมาช่วยน่ะเหรอ รู้นะว่าถือกล่องบริจาคอยู่แต่ไม่เห็นเธอจะช่วยอะไรสักอย่างเลยสัดนิดเดียว ตั้งแต่วันที่ฉันรุ้จักกับนายนี่จนมาถึงวันนี้ก็เริ่มรุ้สึกแปลกๆกับนายนี่แล้วล่ะ ไม่รุ้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน แต่รู้สึกเกลียดยัยพวกนี้จังที่ชอบมายุ่มย่ามเกาะแกะกับนายเดมอสเนี่ย
“พี่เดมอสกินนี่หน่อยนะคะ” หญิงสาวนางหนึ่ง
“พี่เดมอสเหงื่อไหลหมดแล้ว” หญิงสาวนางที่สอง แล้วก็อีกมากมายที่ทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิด - -+
“แหวะ” ฉันหันหลังไปทำเสียงแหวะใส่ นายเดมอสมองมาที่ฉันแต่ฉันทำเป็นไม่รู้เรื่อง มอบรอยยิ้มหวานรับบริจาคเสื้อผ้าต่อไป
ถึงเวลาพักแล้วโอ้เยส !! ปัจจุบันตอนนี้ประมาณสี่โมงเย็นฉันจะต้องกลับบ้าน แต่ไม่มีแรงเลยตอนนี้ ทรงผมชั้นเสียหมดตั้งแต่เที่ยงยันเย็นได้แต่นั่งรอนอนรอรับบริจาคอะไรหลายๆอย่าง แล้วพรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปด้วย ทำไมมันยุ่งยากอย่างนี้นะ คุณหนูอย่างชั้นต้องมาทำอะไรอย่างนี้ด้วยรึไง ช่างไม่ยุติธรรมเอาสะเลย
“อ๊ะ!” ฉันร้องอย่างตกใจเมื่อมีของเย็นๆมากระทบที่ใบหน้า ฉันหันไปมองต้นเหตุก่อนจะทำหน้าเซ็งกว่าเดิม นายเดมอสอีกแล้ว
“น้ำ เห็นว่าเหนื่อยนักนี่” นายเดมอสพูดด้วยหน้าตานิ่งเฉยอย่างเดิม
“ไม่เอาให้ยัยผู้หญิงพวกนั้นล่ะ” ฉันแขวะนายเดมอสออกไปอย่างหมั่นไส้
“ไม่” นายนั่นตอบออกมาเพียงคำเดียวด้วยใบหน้าขี้เก็กเหมือนเดิม แล้วโยนขวดน้ำมาให้กับฉัน
“เลิกเก๊กสักทีเถอะ” ฉันพูดออกมาลอยๆ
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ?” นายเดมอสหันหน้ามาหาฉัน
“ฉันบอกว่า เลิก-เก๊ก-ซัก-ที” ฉันพูดทีล่ะประโยคอย่างชัดเจน
“ฉันเก็กตรงไหนไม่ทราบ” นายเดมอสว่า
“ตรงนี้ ตรงนี้ นี่ๆ” ฉันว่าพร้อมกับชี้สะเปะสะปะตรงใบหน้าของเดมอส แต่หมอนั่นกับนิ่งเฉยซะงั้น
“ฉันเก๊กยังไง” นายเดมอสว่าพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน
“ก็ทุกทีนั่นแหละน่า” ฉันว่าออกไปแต่นายเดมอสกลับขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเราทั้งคู่
“........” นายเดมอสไม่พูดอะไรออกมา ใบหน้าคมคายเข้ามาใกล้มากเรื่อยๆ ฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าปล่อยขวดน้ำไปเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็เมื่อริมฝีปากของเราทั้งคู่สัมผัสกัน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่รังเกียจสัมผัสที่เขามอบให้ฉัน รสจูบที่หอมหวานไม่ได้ร้อนแรง แต่กลับอ่อนโยน ก่อนเขาจะถอนริมฝีปากออก
“เอ่อ...คือ...” ฉันพูดออกมากระตุกกระตัก เหมือนกับเขาที่ไม่ยอมพูดยอมจาอะไรทั้งสิ้น
