คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ ๑๐
เรื่อราวหลัานั้น
วามรัเหนือาลเวลา
เธอบอว่าเมื่อพระอาทิย์ึ้น
อย่ามอเธอ เมื่อพระันทร์ึ้น ห้ามมอเธอ
ันั้นผมึทำามที่เธออ
ยามพระอาทิย์ึ้น ผมไม่มอเธอ
ยามพระันทร์ึ้น
ผม็ยัไม่มอเธอ
ผมนั่อยู่รนั้น
เธอยัอยู่ในอ้อมแนผมลอเวลา ร่าายอเธอไม่ไ้เย็น
มันยัมีวามอุ่นหลเหลืออยู่ แ่เธอไม่เลื่อนไหวอี่อไป ศีรษะอเธอล
ผมยมันึ้น ทว่ามัน็ยัลมาอี ผมยศีรษะเธอึ้นอีรอบ ทำเ่นนี้อยู่สามรั้
นระทั่ผมหมำลัใ
เมื่อพระอาทิย์ึ้นอีรอบ
ผมอุ้มเธอและวาัวเธอไว้บนเบาะ้าผม าเ็มันิรภัยให้เธอ
านั้นับรถลับบ้าน ่อมาผมวาเธอไว้บนเีย้าายผม
ู่ๆ ผม็ไม่รู้ว่าวรทำอะไร่อไป
ผมเินวนไปมาในห้อ
ิว่าัวเอวรโทรแ้ให้นอื่นรู้ว่าอาอวี๋าไปแล้ว และวรเริ่มัานศพให้เธอ
นแรที่ผมโทรหาือแม่อผม แ่นรับสายือพ่อ
ผมนั่บนอบเีย
้านหลัผมือเหออวี๋ิน ใบหน้าอเธอสบยิ่นั
ผมล่าว้วยเสียราบเรียบ
"พ่อ อาอวี๋ายแล้ว"
ปลายสายอี้าน
พ่ออผมนิ่เียบ เาไม่พูอะไรเป็นเวลานาน โทรศัพท์ถูเปลี่ยนมือไปที่แม่อผม
ึ่รับรู้เรื่อราวาพ่อ
แม่พู "เาเฟย ลับมาบ้าน!"
ผมอบล านั้นวาหู
ผมิว่าัวเอ้อารน่วยัานศพ
ันั้นึโทรหาเพื่อนร่วมาน พวเาล้ายไม่อยาเื่อ
อย่าไร็ามพวเาล้วนพูแสวามเสียใ
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าและเรียมัวออาบ้าน
ะที่ผมยืนอยู่รปลายเียและมออาอวี๋
ผมเห็นว่าเรื่อสำอาบนใบหน้าเธอยัอยู่รบถ้วน ทว่าใบหน้าเธอาวี
ไม่มีสีเลือสันิ ผมวาสมุลอนที่เธอมอบให้ผมไว้ที่โ๊ะ้าเีย
ในสมุือลอนบทสุท้ายอัยั เียโและรูปที่อาอวี๋ถ่าย้วยัวเอ ในรูปใบนั้น
สายลมพัเส้นผมอเธอ และวาอเธอเ็มไป้วยวามสุะแย้มยิ้ม
ผมมอเธอพลาสัมผัสรูป
ในใทวนประโยนั้นอย่าเียบเียบ:
เวลานั้น้าบรรลุสู่สวรร์และลายเป็นเียน ไม่ใ่เพื่อีวินิรันร์
แ่เพื่ออยุ้มอยให้เ้ามีีวิที่เป็นสุ ...
