คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : LAST STATION
LAST STATION
ถึงแม้ฝนจะโปรยปรายขนาดไหน แต่ยอร์ชและนิวกลับไม่ไหวติง ยืนมองหน้ากันราวกับว่าเวลาได้หยุดลง ยอร์ชมองนิวด้วยแววตาคาดหวัง นิวมองยอร์ชด้วยแววตาตกใจ
“นิว พี่ต้องไปอเมริกา คำตอบของนิวคือคำตอบของชีวิตพี่ด้วย พี่ไม่เคยคิดที่จะไป แต่ถ้านิวปฏิเสธ พี่จะถือโอกาสนี้ไปจากชีวิตนิวด้วย” ยอร์ชคุกเข่าราวกับอ้อนวอน “มันอาจเป็นเป็นเรื่องน่าขำนำ แต่พี่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน”
“ผะ... ผม” นิวมองยอร์ชอย่างสับสน ไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดตรงหน้าเขาควรจะจัดการอย่างไร ยอร์ชดึงมือนิวมากุมไว้ ฝ่ามือเย็นเฉียบของยอร์ชทำให้นิวสะดุ้ง คนๆ นี้มารอเขานานแค่ไหนนะ แล้วทำไมถึงยอมทำขนาดนี้ เวลาในการรู้จักกันไม่ใช่ว่าจะมากมาย แถมแรกเจอก็น่าปวดหัว อยากจะหนีห่าง แต่กลับรู้สึกผูกพัน ถ้าพี่เขาหายไปจริงๆ ล่ะ ความนึกคิดกลับทำให้รู้สึกเจ็บแปลบในใจ
“ไม่ว่านิวจะให้คำตอบแบบไหน พี่จะรับมันไว้ให้ได้”
“ผมไม่รู้หรอกครับ แต่ลุกก่อนเถอะ แบบนี้ไม่ดีแน่” ยอร์ชยอมทำตามแล้วปล่อยให้นิวเดินไป ตัวเขายืนมองเงาของอีกคนที่จากไปในสายฝน
บ่ายที่แสงแดดแรงจัดต่างจากเมื่อเช้าลิบลับอย่างกับเป็นคนละวัน ผมเริ่มเก็บทุกอย่างลงกระเป๋า มันไม่ใช่ว่าผมจะเดินทางภายในวันสองวันนี้ แต่ผมไม่อยากรีบร้อนก่อนเดินทาง ผมมองดูทุกอย่างรอบตัวรู้สึกว่าห้องมันกว้างกว่าปกติ หรือเป็นเพราะความรู้สึกในใจที่ว่างเปล่าถึงทำให้รู้สึกอย่างนั้น
“ฮัลโหล” เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องกดรับ
“ยอร์ช นายเป็นอะไร ทำไมไม่มาเรียน” เสียงปลายสายแสดงความห่วงใยของอาร์ม
“ฉันแพ้แล้วล่ะ”
“ห๊ะ? อะไรนะ ยอร์ช แกเป็นอะไรกันแน่”
“ฉันจะไปอเมริกา ฝากนายไปบอกเขาด้วยนะ” ผมกดวางสายตัดจบบทสนทนา ก่อนจะเอนตัวตัวลงนอนกับโซฟาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเดียวกับเมื่อคืนที่นิวสัมผัสมัน ผมกุมมันไว้บนอก สายตาจ้องมองเพดานอย่างคนไร้ความรู้สึก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“พี่ยอร์ช เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ”
เสียงเรียกดังหน้าห้อง ผมเผลอหลับไป ห้องที่มืดเพราะไม่ได้เปิดไฟ ผมดูเวลาที่มือถือที่แสดงตัวเลข 19 พอลุกขึ้นนั่งรู้สึกเคว้ง ห้องหมุนไปหมด
“พี่ไปจริงๆ หรอ ผมยังไม่ให้คำตอบพี่เลยนะ”
นิวหรอ ต้องไปเปิดประตู รอก่อน อย่าเพิ่งไป
“ผมไม่รู้หรอกนะว่ารัก ว่าชอบ มันเป็นยังไง แล้วผมก็เด็กเกินไปด้วย” น้ำเสียงสั่นราวกับร้องไห้ยังคงเอื้อนเอ่นต่อไปผ่านบานประตู “ผมรู้แค่ว่าผมรู้สึกแย่ที่พี่ต้องไกล แล้วที่บอกว่าจะหายไปจากผมนั่นอีก จะไม่ติดต่อกันอีก ผมก็ไม่ชอบด้วย”
“นิว...” ผมเปิดประตูเห็นนิวร้องไห้ ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ก่อนที่สติผมจะดับไป
“งี่เง่า รู้ตัวว่าไม่สบายทำไมไม่รู้จักกินยา” เสียงบ่นอุบอิบให้ได้ยิน ผมเลี้ยวตามองนิวในชุดพละยกถ้วยใส่น้ำพร้อมผ้าเช็ดหน้าของเขามาวางไว้ข้างเตียงก่อนจะเช็ดตัวให้ ทีตะกี้ยังฟูมฟายอยู่เลย
“นิว... ไม่คิดว่าจะมา” ผมดันตัวเองลุกขึ้นมากอดเขา ถึงจะเวียนแต่ผมก็อยากกอดเขาไว้ แต่ก็ได้แปบเดียว นิวดันผมให้ลงไปนอนตามเดิม แล้วเช็ดตัวให้จนเสร็จ จากนั้นก็นำแผ่นลดไข้มาแปะที่หน้าผาก ผมดึงมือนิวมากุมไว้
“พี่จะไปจริงๆ หรอ”
“อื้ม...” นิวมองผมด้วยดวงตาที่ปื้นน้ำตา
“ไม่ไปไม่ได้หรอ ผมไม่รู้ว่าจริงๆ ว่าชอบพี่ไหม แต่ก็ไม่ได้อยากให้ไปไกล ถึงจะชอบลวนลามผมก็เถอะ” นิวล้มตัวลงมากอดผม ตกลงนี่ผมกำลังฝันหรือนิวเพ้อพิษไข้แทนผม
“ถ้างั้นเรามาพนันกันไหม ถ้านิวรู้สึกกับพี่ยังไงภายใน 1 ปี พี่จะไม่ไปไหนทั้งสิ้น” นิวมองอย่างสงสัย
“แล้วเรื่องไปต่างประเทศ”
“พี่บอกแล้วว่าคำตอบมันอยู่ที่นิว พี่ยอมทำตามที่นิวต้องการทุกอย่าง” นิวนิ่งใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตกปากรับคำ
ภารกิจของผมต่อไปนี้ไม่ใช่เพียงแค่เรียนจบด้วยเกียรตินิยม แต่ต้องทำให้คนในอ้อมกอดรู้ใจตัวเองด้วย ใครจะรู้ว่าคนที่บังเอิญผ่านมาในชีวิต แต่อาจจะอยู่กับเราไปชั่วชีวิตก็ได้ เหมือนอย่างที่ผมที่แค่พบเจอกันบนรถไฟฟ้าในระยะสั้น
ผมไม่ได้มั่นใจในอนาคตของตัวเองขนาดนั้น แต่ผมเชื่อว่า คนที่เรามองหา อาจจะมาแบบที่เราคาดไม่ถึง โปรดระวังในพรหมลิขิตเอาไว้ให้ดี
Official Page : ปาก้าปัง
ความคิดเห็น