คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : STATION 04
ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ถูกตกแต่งอย่างดี ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหลังจากซื้อ ห้องที่ผมอาศัยอยู่เป็นลักษณะเช่นเดียวกับห้องตัวอย่างในโฆษณา ไม่ถึงกับสะอาด แต่ก็ไม่สกปรก ทุกอาทิตย์ผมจะใช้บริการพิเศษจากป้าแม่บ้านที่ดูแลทำความสะอาดมาทำให้
นิวยืนมองเข้ามาในห้องอย่างไม่แน่ใจ กลัวๆ กล้าๆ กินเวลาเกือบ 5 นาที ผมเลยต้องใช้กำลัง ดึงและลากเขาเข้ามานั่งที่โซฟาสีครีมหน้าจอทีวีขนาดใหญ่ เขานั่งซุกตัวอยู่ด้านหนึ่ง ตัวลีบราวกับจะมุดลงไปซอกโซฟาซะอย่างนั้น บรรยากาศชักจะเหมือนผมล่อลวงมาทำมิดีมิร้ายซะแล้ว
“เอ้า... ดื่มก่อน” ผมรินน้ำเย็นมาวางให้ นิวมองมันอย่างใช้ความคิดก่อนจะจัดการดื่มมันหมดแก้ว นี่ผมยังมีสำนึกมากพอ ไม่ทำอะไรแบบพวกตัวร้ายทำหรอกน่า
“มันดึกแล้ว ยังไงก็รีบๆ เถอะครับ” อยู่ๆ ก็พูดซะสุภาพ ทีตะกี้ตอนกินผัดไทด้วยกันไม่เห็นจะเป็นแบบนี้
“เฮ้ย! ทำอะไร” นิวกระโดดพรวดลุกขึ้น เมื่อเห็นผมถอดเสื้อนักศึกษา เหลือเพียงเสื้อกล้ามกับกางเกงขายาวสีดำ เขายืนหน้าแดงก่ำก้มหน้าไม่กล้ามองผมตรงๆ ผมเดินเข้าไปหา เขาก็ถอยหนี จนผมต้องจับไหล่เขาไว้
“ไม่ถอดก็เปียกสิ” ผมกระซิบบอกที่หูให้ใบหน้าของนิวแดงขึ้นไปอีก น่ารัก ผมมองนิวอย่างอดยิ้มไม่ได้
“เข้าตา! เข้าตา!” ผมร้องโวยวายลั่นห้อง ผมนั่งหันหลังให้ห้องน้ำ ยื่นเพียงศรีษะเข้าไป นิวใช้ฝักบัวล้างผมหลังจากใช้แชมพูทำความสะอาด ฟองที่ไหลเลยจากหน้าผากมาที่ตา
“อยู่นิ่งๆ ก่อนสิ ก็คนมันไม่เคยทำ มันต้องมีผิดพลาดกันบ้าง” น้ำเสียงถูกใจของนิว ดูจะสนุกมากกว่ารู้สึกผิด ผมได้แต่นั่งหลับตาปล่อยให้เขาจัดการตามใจชอบ
ผ้าขนหนูผืนเล็กซับน้ำจากเส้นผม นิวใช้ผ้าผืนนี้เช็ดให้ ผมก็ดีใจอยู่หรอกนะ แต่ถ้าจะเบามือมากกว่านี้ก็คงดี ตาดู หูฟัง มือขยับ ยิ่งฉากในหนังลุ้นเท่าไหร่ เจ้าตัวก็กำผมแน่น
“จะค้างไหม” นิวเหลือบมองเวลาที่ใกล้จะ 3 ทุ่ม ก็รีบปฏิเสธทันที วางผ้าที่เปียกชื้นลงข้างตัว แล้วขอตัวกลับ ผมกะว่าจะเดินไปส่งถึงบ้าน นิวก็ปฏิเสธอีก
“มืดแล้ว เดี๋ยวพี่ไปส่ง ถ้าคุณดุ เดี๋ยวจะรับหน้าให้เอง” ผมรวบเอวนิวเข้ามาใกล้ก่อนที่เขาจะได้เปิดประตู กลิ่นกายหอมจากคนในโอบกอดทำให้ผมใช้จมูกซุกไซไปตามลำคอขาว
“หยุดนะ ผมจะกลับบ้าน”
“นิดเดียว” มือใหญ่ล้วงเข้าไปใต้เสื้อ สัมผัสหน้าท้องเรียบเนียน ลูบไล้ไปปมาก่อนเลื่อนขึ้นมาบีบม็ดบุ่มเล็กข้างหนึ่ง
“พะ... พอ ต้อง ปะ... ไปแล้ว” แต่มือคนตัวโตกว่ากลับไม่หยุด หมุนตัวคนกำลังรีบกลับบ้านให้มารับจูบอย่างแผ่วเบา ก่อนจะย้ำหนัก จนอีกคนต้องออกแรงทุบประท้วงเมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน มือของยอร์ชยังคงลูบไล้ไปตามหลังเรื่อยลงจนถึงสะโพกบีบเค้นอย่างเบามือ ถ้ามืออีกข้างไม่เจ็บคงดีกว่านี้
เมื่อริมฝีปากผละห่างจากกัน นิวหายใจหอบด้วยใบหน้าแดง เหลือบมองผมแบบทั้งเขิน ทั้งโมโห ผมลูบหัวนิว แต่เขาก็ปัดมือผมออก
“ชอบทำอะไรบ้า”
ปึก!