ผมิว่าที่สุแล้ว
นี่ือวามปรารถนาเพียอย่าเียวอเธอ
ผมวารูป
และผูเนไทามวิธีที่เธอ่วยผมผูเป็นประำ
ผมไม่ไ้นอนหนึ่วันหนึ่ืนึไม่มีแรับรถ ผมเินออาบ้านและเรียแท็ี่
านั้นเินทาาฝั่ะวันอออเมือไปยัฝั่ะวัน
เพราะรถิมาทำให้ผมเสียเวลาถึสอั่วโมเ็ม
ผมใุ้แไเปิประู
พ่อแม่ผมำลันั่อยู่บนเ้าอี้ยาวในห้อนั่เล่น
ผมาวอพวเาเป็นหลัานบ่บออายุ สิ่ที่อยู่ในมือแม่ผมืออเอสาร
และแม่มอผม้วยสายาประหลา ผมรับเอสารมาู
มันือโนที่ินพร้อมใบรับรอารโอนย้ายวามเป็นเ้าอ
พ่อแม่ผมลายเป็นเ้าอบ้านนใหม่อบ้านบรรพบุรุษอาอวี๋
แม่พูับผม
"แม่ไม่รู้ว่าเธอยทรัพย์สินนี้ให้พวเราั้แ่เมื่อไหร่
แ่เวลานี้เธอาไปแล้ว ลูวรเอาสิ่นี้ไป แล้วัสินใเอว่าะัารับมันอย่าไร
พวเรารับไว้ไม่ไ้หรอ"
อนผมออาบ้านพ่อแม่
ผมไม่ไ้นำโนที่ินิมา้วย
ทันทีที่ประูลิฟ์ปิ
ภาพอนผมพบอาอวี๋รั้แรแวบึ้นมาในหัว
ปีนั้น
เธอพูับผม้วยรอยยิ้มเิ้า "สวัสี เป็นอย่าไรบ้า! ันื่อเหออวี๋ิน พวเรามาเป็นเพื่อนันเถอะ"
แ่เธอไม่ไ้เป็นแ่เพื่อน
เธอทำลายรอบรัวและนรัผม านั้นลายมาเป็นภรรยาอผม
เหมือนอย่าที่ผมเยพูับเธอ
ใรบานอาเป็นที่รัเียระหว่าที่พวเาอยู่ใลุ้ แ่เมื่อพวเาาไป
มันลับทำให้หัวใุเ็บปวนทนแทบไม่ไหว
ผมไม่รู้ว่าผู้นะมาันเร็วนานี้
อนผมลับถึบ้าน มีายุำหลายนำลัยืนอยู่หน้าประู
ในมือพวเาถือล่อใบให่ พอพวเาเห็นผม พวเาทัพลาเอ่ย "ุเา
พวผมือนที่ท่านเหอสั่ให้มาัารเรื่อานศพอุหนูเหอ"
ปาอผมแห้ผา
ผมื่มน้ำาู้น้ำ พ่อออาอวี๋มอเห็นวามเป็นริมาว่าที่เธอเป็น
เาไ้เรียมารไว้ล่วหน้า ้วยเื่อว่าผมไม่มีทารัลูสาวอเา
เพื่อันไม่ให้เธอายาไม่หลับ เาไ้ระเรียมทุอย่าที่ำเป็นสำหรับอาอวี๋
ผมมอพวเาเ็ัวให้อาอวี๋่อหน้าผม
เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ แ่หน้าให้เธอใหม่ เรื่อสำอาที่อาอวี๋แ่้วยัวเอถูพวเาเ็อออย่าระมัระวั านั้นมีผู้เี่ยวาลแป้ให้เธอ
ผมมออาวี๋ที่ยัสบ เธอนิ่เียบมาว่าที่เยเป็น
ผู้นมามายมาร่วมไว้อาลัยให้ับเธอ
เรื่อนี้ทำให้ผมประหลาใมา ท่ามลานที่มา่วยานศพ มีายหนุ่มที่ื่อู่อวิ๋น