“ฉะ...ฉันต้องไปแล้ว..ปะ....ไปก่อนนะ” ฉันพูดออกมาอย่างยากลำบากก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากที่แห่งนั้น ฉันรู้สึกว่าตอนนี้หน้าของตัวเองร้อนผ่าวไปหมดทั้งหน้า ฉันอาจจะชอบนายเดมอสก็ได้ ไม่สิอาจจะรักเลยก็ได้ รักตั้งแต่แรกเห็น ตอนนี้ฉันสับสนไปหมด พรุ่งนี้ฉันต้องทำตัวเป็นปกติที่สุด เท่าที่ฉันต้องทำได้
คุณว่าความรักของคุณเป็นแบบไหน (บรรยาย )
:: ความรักของฉันเหมือนกับดอกไม้ ที่เมื่อมีความรักก็ต้องเบ่งบาน เมื่อสิ้นหวังจากความรักก็ต้องเหี่ยวเฉาไปตามกาลเวลา เหมือสายลมร้อนที่พัดผ่านให้รู้สึกอบอุ่น แล้วก็จางหายไปทำให้เรารู้สึกเหน็บหนาว ถึงจะต้องสิ้นหวังกับความรัก แต่ก็ทำให้รู้สึกว่าต้องการความรักนั้นอยู่ดี เพื่อเยียวยาหัวใจที่เงียบเหงา เพื่อให้เรามีความสุข แม้ว่าจะผิดหวังสักกี่ครั้งก็ตามที
ตอนจบอยากให้เป็นเช่นไรคะ(บรรยาย+บทพูด)
:: วันสุดท้ายของการจบการศึกษา
“คอกเทล!” เสียงใสแจ๋วดังขึ้นทำให้ฉันกันหลังไปมอง ก่อนจะปรากฏรอยยิ้มสวยหวานออกไป
“(ชื่อนางเอกใครก็ได้ ไรเตอร์ใส่มาโลด)” ฉันยิ้มออกไป ก่อนจะกอดกันแน่น
“ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วอย่างงี้น๊า เมื่อวานฉันรุ้สึกว่าตัวเองยังอยู่มัธยมต้นอยู่เลย” เธอว่าออกมาด้วยเสียงใสแจ๋วตามแบบฉบับของเธอ
“ยัยบ้า นี่มันมัธยมปลายแล้วนะ” ฉันว่าออกไปด้วยเสียงหัวเราะ วันนี้เป็นวันจบปีการศึกษาของนักเรียนไฮสคูลอย่างฉัน แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันยังไม่เห็นหน้าเดมอสนายขี้เก๊กนั่นเลย เป็นประธานนักเรียนแท้ๆก่อน่าจะเตรียมตัวไปบนแท่นประกาศได้แล้ว แต่ตอนนี้นายอยู่ไหนเนี่ย นายเดมอส ฉันพยายามสอดส่องมองหาเจ้าของใบหน้าเรียบเฉยที่เป็นเอกลักษณ์
“มองหาใครน่ะ” เพื่อน(ชื่อนางเอกคนไหนก็ได้)ของฉันถามขึ้นมา
“มองหานายเดมอสล่ะสิ” อีกคนพูดขึ้นมา
“จะบ้าเหรอ ทำไมฉันต้องไปมองหานายนั่นด้วยไม่ทราบ?” ฉันพูดออกไปเสียงดังๆ
“โอเคๆไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ” เพื่อนของฉันว่าด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
“พิธีจะเริ่มแล้วเข้าไปในหอประชุมกันเถอะ” เสียงใสแจ๋วว่าออกมา พร้อมกับดึงมือของฉันตามเข้าไปด้วย
เวลาผ่านไป 15 นาทีแทนที่นายเดมอสจะเป็นคนกล่าวเหมือนพิธีกร แต่กลับเป็นอาจารย์คนหนึ่งที่อยู่ในห้องประชุมเสียแทน ฉันพยายามสอดส่องมองหานายเดมอสตลอดเวลา ไม่ได้ฟังเสียงที่อาจารย์ว่าเลยสักนิดเดียว ตอนนี้ดวงตาของฉันกำลังพยายามมองหาบางคนที่ยังไม่ออกมาปรากฏให้เห็นตัวสักที
