ฉันนี่แหละแข็งแกร่งที่สุดเพราะมีคำสาปยอดแย่ที่แม้แต่จอมมารยังต้องทิ้งแต่จริงๆแล้วนี่มันคือพรที่สุดยอดที่สุดสำหรับฉันชัดๆ

“เจ้ามนุษย์ข้ายอมรับว่าแกแข็งแกร่งถึงขนาดที่สู้กับข้าจนลืมแม้แต่ชื่อของตัวเองไป มันคงจะยาวนานเกินไปแล้วแต่มันคงจะจบลงเพียงแค่นี้ ร่างกายของเจ้ามันไม่สามรถทนอยู่ได้อีกต่อไป” 

จอมมารที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับรูปร่างของมนุษย์แต่มีขนาดตัวที่ใหญ่กว่าถึงจะไม่มากแต่กลับรู้สึกเหมือนยืนอยู่ต่อหน้าภูเขาลูกใหญ่ ทุกส่วนของร่างกายสะท้อนสีม่วงดำออกมา ราวกับว่ามีความชั่วร้ายอยู่นับไม่ถ้วนมีรอยแผลเป็นอยู่ทั่วทั้งร่างกาย เพียงแค่การเคลื่อไหวเล็กๆเพียงนิดเดียวก็ดูเหมือนจะสามารถเข่นฆ่าสิ่งมีชีวิตได้โดยไม่ยากเย็น 

“ฉัน..จะไม่แพ้..”

“ถ้าหา..กชั้นแพ้ลงตรงนี้...คนข้างนอก…คง..จะ..ตาย.เพราะแกหมด…เพราะงั้นชั้น..”

“แค่ก..”

สภาพของชายผู้ที่ต่อกรกับจอมมาร มีสภาพไม่ต่างจากผ้าขี้ริ้วที่เปื้อนเลือด กระดูกแหลกไปทั้งตัวแต่มือยังคงพยายามที่จะกำดาบเอาไว้ ผมที่ยาวจนแทบจะปิดหน้าเพราะการต่อสู้ที่ยาวนานจนลืมเลือนแม้กระทั้งชื่อตัวเอง รอยฟกช้ำทั่วทั้งตัวปนกับรอยเลือดของตนเอง เพียงแค่การเต้นของหัวใจที่ใกล้จะหยุดเต็มทีก็รู้สึกเหมือนมีแผ่นดินไหวสั่นสะท้านไปทั่วร่างกาย

“ทุกคนรู้ถึงความแข็งแกร่งของแกแล้ว แม้แต่ตัวข้าเอง ชื่อของแกจะต้องถูกจดจำไปในประวัติศาสตร์ของ ‘เอเรเนีย’ แน่นอน”

“แต่ว่า…แกหน่ะ”

“ชื่ออะไรงั้นหรอ”

??? ได้แต่เฝ้าถามตัวเองอยู่ภายในใจ ว่าตนเองนั้นชื่ออะไรกันแน่ การเฝ้าถามตัวเองหลายร้อยครั้งในไม่กี่วินาทีร่างกายที่ผ่านการต่อสู้มายาวนานคงจะทนไม่ได้อีกต่อไป ชีพจรค่อยๆเบาลง ชายที่กำลังหลับตาลงอย่างช้าๆราวกับว่าร่างกายของเขาต้องการแบบนี้มาตั้งนานแล้ว

‘คิดไม่ออกจริงๆ…’

จอมมารได้มองดูร่างที่แบกความหวังของมนุษย์เอาไว้หลับตาลงและสิ้นใจไปในที่สุด

“การได้เห็นความหวังเดียวที่มีสิ้นสุดลงก็เป็นเรื่องที่น่ารื่นรมย์เสียจริง”

จอมมารกล่าวขึ้นพร้อมกับการเดินจากไป 

.

.

“อุแว้ๆ”

เสียงเด็กร้องดังขึ้นพร้อมกับคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งที่จ้องมองเขาไปในดวงตาของเขา พร้อมกับพูดขึ้น

“ยู”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ผมเห็นมีตรงนี้เขียนว่า

ทีมงานแนะนำ

นักเขียนสามารถพูดคุยกับนักอ่านท้ายเนื้อหาแต่ละตอน และชวนให้นักอ่านที่ประทับใจเนื้อหาตอนนี้
ให้ของขวัญเป็นกำลังใจกับนักเขียนได้

ต้องเขียนต้องนี้ปะครับท้ายเรื่อง หรือต้องเขียนตรงไหนครับ 

ไม่รู้แล้วครับเขียนตรงนี้ไปก่อนแล้วกัน (อิโมจิพนมมือ)

ผมมาเขียนนิยายเรื่องนี้เพราะอยากเขียนครับ คิดว่าอยากเขียนก็เลยมาเขียนเลยครับไม่เคยอ่านนิยายเคยอ่านแต่มังฮวาแต่ผมวาดรูปไม่เป็นก็เลยมาเขียนเอาใช้ครับพูดแปลกๆผิดๆถูกก็ขออภัยด้วยครับ (อิโมจิพนมมือ)

แล้วปกติตอนนึงมันต้องยาวขนาดไหนครับ (อิโมจิพนมมือ)