เามีหน้าาหล่อเหลาและท่าทาื่อร เามอศพอาอวี๋้วยสภาวะเหม่อลอย
น้ำาไหลลมาาวาเา
ร่าอเธอไม่ไ้ถูเผา
มันเป็นวามประส์อพ่ออาอวี๋ที่อยาฝัเธอไว้้าายเา
เาเป็นพ่อที่รัและปป้อลูสาวแม้ระทั่ยามที่นเอาไปแล้ว็าม
หลัานั้นไม่นาน ทนายมาที่บ้านและอ่านพินัยรรมอเธอ
อนนั้นเอที่ผมระหนัว่าแท้ริแล้วอาอวี๋ไม่ไ้ไร้หัวิอย่าที่ผมนึว่าเธอเป็น
เธอไ้ัเรียมเอาไว้หมแล้ว และผมไม่ำเป็น้อทำอะไรสัอย่า
เพียรับรู้้อวามว่าเธอไ้าไป เหมือน้อวาม่าวสารแ่ละวันที่รับรู้ไ้าในโทรทัศน์
เธอไม่ไ้ทิ้สิ่ใไว้ให้ผม
บริษัท หุ้น พันธบัร และอสัหาริมทรัพย์อื่นๆ ล้วนมอบใหู้่อวิ๋น
ายนที่ร้อไห้ยามมอศพอเธอ เินสและเินในธนาารมอบให้สถานเลี้ยเ็ำพร้า
บ้านบรรพบุรุษให้พ่อแม่ผม แ่เธอไม่ไ้ัารบ้านที่พวเราอยู่้วยัน ทนายล่าวว่าผมมีสิทธิอาศัยอยู่ที่นี่่อ
และสามารถเ้าออไ้ามใอบ
แ่ผมไม่ไ้อยู่่อ
สามวันหลัาที่อาอวี๋าย
ผมแบระเป๋าและออาที่นั่น ไม่ไ้นำสิ่ใาารแ่านิัวไปสัิ้น
และสามปีหลัาอาอวี๋าย
ผมแ่านใหม่เป็นรั้ที่สอ
****
ไม่ำเป็น้อาเา ภรรยานที่สออผมือรัแร
ล่าวอีนัยหนึ่ ู่รัที่อาอวี๋พยายามแยออาัน
ระหว่า่วเวลาที่ผมใ้ีวิอยู่ับอาอวี๋
เธอไม่เยออเทเลย บาทีเธออาำลัรออยผมอยู่
วันนั้นเธอออไปทานมื้อเย็นับผู้อำนวยารอบริษัทเหล็ล้า
เธอื่ม่อน้าเยอะระหว่ามื้ออาหาร และอนลับ เธอเอพวนัเลที่พยายามลวนลามเธอ
ทว่าเธอยัพอมีสิและโทรหาผม อร้อให้ผมมารับเธอ
ในานะผู้ายและภายใ้สถานาร์เ่นนั้น
มันเป็นไปไม่ไ้ที่ผมะอบปิเสธ
ผมับรถไปหา
ภายใ้แสาไฟถนนึ่ส่อสว่าทั่วอย ผมเห็นเธอนั่ัวอยู่ที่ฟุบาท สีหน้าท่าทาเหนื่อยล้า
ผมอเธอยุ่เหยิ ร่อรอยิ้นรนัืนสามารถเห็นไ้อย่าัเน
ผมเินเ้าไปหา เธอเยหน้ามอผม
วาเ็มไป้วยน้ำา ท่าทาน่าสสารและเปราะบาสุี
ผม้มัวล
้อารปลอบประโลมเธอ ทว่า่อนที่ผมะล่าวถ้อยวามใ เธอไ้โผเ้าใส่และอผมแน่น
เธอร้อไห้ในอ้อมแนผม
ราวับเป็นเ็เล็ที่ทำให้นรู้สึสสาร
านั้นเธอพูับผม "เฟย
พวเราลับมาอยู่้วยันเหมือนเิมไ้ไหม?