“ปัง ปัง ปัง!” เสียงบางอย่างเหมือนกับพลุดังขึ้นทำให้ภายในห้องประชุมแตกตื่นกันไปหมด ทุกคนวิ่งกรูออกไปข้างนอกพร้อมกับฉัน พลุหลากหลายสีทะยานขึ้นฟ้าฉันมองขึ้นไปบนฟ้าของพลุ ก่อนจะมีอะไรสักอย่างขว้างมาโดนใส่หัวของฉัน เป้นกระดาษที่ขย้ำแล้วเรียบร้อย ฉันเปิดออกมาอ่านดู
‘มาที่ดาดฟ้าสิ
เดมอส’
เพียงแค่คำห้าคำทำให้ฉันออกจากฝูงชนที่แตกตื่นวิ่งไปที่ดาดฟ้าอีกตึกหนึ่งที่มาของพลุสีสวยมากมาย ฉันเปิดประตูมาที่ดาดฟ้าของที่มาของพลุทั้งหลาย ก่อนจะเจอกับคนที่ฉันอยากเจอมากที่สุดในตอนนี้ เขากำลังทำการจุดพลุต่อไปเรื่อยๆ ด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกและนิ่งเฉย รอยยิ้มของฉันปรากฏออกมา
“เดมอส!” ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงเพราะเสียงของพลุมันดังสนั่นนั่น นายเดมอสหันหน้ามาที่ตัวฉัน ก่อนจะเดินมาหาด้วยใบหน้านิ่งเฉยเหมือนเคย
“คิดว่าเธอจะไม่มาสักอีก” นายเดมอสพูดขึ้นมา พลุหลายหลายสียังคงทะยานขึ้นฟ้าอย่าเรื่อยๆ
“นายเป็นประธานนักเรียนนะ! มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ไม่ทราบ” ฉันเหวออกไป
“มานั่งรอเธอไง” นายเดมอสว่าก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ฉัน
“แล้วจะขยับเข้ามาทำไมเล่า” ฉันว่าออกไปพยายามถอยห่าง
“......” นายเดมอสไมได้พูดอะไร แต่กับรวบตัวของฉันเข้ามาใกล้ตัวเขา
“อะ...อะไร” ฉันว่าออกไปด้วยเสียงติดขัด
“มองดูบนฟ้าสิ” นายเดมอสบอกกับฉัน ฉันเงยหน้ามองดูฟากฟ้าก่อนจะมีเครื่องบินร่อนเข้ามา หางเครื่องบินติดป้ายเอาไว้ขนาดใหญ่ เขียนด้วยตัวหนังสือสีสวย
‘ฉันรักเธอ’
เพียงคำเดียวเท่านั้นทำให้ฉันหน้าร้อนไปทั้งหน้า เพื่อนๆที่อยุ่ด้านล่างส่งเสียงแซวกันยกใหญ่ ยิ่งทำให้ฉันหน้าร้อนผ่าวมากไปอีก
“ฉันรักเธอ” นายเดมอสพูดออกมาอีกครั้ง
“ระ..รู้แล้ว” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงกระตุกกระตัก
“แล้วเธอล่ะ” นายเดมอสคาดคั้นจากปากของฉัน
“……….” ฉันเงียบไม่ตอบคำถามของเขา
“ว่าไง” เขาถามฉันซ้ำอีกรอบ
“ไม่รัก....” ฉันพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา
“.......” เขามองหน้าฉันก่อนจะทำท่าปล่อยมือออก
“ถ้าไม่รัก......ไม่ยอมขนาดนี้หรอก” ฉันว่าออกไปด้วยเสียงใสแจ๋ว ใบหน้าที่เรียบเฉยของเขาจู่ๆก็เผยรอยยิ้มออกมา
“ฉันก็รักเธอยัยบ๊อง!” นายนั่นว่าก่อนจะดีดหน้าผากฉัน
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะตาบ้า” ฉันบ่นออกมาก่อนจะลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ใบหน้าของเดมอสขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ก่อนทุกเสียงโวยวายของฉันจะหายไป รู้สึกได้รสสัมผัสที่หอมหวานเหมือนวันนั้นไม่เคยจางหายไปจากกลีบปากของฉัน
The End
http://writer.dek-d.com/I_love-sj/story/view.php?id=533333
ความคิดเห็น