นิวที่เหมือนจะโกรธผม หุนหันออกจากห้องจนลืมดูว่ามีคนอยู่หน้าห้อง ผู้ชายสองคนที่ผมรู้จัก คนนึงสวมใส่เครื่องแบบนักศึกษา อีกคนใส่สูทอย่างดี นิวขมวดคิ้วมองคนทั้งคู่ก่อนจะหันมามอง
“ไปเถอะ” ผมดันหลังนิวให้ออกเดิน แต่ชายสวมสูทก็ห้ามไม่ให้ผมไป
“นี่มันอะไรนะยอร์ช” อาร์มถาม
“แล้วนายพาเขามาที่นี้ทำไม!” ผมตะคอกใส่อาร์ม นิวสะดุ้งไปกับเสียงที่กร้าวเกรี้ยวของผม ผมกุมมือเขาแน่นด้วยอารมณ์ที่เดือดดาล “หวังว่ากลับมาคงจะไม่เจอกันอีกนะ”
นิวมองผมอย่างกังวลหลังจากเดินเข้าบ้านไป ผมได้ขอโทษคุณยายของเขาที่มานิวมาส่งดึกซึ่งท่านไม่ได้ว่าอะไร แต่กลับชวนให้มาทานข้าวด้วยกันในโอกาสเพราะเห็นว่าผมอยู่คนเดียว ผมเดินกลับคอนโดด้วยอารมณ์ที่เย็นลง ระหว่างทางที่มาส่งนิม ผมได้บอกเขาแล้วว่าคนที่มากับอาร์มนั้นก็คือพี่ชายต่างมารดา พี่พอร์ช
“ยอร์ช ฉันขอโทษ” อาร์มวิ่งมาหาผมด้วยใบหน้าตื่นตระหนก เขารอผมอยู่ที่จอดรถพร้อมกับพี่พอร์ช “พ่อนายมีเรื่องเลยให้พี่พอร์ช...”
“เตรียมตัวไปเรียนที่อเมริกา ท่านสั่งมาอย่างนี้” พี่พอร์ชจับไหล่อาร์มแล้วพูดแทรกขึ้นมา “ทุกอย่างกำหนดมาให้แล้ว”
“ผมไม่จำเป็นต้องทำตาม ฝากเรียนท่านด้วย ผมใช้ชีวิตทุกวันนี้สุขสบายไม่ทำให้เดือดร้อนถึงตระกูลใหญ่แน่”
ผมนั่งที่โซฟาตัวเดิม นึกถึงเรื่องของตัวเอง ถ้าผมต้องไปต่างประเทศจริงๆ จะทำยังไง ผมหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่ตกอยู่มาแนบหน้า สัมผัสได้ถึงความเย็นชื้น คิดถึงเวลาก่อนหน้านี้ นึกถึงคนที่ใช้มัน นึกถึงใบหน้าหลากอารมณ์ของเขา ผมนึกถึงนิวอย่างไม่เคยนึกใครอย่างนี้มาก่อน
อากาศเช้านี้ไม่ใช่สภาพที่ดีนัก ฝนตกหนักท้องฟ้ามืดครึ้ม นิวยืนมองเม็ดฝนที่ตกกระหน่ำอย่างไม่มีทีว่าจะหยุด เขาก้มพับขากางเกงพละขึ้นทั้งสองข้างแล้วดึงถุงเท้าเก็บเข้ากระเป๋า ถึงรองเท้าจะแฉะขนาดไหนยังพอตากพึ่งลมนอกห้องเรียนได้ แต่ถ้าถุงเท้าเปียกไม่รู้จะเอาไปตากที่ไหน พอจัดการกับสิ่งที่ตัวเองคิดแล้วก็กางร่มเดินออกจากบ้าน ทั้งๆ ที่กะจะใช้บริการมอเตอร์ไซด์รับจ้างแต่ดันไม่มีสักคัน พอมาถึงหน้าตึกสีเบจก็อดที่จะมองไม่ได้ เจ้าคนลามกไปหรือยังนะ นิวมองไปยังทางเข้าคอนโดซึ่งมีเงาคนยืนนิ่ง รูปร่างที่แสนคุ้นตาทำให้รีบวิ่งไปดูทันที
“พี่ยอร์ช เป็นอะไร” นิวยื่นร่มบัง
“นิว เราคบกันเถอะ”
Official Page : ปาก้าปัง
ความคิดเห็น