พวเราสูเสียเวลาห้าปีไปแล้ว อย่าเสียอะไรไปมาว่านี้อีเลย"
ในโลนี้ เธอเป็นนเียวที่เรียผมว่าเฟย
ล้ายับเป็นื่อที่สนิทสนมยิ่นั
อาอวี๋ะเรียผมว่าเาเฟยเท่านั้น
เรียทั้แ่และื่ออผม ระทั่ยามที่พวเราร่วมรััน เธอ็ยัเรียผมเ่นนี้
ราวับเธอระมัระวัเป็นพิเศษเวลาพูับผม
ผมโอบอเธอและเอ่ย "ไ้สิ
พวเรามาอยู่้วยัน"
ลูผู้ายวรมีวามรับผิอบ เหมือนผู้หิที่วรรัเียริัวเอ
วัน่อมา ผมไปที่ร้านิวเวลรี่และื้อแหวนเพรสามะรั
ผมิว่ามันอาเินไปหน่อย
แ่ทุอย่าที่พนัานายล่าวฟัูมีเหุผลและน่าเื่อถือ
ราวับว่าารื้อแหวนะสามารถทำให้ผมื้อวามสุทั้หมในโล
ันั้นผมึให้พนัานาย่วยห่อแหวนให้ ผมิับัวเอในใว่าอาอวี๋โ่มา
หาเธอเปลี่ยนแหวนทอำาวอพวเราเป็นแหวนเพรสามะรั
เรื่อราวอพวเราอา่าไปานี้
ผมไปที่อนโอเธอ
นี่เป็นบ้านที่พวเราเยอาศัยอยู่้วยันเมื่อห้าปี่อนโน้น
ผมุเ่า้าหนึ่ลับพื้น และส่แหวนให้เธอ
บอเธอโยไม่้อใ้วามพยายามว่าผมรัเธอและปรารถนาใ้ีวิอยู่้วยัน
เธอสวมุนอนหมีพูัวให่ ผมระเิและมัไว้หลวมๆ
เธอ้อผม้วยอาารไม่อยาเื่อ
อย่าไร็ามเธอร้อไห้ทันที และบอผมว่าเธอยินี
ผมหยิบแหวนาในล่อและสวมลบนนิ้วมืออเธอ
นานิ้วอเธอยัเหมือนเมื่อห้าปี่อน ันั้นมันึพอี
นระทั่บันี้ผม็ยัไม่รู้นาแหวนออาอวี๋
และเวลานี้แหวนแ่านอพวเราไ้ฝัไปพร้อมับเธอ
ั่วีวินี้ผมไม่มีโอาสไ้รู้
พวเราัานแ่านที่โรแรมและึูแาทุสารทิศ
เมื่อบาทหลวล่าวำสาบานแ่าน ผมเห็นประายน้ำาในวาอเธอ
ึ่ัับแ้มสีุหลาบอันาม เป็นภาพที่น่าหลใหลยิ่นั
ผู้หิอบร้อไห้ เหมือนที่ผู้ายอบสูบบุหรี่
ทั้สออย่าเลวร้ายพอัน ผู้หิใ้น้ำาเพื่อมัวเมาผู้าย
านั้นใ้น้ำาเพื่อลบวามเศร้าอัวเอยามถูผู้ายทิ้
ผมยมือและเ็น้ำาให้เธอ
ไ้ยินเธอบอวามรู้สึที่้าใบหู:
เฟย ันรัุ
ผมพยัหน้าและยิ้มอย่าอ่อนโยน ่อหน้าแเหรื่อ
ผมแสวามรัใร่อัวเอที่มี่อภรรยา
พวเราไปฮันนีมูนที่ไห่หนาน
พวเราหัวเราะและมีวามสุ สอสัปาห์่อมา
พวเราลับาไห่หนานและย้ายไปยับ้านหลัใหม่ นี่เป็นบ้านที่พวเราื้อ้วยัน
มันเทียบไม่ไ้ับฤหาสน์หรูหราที่อาอวี๋ใ้เิน้อนให่เพื่อื้อมา
แม้ว่ามันเป็นเพียบ้านหลัเล็แ่ 148 าราเมร แ่มันเป็นัวเลมล
บนเียใหม่อพวเรา ผมูบเ้าสาว
ผมไม่ไ้หยาบโลนหรือทะลึ่ึั ผมเล่าเรื่อลลามให้เธอฟั
เธอยำปั้นและ่อยหน้าอผม บอว่าผมหยาบาย
ันั้นผมึทำเรื่อหยาบายับเธอมามาย
สามเือนหลัาพวเราแ่านัน
ีวิอพวเราเริ่มหวนืนสู่วันเ่าๆ อันสบสุ
****
และสิบเือนหลัาแ่าน
ผมเริ่มเห็นภาพหลอนนัวเอรู้สึไม่สบายใ
ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพียอาารประสาทหลอนอัวอหรือไม่
แ่มันเิึ้นริ
ทุรั้ที่ผมอยู่ับเียิ่
ผมเริ่มรู้สึเหมือนมันไม่สมริ ราวับผมไม่ไ้มีัวนอยู่ในโลนี้
ภรรยาอผมไม่เหมือนอาอวี๋
ทุรั้ผม้อเป็นนเริ่ม่อน ้อทุ่มเทเป็นอย่ามา พวเธอทั้สอเป็นภรรยาอผม
แ่เธอมีวามสุยิ่ว่าอาอวี๋ เธอเป็นนที่ไ้รับารปรนนิบัินพึพอใ
แ่ารแ่านอผมับอาอวี๋ อาอวี๋มัเป็นนเริ่ม่อน
ทั้ยัเป็นนที่้อแบภาระ ปรนนิบัิับแบภาระ* ่าันเพียอัษรเียว
แ่วามหมายแ่าราวฟ้าับิน (*ปรนนิบัิ ภาษาีนือ 承欢chéng huān
ส่วนแบภาระือ 承受chéng
shòu)
แ่่อนผมเยิว่าอาอวี๋สมวรแล้วที่โนเ่นนี้
หาเธอไม่สัมผัสัวผม เธอ็ไม่้อแบภาระนี้ ผมเลียเธอ
แม้ว่าผมไม่ไ้รัเียร่าายอเธอ แ่็ยัแยอยู่ี
ระนั้นผมไม่าิว่าทุราวที่ัวเอปิา
มืออผมที่ลูบไล้ผ่านร่าายอภรรยา ลับแปรเปลี่ยนเป็นนิ้วเพรียวบาออาอวี๋
พวมันลาไปามร่าายผม ภายใ้วามมืมิยาม่ำืน ใ้วามอบอุ่นอผ้าห่ม
อาอวี๋มัอิอยู่บนัวผมอย่าหน้าไม่อายะส่เสียรวรา
เ่นเียวับแสอหิ่ห้อยที่ไม่มีทาับ แม้นผมะเพิเย เธอ็ยัไม่อายและมุ่หน้าสู่สาระสำั
ในปีที่เธอาย ผมถามำถามนี้ับัวเออยู่บ่อยๆ: หาอาอวี๋ไม่ไ้เป็นนเริ่ม่อน
ผมะอยาไ้เธอไหม? หลัาืนแ่าน ผมรัเียเธอ
เลียที่เธอเป็นนไม่ื่อร้วยวายาผู้าย
แ่ผมไม่เยไ้ำอบ ันั้นผมึเลิิ
ผ่านไปหลายสัปาห์ ผมเริ่มทุ่มเทน้อยล
และิว่าน่าะมาาวามเหนื่อยล้าอัวเอ หลัๆ มานี้านอผมหนัมา
ันั้นผมึัสินใไม่แะ้อภรรยาถึสออาทิย์
และเมื่อบริษัทอผมีลานสำเร็ อนนั้นเอที่ผมยเลิำสั่ห้ามอัวเอ
อย่าที่ผมนึไว้:
ผมแ่เหนื่อยเินไปเท่านั้น
ืนนั้นพวเราสอนเป็นอันหนึ่อันเียวันอย่าเหลือเื่อ
หลัาภรรยาพึพอใ เธอยิ้มริ่มให้ผมเหมือนปีศาน้อย
ผมหยิใบหน้าเล็อเธอและยิ้ม รู้สึภูมิใับัวเอ
ผมิว่าัวเอลืมอาอวี๋ไ้แล้ว
ถึแม้ว่ามันะมีอะไรบาอย่าระหว่าพวเรา แ่ผมวรลืมมันะ
เมื่อถึฤูหนาว มีบาอย่าเิึ้น
สถานที่ที่ผมเยอยู่ับอาอวี๋ถูบุรุ
อนไ้รับโทรศัพท์าำรว ผมำลัอยู่ที่ทำาน
พวเาถามว่าผมเป็นเ้าอบ้านหรือไม่ ผมอบว่าไม่ใ่
แ่พวเายัยืนรานให้ผมไปู ้วยไม่มีทาเลือผมึ้อับรถไปยับ้านเ่า
ที่นั่นไม่ไ้เปลี่ยนแปลมานั
ยัเียบและแห้แล้เหมือนที่มันเยเป็น ปราศาีวิีวา
ผมอรถ ำรวไ้มาถึแล้วและรออยู่ที่ประู
อนผมเินเ้าไป
ผมสัเเห็นว่าวัถุโบราและานศิลปะอันมีื่อเสียไ้หายไปาห้อนั่เล่น
บ้านที่รั้หนึ่เหออวี๋ินเยั้ใแ่เป็นอย่าีไ้สูเสียวามามอมัน
ำรวถามผมว่านานแ่ไหนแล้วที่บ้านหลันี้ไม่มีนอยู่
ผมอบเือบสี่ปี
อีหนึ่เือนับเ็วันะรบสี่ปีที่อาอวี๋าย
เาอยาให้ผมเ็ว่ามีอมี่าิ้นไหนบ้าที่หายไป
และให้ผมะราาอที่หายร่าวๆ ผมสำรวรอบห้อ านั้นส่ายหน้าให้เ้าหน้าที่
ผมบอพวเาว่าผมไม่รู้ราาอที่ถูโมยไป
ำรวร่าท้วมมอหน้าผม สีหน้าประหลาเล็น้อย
ะที่เาล่าว้วยน้ำเสียเหลือเื่อ "ุอาศัยอยู่ที่นี่สอปี
ุไม่รู้ทรัพย์สินภายในบ้านไ้อย่าไร?"
ผมส่ายหน้า ไม่มีวามำเป็นใที่ผม้อโห
ผมบอพวเาว่าผมสามารถประเมินราาร่าวๆ
ำรวหมทาเลือ ไ้แ่ยอมรับะารรมและรับ้อเสนอแนะอผม
านั้นเาให้ำรวอายุน้อยเินามผมไปบันทึอหาย ภายในบ้านมีหลายห้อ
ผมเินเ้าไปทีละห้อ ผมิว่านี่เป็นรั้แรที่ผมสัเบ้านแบบริๆ ัๆ แน่นอน
ผมไม่อาระบุไ้อย่าัเนว่ามีสิ่ใบ้าที่ถูโมยไป
ผมใ้เวลาในห้อนอนนานสุ
นี่เป็นห้อที่ผมุ้นเยที่สุ ล่อนิรภัยถูแะและไม่มีอะไรเหลืออยู่ในนั้น
เ้าหน้าที่ำรวถามผมว่าอะไรอยู่ในนั้น ผมอบว่าอาเป็นพวิวเวลรี่
อาอวี๋มีิวเวลรี่ แ่ผมไม่เยรู้ว่าเธอเ็บพวมันไว้ที่ไหน
ำรวอให้ผมประเมินราา ทว่าผมทำไ้เพียส่ายหน้า
สุท้ายำรวาไป้วยอาารหมแร ่อนา
พวเาบอว่าีนี้มีเบาะแสเพียเล็น้อย และผู้ระทำวามผิ่ำอมา
เพราะไม่ทิ้ร่อรอยหลัานอะไรไว้เลย
พวเาเรว่าใ้เวลานานว่าะมีวามืบหน้า
ผมรู้วามนัยอพวเา
มีวามหวัเพียนิน้อยที่ะปิีนี้ แม้ว่าอที่ถูโมยไปถูายในลามื
ำรว็ยัไร้เบาะแส
เพราะไม่มีใรระบุไ้อย่าแน่ัว่าอที่ถูโมยมีลัษะเ่นไร
ผมพยัหน้า านั้นส่พวเาลับ
ผมิว่านี่เป็นวามผิอผม ึไม่วรทำให้ำรวลำบาใไปมาว่านี้
ผมัสินใทำวามสะอาบ้าน หลัาำรวเ้ามา
ทั้ยัถูโมยัแะ ทำให้ที่นีู่เละเทะเล็น้อย ผมใ้เวลานานมา
เพิ่รู้ว่าารทำวามสะอาบ้านมันลำบาถึเพียนี้ หลัาทำวามสะอาบ้านทั้หลั
ผมนั่บนโฟาและสูบบุหรี่ สิ่ที่แวนอยู่บนำแพร้ามผมือรูปแ่าน
รูปนี้ไม่มี่าับโร โรที่ไหนะโมยรูปแ่าน?
รูปนี้ให่มา ให่นนในรูปล้ายเบี้ยวๆ บูๆ
ผมอยาหัวเราะให้อาอวี๋ พวเราไม่ไ้าบอสัหน่อย ทำไมเธอ้อยายรูปนานี้? แ่ผมไม่ไ้หัวเราะ
ล้ายผมไ้รับ้อวามบาอย่า
ผมเินลับไปที่ห้อนอนอพวเรา
ภายในห้อมีภาพถ่ายหน้าศพออาอวี๋ รอยยิ้มอเธอเิ้าอย่าที่เยเป็น
ผมอยู่ห่าาเธอไม่ถึรึ่เมร และสามารถเอื้อมถึเธอ
ผมนอนลบนเีย เหนื่อยเล็น้อยหลัาทำานลอวัน
ทั้ยั้อให้ารับำรว้ำไป้ำมา ผมัสินใไม่ลับบ้านและนอน้าที่นี่แทน
ผมโทรหาเียิ่ เธอบอว่าเธอเ้าใี
นิสัยที่มันึถึผู้อื่นอเธอเ่นนี้เป็นอะไรที่เหออวี๋ินไม่เยมี
ทันทีที่นอนลบนเียฝั่ที่ัวเอเยนอนเป็นประำ
ผมผล็อยหลับอย่ารวเร็ว
ระนั้นไม่าิว่าผมะฝัน
ไม่รู้ว่าทำไมแ่ฝันนี้เหมือนริมา ราวับผมำลัปรารถนาให้มันเิึ้น
รออยมาโยลอว่ามันะมาถึ
อนแรผมเพียิว่าอาอวี๋ไม่เยเ้าใวามหมายอำว่า "นึถึผู้อื่น"
ทว่าเวลา่อมา ผมลับิถึเธอ
ผมยื่นมือออไป วาผ่านผ้าห่มำมะหยี่เพื่อสัมผัสำแหน่ที่อาอวี๋เยนอน
มันเหมือนริอย่าไม่น่าเื่อ ผมเรียื่ออาอวี๋
ราวนี้ผมเป็นนที่เริ่ม่อน ผมุหน้าลับผ้าห่มะโ้ร่าายหาเธอ
เลื่อนใบหน้าไปที่เอวอเธอ และ่ำลเรื่อยๆ
ร่าายอผมร้อนผ่าว ผมออาอวี๋ไว้ในอ้อมแนแน่น
เธอ้อาผมและยิ้มอย่าุน
ในวามฝัน ผมลอยละล่อ สิลุมเรือ ผมรู้ว่านี่ไม่ใ่เรื่อริ
อาอวี๋าไปสี่ปีแล้ว ร่าายอเธอเน่าเปื่อยลายเป็นาอระูไปแล้ว
ันั้นร่าที่อยู่ใ้ัวผมไม่มีทาเป็นอริ ทว่าผมยัไม่ยอมื่นาวามฝัน
นานมาแล้วที่ผมไม่ไ้ฝัน
ยิ่ไม่้อเอ่ยถึวามฝันอีโริ
เพียแ่เ้าวันถัมาเมื่อผมื่นนอน
นิ้วมือผมปัผ่านวามเปียื้น ผมถึุสุยอในวามฝัน -
ในปีที่สี่นับั้แ่อาอวี๋าย
ในปีแรอารแ่านใหม่
ในวามฝันับเหออวี๋ิน ...
ความคิดเห็น